Η δουλεία στην αρχαία Αθήνα .
Είναι γνωστό βεβαίως ότι οι αρχαίες κοινωνίες υπήρξαν δουλοκτητικές. Ο νικημένος εχθρός εγένετο δούλος του νικητού και παρέμενε εις την υπηρεσίαν του, εκτός εάν οι συγγενείς του τον απελευθέρωναν καταβάλλοντες λύτρα.
«Στρατόπεδα συγκεντρώσεως» και «φυλακές» δεν υπήρχαν. Ο δορυάλωτος εχθρός δεν ήτο δυνατόν να αφεθή ελεύθερος, αφού κατά την αναμέτρηση με τον αντίπαλο (σύμφωνα πάντοτε με τα ελληνικά ιδεώδη) δεν ενίκησε αλλά ούτε έπεσε μαχόμενος («ἤ τάν ἤ ἐπί τᾶς»). Παρεδόθη, ανεδείχθη ήσσων, ἥττων (κατώτερος, ολιγότερο), δηλαδή ἡττήθη.
Πρόκειται για ένα κόσμο όπου η βία , ο καταναγκασμός , αποτελεί θεμελιώδη πολιτική κατηγορία . Κατά τον Ηράκλειτο , "πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί" , ο πόλεμος είναι πατέρας όλων και ο πόλεμος ορίζει , οι μεν είναι θεοί , οι δε άνθρωποι . Ο πόλεμος όρισε τους μεν ελεύθερους , τους δε δούλους . Εδώ ο πόλεμος δεν αποκαλύπτει καμία προϋπάρχουσα ουσίαν , συνιστά μέσω της βίας και της ανισότητας των δυνάμεων την κυριαρχία , των μεν επί των δε , πράγμα που είναι εξ άλλου η καθαρή αλήθεια , είτε είστε οπαδός του Ηρακλείτου , είτε όχι . Αν θέλουμε να επεκτείνουμε και έτι περαιτέρω την ρήσιν του Ηρακλείτου , και σήμερα στην κατάσταση που ευρισκόμαστε σαν ΕΘΝΟΣ οφείλεται σε κάποιο απελευθερωτικό πόλεμο , πχ του 1821 . Διαφορετικά θα είμαστε ακόμη δούλοι των Τούρκων . Ο πόλεμος είναι επομένως η αφετερία προκειμένου να σκεφτεί κανείς την πολιτική συγκρότηση . Ο πολιτικός κόσμος συγκροτείται ως ένας κόσμος όπου η βία είναι κυρίαρχη , γι’ αυτό πρέπει να δράσουμε πολιτικά εναντίον αυτού του γεγονότος και αυτής της αλήθειας . Είτε αρνείστε την πολεμική παράθεση , οπότε περιορίζετε ο ίδιος την ελευθερία σας και αποδέχεστε οικιοθελώς ένα είδος υποδούλωσης , είτε μάχεστε ,αλλά αν χάσετε , βρίσκεστε στο έλεος του νικητή . Άλλωστε είναι χαρακτηριστική η φράση , από αυτόν που φοβάται να πεθάνει στην μάχη . Πετά τα όπλα και εκλιπαρεί . «Μη με σκοτώσεις και θα γίνω σκλάβος σου.»
Το συμπέρασμα είναι ότι αν θέλεις να ζήσεις ελεύθερος δεν πρέπει να φοβάσαι , να πεθάνεις . Αργότερα οι Ρωμαίοι το έκαναν , «Αν θέλεις να ζήσεις ειρηνικά να ετοιμάζεσαι πάντοτε για πόλεμο.» Τότε μόνο αποτρέπεις τον πόλεμο,όταν ετοιμάζεσαι για πόλεμο . Διαφορετικά αν είσαι ειρηνικός λαός , είναι σίγουρο ότι κάποιος άλλος λαός θα σε κατακτήσει .(Τούρκοι)
Μιλώντας για την δουλεία αποκλειστικά στην Αττική , και τον Αθηναϊκό ιμπεριαλισμό , δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι η δουλεία υπό την μία ή την άλλη μορφή εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις , υπήρξε και παραμένει μέχρι σήμερα κανόνας σε όλο τον πλανήτη .
Στην Αθήνα του Πελοποννησιακού πολέμου ,υπήρχαν πέντε τάξεις
1-Πεντακοσιομέδιμνοι
2- Ιππείς
3- Ζευγίται
4- Θήτες
5 – Δούλοι .
Οι Πεντακοσιομέδιμνοι , όσοι κατείχαν 500 μέδιμνοι (μέτρο χωρητικότητος σιτηρών) , οι σημερινοί τσιφλικάδες .
Οι Ιππείς , ας πούμε η σημερινή μεσαία τάξη , έμποροι και μικρογαιοκτήμονες .
Οι Ζευγίται , που διέθεταν ένα ζεύγος βόδια
Οι Θήτες δεν δίεθεταν κάποιο εισόδημα και γη , ήσαν υποχρεωμένοι να δουλεύουν στους άλλους.
Οι τρεις πρώτες τάξεις διέθεταν οπλισμό , και οι Θήτες μη δυνάμενοι να αγοράσουν τον οπλισμό ήσαν οι πελτασταί . Οι λεγόμενοι και ψιλοί (τόξο ή σφενδόνα) . Και στα καράβια οι κωπηλάτες .
Οι τέσσερις αυτές τάξεις ήσαν και οι λεγόμενοι ελεύθεροι πολίτες και εκλογείς.
Και φυσικά , οι δούλοι , χωρίς πολιτικά δικαιώματα.
Στην εποχή που αναφέραμε οι δούλοι ήσαν γύρω στις 30000 και οι ελεύθεροι γύρω στις 120000 . Πλειοψηφία είχαν οι ελεύθεροι έναντι των δούλων αλλά στην ουσία και η πραγματικότητα ήταν , ότι υπήρχε ένας μικρός αριθμός πλουσίων πολιτών , μία μεγάλη μερίδα ελεύθερων αλλά φτωχών Αθηναίων και οι δούλοι.
Οι Αθηναίοι δούλοι, όταν κατά την Μάχη του Μαραθώνος η Αθηναϊκή δημοκρατία τους εμπιστεύτηκε και τους έδωσε όπλα, οι δούλοι αυτοί επολέμησαν με μεγάλη αυτοθυσία δίπλα στους ελεύτερους Αθηναίους πολίτες και απέκτησαν το δικαίωμα του ελεύθερου πολίτη .
Όπως αναλύσαμε στα κεφάλαια περί Θεών με την ΜΟΙΡΑΝ , και στον Αναξίμανδρο με το ΆΠΕΙΡΟ , έννοιες χωρίς αιτία και ανθρώπινη λογική δεν αποτελούν την ειμαρμένη για τον διαχωρισμό των τάξεων . Ο διαχωρισμός των τάξεων (ελεύθεροι & δούλοι) όπως λέει ο Κορνήλιος Καστοριάδης , προήλθε ένεκα κάποιου πολέμου και όχι από κάποιο πεπρωμένο. Δηλαδή δεν γεννήθηκες δούλος αλλά έγινες γιατί δεν είχες το κουράγιο να πεθάνεις στην μάχη . Δεν ήταν δυνατόν ένας Σπαρτιάτης να γίνει δούλος γιατί απλά θα πέθαινε στην μάχη . Και αν ακόμη επέστρεφε ζωντανός στην Σπάρτη ,ηττημένος, τον σκότωναν οι ίδιοι οι Σπαρτιάται. Δεν υπήρχε δούλος Σπαρτιάτης στην Αθήνα . Οι δούλοι ήσαν Σκύθαι , Θράκες . Αρα , το να είσαι δούλος ήταν καθαρά επιλογή.
Οι δουλειές των δούλων στην αρχαία Αθήνα είχαν όλο το εύρος και δεν πρέπει να το ωραιοποιούμε , όπως θέλουν μερικοί. Δηλαδή μπορεί να ήταν και παιδαγωγοί αλλά μπορεί να ήταν και εργάτες στα λατομεία του Λαυρίου. Όπου και απεβίωναν , επί τόπου.
Αλλά όπως είπαμε ήταν επιλογή. Ο Αχιλλέας στον κάτω κόσμο ομολογεί στον Οδυσσέα ότι θα προτιμούσε να ήταν δούλος και ζωντανός , παρά νεκρός και δοξασμένος.
Η δουλεία , φυσικώς και πνευματικώς είναι στην φύση του ανθρώπου και προέρχεται από την αγωνία του θανάτου και την έμφυτη επιθυμία του για την ένωσή του με την αρχέγονη μήτρα , όπου και ανήκει. Η ανασφάλεια της θνητής του ύπαρξης σε σχέση με την αταραξία των αθανάτων θεών τον ωθεί στην σύναψη ερωτικών , είτε και φιλικών δεσμών , που όπως πιστεύει και ο Αριστοτέλης είναι προς το ωφέλιμον και από την εσωτερική έλξη από τον κατώτερο προς τον ανώτερο όπου νιώθει και ασφάλεια φυσική αλλά και υπαρξιακή. Για να αναπτύξει την ασφάλεια κατόπιν ο άνθρωπος θα οργανώσει την πόλιν ως προστατευτικό κουκούλι για την οικονομική και κοινωνική του δράση.
Και ενώ φαινομενικά φαίνεται ότι τα έχει οργανώσει όλα και δεν του λείπει τίποτε ξαφνικά πέφτει σε περιδύνηση και σε αυτοκατοστραφικά σύνδρομα.
Ναρκωτικά , τζόγος , αλκολισμός , ηδονές πάσης φύσεως κλπ , η μεταλλαγμένη δουλεία των παθών , οδηγεί τον άνθρωπο στην καταστροφή και στον πρόωρο θάνατο.
Ο πόλεμος του Ηράλειτου είναι πολύ επίπεδος . Το σίγουρο είναι όταν ηττάσαι είτε φυσικώς , είτε πνευματικώς το αποτέλεσμα είναι η δουλεία . Το χειρότερο όλων , το οποίο και έχουμε καταφέρει στην σύγχρονη εποχή είναι να ηττηθούμε και φυσικώς και πνευματικώς . Κατορθώσαμε το ακατόρθωτο . Τον πλήρη εκφυλισμό του ανθρώπου και μάλιστα στον υπερθετικό βαθμό σε σχέση με την αρχαία Αθήνα που επιεικώς μεμφόμαστε . Γιατί κατ΄ αρχήν όλοι είμαστε δούλοι του συστήματος και είμαστε αναγκασμένοι να δουλεύουμε για να επιβιώσουμε και κατά δεύτερον εθισμένοι σε όλα τα πνευματικά τοξικά που έχουν φυράνει το μυαλό του ανθρώπου , και τον έχουν καταστήσει ζόμπι και μεταλλαγμένο . Η πνευματική δουλεία είναι έτι χειρότερη της φυσικής δουλείας γιατί αναφέρεται σε αυτό που μας κάνει να ξεχωρίζουμε από τα άλλα ζώα . Τα πάθη οδηγούν σε εσωστρέφεια και χάνουμε τον προσανατολισμό μας , το άνω θρώσκω . Ακόμη και η φυσική δουλεία , φαντάζει πολύ τέλεια. Δηλαδή δεν έχουμε κουράγιο για δουλειά . Με αποτέλεσμα καταστρεφόμαστε και οικονομικώς. Δηλαδή δεν μας ανέχονται , ούτε για δούλο. Ποιός θα πληρώνει , δούλο , μονίμως μεθυσμένο ;
Γιατί όμως ο άνθρωπος φτάνει σε αυτό το σημείο και γίνεται έρμαιο των παθών του ; Η απάντηση μου φαίνεται απλή . Γιατί θέλει να μετέχει της πληρότητας των θεών . Αξίωση Ισοθεϊας .
Στον κορεσμό των ηδονών. Και όταν επέρχεται ο κορεσμός , τότε παθαίνουν κατάθλιψη γιατί δεν βρήκαν αυτό που έψαχναν. Στην διαδρομή της αναζήτησης της ισοθεϊας , είναι δυνατόν και να πεθάνουν , είτε από το υπερβολικό ποτό ή φαγητό. Το Πάσχα πχ , είτε από υπερβολική δόση κλπ και επέλθει η λύτρωση , πρόωρα.
Όμως όλα αυτά τα μάταια , είναι λόγω της ατέλειας του ανθρώπου . Είναι το λάθος του πειραματικού δοκιμαστικού σωλήνα των θεών , που τον δημιούργησαν κατ΄ εικόνα και όχι καθ΄ ομοίωση . Το χριστιανικό κατ΄ εικόνα και ομοίωση , μπορεί να είναι σωστό για ψυχολογικούς λόγους , πνευματικής ανάτασης στον άνθρωπο αλλά η ουσία είναι ότι ο άνθρωπος είναι εξαιρετικά ατελής , και έχει πνευματικές ψευδαισθήσεις ανωτερότητας . Όταν προσπάθησε να αναμετρηθεί με το θείον και στην αρχαιότητα αλλά και στα νεώτερα χρόνια με τους κορυφαίους φιλοσόφους έχασε την μάχη κατά κράτος , και πολλοί εξ ΄ αυτών οδηγήθηκαν στην αυτοκτονία.
Και έτσι ο ατυχής άνθρωπος δημιουργεί ύβριν , στην προσπάθειά του να φτάσει στο απόλυτο . Είναι αδικία ακόμη και η ύπαρξή του , όπως λέει εν τέλει και ο Αναξίμανδρος.
Η κατάληξη είναι μία , είτε είσαι πλούσιος είτε φτωχός , είτε δούλος. Θάνατος.
Πρέπει όμως να πούμε και τούτο , ότι στην αρχαιότητα , αν και υπήρχε δουλεία φυσική , δεν υπήρχε πνευματική όπως σήμερα ορίζει η θρησκευτική και πολιτική εξουσία . Χαρακτηριστικό παράδειγμα , όταν ο Μέγας Αλέξανδρος ζήτησε από τους στρατηγούς του να τον προσκυνούν όπως όριζαν οι Ανατολικές θρησκείες , οι στρατηγοί του όχι μόνο δεν το έκαναν αλλά τον κατηγόρησαν για αλλοτρίωση των Ελληνικών εθίμων.
Όταν τελικά επεβλήθησαν οι Ανατολικές θρησκείες στον Ελληνικό κόσμο , επιβλήθηκε και το προσκύνημα και ο ''δούλος του Θεού''. Με αποτέλεσμα να αλλάξει όχι μόνο το θρησκευτικό πιστεύω αλλά και το κοινωνικό . Γιατί ως γνωστό το θρησκευτικό συναίσθημα , καθορίζει και το κοινωνικό , πολιτικό συναίσθημα. Όταν προσκυνάς από θρησκευτικό πιστεύω και ταπεινότητα , σημαίνει ότι θα γίνεις οσφυο κάμπτης και για κοινωνικο οικονομικούς λόγους. Το Ελληνικό φρόνημα , τα ήθη και έθιμα σήμερα έχει μεταλλαχθεί άρδην , είτε πιστεύεις στον Χριστιανισμό , είτε όχι.
Μπορεί ο Χριστιανισμός να είχε αλληλο επίδραση από το Ελληνικό πνεύμα , που άλλωστε δεν είχε ποτέ δογματισμό και θρησκευτικό φανατισμό , όμως η εξώκοσμη δουλικότητα που εμφύσησε ο Χριστιανισμός στην Ελληνική κοινωνία την μετέτρεψε και σε κοσμική .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου