Στέφανος Μίλερ, καθηγητής Αρχαιολογίας.
Είναι ίσως το μεγαλύτερο περιουσιακό στοιχείο της Ελλάδας,
λέει ο διευθυντής ανασκαφών της Νεμέας.
«Υπομονή». Υστερα από λίγο ήρθε και με πήρε σχεδόν σηκωτό από τον γιακά. Νόμιζα ότι θα με έδιωχνε. Με πήγε δίπλα στη θάλασσα και μου έδειξε ένα φως που πλησίαζε. Ηταν ένα καΐκι. Οταν έδεσε στην προβλήτα, πάλι με τράβηξε από το χέρι και μου έσπρωξε το κεφάλι στο πλεούμενο για να δω την ψαριά. Μου έκανε νόημα να διαλέξω. Πήρα έναν αστακό. Μέσα σε λίγη ώρα μού τον σέρβιρε. Ηταν από τα ωραιότερα φαγητά της ζωής μου, που κόστισε ελάχιστες δραχμές. Είπα μέσα μου: Θεέ μου, πρέπει να είμαι στον Παράδεισο, με καταπληκτικά τοπία και αρχαία ερείπια. Αυτή ήταν αρχή μιας ερωτικής ιστορίας με την Ελλάδα που συνεχίζεται 46 χρόνια».
Συνεχίζεται; Ο επί χρόνια καθηγητής στο Μπέρκλεϊ, που φημίζεται για
το πείσμα και τη μαχητικότητά του, φαίνεται να έφτασε σε οριακό
σημείο μπροστά στο ενδεχόμενο να πάει χαμένο το έργο ζωής που έχει κάνει στην Πελοπόννησο. Με αδιάκοπες προσπάθειες τεσσάρων
δεκαετιών, μεταμόρφωσε τη Νεμέα. Εξασφάλισε χρήματα για να
απαλλοτριωθούν χωράφια που είχαν αρχαιολογικά ευρήματα όπως το
περίφημο στάδιο, επέβλεψε τον σχεδιασμό, την κατασκευή και τον
εξοπλισμό του μουσείου, συνέλαβε την ιδέα του αρχαιολογικού πάρκου, αναστήλωσε τον ναό, ταξίδεψε στην άλλη άκρη του κόσμου για να βρει χορηγούς από την ελληνοαμερικανική κοινότητα. Βρήκε και φιλέλληνες που στήριξαν οικονομικά το έργο, αναβίωσε τους αρχαίους Αγώνες των Νεμέων, συσπείρωσε εθελοντές, ενώ δώρισε όλη την αγορασμένη γη στο ελληνικό Δημόσιο. Το 2005 ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, σε αναγνώριση της προσφοράς του, του απένειμε την ελληνική υπηκοότητα. Το κατόρθωμά του ήταν μεγάλο. Το καλοκαίρι του 1973, οι επισκέπτες στον Ναό του Νεμείου Διός ήταν… ένας. Τον περασμένο χρόνο ξεπέρασαν τις 50.000.
Ομως η Πολιτεία στο πλαίσιο των περικοπών αποφάσισε να μειώσει το
προσωπικό. Εντός των ημερών αποφασίζεται αν οι επτά έκτακτοι
φύλακες, που έχουν προσφύγει σε ασφαλιστικά μέτρα, θα παραμείνουν στη θέση τους. Αν φύγουν, τότε το μουσείο και ο χώρος θα μείνουν μόνο με τρεις, έτσι ίσως ανασταλεί η λειτουργία τους, καθώς τίθεται θέμα ασφάλειας. «Ο,τι έκανα στη Νεμέα από το 1973 μέχρι σήμερα είχε έναν και μόνο σκοπό», λέει ο Στέφανος Μίλερ. «Οχι μόνον να έρθουν στο φως τα ευρήματα ενός από τα τέσσερα σπουδαιότερα αθλητικά κέντρα της αρχαιότητας αλλά και να μπορέσουμε να φτιάξουμε ένα υποδειγματικό αρχαιολογικό πάρκο που θα καμαρώνει κάθε επισκέπτης.
Και νομίζω ότι με πολύ σκληρή δουλειά τα καταφέραμε. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι μπορεί να μπει λουκέτο σε αυτόν τον χώρο που
διαφημίζει την Ελλάδα και δίνει πολλά έσοδα στην οικονομία της
περιοχής. Θα ήταν αδιανόητο…».
Παραγγέλνουμε και οι δύο ζυμαρικά. Ο κ. Μίλερ παίρνει και ένα ποτήρι λευκό κρασί. Οι σερβιτόροι είναι ευγενέστατοι. Ο καιρός είναι μουντός, ελάχιστοι κάθονται στον εξωτερικό χώρο του εστιατορίου. Οταν έφτασε στη Νεμέα, η κατάσταση ήταν πολύ διαφορετική από τη σημερινή. Θυμάται: «Ενας άλλος κόσμος. Κάποιες κατοικίες δεν είχαν ηλεκτρικό. Μια οικογένεια είχε αυτοκίνητο.Τηλεόραση υπήρχε μόνο στο καφενείο. Εκεί ήταν η μοναδική τηλεφωνική σύνδεση. Οταν κάποιος μας έψαχνε, ο καφετζής συνέδεε τη γραμμή με την τηλεφωνική μας συσκευή, με ειδικά βύσματα από ένα τηλεφωνικό κέντρο. Τη δεύτερή μου μέρα στο χωριό, ήρθε ο δήμαρχος λέγοντας ότι είμαι προσκεκλημένος των κατοίκων στο καφενείο. Οταν έφτασα είδα ότι είχαν παρατάξει καθίσματα και με είχαν βάλει στην πρώτη σειρά για να παρακολουθήσουμε όλοι μαζί το Peyton Place! Οι γυναίκες δεν ήταν μέσα αλλά στριμώχνονταν στα τζάμια έξω από τα παράθυρα. Οχι ότι τους είχε απαγορεύσει κάποιος ρητά να έρθουν αλλά τότε δεν εθεωρείτο πρέπον να συχνάζουν σε τέτοια μέρη που ήταν μόνο για άντρες. Είχα και άλλα αστεία περιστατικά. Ενα από αυτά, είναι ότι σύντομα κατάλαβα πως μικροί μαθητές που έκαναν αγγλικά, άκουγαν λαθραία τις συνομιλίες που είχα με συναδέλφους και συγγενείς, από το τηλεφωνικό κέντρο του καφενείου, για να κάνουν εξάσκηση στη γλώσσα. Και άλλη μια φορά, με ζήτησε ένας συνάδελφος από τις ΗΠΑ. Ο καφετζής, για λόγους που δεν γνωρίζουμε, του είπε ότι πέθανα, μάλλον για να μην μπει στον κόπο να με ψάχνει. Μετά από λίγες ημέρες έφτασε στη Νεμέα ένα τηλεγράφημα από την Αμερική, όπου ο σοκαρισμένος συνάδελφος προσπαθούσε να μάθει τις συνθήκες του θανάτου μου!».
Ο Στέφανος Μίλερ ξεκίνησε ανασκαφές, χρηματοδοτούμενος από πόρους που έρχονταν από ιδιώτες χορηγούς μέσα από το Πανεπιστήμιο Μπέρκλεϊ στην Αμερική. Για πολλές εβδομάδες, η έρευνα ήταν άκαρπη. «Με είχε πιάσει απελπισία διότι θα έπρεπε με μηδενικά ευρήματα να γυρίσω πίσω στις ΗΠΑ και να πείσω πανεπιστήμιο και χορηγούς να συνεχίσουμετις ανασκαφές.
Τελικά, την τελευταία ημέρα, ευτυχώς αρχίσαμε να εντοπίζουμε την άκρη του νήματος που μας οδήγησε στις μεγάλες ανακαλύψεις που ακολούθησαν. Ηταν 19 Ιουλίου του 1974. Την επομένη έγιναν τα γεγονότα της Κύπρου. Από τα πανηγύρια για τα ευρήματα, το χωριό βυθίστηκε στον θρήνο και στον φόβο ότι μπορεί να γίνει πόλεμος. Και εγώ ζούσα ανάμεσα στην αρχαία και τη σύγχρονη ελληνική ιστορία, συγκλονισμένος από τις εξελίξεις» λέει ο κ. Μίλερ που συνέδεσε τις χαρές και τις λύπες του με τη χώρα μας. Παντρεύτηκε μάλιστα και Ελληνοαμερικανίδα ενώ πια όλοι του οι φίλοι τον φωνάζουν «Στέφανο».
Η πορεία των ανασκαφών έφερε και μεγάλες κοινωνικές ανακατατάξεις. «Πριν από την έλευσή μου, υπήρχαν δυο – τρεις ισχυρές οικογένειες που έκαναν κουμάντο, απασχολώντας τους κατοίκους στα χωράφια. Μετά, όσοι εξ αυτών εργάζονταν ως εργάτες στο δικό μας σκάμμα είχαν εναλλακτική εισοδήματος και έτσι άλλαξαν οι ισορροπίες». Η νέα κατάσταση ενόχλησε κάποιους από τους παλιούς «γαιοκτήμονες» αλλά και ορισμένους που έχαναν τις περιουσίες τους επειδή βρίσκονταν στον αρχαιολογικό χώρο. Το 1980, ο Στέφανος Μίλερ δέχθηκε… τρεις πυροβολισμούς από άγνωστο στο γραφείο του στη Νεμέα. Μια σφαίρα πέρασε ξυστά. Δεν φοβήθηκε; «Σίγουρα. Αλλά με έκανε να πεισμώσω ακόμα περισσότερο», λέει. Και δεν ήταν η μόνη αντιξοότητα. Οταν το ΠΑΣΟΚ πρωτοήρθε στην εξουσία, υπήρχε η φαεινή ιδέα να διώξουν τις ξένες αρχαιολογικές σχολές από τη χώρα επειδή ήταν εκπρόσωποι του «ξένου ιμπεριαλισμού» και ως γνωστόν η Ελλάδα ανήκε μόνο στους Ελληνες. Ο τότε γενικός γραμματέας του ΥΠΠΟ μάλιστα τον είχε προειδοποιήσει ότι σε λίγα χρόνια θα έχουν φύγει από τη χώρα.
Ευτυχώς, το σχέδιο δεν εφαρμόστηκε ποτέ».
Ο,τι δεν κατάφερε να κάνει η απόπειρα εκφοβισμού και η ορμή της πρώτης σοσιαλιστικής κυβέρνησης, παρά λίγο να το πετύχει η Ελληνική Πολιτεία 33 χρόνια αργότερα, με την απειλή του λουκέτου στη Νεμέα.
«Εγραψα την επιστολή, διότι αισθάνθηκα ότι κάτι πρέπει να κάνω για να ενημερώσω την κοινή γνώμη πριν να είναι πολύ αργά, προτού να κλείσει το μουσείο. Αν δεις το παιδί σου να έχει πυρετό, θα το αφήσεις μέχρι να φτάσει 42; Για να προχωρήσουν τα έργα στη Νεμέα, πολλοί χορηγοί έδωσαν χρήματα από την Ελλάδα και το εξωτερικό.
Αλλοι βοηθούν εθελοντικά. Τι θα πούμε σε αυτούς τους ανθρώπους που πίστεψαν σε αυτό που κάνουμε; Επρεπε να αντιδράσω. Δεν περίμενα ότι θα υπάρξει τέτοια κινητοποίηση» λέει ο κ. Μίλερ, πίνοντας τον καφέ του. «Δέχθηκα εκατοντάδες ενθαρρυντικά e-mails από Ελληνες και ξένους. Το πρόβλημα είναι ότι θα πρέπει η ελληνική πολιτεία να καταλάβει επιτέλους πως οι αρχαιολογικές περιοχές και τα μουσεία είναι ίσως το μεγαλύτερό της περιουσιακό στοιχείο και δεν μπορεί να τα αφήσει στην τύχη τους. Οχι μόνον αυτό αλλά με τη σωστή πολιτική θα μπορούσε να φροντίσει ώστε να παράγουν έσοδα ώστε να μην επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό σε μια εποχή μιας τόσο σοβαρής οικονομικής κρίσης. Είμαι πεπεισμένος ότι θα μπορούσε η αξιοποίησή τους να λειτουργήσει ως μοντέλο χρηστής διαχείρισης, όπου το κράτος θα έβγαινε κερδισμένο. Πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό; Εχω ετοιμάσει μια πρόταση και είμαι έτοιμος να την καταθέσω στις ελληνικές αρχές» λέει ο διαπρεπής αρχαιολόγος.
Το σχέδιό του αφορά μια πιλοτική ιδιωτικοποίηση ορισμένων αρχαιολογικών περιοχών ή μουσείων. Πρόκειται ίσως για ένα τεράστιο ταμπού στην ελληνική αρχαιολογία καθώς από την ίδρυση του ελληνικού κράτους, το Δημόσιο είχε τον πρώτο και τελευταίο λόγο στο ζήτημα,
χωρίς ποτέ να τεθεί ο κανόνας αυτός υπό αμφισβήτηση. Τι προτείνει όμως ο κ. Μίλερ; «Θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Κοντά στη Νεμέα υπάρχει η εγκαταλελειμμένη ανασκαφή της Φλειούντας με διάφορα ευρήματα. Ηταν μια μεσαίου μεγέθους πόλη, στην οποία έγιναν έρευνες τη δεκαετία του 1920 και ύστερα του 1970. Εχουν εντοπιστεί διάφορα και ένα θέατρο. Ολα αυτά είναι σήμερα στο έλεος των περαστικών, των αρχαιοκαπήλων και των βανδάλων. Οι τελευταίοι μάλιστα έχουν κάνει ήδη μεγάλες φθορές καθώς έσπασαν πέτρινους θρόνους. Εφεραν τμήματά τους στο μουσείο και τώρα κάνουμε αγώνα να τα συγκολλήσουμε. Γύρω υπάρχουν κοπάδια και καλλιέργειες, με ντόπιους που σκάβουν για τα χωράφια τους. Φανταστείτε αυτήν την τοποθεσία να εντάσσεται σε μια περιοχή όπου να υπάρχει φύλαξη, εστιατόριο, καφέ, κάποιο μικρό ξενοδοχείο. Οπου τουρίστες θα μπορούν να παρακολουθούν από απόσταση το έργο των αρχαιολόγων και να μοιράζονται τη μοναδική χαρά αυτής της στιγμής που η σκαπάνη φέρνει κάτι στο φως μετά χιλιάδες χρόνια.
Φανταστείτε να μπορούσαν να αγοράσουν μια πλειάδα από σουβενίρ με αντίγραφα των αντικειμένων που βρέθηκαν και να τα πάρουν μαζί στην πατρίδα τους ώστε να τους θυμίζουν αυτήν τη συγκινητική εμπειρία.
Ενας τρόπος να γίνουν όλα αυτά είναι να υπάρχει μια εταιρεία εκμετάλλευσης που να καταθέσει ένα business plan, μελετημένο και σωστό, να πάρει την έγκριση του κράτους και να αρχίσει να κόβει εισιτήρια εισόδου. Με προγραμματισμό για κάποια χρόνια μπροστά, με πολιτική να πείθει τους τουρίστες να επιστρέφουν κάθε χρόνο για να παρακολουθούν την πορεία της ανασκαφής. Σαν την Φλειούντα, υπάρχουν δεκάδες παραδείγματα σε όλη την Ελλάδα, που ρημάζουν. Γιατί να μην είναι στην επίβλεψη μιας ιδιωτικής εταιρείας που θα τα σεβαστεί, θα τα προστατεύσει και θα δώσει έσοδα στο κράτος;».
Κανείς δεν γνωρίζει αν η πρόταση του κ. Μίλερ θα βρει θετική ανταπόκριση από το ΥΠΠΟ αλλά και από τους Ελληνες αρχαιολόγους. Ο ίδιος πάντως συνεχίζει να μάχεται για να κρατήσει στη ζωή τη Νεμέα.
«Ξέρετε» μου λέει φεύγοντας «όπως σας είπα με την Ελλάδα έχω ερωτική σχέση. Και τις γυναίκες τις αγαπάς, τις θαυμάζεις αλλά δεν προσπαθείς ποτέ να τις καταλάβεις. Μην με πάρετε για σεξιστή…», είναι οι τελευταίες του κουβέντες πριν αποχαιρετιστούμε.
Η συνάντηση
Συναντηθήκαμε στο εστιατόριο του Μουσείου της Ακρόπολης.
Παραγγείλαμε δύο πιάτα με ζυμαρικά, εκείνος μια μακαρονάδα με μύδια και εγώ μια κρύα σαλάτα με πάστα. Ηταν πολύ νόστιμα και ελαφρά. Οκ. Μίλερ ήπιε ένα ποτήρι λευκό κρασί και κλείσαμε το γεύμα με καφέ.
Το εντυπωσιακό με το εστιατόριο δεν είναι μόνον η υψηλή γαστρονομική του ποιότητα αλλά το εξαιρετικό του σέρβις. Νέα παιδιά, χαμογελαστά, πρόθυμα και ευγενέστατα αποτελούν τους καλύτερους πρεσβευτές μας στους ξένους που μας επισκέπτονται. Το γεύμα κόστισε 26 ευρώ.
Dr Stephen Miller on uncovering the Sanctuary of Zeus and the revival of the Nemean Games
Dr Stephen G. Miller is Professor emeritus of Classical Archeology at UC Berkeley and Director Emeritus of Berkeley’s excavations in Nemea, Greece, who, after years of hard work, made headlines worldwide for the uncovering of the ancient athletic site where Panhellenic games were held. He is also former Director of the American School of Classical Studies at Athens (1982-87), founder and honorary President of the Society for the Revival of the Nemean Games and honorary President of the American Committee for the Reunification of the Parthenon Sculptures.
Having arrived in Nemea in 1973 and after more than 20 years of extensive and systematic excavations, Professor Stephen Miller uncovered the Sanctuary of Zeus and the ancient stadium that was built 400 m SE of the Temple. He has published a great number of scholarly publications, and popular articles, with a focus on the Nemea excavations. In 2005 he was appointed Grand Commander of the Order of Honour by former President of the Hellenic Republic Karolos Papoulias, and was also proclaimed Greek citizen.
Dr Miller was interviewed* by Greek News Agenda on the Nemea excavations, the foundation of the Society For the Revival of the Nemean Games and the cause of repatriation of Parthenon Marbles.
Dr. Miller, you were the director of excavations at the archeological site of Nemea, which have lasted for years. How did you feel when you uncovered, after so many efforts, the site where the Panhellenic games were held?
When I arrived at Nemea in 1973 to begin my work, there was one visitor all summer long to the three columns of the Temple of Nemean Zeus that had remained erect since their construction about 330 B.C. They were guarded by thistles and thorns.
Now, 45 years later, I look out the window of my office and see nine columns surrounded by a revival of the ancient sacred grove of cypress trees, and I see thousands of visitors. In the last three years, during the 26 months that the site was open, there has been an average of 3,626 visitors each month. They enter a site created by my purchase of property (about 40 acres) in the name of the Greek State, but with archaeological rights retained by the University of California. Three roads have been closed and the museum built and given to Greece on May 28, 1984. In that museum, and on the site and in the stadium, my discoveries are on display to the visitor (of all nationalities) who leaves Nemea knowing a little more about his own Hellenic heritage. This is very satisfying. My grandfather said that I had been given life for a purpose. I believe I found it.
What were the main challenges you faced during the excavations?
The first challenge was, and is, funding. In the half year while teaching at Berkeley, I had to find donors who would support my work. I was fortunate that so many shared my curiosity. Their names are on a series of marble plaques in the entrance to the museum.
The next challenge was to develop a local support and excavation team. Again I was fortunate, although there was some local opposition, but enough good and competent people emerged. Their help was critical to my success.
There was a constant challenge, in a village of 300 people which was not then fully electrified, to find housing for my American students. Most reacted positively and some were even sorry to leave Nemea at the end of the season.
Finally, there were the relationships with the representatives of the Ministry of Culture from which I needed permission to excavate each year. There were unhappy exceptions, but most of those people regarded me as a colleague who deserved their support, especially since the American School of Classical Studies at Athens gave me its blessing.
The Temple of Nemean Zeus from the southwest, 2013
Can you tell us something about the ancient Nemean games? Who were the participants?
Nemea was important in antiquity only for the Games. There was no permanent settlement here, no city-state in what was a marshy land every winter. The name comes from the verb "nemo" which means to graze (sheep, goats, etc.); Nemea was a good place for shepherds, but not for farmers.
In the summertime, every two years, the scene changed with the advent of thousands of athletes, and trainers, and spectators, and merchants for the Nemean Games which were a part of the Panhellenic (All-Greek) cycle of the Olympics, the Pythian Games at Delphi, and the Isthmian Games near Corinth.
Among other similarities, these sites shared a Sacred Truce, an Ekecheria, that allowed people to travel to and from the games in safety. Thus, for example, Athenians and Spartans might be throwing spears at one another one day, and the next be running naked side-by-side down the track of the stadium here. The truce only held for about a month each year, but it was the first time in recorded history that a whole nation entered a truce annually on a regular basis. Our excavations have revealed ups and downs in the execution of this idea, and that may be the most important part of my work.
You are the founder and honorary President of the Society for the Revival of the Nemean Games. What is the goal of your society?
Our goal is the participation, on the sacred earth of Greece, of anyone and everyone, in games that will revive the spirit of the Olympics. We will achieve this by reliving authentic ancient athletic customs in the ancient stadium of Nemea.
Statement of the Purpose of the Society, December 30, 1994
Our Society has two basic guiding principles: authenticity and participation. We do not insist on complete authenticity: we do not run naked and we allow women to run. But all have to dress in plain ancient tunics and run barefoot, thus emphasizing our basic common humanity. Further, to change clothes in the ancient locker room, to walk through the entrance tunnel, to place toes in the same starting blocks where the ancients placed theirs 2,350 years ago, means a direct physical contact with ancient Greece. It is a learning experience, and shows that the ideals of the ancients still live.
The revival of the Nemead began in 1996 and the Games take place every four years. Are you planning to be in Nemea during the 7th Nemead that will take place in June 26-28 2020?
Since my retirement from UC Berkeley in 2004, I have lived much of every year here, in Nemea, working on research and publications, and the revival of the Games. Yes, I shall be here for the 7th Nemead – God willing – but probably working as a slave rather than appearing as an athlete.
And a final question: what is your opinion on the issue of the return of the Parthenon Marbles in Athens?
The Parthenon is certainly one of the greatest achievements of our human race – some would say the greatest symbol of our common Greek heritage regardless of our nationality. It is the physical representation of one of the highest achievements of civilization. I look at it and see Aeschylus and Sophocles and Euripides and Aristophanes and Thucydides and Socrates. I see the young Plato looking up at the new building – did it inspire him to tell us about his mentor?
To have this monument, this symbol of cultural accomplishment broken up and scattered around the world, to make its totality inaccessible to our society, says all too much about our own civilization.
I am not advocating that the Parthenon should be moved to London, but let us put it back together where Pericles and Pheidias built it nearly two and one half millennia ago. Can we not respect our own pan-humanity?
2000
The Second Modern Nemead
1 The cover of the program for the second modern games.
2 The tent over the locker room early on the morning of June 3, 2000.
3 LaGrand Nielsen, in cap, now 92 years old, prepares for the first race with fellow athletes including, center, Georgios Korkas. In the rear at the left Starter Theodosios Zavitsas puts on his white “himation..”
4 Judge Kostas Lafkiotes is helped with his “himation” by Stephen Miller while Judge Tryphon Manziorοs watches.
5 Slave Antonis Kalkounias carries a supply of palm branches through the tunnel to the stadium track.
6 As crowd gathers Stephen Miller gives instructions for opening ceremony roles to Minister of Culture, Theodore Pangalos, and U.S. Ambassador Nick Burns. To the right of Pangalos is Corinthian Governor Angelos Manolakis, and to his left Secretary-General of the Ministry of Culture, Lina Mendoni.
7 Part of the staff ready to leave the locker room for the tunnel and the stadium. From the left: Slave Spyros Tanaras with palm branches, Starter Theodosios Zavitas, Judges Alberto Benvenuti and Ioannes Malakos, and Herald James Herbst.
8 Starter Theodosios Zavitsas leads the procession out of the tunnel followed by Athanasios Diamantopoulos (left) and Tryphon Manzioros.
9 A local athlete who has brought the flame into the stadium, passes the torch on to U.S. Ambassador Nick Burns while the Mayor of Nemea, Nikos Papaioannou watches.
10 U.S. Ambassador Nick Burns hands the torch on to Minister of Culture Theodore Pangalos while Robert Berdahl, Chancellor of the University of California at Berkeley watches.
11 Minister of Culture Theodore Pangalos lights the Nemea Altar which is tended by Slave Kostas Papoutses. In the background are the Choirsof OTE and of Corinth whose Maestro, Alexandros Panayiotopoulos is just behind the smoke. They will now sing the Olympic Hymn.
12 After the Olympic Hymn, Mastro Panayiotopoulos accepts the thanks of Stephen Miller.
13 Judges John Carney and Panayiotes Papadopoulos lead the athletes of the first race from the tunnel to the track. Between and behind them is 92-year-old LaGrand Nielsen, and (in yellow) Slave Georgios Nikitakos.
14 Starter Theodosios Zavitsas, who discovered the ancient starting line 26 years before, takes his place.
15 The start of Race #4 with, in Lane #4, the Chancellor of the University of California at Berkeley, Robert Berdahl. Slave Antonis Kalkounias (yellow) watches from the end of the starting line.
16 Stephen Miller enters the stadium for Race #6 cheered on by “mastigophoros” (= peace officer) Christos Saisanas. The next athlete waiting in the tunnel is Manuel Bonnet. Ambassador of Columbia to Greece.
17 As in 1996, Stephen Miller gets out to a quick start, but will finish 13th behind his 11 competitors as well as the excavation photographer who was running down the track, backwards. In the far lane is Gurdip Bedi, Ambassador of India to Greece.
18 Losers in Race #6 from the U.S.A. (Stephen Miller), Columbia (Manuel Bonnett), India (Gurdip Bedi), and Denmark (Hans Grunnet).
19 The start of Race #7. Fourth from the left is U.K. Ambassador David Madden who finished second, but returned in 2004 to win.
20 The participants in Race #8 gather in the passageway between the locker room and the tunnel in preparation to take their oath. They are flanked by Judges John Carney and Panayiotes Papadopoulos. Second from the left is David Jacobs, Ambassador of South Africa to Greece.
21 Ambassador David Jacobs of South Africa is about to enter the stadium track from the tunnel.
22 Judge Ioannes Nakis corrects the toe position of Ambassador David Jacobs of South Africa.
23 The athletes in the First Race for Women in 2000 with its winner, Ann Faulk.
24 Participants in the Second Race for Women at the starting line. Kirsten Legallet and Irene Miura watch the slave cock the arm of the starting mechanism.
25 Irene Miura, winner of the Second Race for Women receives her ribbon from Judge George Bonnis, resident of Vancouver and native of Nemea, while Slave Kostas Papoutses watches. At left is University of California alumna Robin Frazier.
26 Irene Miura with the other participants in the Second Race for Women, from left: Kirsten Legallet, ?, ?, ?, Suzanne Legallet, Ann Buchanan, ? . Robin Frazier. ? In the background, Slaves Kostas Papoutses and Elias Skazas.
27 Runners during the Third Race for Women. Nearest is Sidne Long, daughter of Tom Long to whose memory the fountain at the entrance to the stadium is co-dedicated.
28 Nikos Papaioannou, Mayor of Nemea, draws lane assignment from helmet while U.S. Ambassador Nick Burns waits his turn.
29 Judge Kostas Mantzioros watches as Slave Stephen Miller directs U.S. Ambassador Burns to his lane at the starting line.
30 The race is on! In Lane 4 (B2) is U.S. Ambassador Nick Burns and next to him Mayor Papaioannou while future members of the Society’s Board of Directors, Tasos Tagaras and George Kostouros are in lanes 7 and 8 (Δ1 and 2), respectively.
31 The winner is George Chronis, antiquities guard at Mycenae. To his left are Mayor Papaioannou, Tasos Tagaras, U.S. Ambassador Burns, ??, ??, Georgios Kostouros, and Thomas Athanasakas. To the right of the victor is the Corinthian regional representative, Andreas Panagopoulos.
32 Hung-Yu Liu from Taiwan wins the next race for young men.
33 Two students from Berkeley run: Jorge Bravo in the left lane and Yannis Lolos in the third lane. In the far right land is Yannis’ twin, Perikles.
34 Barbara Rieger, member of the Nemea Excavations staff, wears her ribbon and holds her palm branch of victory in a race with young women, including, at left, Kelly Ilniki, former Nemea Excavations staff member, and Jennifer Mirner.
35 Judge George Katsoulis, resident of Oakland, California, and native of Nemea, with group of runners from the International Olympic Academy in the passageway between the locker room and the tunnel which they are about to enter.
36 The winner, Amanda Schweinbenz from Canada, holds her palm of victory with assistance from other members of the International Olympic Academy, from right to left, Anke Bohne (Germany), Galina Ragozina (Russia), Beatriz Garcia (Spain), Parissa Safai (Canada), Amanda, Paraskevi Salepi (Greece), Orsolya Pinter (Hungary), and Sophia Varkirtzi (Greece). Next are the sisters Carolina and Rosario Bonett from Columbia. At the far left are Athena Trakadas and Tanya Szafranski, students from the University of California at Berkeley.
37 Judge Wolfgang Decker presents young victor with his palm branch.
38 Victory shared.
39 At the start of the Footsteps of Herakles race, Herald Kostas Bonnis and Judges Athanasios Diamantopoulos and Anastasios Tagaras are on the steps of the ancient Temple of Herakles at Kleonai.
40 The race is on as the runners, still bunched together from the start, run through vineyards on their way to Nemea.
41 The winner of the Footsteps of Herakles in the women’s category: Kelly Ilnicki, former Nemea staff member.
42 Effie Miller and Anthi Nikitakou in the locker room prepare crowns of wild celery for the closing, crowning ceremonies.
43 The staff of the closing ceremonies waiting to go through the tunnel. Slave Vasilis Papoutsis; Judges (Ambassadors) Stephen Martin (Australia), Algirdas Dambrauskas (Lithuania), Milan Dubcek (Slovakia), David Hutton (Canada), and David Jacobs (South Africa); Priests (white), Professors Stephen Miller and Panos Valavanis.
44 At the closing ceremonies, the prize table with crowns of wild celery await the winners. In the center rear, the Priest Panos Valavanis and the Priestess Marcia Barbara Cecilia Convarrbias (Ambassador of Chile).
45 The winners with their ribbons and palm branches wait to be called from the tunnel to the crowning ceremonies.
46 Canadian Amanda Schweinbenz has just been crowned by Judge David Hutton, the Canadian Ambassador to Greece.
47 On ancient Greek soil a Turkish victor, Aksel Gürcan, proudly wears the wild celery crown presented by the Judge, Armen Petrosyan, Ambassador of Armenia.
48 As the sun sets on the 2000 Nemean Games, the fire on the altar is extinguished with the earth of Nemea by Ambassadors from Slovakia, Armenia, Morocco, Lithuania, Chile, India, South Africa, Canada, Spain, Australia, and Professors from Greece and the U.S.A.
49 In 2005, after the completion of his tenure as the Chancellor of the University of California at Berkeley, Robert Berdahl gave this interview to a campus magazine, The Graduate. Much of the interview had to do with his participation in the Second Nemead in 2000.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου