Συμπεράσματα από το βιβλίο του Ε . Παπανούτσου ''Το θρησκευτικό βίωμα στον Πλάτωνα''
Ο Παύλος περιμένει την λύτρωση από την Χάρη του Θεού
Ο Πλάτων βάζει τον ίδιο τον άνθρωπο να παλέψει για την Σωτηρία του .
Ο Παύλος περιμένει την λύτρωση από την Χάρη του Θεού
Ο Πλάτων βάζει τον ίδιο τον άνθρωπο να παλέψει για την Σωτηρία του .
Όμως και οι δύο συμφωνούν ότι ο άνθρωπος πρέπει να καταβάλει όλες τις δυνάμεις του για να μην υποδουλωθεί η ψυχή στα κελεύσματα του σώματος . Δηλαδή πρέπει να αγωνισθούμε σκληρά για να επιβληθεί η Αγαθή αρχή πάνω στην κακή ... Τόσο για τον Πλάτωνα όσο και για τον Παύλο πρέπει να λυθούν τα βαριά δεσμά του σώματος , για να επιστρέψει το πνεύμα στον κόλπο της Θεότητας , όπως γυρίζει κανείς στην πατρίδα που έχασε με την ''πτώση'' του. Ενώ όμως για τον Παύλο ο Θεός κάνει το πρώτο βήμα , ο Πλάτων προτρέπει τον άνθρωπο να στηριχτεί στον εαυτό του . Ο Χριστιανός ''επαναπατρίζεται'' από την Γη , ο Έλληνας θέλει ο ίδιος να κατακτήσει τον Ουρανό.
Η ψυχή επιλέγει τον δαίμονά της . Η ψυχή έχοντας ανάγκη στηριγμάτων , παραδειγμάτων , προτύπων , για την ανέλιξή της αναζητεί ένα δρόμο βατό . Από τις συναναστροφές της κάνει τις επιλογές της , εφ΄ όσον ο Θεός είναι ανεύθυνος και δεν συμμετέχει στη προσπάθειά της. Ο Πλάτων αρνιέται αποφασιστικά ότι υπάρχει κάποιο Θείον κέντρο , που κεντάει την ανθρώπινη βούληση και την σπρώχνει προς την κακή πράξη. ( Αρετή αδέσποτον ) . Οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι και αυτοτελείς στις αποφάσεις τους και ο Θεός δεν συμμετέχει , δεν συμπαραστέκεται και απέχει . Η έρημος είναι απέραντος . Η ανάγκη γίνεται αρετή. Ο άνθρωπος οριοθετεί και νοηματοδοτεί την αρετή ως απόλυτο μόνον για το Θείον και από εκεί αρχίζει τις εκπτώσεις για τον άνθρωπο ώστε , κοινώς λεγόμενον , να περνά την πήχη από πάνω και όχι από κάτω. Η ψυχή υποφέρει όταν υποφέρει και το σώμα στο οποίο είναι και εγκλωβισμένη. Μοιραίως δίνει προτεραιότητα αλτρουιστικά , ως ανώτερη σε υπόσταση , στο σώμα.
Οι αρχαίοι το αντιληφθήκανε . Νους υγιής εν σώματι υγιή . Η συνύπαρξη είναι αναγκαία . Όπως η χελώνα με το καβούκι της .
Ο Παύλος αντιλαμβάνεται την δυσκολία του εγχειρήματος . Για αυτό απεγνωσμένα επιζητά την βοήθεια του θείου . Στην εκκλησία , και δια της προσευχής ο άνθρωπος θυσιάζει την ελευθερία του και ζητά την βοήθεια του Θεού. Αισθάνεται την αδυναμία του και ζητά την μεσολάβηση του Θείου στην διαμάχη των αισθήσεών του που τον τραβούνε προς τα κάτω και στο πνεύμα του που αναζητεί το φως . Αντιλαμβάνεται ότι η μάχη είναι άνιση . Δεν είναι ο υπερ άνθρωπος του επάνω κόσμου, του Σείριου αλλά ο υπ΄ άνθρωπος του κάτω κόσμου , της γαίας . Ο ηδονιστής. Ο αισθηματίας . Η θεία επέμβαση είναι αναγκαία και μάλιστα αυθόρμητη εξ αιτίας της αγάπης του θείου προς τον άνθρωπο και όχι βίαιη ένεκα του μίσους του ανθρώπου προς το θείον εξ αιτίας της αδικίας . (Λευκή και Μαύρη μαγεία) . Ταλαίπωρος εγώ ο άνθρωπος !... Άρα ουν αυτός εγώ τω μεν νοϊ δουλεύω νόμω θεού , τη δε σαρκί νόμω αμαρτίας . (Παύλος , προς Ρωμ.,ζ22-25)
Η ψυχή επιλέγει τον δαίμονά της . Η ψυχή έχοντας ανάγκη στηριγμάτων , παραδειγμάτων , προτύπων , για την ανέλιξή της αναζητεί ένα δρόμο βατό . Από τις συναναστροφές της κάνει τις επιλογές της , εφ΄ όσον ο Θεός είναι ανεύθυνος και δεν συμμετέχει στη προσπάθειά της. Ο Πλάτων αρνιέται αποφασιστικά ότι υπάρχει κάποιο Θείον κέντρο , που κεντάει την ανθρώπινη βούληση και την σπρώχνει προς την κακή πράξη. ( Αρετή αδέσποτον ) . Οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι και αυτοτελείς στις αποφάσεις τους και ο Θεός δεν συμμετέχει , δεν συμπαραστέκεται και απέχει . Η έρημος είναι απέραντος . Η ανάγκη γίνεται αρετή. Ο άνθρωπος οριοθετεί και νοηματοδοτεί την αρετή ως απόλυτο μόνον για το Θείον και από εκεί αρχίζει τις εκπτώσεις για τον άνθρωπο ώστε , κοινώς λεγόμενον , να περνά την πήχη από πάνω και όχι από κάτω. Η ψυχή υποφέρει όταν υποφέρει και το σώμα στο οποίο είναι και εγκλωβισμένη. Μοιραίως δίνει προτεραιότητα αλτρουιστικά , ως ανώτερη σε υπόσταση , στο σώμα.
Οι αρχαίοι το αντιληφθήκανε . Νους υγιής εν σώματι υγιή . Η συνύπαρξη είναι αναγκαία . Όπως η χελώνα με το καβούκι της .
Ο Παύλος αντιλαμβάνεται την δυσκολία του εγχειρήματος . Για αυτό απεγνωσμένα επιζητά την βοήθεια του θείου . Στην εκκλησία , και δια της προσευχής ο άνθρωπος θυσιάζει την ελευθερία του και ζητά την βοήθεια του Θεού. Αισθάνεται την αδυναμία του και ζητά την μεσολάβηση του Θείου στην διαμάχη των αισθήσεών του που τον τραβούνε προς τα κάτω και στο πνεύμα του που αναζητεί το φως . Αντιλαμβάνεται ότι η μάχη είναι άνιση . Δεν είναι ο υπερ άνθρωπος του επάνω κόσμου, του Σείριου αλλά ο υπ΄ άνθρωπος του κάτω κόσμου , της γαίας . Ο ηδονιστής. Ο αισθηματίας . Η θεία επέμβαση είναι αναγκαία και μάλιστα αυθόρμητη εξ αιτίας της αγάπης του θείου προς τον άνθρωπο και όχι βίαιη ένεκα του μίσους του ανθρώπου προς το θείον εξ αιτίας της αδικίας . (Λευκή και Μαύρη μαγεία) . Ταλαίπωρος εγώ ο άνθρωπος !... Άρα ουν αυτός εγώ τω μεν νοϊ δουλεύω νόμω θεού , τη δε σαρκί νόμω αμαρτίας . (Παύλος , προς Ρωμ.,ζ22-25)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου