Ο χαμένος τα παίρνει όλα , φράση του Samuel Beckett , the looser takes all ...
Πάντα προσπάθεια. Πάντα αποτυχία. Δεν πειράζει. Προσπάθησε ξανά. Απότυχε ξανά. Απότυχε καλύτερα.
Σε όλη την απαίσια ζωή μου σερνόμουνα στη λάσπη, και μου μιλάς εμένα για το ωραίο τοπίο…
---------------
Ο Γιάννης Αγγέλακας συνομίληκος γεννηθείς του 1959 , τον ξανανακάλυψα στα γεράματα ...
Ωριμάσαμε μαζί θα λέγαμε σαν το παλιό καλό κρασί ... μετά τις "ΤΡΥΠΕΣ" το σκληρό ροκ των νεανικών μας χρόνων , φθάσαμε στο ποιμενικό ροκ , της αρχαίας τραγωδίας, δηλαδή το Ελληνικό , όταν έβγαλε τις ηλεκτρικές κιθάρες και ενσωμάτωσε το κλαρίνο ,τις τρομπέτες και τα ωι ωι ωι των τσομπαναρέων ...
τότε και οι στιχοι του απέκτησαν την πραγματική τους διάσταση ...
ξαφνικά ανακάλυψα ότι ο Γιάννης Αγγέλακας έγραφε μόνος του τους στίχους και την μουσική ...
ήταν πραγματικά ολοκληρωμένος καλιτέχνης ,και ανέβηκε πολύ στην υπόληψή μου...
διαφορετικός απο τον αγαπημένο μου επίσης Παπάζογλου που τους στίχους και μουσική έγραφε ο Ρασούλης ...
Οι νεώτεροι συγχέουν την αρχαία τραγωδία με το δράμα ... που φυσικά δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους ... η αρχαία τραγωδία έχει βέβαια μέσα της υποχρεωτικά τον θάνατο αλλά έναν θάνατο που έρχεται ως λύτρωση για να έχουμε τελικά την κάθαρση ...
με τον θάνατο δημιουργείται στον χώρο "μίασμα" που αναγκάζει τους θεούς να επέμβουν για να γίνει η κάθαρση του χώρου-χρόνου...
δημιουργείται αρχικά στον χωρόχρονο μια χαρμολύπη , μια μεταβατική κατάσταση , έως σιγά σιγά έρθει η κανονικότητα μέχρι να βρείς τα κουράγια για να συνεχίσεις την μάταια τούτη ζωή ... δηλαδή έχουμε αποκατάσταση του χωρόχρονου με την επέμβαση των θεών ...
Στο δράμα μπορεί να έχουμε τα πάντα όμοια υπόθεση με την τραγωδία αλλά χωρίς θάνατο ... αυτό συνεπάγεται ότι όλα είναι υποκειμενικά - ανθρώπινα , ότι πει ο ποιητής , χωρίς "μίασμα" , κάθαρση , λύτρωση ...
Μακροπρόθεσμα όλους στο τέλος μας περιμένει η καρμανιόλα ... ο θάνατος ...
χωρίς διακρίσεις , πλούσιους η φτωχούς , χωρίς τέλος πάντων ταξικές διακρίσεις ...
Και ο Γιάννης Αγγέλακας είναι ένας πραγματικά αδέσποτος αριστερός ...
ένας ακόμη μοναχικός λύκος της αριστεράς ...
Και πράγματι ο Γιάννης Αγγέλακας αφου πέρασε στο Πανεπιστήμιο - Βιομηχανική τα παράτησε όλα για να γίνει τσομπάνης δίπλα στον Ψαραντώνη στον Ψηλο-ορείτη , Κρήτη ... , στο μεγάλο Πανεπιστήμιο της Ζωής ...
Το τραγούδι , ο χαμένος τα παίρνει όλα , μου άρεσε εδώ και είκοσι ίσως τριάντα χρόνια που το ακούω ,... αλλά όταν ξεκίνησα να το ακούσω ξανά από μηδενική βάση μετά βέβαια την άνωθεν ποιμενική εκτέλεση ... στα γεράματα βέβαια ...
και να βρω πραγματικά , τι θέλει να πει ο ποιητής τρόμαξα ...
Όλοι τζογάρουμε στην ζωή και στην ουσία όλοι είμαστε χαμένοι , είτε κερδίσουμε , είτε χάσουμε ... Ο τζόγος βέβαια αφορά τις επιλογές μας ...και στην πορεία , κοσμικά , αυτές οι επιλογές δικαιώνονται ή όχι . Οικονομικά πάντα σε πρώτο επίπεδο... και σε δεύτερο επίπεδο την ψυχή σου ... δηλαδή μπορεί να έχεις κερδίσεις οικονομικά τα πάντα αλλά να αισθάνεσαι άρρωστος ψυχικά , ανικανοποίητος , δυστυχισμένος ...
Το πρωτο επίπεδο ειναι , δεν πειράζει θα κερδίσεις στην αγάπη ...όνειρο-παγίδα , παρηγοριά στον άρρωστο δηλαδή ...το δεύτερο επίπεδο βέβαια ως ανώτερο από το πρώτο , είναι μια επιλογή συνειδητή , την οποία και ακολουθείς ... γιατί στο πρώτο επίπεδο ,δηλαδή, στο κυνήγι του οικονομικού πλούτου , είτε πετύχεις στην ζωή , είτε όχι , είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα χάσεις την ψυχή σου ... δηλαδή θα έχεις ένα διαρκές άγχος απόκτησης και συντήρησης του οικονομικού πλούτου ...το οποίο και οδηγεί σε δράματα , πρώτο επίπεδο , και σε τραγωδίες , δεύτερο επίπεδο ...
Το κεντρο βάρος του τραγουδιού όμως του ποιητή και του τραγουδιού είναι το στιχάκι που λέει...
οτι σημασία στο τέλος ειναι να στηθείς γελαστός μπροστά στην καρμανιόλα...
Δηλαδη στον θάνατο ... Η ζωη ειναι ενα παιχνίδι που είτε το κερδίσεις ,είτε το χάσεις δεν πρέπει να το πάρεις σοβαρά ...
Γιατι το μόνο σίγουρο για όλους ειναι ο θάνατος ...
Το δεύτερο επίπεδο βέβαια , ειναι το αιώνιο φιλοσοφικό ερώτημα , της αυτοκτονίας ...το οποίο και δέχονται οι φιλόσοφοι ...και η διευκόλυνση αυτού του επιχειρήματος μεσω των υλικών απολαύσεων ,καταχρήσεων τζόγου ,ποτών και ναρκωτικά , κατηφόρα που σε οδηγεί σε τοίχο ... Είτε με άδεια κατσαρόλα ,είτε με γεμάτη , δεν εχει σημασία ...
Ζωή ψυχο-πορνείο ...
Υπάρχει και ενα τρίτο επίπεδο ...να χαθείς μέσα στο φως , να πας δηλαδή στην καρμανιόλα οικιοθελώς και γελαστός ... κατά την άποψη του Λιαντίνη , του μοναδικού Ελληνα φιλόσοφου που ασχολήθηκε με την μελέτη Θανάτου ... που επηρέασε τελικά και τον φίλο μας τον Αγγέλακα ...
Οικιοθελώς σημαίνει , ότι μπορεί μέσα στις επιλογές της ζωής σου μπορεί να είναι , ο τζόγος , τα ναρκωτικά και ότι άλλο επιθυμεί η ψυχή σου ... αλλά όταν βρεθείς στην άκρη του γκρεμού όπου και θα βρεθείς αργά η γρήγορα , βουτάς οικιοθελώς στον γκρεμό , γελαστός και ευτυχισμένος για τις επιλογές σου και τα κερδίζεις όλα ...
Υπάρχει βέβαια , εκεί στην άκρη του γκρεμού , στον σταυρό του μαρτυρίου να λυποψυχήσεις , να μετανιώσεις για τις επιλογές σου ...αλλά αφού δεν υπάρχει γυρισμός πέφτεις στον γκρεμό , ΟΧΙ οικιοθελώς αλλά σαν μια αδήριτη ανάγκη της φύσης για να επιτευχθεί η κάθαρση ... τότε όμως χάνεις τα πάντα ...και χάνεσαι στο έρεβος της λήθης ...
Εδώ μια επιτυχημένη ρήση , ενός προέδρου Δικαστηρίου στην Ελλάδα ...
Καταδικάζει τον κατηγορούμενο σε ισόβια για την δολοφονία που διέπραξε ...
Ο κατηγουρούμενος ορκίζεται στον πρόεδρο ότι δεν ήταν αυτός που διέπραξε το έγκλημα αλλά ο άλλος εαυτός του , που δεν τον αναγνωρίζει ούτε ο ίδιος ...
και ο πρόεδρος του απαντά... ποιός σου είπε ότι καταδίκασα εσένα ... τον άλλο σου εαυτό καταδίκασα , που δεν αναγνωρίζεις ούτε εσύ ...
Επικαλούμενος τον Freud, ο Λιαντίνης ισχυρίζεται πως, όταν βρισκόμαστε μπροστά στον θάνατο ενός συνανθρώπου, ακόμα κι αν νομίζουμε ότι λυπόμαστε, κατά βάθος βιώνουμε ένα αίσθημα χαράς που εμείς είμαστε ζωντανοί!... «Υπάρχει μία ‘ζωή’ μετά θάνατον, η ακόλουθη: Εκείνο που μένει όταν θα πεθάνουμε είναι η καλή μνήμη που αφήνουμε στους ανθρώπους. Είναι αυτό που λέμε στη Φιλοσοφία, ‘ενδοκοσμική αθανασία’.»
Ο Γιάννης Αγγέλακας συνομίληκος γεννηθείς του 1959 , τον ξανανακάλυψα στα γεράματα ...
Ωριμάσαμε μαζί θα λέγαμε σαν το παλιό καλό κρασί ... μετά τις "ΤΡΥΠΕΣ" το σκληρό ροκ των νεανικών μας χρόνων , φθάσαμε στο ποιμενικό ροκ , της αρχαίας τραγωδίας, δηλαδή το Ελληνικό , όταν έβγαλε τις ηλεκτρικές κιθάρες και ενσωμάτωσε το κλαρίνο ,τις τρομπέτες και τα ωι ωι ωι των τσομπαναρέων ...
τότε και οι στιχοι του απέκτησαν την πραγματική τους διάσταση ...
ξαφνικά ανακάλυψα ότι ο Γιάννης Αγγέλακας έγραφε μόνος του τους στίχους και την μουσική ...
ήταν πραγματικά ολοκληρωμένος καλιτέχνης ,και ανέβηκε πολύ στην υπόληψή μου...
διαφορετικός απο τον αγαπημένο μου επίσης Παπάζογλου που τους στίχους και μουσική έγραφε ο Ρασούλης ...
Οι νεώτεροι συγχέουν την αρχαία τραγωδία με το δράμα ... που φυσικά δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους ... η αρχαία τραγωδία έχει βέβαια μέσα της υποχρεωτικά τον θάνατο αλλά έναν θάνατο που έρχεται ως λύτρωση για να έχουμε τελικά την κάθαρση ...
με τον θάνατο δημιουργείται στον χώρο "μίασμα" που αναγκάζει τους θεούς να επέμβουν για να γίνει η κάθαρση του χώρου-χρόνου...
δημιουργείται αρχικά στον χωρόχρονο μια χαρμολύπη , μια μεταβατική κατάσταση , έως σιγά σιγά έρθει η κανονικότητα μέχρι να βρείς τα κουράγια για να συνεχίσεις την μάταια τούτη ζωή ... δηλαδή έχουμε αποκατάσταση του χωρόχρονου με την επέμβαση των θεών ...
Στο δράμα μπορεί να έχουμε τα πάντα όμοια υπόθεση με την τραγωδία αλλά χωρίς θάνατο ... αυτό συνεπάγεται ότι όλα είναι υποκειμενικά - ανθρώπινα , ότι πει ο ποιητής , χωρίς "μίασμα" , κάθαρση , λύτρωση ...
Μακροπρόθεσμα όλους στο τέλος μας περιμένει η καρμανιόλα ... ο θάνατος ...
χωρίς διακρίσεις , πλούσιους η φτωχούς , χωρίς τέλος πάντων ταξικές διακρίσεις ...
Και ο Γιάννης Αγγέλακας είναι ένας πραγματικά αδέσποτος αριστερός ...
ένας ακόμη μοναχικός λύκος της αριστεράς ...
Και πράγματι ο Γιάννης Αγγέλακας αφου πέρασε στο Πανεπιστήμιο - Βιομηχανική τα παράτησε όλα για να γίνει τσομπάνης δίπλα στον Ψαραντώνη στον Ψηλο-ορείτη , Κρήτη ... , στο μεγάλο Πανεπιστήμιο της Ζωής ...
Το τραγούδι , ο χαμένος τα παίρνει όλα , μου άρεσε εδώ και είκοσι ίσως τριάντα χρόνια που το ακούω ,... αλλά όταν ξεκίνησα να το ακούσω ξανά από μηδενική βάση μετά βέβαια την άνωθεν ποιμενική εκτέλεση ... στα γεράματα βέβαια ...
και να βρω πραγματικά , τι θέλει να πει ο ποιητής τρόμαξα ...
Όλοι τζογάρουμε στην ζωή και στην ουσία όλοι είμαστε χαμένοι , είτε κερδίσουμε , είτε χάσουμε ... Ο τζόγος βέβαια αφορά τις επιλογές μας ...και στην πορεία , κοσμικά , αυτές οι επιλογές δικαιώνονται ή όχι . Οικονομικά πάντα σε πρώτο επίπεδο... και σε δεύτερο επίπεδο την ψυχή σου ... δηλαδή μπορεί να έχεις κερδίσεις οικονομικά τα πάντα αλλά να αισθάνεσαι άρρωστος ψυχικά , ανικανοποίητος , δυστυχισμένος ...
Το πρωτο επίπεδο ειναι , δεν πειράζει θα κερδίσεις στην αγάπη ...όνειρο-παγίδα , παρηγοριά στον άρρωστο δηλαδή ...το δεύτερο επίπεδο βέβαια ως ανώτερο από το πρώτο , είναι μια επιλογή συνειδητή , την οποία και ακολουθείς ... γιατί στο πρώτο επίπεδο ,δηλαδή, στο κυνήγι του οικονομικού πλούτου , είτε πετύχεις στην ζωή , είτε όχι , είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα χάσεις την ψυχή σου ... δηλαδή θα έχεις ένα διαρκές άγχος απόκτησης και συντήρησης του οικονομικού πλούτου ...το οποίο και οδηγεί σε δράματα , πρώτο επίπεδο , και σε τραγωδίες , δεύτερο επίπεδο ...
Το κεντρο βάρος του τραγουδιού όμως του ποιητή και του τραγουδιού είναι το στιχάκι που λέει...
οτι σημασία στο τέλος ειναι να στηθείς γελαστός μπροστά στην καρμανιόλα...
Δηλαδη στον θάνατο ... Η ζωη ειναι ενα παιχνίδι που είτε το κερδίσεις ,είτε το χάσεις δεν πρέπει να το πάρεις σοβαρά ...
Γιατι το μόνο σίγουρο για όλους ειναι ο θάνατος ...
Το δεύτερο επίπεδο βέβαια , ειναι το αιώνιο φιλοσοφικό ερώτημα , της αυτοκτονίας ...το οποίο και δέχονται οι φιλόσοφοι ...και η διευκόλυνση αυτού του επιχειρήματος μεσω των υλικών απολαύσεων ,καταχρήσεων τζόγου ,ποτών και ναρκωτικά , κατηφόρα που σε οδηγεί σε τοίχο ... Είτε με άδεια κατσαρόλα ,είτε με γεμάτη , δεν εχει σημασία ...
Ζωή ψυχο-πορνείο ...
Υπάρχει και ενα τρίτο επίπεδο ...να χαθείς μέσα στο φως , να πας δηλαδή στην καρμανιόλα οικιοθελώς και γελαστός ... κατά την άποψη του Λιαντίνη , του μοναδικού Ελληνα φιλόσοφου που ασχολήθηκε με την μελέτη Θανάτου ... που επηρέασε τελικά και τον φίλο μας τον Αγγέλακα ...
Οικιοθελώς σημαίνει , ότι μπορεί μέσα στις επιλογές της ζωής σου μπορεί να είναι , ο τζόγος , τα ναρκωτικά και ότι άλλο επιθυμεί η ψυχή σου ... αλλά όταν βρεθείς στην άκρη του γκρεμού όπου και θα βρεθείς αργά η γρήγορα , βουτάς οικιοθελώς στον γκρεμό , γελαστός και ευτυχισμένος για τις επιλογές σου και τα κερδίζεις όλα ...
Υπάρχει βέβαια , εκεί στην άκρη του γκρεμού , στον σταυρό του μαρτυρίου να λυποψυχήσεις , να μετανιώσεις για τις επιλογές σου ...αλλά αφού δεν υπάρχει γυρισμός πέφτεις στον γκρεμό , ΟΧΙ οικιοθελώς αλλά σαν μια αδήριτη ανάγκη της φύσης για να επιτευχθεί η κάθαρση ... τότε όμως χάνεις τα πάντα ...και χάνεσαι στο έρεβος της λήθης ...
Εδώ μια επιτυχημένη ρήση , ενός προέδρου Δικαστηρίου στην Ελλάδα ...
Καταδικάζει τον κατηγορούμενο σε ισόβια για την δολοφονία που διέπραξε ...
Ο κατηγουρούμενος ορκίζεται στον πρόεδρο ότι δεν ήταν αυτός που διέπραξε το έγκλημα αλλά ο άλλος εαυτός του , που δεν τον αναγνωρίζει ούτε ο ίδιος ...
και ο πρόεδρος του απαντά... ποιός σου είπε ότι καταδίκασα εσένα ... τον άλλο σου εαυτό καταδίκασα , που δεν αναγνωρίζεις ούτε εσύ ...
Επικαλούμενος τον Freud, ο Λιαντίνης ισχυρίζεται πως, όταν βρισκόμαστε μπροστά στον θάνατο ενός συνανθρώπου, ακόμα κι αν νομίζουμε ότι λυπόμαστε, κατά βάθος βιώνουμε ένα αίσθημα χαράς που εμείς είμαστε ζωντανοί!... «Υπάρχει μία ‘ζωή’ μετά θάνατον, η ακόλουθη: Εκείνο που μένει όταν θα πεθάνουμε είναι η καλή μνήμη που αφήνουμε στους ανθρώπους. Είναι αυτό που λέμε στη Φιλοσοφία, ‘ενδοκοσμική αθανασία’.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου