Η Άλκηστις ήταν θυγατέρα του Πελία και της Αναξιβίας, η ωραιότερη όλων των αδελφών,
«δία γυνακών Άλκηστις Πελιάο θυγατρών είδος αρίστην»
(Η θειότερη των γυναικών, Άλκηστις εκ των θυγατέρων του Πελία η ωραιότερη στη μορφή)
Ιλιάδα Β’ 715.
Το θέαμα μιας Θεσσαλίας που γίνεται επικίνδυνη ,καλύπτει και αποκαλύπτει . . .
Μία τραγωδία με happy end του Ευριπίδη που διαπραγματεύεται τον Θάνατο στην Θεσσαλία και αποδεικνύει ότι δύο πράγματα δεν μπορεί να κοιτάξει ο άνθρωπος κατάματα . Τον Ήλιο και τον Θάνατο. Ο Ευριπίδης με το Έργο του Άλκηστις αποκαλύπτει ότι ο άνθρωπος βλέπει τον θάνατο όπως τον Ήλιο . Μόνο μέσω μάσκας και ενός παραμορφωτικού φακού . Τίποτε δεν υπάρχει .Ακόμη και αν υπάρχει ,είναι ακατάληπτο για τον άνθρωπο. Ακόμη και αν γίνεται αντιληπτό,δεν μπορεί ωστόσο να ειπωθεί και να εξηγηθεί στον πλησίον .
-Άλλωστε όσο ζώ δεν πρόκειται να τον συναντήσω .
Με αυτό και άλλα πολλά σοφίσματα , ο άνθρωπος διασώζεται από την ευθεία αντιπαράθεση με τον θάνατο . Η δειλία αυτή δηλαδή να συνδιαλλαγεί μαζί του , πολλές φορές τον έχει οδηγήσει και σε ηρωικές πράξεις , λόγω άγνοιας του κινδύνου . Ψυχολογικά το θέμα αυτό , όπως και πολλά άλλα κακά , τα έχει απωθήσει από το μυαλό του , για να διασωθεί . Άλλωστε τον θάνατο και οι θεοί τον κρίνανε ως κάτι κακό . Αλλιώς θα πέθαιναν και οι ίδιοι .
‘Ζώντας οι μεν , από τον θάνατο των δε,πεθαίνοντας αυτοί από την ζωή των άλλων’ , έλεγε ο Ηράκλειτος .
Οι θεοί ζούνε από την αντιπαράθεσή τους προς τους θνητούς ,γιατί έχουν ανάγκη τον θάνατο των ανθρώπων για να χριστούν αθάνατοι ,ακριβώς όπως και οι θνητοί χάνουν με το θάνατό τους την ζωή που προσδίδουν στους αθανάτους.
Θείο και θάνατος είναι αδιαχώριστα , είναι δηλαδή οι θεοί του θανάτου.
ΑΠΟΛΛΩΝ . Ησύχασε .Δίκαιος θα είμαι μαζί σου και ωραία θα σου μιλήσω .
ΘΑΝΑΤΟΣ . Και αφού είσαι με τους δίκαιους , τι το θέλεις το τόξο ;
Το δίκαιο είναι , το συμφέρον του ισχυροτέρου.
Η παραμονή του Απόλλωνα στην Θεσσαλία είναι ένας κύκλος καταχθόνιος.
Ο Δίας επέλεξε το μέρος αυτό , αντί για τα σκοτεινά Τάρταρα για να τιμωρήσει τον Απόλλωνα , ως τόπος θανάτου . Ο Απόλλων είναι για τον Δία , ότι ο Δίας για τον πατέρα του Κρόνο. Το τίμημα των θεϊκών αυτών συγκρούσεων, είναι πάντοτε ο θάνατος .
Η Άλκηστις , κόρη του Πελία , ο Άδμητος , βασιλεύς των Φερών και ο θεός Απόλλων δημιουργούν ένα ερωτικό τρίγωνο, με ανομολόγητα πάθη.
Κάποιος πρέπει να πεθάνει οικειοθελώς , δοκιμάζει ο Δίας τα ανθρώπινα όρια.
Είναι κάτι εκτός προ δια γραφών. Οι μάσκες πέφτουν , ο βασιλιάς είναι γυμνός.
Ως βασιλιάς όριζε την ζωή των υπηκόων του . Με ένα νεύμα , μπορούσε να οδηγήσει στον θάνατο , τους πάντες . Αλλά το παιχνίδι δεν παίζεται , με τον νόμο του ισχυροτέρου πλέον.
Οι αθάνατοι θεοί αλλάζουν τους ισχύοντες κανόνες του παιχνιδιού, στους θνητούς ανθρώπους και τους ανοίγουν ένα παράθυρο στην αθανασία.
Να πεθάνουν οικειοθελώς και να γίνουν και αυτοί αθάνατοι . Αυτό είναι το δίλημμα . Αφού είναι σίγουρο ότι θα πεθάνουν , τουλάχιστον να πεθάνουν οικειοθελώς και το βραβείο τους θα είναι η Αθανασία.
Ο έρωτας , η δόξα , ο πλούτος όλα είναι εφήμερα και γήινα. Θα πεθάνετε για να αναστηθείτε και θα γίνετε και εσείς θεοί, στα Ηλύσια πεδία. Πρέπει όμως να περάσετε τις Πύλες του Αδη οικειοθελώς .
Οχι αυτοκτονώντας για ασήμαντη γήινη αφορμή όπως ο Αίαντας αλλά ξεπερνώντας τα ανθρώπινα όπως ο Αχιλλέας . Αφού συσχετίστικατε ερωτικά με το θείον (Απόλλωνα) , η μόνη οδός για τον Ουράνιο Ολυμπο (φως) , είναι δια μέσω του Πηλίου (πύλη του ήλιου,φωτός).Ελάτε , τους προσκαλεί αλλά και προκαλεί ταυτόχρονα.
Το δίλημμα όμως είναι μεγάλο . Ο άνθρωπος αντιμέτωπος με τον θάνατο πλέον χάνει το φως του , παραλύει ο νους του και γίνεται μικροπρεπής. Τα ανθρώπινα βιώματα , δεν διαγράφονται μονοκονδυλιά. Το επιχείρημα φαντάζει σαν άλμα στο κενό.
Ζυγίζει τα υπέρ και τα κατά . Τον έρωτα , την θάλασσα , τον κάμπο , τα βουνά , την χαρά του εφήμερου και το μυστήριο του άγνωστου που χάνει ... την αταραξία , την γαλήνη και σιγουριά που κερδίζει από την άλλη ... και κάνει την επιλογή του. Άλλωστε για αυτό οι θεοί είναι ελάχιστοι .
Ο μεγαλύτερος κριτής του εγώ μας , είναι ο εαυτός μας ο ίδιος. Ο εαυτός μας αποφασίζει ,δηλαδή το βαθύτερο αρχέγονο εγώ μας , αν είμαστε έτοιμοι για τα Ηλύσια πεδία. (για τον παράδεισο ή την κόλαση (χριστιανικώς) για να γίνει καλύτερα αντιληπτό ).
Πολλές φορές έχουμε την αυταπάτη ότι είμαστε έτοιμοι για το μεγάλο πήδημα στο κενό αλλά στέλνουμε τον Ηρακλή να το μαζέψει το πράγμα . Ενα αστείο κάναμε και όλη η υπόθεση καταλήγει φαρσο κωμωδία , όπως στο έργο .
Οχι αυτοκτονώντας για ασήμαντη γήινη αφορμή όπως ο Αίαντας αλλά ξεπερνώντας τα ανθρώπινα όπως ο Αχιλλέας . Αφού συσχετίστικατε ερωτικά με το θείον (Απόλλωνα) , η μόνη οδός για τον Ουράνιο Ολυμπο (φως) , είναι δια μέσω του Πηλίου (πύλη του ήλιου,φωτός).Ελάτε , τους προσκαλεί αλλά και προκαλεί ταυτόχρονα.
Το δίλημμα όμως είναι μεγάλο . Ο άνθρωπος αντιμέτωπος με τον θάνατο πλέον χάνει το φως του , παραλύει ο νους του και γίνεται μικροπρεπής. Τα ανθρώπινα βιώματα , δεν διαγράφονται μονοκονδυλιά. Το επιχείρημα φαντάζει σαν άλμα στο κενό.
Ζυγίζει τα υπέρ και τα κατά . Τον έρωτα , την θάλασσα , τον κάμπο , τα βουνά , την χαρά του εφήμερου και το μυστήριο του άγνωστου που χάνει ... την αταραξία , την γαλήνη και σιγουριά που κερδίζει από την άλλη ... και κάνει την επιλογή του. Άλλωστε για αυτό οι θεοί είναι ελάχιστοι .
Ο μεγαλύτερος κριτής του εγώ μας , είναι ο εαυτός μας ο ίδιος. Ο εαυτός μας αποφασίζει ,δηλαδή το βαθύτερο αρχέγονο εγώ μας , αν είμαστε έτοιμοι για τα Ηλύσια πεδία. (για τον παράδεισο ή την κόλαση (χριστιανικώς) για να γίνει καλύτερα αντιληπτό ).
Πολλές φορές έχουμε την αυταπάτη ότι είμαστε έτοιμοι για το μεγάλο πήδημα στο κενό αλλά στέλνουμε τον Ηρακλή να το μαζέψει το πράγμα . Ενα αστείο κάναμε και όλη η υπόθεση καταλήγει φαρσο κωμωδία , όπως στο έργο .
Οπως υπογραμμίζει ο Hideger , αν ο θάνατος της αγαπημένης ύπαρξης βιωθεί ως ανεπανάληπτη απώλεια,αυτό δεν σημαίνει καθόλου πως αποκτάμε πρόσβαση στην απώλεια που υπέστη ο άλλος. Οσο μακριά και αν μπορέσουμε να συνοδεύσουμε τον άλλο στο θάνατό του ,αυτός ο τελευταίος μας ξεφεύγει αμετάκλητα.
Να γιατί ο καθένας , όσο και αν βρίσκεται περιστοιχισμένος κατά την επιθανάτια αγωνία του , είναι αδυσώπητα καταδικασμένος να πεθάνει μόνος .
Να γιατί όταν κλαίμε τους νεκρούς , κλαίμε στην πραγματικότητα για μας τους ίδιους.
Ως εκ τούτου η Άλκηστις είναι ηρωίδα τραγωδίας , όμως ο άνδρας της Άδμητος ήρωας κωμωδίας .
