Εδώ θα εξετάσουμε μια προσέγγιση που πλησιάζει περισσότερο την αλήθεια... Βάσει την λογική σειρά των πραγμάτων (θανάτων). Όλα ξεκινούν τον δέκατο χρόνο του πολέμου όταν η γνωστή διχόνοια των Ελλήνων γίνεται ανεξέλεγκτη... Το πολεμικό συμβούλιο των Ελλήνων καταδικάζει εις θάνατον δια λιθοβοσμού τον Παλαμήδη. Το στράτευμα διχάζεται για την απόφαση και ετοιμάζεται να αποχωρήσει από την Τροία με πρωταγωνιστη τον Αχιλλέα. Ο θάνατος του Αχιλλέα και η λεγόμενη αυτοκτονία του Αίαντα... Πίσω από όλα αυτά τα γεγονότα κρύβεται... Ποιος άλλος... Ο πολυμήχανος Οδυσσέας...
Εδώ ένα απο τα κατορθώματά του ΠΑΛΑΜΗΔΗ,
που έσωσε το στράτευμα ====> ΠΑΛΑΜΗΔΗΣ
Πριν ξεκινήσουν για τον Τρωικό πόλεμο ο Αγαμέμνων στέλνει τον Παλαμήδη στην Ιθάκη για να στρατολογήσει τον Οδυσσέα. Ο Οδυσσέας πηγαίνει στην Σκύρο και στρατολογεί τον Αχιλλέα. Στο πεδίο της Τροίας δημιουργείται αδελφική ΦΙΛΙΑ μεταξύ του Αχιλλέα, του Αίαντα και του Παλαμηδη φραξια στην εξουσία του Αγαμέμνωνα. Η εξουσία λοιπόν με εκτελεστή της παραγγελίας τον Οδυσσέα φροντίζει να εξοντώσει την αντιτιθέμενη σε αυτούς Τριανδρία χρησιμοποιώντας πάντα αθέμιτα μέσα.
Ο Όμηρος μέσα από τα Ομηρικά έπη ξεχώρισε έναν και μοναδικό άνθρωπο , τον Οδυσσέα.
Ποιος όμως ήταν πραγματικά ο Οδυσσέας , που ανάγκασε τον Όμηρο να γράψει την Οδύσσεια ως συμπληρωματικό έργο της Ιλιάδας ;
Ποιος όμως ήταν πραγματικά ο Οδυσσέας , που ανάγκασε τον Όμηρο να γράψει την Οδύσσεια ως συμπληρωματικό έργο της Ιλιάδας ;
Ιλιάδα και Οδύσσεια είναι ένα και μοναδικό έργο .
Ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά και να αναλύσουμε τον χαρακτήρα του Οδυσσέα μέσα από πράξεις και έργα του . Κατ΄αρχήν ο Οδυσσέας ήταν πρώτος ξάδελφος του Ιάσονα από την Ιωλκό που είχε λάβει στην Αργοναυτική εκστρατεία . Δύο αδελφές λοιπόν από την Ιωλκό παντρεύθηκαν τον Λαέρτη βασιλιά της Ιθάκης και τον Αίσονα της Ιωλκού , ο οποίος προοριζόταν γι α βασιλιάς της Ιωλκού αλλά τον πρόλαβε ο αδελφός του Πελίας . Ο γιος του Αίσονα , Ιάσονας διατήρησε τα δικαιώματα της βασιλείας της Ιωλκού , αλλά δεν έγινε ποτέ . Ήταν αρχηγός της Αργοναυτικής εκστρατείας . Τα στενά λοιπόν τα γνώριζε πολύ καλά και προφανώς τα μετέδωσε στον Οδυσσέα.
Όλοι οι σύγχρονοι αναλυτές και στρατηγοί αναγνωρίζουν πλέον την Αργοναυτική εκστρατεία ως προάγγελο του Τρωικού πολέμου. Την χαρτογράφηση λοιπόν της περιοχής , βασικό στρατηγικό πλεονέκτημα της εποχής εκείνης την γνώριζε ο Οδυσσέας από τον ξάδελφό του Ιάσονα.
Όταν λοιπόν ο κύβος ερίφθη , και η απόφαση των Μυκηνών ήταν πόλεμος , τον πρώτον που εσκέφθησαν οι βασιλείς των Μυκηνών Αγαμέμνων , Νέστορας και Μενέλαος ήταν ο Οδυσσέας της μικρής Ιθάκης . Χωρίς αυτόν ο πόλεμος θα ήταν αδύνατος . Όχι γιατί ο Οδυσσέας είχε ισχυρό στρατό να βοηθήσει στρατιωτικά ,διαθέτοντας μόνο 12 πλοία αλλά είναι βέβαιο ότι οι βασιλείς ανεγνώριζαν κάτι άλλο στον Οδυσσέα .Την στρατιωτική του ευφυία. Αλλά ο Οδυσσέας , ένας βασιλιάς με ανθρώπινα χαρακτηριστικά , απλός στην ζωή του χωρίς τα φανταχτερά ιμάτια των βασιλιάδων των Μυκηνών κατάλαβε αμέσως , που θέλανε να τον μπλέξουνε και σαν γνήσιος Έλληνας είπε το γνωστό " ου μπλέξεις " , κορόιδο είμαι να πάω να σκοτωθώ για τα προβλήματα άλλων αλλά κατά ένα περίεργο τρόπο όπως γίνεται συνήθως και οι βασιλείς των Μυκηνών από κάπου τον κρατούσαν η μπορεί και να τον απείλησαν η και να τον τάξανε κάτι . Τελικά τον πείσανε να λάβει μέρος στον πόλεμο. Αυτός που τον έπεισε τελικά ήταν ο Παλαμήδης ο γιός του Ναυπλίου , που πήγε στην Ιθάκη να βρει τον Οδυσσέα αυτοπροσώπως . Ο Οδυσσέας αφού πήρε τελικά την απόφαση να πάει στον πόλεμο , ήταν αυτός που έπαιρνε τις κρίσιμες αποφάσεις είτε από το παρασκήνιο είτε από το προσκήνιο . Είναι γεγονός ότι ο Αγαμέμνων τον έπεισε να πάει στον πόλεμο , τάζοντας να ηγηθεί της εκστρατείας αναγνωρίζοντας τα ηγετικά του προσόντα. Όμως ο Οδυσσέας ήταν ρεαλιστής και δεν ήταν επί πλέον ματαιόδοξος . Το επιχείρημα ήταν δύσκολο έως ακατόρθωτο . Δεν θα το επιχειρούσε με οποιοδήποτε κόστος . Κατάλαβε ότι χωρίς την βοήθεια του Αχιλλέα γιο του Πηλέα από την Ιωλκό , η επιχείρησης ήταν αδύνατος. Η Ιωλκός την εποχή εκείνη ήταν ο πλέον φιλοπόλεμος στρατός και πολυάριθμος . Μυρμιδόνες . Η Ιωλκός ήταν στα βόρεια σύνορα της επικράτειας και αναχαίτιζε διαρκώς τους βαρβάρους που επιχειρούσαν στην Μυκηναϊκή κοινοπολιτεία. Ήταν δηλαδή σε διαρκή πόλεμο. Ο Οδυσσέας αναχωρεί αμέσως για την Σκύρο όπου ο Αχιλλέας ερωτοτροπούσε και τον έπεισε τελικά να ηγηθεί αυτός του πολέμου . Ο Αχιλλέας μαζί με τους συμμάχους του τελικά διέθεσε περίπου τα μισά πλοία και το μισό στράτευμα του πλέον φιλοπόλεμου των Μυρμιδόνων . Το σύνολο των πλοίων 1286 κατά τας γραφάς . Ο Οδυσσέας λοιπόν παραμέρισε για το καλό του επιχειρήματος ,αλλά ήταν στην ουσία ο αρχηγός της όλης υπόθεσης . Αυτός έλυνε τις διαμάχες μεταξύ των βασιλέων . Άλλωστε το σαράκι της διχόνοιας υπήρχε πάντοτε στο DNA της φυλής μας. Ήταν ο συνεκτικός κρίκος όλων των αρχηγών και της φιλαρχίας των.
Ο φιλόσοφος Καστοριάδης καυτεριάζει το γεγονός και τον Οδυσσέα ...
Ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά και να αναλύσουμε τον χαρακτήρα του Οδυσσέα μέσα από πράξεις και έργα του . Κατ΄αρχήν ο Οδυσσέας ήταν πρώτος ξάδελφος του Ιάσονα από την Ιωλκό που είχε λάβει στην Αργοναυτική εκστρατεία . Δύο αδελφές λοιπόν από την Ιωλκό παντρεύθηκαν τον Λαέρτη βασιλιά της Ιθάκης και τον Αίσονα της Ιωλκού , ο οποίος προοριζόταν γι α βασιλιάς της Ιωλκού αλλά τον πρόλαβε ο αδελφός του Πελίας . Ο γιος του Αίσονα , Ιάσονας διατήρησε τα δικαιώματα της βασιλείας της Ιωλκού , αλλά δεν έγινε ποτέ . Ήταν αρχηγός της Αργοναυτικής εκστρατείας . Τα στενά λοιπόν τα γνώριζε πολύ καλά και προφανώς τα μετέδωσε στον Οδυσσέα.
Όλοι οι σύγχρονοι αναλυτές και στρατηγοί αναγνωρίζουν πλέον την Αργοναυτική εκστρατεία ως προάγγελο του Τρωικού πολέμου. Την χαρτογράφηση λοιπόν της περιοχής , βασικό στρατηγικό πλεονέκτημα της εποχής εκείνης την γνώριζε ο Οδυσσέας από τον ξάδελφό του Ιάσονα.
Όταν λοιπόν ο κύβος ερίφθη , και η απόφαση των Μυκηνών ήταν πόλεμος , τον πρώτον που εσκέφθησαν οι βασιλείς των Μυκηνών Αγαμέμνων , Νέστορας και Μενέλαος ήταν ο Οδυσσέας της μικρής Ιθάκης . Χωρίς αυτόν ο πόλεμος θα ήταν αδύνατος . Όχι γιατί ο Οδυσσέας είχε ισχυρό στρατό να βοηθήσει στρατιωτικά ,διαθέτοντας μόνο 12 πλοία αλλά είναι βέβαιο ότι οι βασιλείς ανεγνώριζαν κάτι άλλο στον Οδυσσέα .Την στρατιωτική του ευφυία. Αλλά ο Οδυσσέας , ένας βασιλιάς με ανθρώπινα χαρακτηριστικά , απλός στην ζωή του χωρίς τα φανταχτερά ιμάτια των βασιλιάδων των Μυκηνών κατάλαβε αμέσως , που θέλανε να τον μπλέξουνε και σαν γνήσιος Έλληνας είπε το γνωστό " ου μπλέξεις " , κορόιδο είμαι να πάω να σκοτωθώ για τα προβλήματα άλλων αλλά κατά ένα περίεργο τρόπο όπως γίνεται συνήθως και οι βασιλείς των Μυκηνών από κάπου τον κρατούσαν η μπορεί και να τον απείλησαν η και να τον τάξανε κάτι . Τελικά τον πείσανε να λάβει μέρος στον πόλεμο. Αυτός που τον έπεισε τελικά ήταν ο Παλαμήδης ο γιός του Ναυπλίου , που πήγε στην Ιθάκη να βρει τον Οδυσσέα αυτοπροσώπως . Ο Οδυσσέας αφού πήρε τελικά την απόφαση να πάει στον πόλεμο , ήταν αυτός που έπαιρνε τις κρίσιμες αποφάσεις είτε από το παρασκήνιο είτε από το προσκήνιο . Είναι γεγονός ότι ο Αγαμέμνων τον έπεισε να πάει στον πόλεμο , τάζοντας να ηγηθεί της εκστρατείας αναγνωρίζοντας τα ηγετικά του προσόντα. Όμως ο Οδυσσέας ήταν ρεαλιστής και δεν ήταν επί πλέον ματαιόδοξος . Το επιχείρημα ήταν δύσκολο έως ακατόρθωτο . Δεν θα το επιχειρούσε με οποιοδήποτε κόστος . Κατάλαβε ότι χωρίς την βοήθεια του Αχιλλέα γιο του Πηλέα από την Ιωλκό , η επιχείρησης ήταν αδύνατος. Η Ιωλκός την εποχή εκείνη ήταν ο πλέον φιλοπόλεμος στρατός και πολυάριθμος . Μυρμιδόνες . Η Ιωλκός ήταν στα βόρεια σύνορα της επικράτειας και αναχαίτιζε διαρκώς τους βαρβάρους που επιχειρούσαν στην Μυκηναϊκή κοινοπολιτεία. Ήταν δηλαδή σε διαρκή πόλεμο. Ο Οδυσσέας αναχωρεί αμέσως για την Σκύρο όπου ο Αχιλλέας ερωτοτροπούσε και τον έπεισε τελικά να ηγηθεί αυτός του πολέμου . Ο Αχιλλέας μαζί με τους συμμάχους του τελικά διέθεσε περίπου τα μισά πλοία και το μισό στράτευμα του πλέον φιλοπόλεμου των Μυρμιδόνων . Το σύνολο των πλοίων 1286 κατά τας γραφάς . Ο Οδυσσέας λοιπόν παραμέρισε για το καλό του επιχειρήματος ,αλλά ήταν στην ουσία ο αρχηγός της όλης υπόθεσης . Αυτός έλυνε τις διαμάχες μεταξύ των βασιλέων . Άλλωστε το σαράκι της διχόνοιας υπήρχε πάντοτε στο DNA της φυλής μας. Ήταν ο συνεκτικός κρίκος όλων των αρχηγών και της φιλαρχίας των.
Ο φιλόσοφος Καστοριάδης καυτεριάζει το γεγονός και τον Οδυσσέα ...
Πριν εισέλθουμε στην Οδύσσεια πρέπει να δούμε τον διάλογο ή καυγά μεταξύ του Θερσίτη και του Οδυσσέα ,στην ραψωδία Β της Ιλιάδας. Ο Θερσίτης είναι άνθρωπος του λαού ,είναι πράγματι ο εκπρόσωπος της ανώνυμης μάζας που σαφέστατα υποτιμάται από τον Όμηρο ,ακόμα και στο παρουσιαστικό του. Είναι πολύ άσχημος ,αλλήθωρος και κουτσός...
Βρίζει τον Αγαμέμνονα ασκεί κριτική στη διεύθυνση των πολεμικών επιχειρήσεων και στον ίδιο το πόλεμο. Ο Οδυσσέας του απαντά με μεγάλη έπαρση ,τον βρίζει ,τον χτυπά με το σκήπτρο του ,σύμβολο της βασιλικής εξουσίας ,που βαστάει εκείνος που απευθύνεται στους άλλους ήρωες.
Ο Θερσίτης δεν μπορεί ,δεν τολμά να ανταπαντήσει ,κλαίει από οδύνη ,ενώ το δειλό πλήθος γελά μπροστά στο θέαμα αυτού του φτωχού ανθρωπάκου . Για τον Όμηρο μόνο οι ήρωες υπάρχουν πραγματικά ,οι άλλοι είναι απλώς πλήθος που ακολουθεί. Υπάρχει γενικά στα Ομηρικά έπη μία αριστοκρατική αντίληψη του κόσμου
Κατά την έκβαση του πολέμου υπήρχαν πολλά προβλήματα , τα οποία σε όλους είναι γνωστά και δεν αφορούν την υπόθεσή μας. Αλλά ο Καστοριάδης βλέπει τα πράγματα μονόπλευρα , εκ του μακρόθεν και του ασφαλούς . Σε κανένα στράτευμα του κόσμου , δεν υπάρχουν δημοκρατικές διαδικασίες . Αυτές υπάρχουν μόνον σε καιρό ειρήνης και είναι πάντοτε υπό αμφισβήτηση για την αποτελεσματικότητά τους. Άλλωστε δεν υπάρχει πλειοψηφικό σύστημα που επιβάλλει φόρους και άλλα δεινά στον εαυτό του. Στο γεγονός αυτό αλλά και σε όλα τα παρόμοια που αμφισβητείται η ιεραρχία , η επίπληξη είναι το ελαφρότερο μέτρο. Ο απλός στρατιώτης δεν μπορεί να έχει την ολοκληρωτική εικόνα που έχει ένα πολεμικό συμβούλιο . Είναι πιθανόν ένα παρόμοιο γεγονός να ρίξει το ηθικό του στρατεύματος και να έχει αποφασιστική αρνητική σημασία για την έκβαση όλου του πολέμου. Ο Οδυσσέας αντιθέτως χειρίστηκε πάλι άψοχα την κατάσταση . Δεν την επιβάρυνε με ποινές που πιθανόν να είχε αρνητικές συνέπειες την στιγμή εκείνη και την ελάφρυνε όσο μπορούσε με αποτέλεσμα το πλήθος να ξεσπάσει σε γέλια. Ο Θερσίτης δεν γνώριζε ότι ο Αγαμέμνων ήθελε να μπούνε στα πλοία και να αναχωρήσουν το βράδυ σαν τους κλέφτες για την πατρίδα . Αντιθέτως προσωπικά πιστεύω ότι ο Οδυσσέας έσωσε τον Θερσίτη από τα χειρότερα ... Μπούλωστο και μη μιλάς ... Ο Οδυσσέας δεν είχε σκοπό να φύγουν νικημένοι από την Τροία ... Αυτό που λέμε ο σκοπός αγιάζει τα μέσα ... και σε αυτό ήταν σκληρός και αδίστακτος ...Αν ήταν να ηττηθούνε αυτό θα γινότανε μόνο μέσα από την μάχη και όχι εκ των ένδον ... σε αυτό ήταν αμείλικτος και προς τα πάνω , Αγαμέμνονα , και προς τα κάτω ,Θερσίτη ...και το κατέστησε σαφές προς όλους , με το γεγονός αυτό .
Κατά την έκβαση του πολέμου υπήρχαν πολλά προβλήματα , τα οποία σε όλους είναι γνωστά και δεν αφορούν την υπόθεσή μας. Αλλά ο Καστοριάδης βλέπει τα πράγματα μονόπλευρα , εκ του μακρόθεν και του ασφαλούς . Σε κανένα στράτευμα του κόσμου , δεν υπάρχουν δημοκρατικές διαδικασίες . Αυτές υπάρχουν μόνον σε καιρό ειρήνης και είναι πάντοτε υπό αμφισβήτηση για την αποτελεσματικότητά τους. Άλλωστε δεν υπάρχει πλειοψηφικό σύστημα που επιβάλλει φόρους και άλλα δεινά στον εαυτό του. Στο γεγονός αυτό αλλά και σε όλα τα παρόμοια που αμφισβητείται η ιεραρχία , η επίπληξη είναι το ελαφρότερο μέτρο. Ο απλός στρατιώτης δεν μπορεί να έχει την ολοκληρωτική εικόνα που έχει ένα πολεμικό συμβούλιο . Είναι πιθανόν ένα παρόμοιο γεγονός να ρίξει το ηθικό του στρατεύματος και να έχει αποφασιστική αρνητική σημασία για την έκβαση όλου του πολέμου. Ο Οδυσσέας αντιθέτως χειρίστηκε πάλι άψοχα την κατάσταση . Δεν την επιβάρυνε με ποινές που πιθανόν να είχε αρνητικές συνέπειες την στιγμή εκείνη και την ελάφρυνε όσο μπορούσε με αποτέλεσμα το πλήθος να ξεσπάσει σε γέλια. Ο Θερσίτης δεν γνώριζε ότι ο Αγαμέμνων ήθελε να μπούνε στα πλοία και να αναχωρήσουν το βράδυ σαν τους κλέφτες για την πατρίδα . Αντιθέτως προσωπικά πιστεύω ότι ο Οδυσσέας έσωσε τον Θερσίτη από τα χειρότερα ... Μπούλωστο και μη μιλάς ... Ο Οδυσσέας δεν είχε σκοπό να φύγουν νικημένοι από την Τροία ... Αυτό που λέμε ο σκοπός αγιάζει τα μέσα ... και σε αυτό ήταν σκληρός και αδίστακτος ...Αν ήταν να ηττηθούνε αυτό θα γινότανε μόνο μέσα από την μάχη και όχι εκ των ένδον ... σε αυτό ήταν αμείλικτος και προς τα πάνω , Αγαμέμνονα , και προς τα κάτω ,Θερσίτη ...και το κατέστησε σαφές προς όλους , με το γεγονός αυτό .
Κτυπούσε το σαμάρι για να ακούσει το γαϊδούρι .
Ένα δεύτερο γεγονός που κατηγορούνε τον Οδυσσέα που είναι και πιο σοβαρό είναι η ανάληψη της ηγεσίας του στρατεύματος μετά τον θάνατο του Αχιλλέα . Δύο ήταν οι γνωστοί διεκδικητές της ηγεσίας . Ο Αίαντας και ο Πολυμήδης . Και οι δύο είχαν φρικτό θάνατο . Ο Αίαντας αυτοκτόνησε και ο Πολυμήδης δικάστηκε με συνοπτικές διαδικασίες και εκτελέσθηκε .
Αυτά τα γεγονότα θέλουν σκέψη και ανάλυση . Στην αρχή γράψαμε για την ανάθεση της αρχηγίας από τον Οδυσσέα στον Αχιλλέα . Δεν είχε την φιλαρχία στην ψυχοσύνθεση του . Παρά μόνο είχε προσήλωση στον στόχο και μόνο. Αυτό που λέμε να γίνει η δουλειά μας και ας την κάνει και ο Θερσίτης ... Ήταν πίσω από τα δύο φρικτά αυτά γεγονότα ; Θα δούμε στην συνέχεια ...
Ένα δεύτερο γεγονός που κατηγορούνε τον Οδυσσέα που είναι και πιο σοβαρό είναι η ανάληψη της ηγεσίας του στρατεύματος μετά τον θάνατο του Αχιλλέα . Δύο ήταν οι γνωστοί διεκδικητές της ηγεσίας . Ο Αίαντας και ο Πολυμήδης . Και οι δύο είχαν φρικτό θάνατο . Ο Αίαντας αυτοκτόνησε και ο Πολυμήδης δικάστηκε με συνοπτικές διαδικασίες και εκτελέσθηκε .
Αυτά τα γεγονότα θέλουν σκέψη και ανάλυση . Στην αρχή γράψαμε για την ανάθεση της αρχηγίας από τον Οδυσσέα στον Αχιλλέα . Δεν είχε την φιλαρχία στην ψυχοσύνθεση του . Παρά μόνο είχε προσήλωση στον στόχο και μόνο. Αυτό που λέμε να γίνει η δουλειά μας και ας την κάνει και ο Θερσίτης ... Ήταν πίσω από τα δύο φρικτά αυτά γεγονότα ; Θα δούμε στην συνέχεια ...
Η σκευωρία.
Ο Αγαμέμνων καλεί στρατοδικείο για να δικάσουν τον Παλαμήδη με την κατηγορία για δήθεν δωροληψια από τον Πρίαμο βασιλιά της Τροίας. Το δικαστήριο αποφαίνεται θάνατος δια λιθοβολισμού. Ένας ταπεινωτικός θάνατος για ένα στρατιώτη. Ο Αίαντας δεν το αντέχει. Μαζεύει το άψυχο σώμα του Παλαμήδη και το θάβει με βασιλικές τιμές... Εκφράζοντας με αυτόν τον τρόπο την αντίθεση του στον Αγαμεμνωνα.
Που ήταν ο Αχιλλέας κατά την διάρκεια της σκευωρίας ;
Μα φυσικά στον πόλεμο. Είχαν φροντίσει να στείλουν τον Αχιλλέα στις γύρω πόλεις της Τροίας να τις κατακτήσει και να την αποκλείσουν από την τροφοδοσία. Πίσω όμως στο στρατόπεδο των Ελλήνων ο Αγαμέμνων εκτελούσε τον Παλαμήδη. Όταν επεστρεψε ο Αχιλλέας απο τον πόλεμο, τρελάθηκε μόλις έμαθε τα νέα. Έμαθε τα καθέκαστα και έπεσε σε κατάθλιψη. Αποφάσισε να εγκατάλειψει την Τροία. Ο Όμηρος εδώ αναφέρει την διαμάχη του Αχιλλέα με τον Αγαμέμνονα για δήθεν μοιρασιά των λαφυρων μεταξύ αυτών και την Βρυσηίδα. Όμως επειδή όλοι γνωρίζουμε ότι ο Αχιλλέας δεν είχε ενδιαφέρον για τα πλούτη ο Όμηρος σκέφτηκε ας βάλουμε στην μέση μια γυναίκα για να γίνει πιστευτός μεν, να μην δημιουργήσει διχόνοιες δε. Η όμορφη Βρυσηίδα λοιπόν ήταν η διαφορά με τον Αγαμεμνονα και όχι ο λιθοβολισμός του Παλαμήδη, κατά τον Ομηρο. Απότραβήχτηκε λοιπόν ο Αχιλλέας από τον πόλεμο και πακεταριζε τα πράγματα για να επιστρέψει στην Ελλάδα. Όμως δίχως τους Μυρμηδόνες δεν υπήρχε Ελληνικό στράτευμα ικανό. Ο πολυμήχανος Οδυσσέας έπρεπε να βρει πάλι την λύση. Πάει και πιάνει τον Πάτροκλο τον αγαπημένο φίλο του Αχιλλέα και με κάποιο άγνωστο τρόπο τον πείθει να φορέσει την στολή του Αχιλλέα και να ηγηθεί των Μυρμηδονων. Στη πρώτη μάχη ο Πάτροκλος πέφτει νεκρός. Ο Αχιλλέας ως ηταν φυσικό ζητά εκδίκηση. Ο Οδυσσέας για ακόμη μια φορά φτάνει στον στόχο. Δηλαδή πετυχαίνει ο Αχιλλέας να ηγηθεί των Μυρμηδόνων και με οργή πέφτει εναντίον των Τρώων. Σε αυτό ακριβώς το σημείο εγυρε η πλάστιγγα υπέρ των Ελλήνων. Η έκβαση του πολέμου ήταν πλέον δεδομένη στον δέκατο χρόνο του πολέμου. Το μόνο που έμεινε στο "διεστραμμένο" μυαλό του Οδυσσέα ήταν πως θα εξοντώσει τον Αχιλλέα και κατόπιν τον Αίαντα... Τα υπόλοιπα είναι ιστορία...
Στην Τροία θα μπουν νικητές αυτός και ο Αγαμέμνων.
ΑΙΑΣ
Βασικό θέμα του μύθου του Αίαντα είναι η αντιδικία του με τον Οδυσσέα για τα όπλα του Αχιλλέα, η συνακόλουθη μανία (: τρέλα) και η αυτοκτονία του. Η κρίση για τα όπλα του Πηλείδη γίνεται μετά το θάνατο του ήρωα, με πρωτοβουλία των Αχαιών ή της μητέρας του Θέτιδας. Για την έκβαση και τις συνέπειες της κρίσης έχουμε μεμονωμένες νύξεις στην Ὀδύσσεια: παῖδες δὲ Τρώων δίκασαν καὶ Παλλὰς Ἀθήνη, (λ 547).
Η σκηνή της Νέκυιας με το χολωμένο Τελαμώνιο Αίαντα είναι εντυπωσιακή. Ο θυμός του ήρωα για την αδικία που του έγινε είναι βαθύτατος, ώστε η ψυχή του απομακρύνεται αμίλητη από τον Οδυσσέα, -όταν εκείνος προσελκύει με αίμα τις σκιές στον Αδη- και πορεύεται με τις ψυχές των άλλων νεκρών στο μαύρο Έρεβος (λ 564).
Περισσότερες πληροφορίες για την κρίση των όπλων μάς δίνουν τα Κύκλια ἔπη: συγκεκριμένα, η Αἰθιοπίς του Αρκτίνου του Μιλησίου τελειώνει με την αυτοκτονία του Αίαντα, ως επακόλουθο της παραφροσύνης του, Περὶ τὸν ὄρθρον, ενώ η Μικρὰ Ἰλιὰς του Λέσχη του Μυτιληναίου αναφέρει ότι αποφασιστικό ρόλο στην κρίση έπαιξε n γνώμη των γυναικών της Τροίας, τις οποίες κρυφάκουσαν οι Αχαιοί.
Η κατακύρωση της πανοπλίας του Αχιλλέα στον Οδυσσέα, σύμφωνα με άλλη παράδοση, την οποία ακολουθεί και ο Πίνδαρος, γίνεται με μυστική ψηφοφορία των Αργείων, αλλά με χρήση νοθείας και δόλου:
Βασικό θέμα του μύθου του Αίαντα είναι η αντιδικία του με τον Οδυσσέα για τα όπλα του Αχιλλέα, η συνακόλουθη μανία (: τρέλα) και η αυτοκτονία του. Η κρίση για τα όπλα του Πηλείδη γίνεται μετά το θάνατο του ήρωα, με πρωτοβουλία των Αχαιών ή της μητέρας του Θέτιδας. Για την έκβαση και τις συνέπειες της κρίσης έχουμε μεμονωμένες νύξεις στην Ὀδύσσεια: παῖδες δὲ Τρώων δίκασαν καὶ Παλλὰς Ἀθήνη, (λ 547).
Η σκηνή της Νέκυιας με το χολωμένο Τελαμώνιο Αίαντα είναι εντυπωσιακή. Ο θυμός του ήρωα για την αδικία που του έγινε είναι βαθύτατος, ώστε η ψυχή του απομακρύνεται αμίλητη από τον Οδυσσέα, -όταν εκείνος προσελκύει με αίμα τις σκιές στον Αδη- και πορεύεται με τις ψυχές των άλλων νεκρών στο μαύρο Έρεβος (λ 564).
Περισσότερες πληροφορίες για την κρίση των όπλων μάς δίνουν τα Κύκλια ἔπη: συγκεκριμένα, η Αἰθιοπίς του Αρκτίνου του Μιλησίου τελειώνει με την αυτοκτονία του Αίαντα, ως επακόλουθο της παραφροσύνης του, Περὶ τὸν ὄρθρον, ενώ η Μικρὰ Ἰλιὰς του Λέσχη του Μυτιληναίου αναφέρει ότι αποφασιστικό ρόλο στην κρίση έπαιξε n γνώμη των γυναικών της Τροίας, τις οποίες κρυφάκουσαν οι Αχαιοί.
Η κατακύρωση της πανοπλίας του Αχιλλέα στον Οδυσσέα, σύμφωνα με άλλη παράδοση, την οποία ακολουθεί και ο Πίνδαρος, γίνεται με μυστική ψηφοφορία των Αργείων, αλλά με χρήση νοθείας και δόλου:
κρυφίαισι γὰρ ἐν ψάφοις Ὀδυσσῆ Δαναοὶ θεράπευσαν·
χρυσέων δ' Αἴας στερηθεὶς ὅπλων φόνῳ πάλαισεν.
χρυσέων δ' Αἴας στερηθεὶς ὅπλων φόνῳ πάλαισεν.
(Νεμ. VIII, 26-27)
Αναφορά για τον ήρωα έχουμε και στον Ησίοδο, ο οποίος μνημονεύει τον ἀμώμητον πολεμιστὴν Αίαντα ανάμεσα στους μνηστήρες της ωραίας Ελένης (Ἀποσπ. 204 , 44-45), ενώ στις Μεγάλες Ἠοῖες κάνει λόγο για την καταγωγή του, που ανάγεται μέσω του Αιακού στον Δία (διογενής), ο οποίος με τη μεσολάβηση του Ηρακλή κατέστησε τον Αίαντα άτρωτο, εκτός από το μοιραίο δεξιό πλευρό του.
ΠαλαμήδηςΜε τις τόσες υπηρεσίες που προσέφερε, είχε κερδίσει την αγάπη και τον σεβασμό όλων των ανδρών. Ο Αχιλλεύς και ο Αίας τον τιμούσαν ως ίσο τους και είχαν συνδεθεί με στενή φιλία μαζί του.
Προκάλεσε όμως το μίσος του Οδυσσέα όταν αποκάλυψε ότι η παραφροσύνη του ήταν τέχνασμα για να αποφύγει τον πόλεμο αλλά και τον φθόνο του, καθώς ο Οδυσσεύς ένιωθε μειωμένος μπροστά στη σοφία και την στρατηγική ιδιοφυία του Παλαμήδη στη διάρκεια του Τρωικού πολέμου:
«τά δέ Παλαμήδους ούκ ακήκοας πάθη;
Τούτον γάρ δή πάντες υμνούσιν
ώς διά σοφίας φθονηθείς υπό Οδυσσέως απόλλυται». [8]
Για τα παθήματα του Παλαμήδη δεν έχεις ακούσει;
Γιατί γι’ αυτόν όλοι συνέθεσαν ύμνους,
ότι χάθηκε, επειδή φθονήθηκε από τον Οδυσσέα για τη σοφία του.
(ελεύθερη απόδοση)
Χρησιμοποιώντας ο Οδυσσεύς τις προσφιλείς του μεθόδους της δολοπλοκίας και της διαβολής, κατόρθωσε να τον παρουσιάσει ένοχο εσχάτης προδοσίας, με αποτέλεσμα τον ατιμωτικό και μαρτυρικό θάνατο του σοφού παλικαριού.
Ο θάνατος του Παλαμήδη
Η αρχή της αιτίας που προκάλεσε τον άδικο και ατιμωτικό θάνατο του Παλαμήδη, ξεκινά από το αδυσώπητο μίσος του φθορέα ηρώων και εχθρού των αρίστων Οδυσσέα, στο οποίο προστέθηκε στη συνέχεια και ο φθόνος. Η ευκαιρία που αναζητούσε ο Οδυσσέας για να εξολοθρεύσει τον Παλαμήδη με δολοπλοκίες δεν άργησε να του δοθεί.
Κάποτε ο Οδυσσέας αιχμαλώτισε ένα δούλο που έφερνε χρυσάφι στο σύμμαχο των Τρώων, Σαρπηδόνα, τον αρχηγό των Λυκίων. Υποχρέωσε τότε το δούλο να γράψει στη γλώσσα του ένα γράμμα, στο οποίο ο Πρίαμος απευθυνόμενος στον Παλαμήδη έλεγε πως είχε στείλει όσα είχαν συμφωνήσει και πως τον ευχαριστούσε που είχε βοηθήσει τους Τρώες. Άφησε το δούλο να φύγει, αλλά έστειλε κάποιον που τον σκότωσε πριν προλάβει να απομακρυνθεί πολύ.
Έστειλε μήνυμα κατόπιν στον Αγαμέμνονα πως είχε δει σημαδιακό όνειρο που του υποδείκνυε να μετακινηθεί όλος ο στρατός από τις μόνιμες εγκαταστάσεις του σε άλλη θέση για στρατιωτικές ασκήσεις. Στο διάστημα που έλειπε ο στρατός, ο Οδυσσέας έβαλε κάποιον να θάψει το χρυσάφι που πήρε από το δούλο στη σκηνή του Παλαμήδη. Όταν βρέθηκε το πτώμα του δούλου και διαβάστηκε η επιστολή που ήταν γραμμένη στη γλώσσα του, κινήθηκαν, όπως ήταν φυσικό, υποψίες εναντίον του Παλαμήδη.
Για να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα, διέταξε ο Αγαμέμνονας, με υπόδειξη φυσικά του Οδυσσέα, να γίνει έρευνα στη σκηνή του Παλαμήδη. Το χρυσάφι που βρέθηκε θαμμένο εκεί αποτελούσε αδιάσειστη απόδειξη της ενοχής του ήρωα.
Συγκροτήθηκε αμέσως δικαστήριο που τον κήρυξε ένοχο προδοσίας και τον καταδίκασε σε θάνατο δια λιθοβολισμού, χωρίς να του επιτρέψουν το στοιχειώδες δικαίωμα να υπερασπισθεί την αθωότητα του.
Έτσι αναπολόγητος ο αθώος σοφός ήρωας, μετά από τις τόσες υπηρεσίες που πρόσφερε σε ηγεμόνες και στρατό, οδηγήθηκε στον τόπο του θανάτου, σπιλωμένος από την επαχθή κηλίδα του προδότη.
Μόνο ο στρατός του Αγαμέμνονα και του Οδυσσέα παρατάχτηκε για τον λιθοβολισμό του Παλαμήδη. Οι άλλοι άνδρες αρνήθηκαν να πάρουν μέρος και παρακολουθούσαν με την ψυχή πλημμυρισμένη από οργή και θλίψη για την ανόσια πράξη.
Η άκρατη φιλαρχία του Αγαμέμνονα και ο φόβος απώλειας της εξουσίας, το σκοτάδι της ψυχής, η πανουργία και η προσφιλής συνήθεια του Οδυσσέα να εξυφαίνει υποχθόνια τεχνάσματα για να εξοντώνει τους καλύτερούς του, με συνεργό το φθονερό Διομήδη, σε μια ανίερη συμμαχία, είχαν υπερισχύσει μπροστά στην αρετή, την πνευματική υπεροχή και την καθαρότητα της σοφίας του Παλαμήδη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου