ΟΔΥΣΣΕΙΑ - ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

O Ραδάμανθυς Αναστασάκης κάνει μία πρώτη ανάλυση της Οδύσσειας.

Στο επόμενο θα ακολουθήσει η ματιά της Οδύσσειας του Κορνήλιου Καστοριάδη.

Σίγουρα ο Ομηρος  δεν κάνει αγιογραφία τον Οδυσσέα , ούτε παριστάνει τον προφήτη  και τον Ιστορικό. Ο Ομηρος δεν ηρωοποιεί τον Οδυσσέα  με την έννοια του υπερανθρώπου αλλά φέρνει στην επιφάνεια μέσω του Οδυσσέα όλα τα ανθρώπινα πάθη και ελαττώματα αλλά και την πανουργία του , να αποφύγει την ξέρα και την Μοίρα, ως κυβερνήτη του ανθρώπινου σκάφους , όπως  άλλωστε λειτουργούμε όλοι μας διαχρονικά ...

Ομως υπάρχει ένα  ερώτημα για την Οδύσσεια που δεν νομίζω ότι θα απαντηθεί ποτέ.

Γιατί ο Οδυσσέας δεν σεβάστηκε και κατέστρεψε τους Ναούς της Τροίας  , αφού και ίδιος πίστευε στους ίδιους Θεούς ;

Οδυσσέας εκ του ρήματος Οδύσσομαι = οργίζομαι,τρελαίνομαι από θυμό

=====================================

Ραδάμανθυς Αναστασάκης

Ο Οδυσσέας ζει  αρμονικά στο βασίλειό του με την γυναίκα του και τον γυιό του.

Εχουμε ,δηλαδή, μία ολοκληρωμένη πνευματική Τριάδα, ένα θεϊκό Τρίγωνο σε αρμονική ισορροπία.

Ο Οδυσσέας αναγκάζεται να ξεκινήσει για την Τρωική εκστρατεία.

(Τροία : το έλος του υλικού πεδίου) .

Ο δισταγμός του συμβολίζει την άρνηση της ψυχής να ενσαρκωθεί γιατί γνωρίζει τον πόνο που η ίδια προδιαγράφει μέσα στην μορφή.

Μετά την άλωση της πόλεως ,10 χρόνια μετά, και την ολοκλήρωση του έργου στο υλικό πεδίο αρχίζει η πορεία της επιστροφής του θεϊκού σπινθήρα στο πνεύμα,στην κατάσταση της πρωταρχικής ηρεμίας ,εμπλουτισμένου με τις εμπειρίες των πεδίων που διέτρεξε. Δέκα χρόνια είναι και η πορεία της επιστροφής κατά την οποία η ανθρώπινη αντίληψη δοκιμάζεται και ξεπερνάει κάθε λογής εμπόδια,απορρίπτοντας σταδιακά τα φορτία που την δεσμεύουν με την ύλη ως την τελική ταύτιση με το πνευματικό ιδεώδες.
παραπομπή = > ΕΝ + ΝΕΑ => ΝΕΑ ΑΡΧΗ

Η χώρα των Λωτοφάγων είναι ο επίγειος παράδεισος , η εμμονή στην συσσώρευση υλικών αγαθών που κάνει τον άνθρωπο να ξεχνά τους ουσιαστικούς στόχους της ύπαρξής του.

Οι σύντροφοι που τρώνε τους Λωτούς είναι το μέρος της συνείδησης του Οδυσσέα που παραμένει προσκολλημένο στην μορφική όψη.

Στο νησί των Κυκλώπων εγκλωβίζεται απ΄ τον Πολύφημο μέσα στην σπηλιά του ασυνειδήτου.

Ο Πολύφημος τρέφεται από τα στοιχεία της ψυχής του Οδυσσέα , είναι γυιός του Ποσειδώνα

(Ωκεανός των συναισθημάτων μας ) και αντιπροσωπεύει ένα κομμάτι του Οδυσσέα.

Ο Οδυσσέας επιστρατεύει τον ισχυρό νού του για να εξισορροπήσει αυτές τις αρχέγονες τάσεις,

που όλοι κρύβουμε μέσα μας.

Δεν μπορεί να τον σκοτώσει ,απλώς τον κάνει ακίνητο και εμποδίζει την φυγή του. Μέσα στο επίπεδο του ασυνειδήτου ο ήρωας χάνει την ταυτότητά του ,γίνεται ο Κανένας (ή πρόκειται περί δόλου ;).
Ολα αυτά ,όμως προκαλούν μία συναισθηματική διαταραχή που  θα είναι το μόνιμο εμπόδιο στην προσπάθεια της ψυχής του.

Ο Αίολος και το δεμένο ασκί με τους ανέμους συμβολίζει το νοητικό στοιχείο και την ορθώς κατευθυνόμενη δύναμη που μπορεί να οδηγήσει στον τελικό σκοπό. Οταν η ψυχή χάνει την επαγρύπνησή της ,οι άνεμοι ελευθερώνονται : η νοητική σύγχυση που προκαλεί πισωγυρίζει την συνείδηση από τον προορισμό της. Ο Αίολος δεν δίνει δεύτερη ευκαιρία . Ο ήρωας βασισμένος μόνο στις δικές του δυνάμεις θα αντιμετωπίσει τους Λαιστρυγόνες. 

(Τιτανικές όψεις της φύσεώς του) .

Μόνο το δικό του καράβι από τα δώδεκα καταφέρνει να ξεφύγει . Ετσι ο ήρωας απογυμνώνεται από τις όψεις που τον συνδέουν με το παρελθόν.

Φθάνει στο νησί της μάγισσας Κίρκης , η οποία γοητεύει τους συντρόφους του και τους μεταμορφώνει σε χοίρους ( το σεξουαλικό ένστικτο μπορεί να μεταβάλει τον άνθρωπο σε ζώο).

Ο Οδυσσέας με την δύναμη του Νού (Ερμής) μένει ανεπηρέαστος και καταφέρνει να μεταστοιχειώσει τις αρνητικές όψεις της ψυχής του (Κίρκη) σε βοηθό του. Αυτή η αλχημική διαδικασία απαιτεί την χρησιμοποίηση κάθε αποθέματος της εκδηλωμένης του υπάρξεως.

Μαθαίνοντας την τέχνη της μαγείας από την Κίρκη , κατεβαίνει στον Αδη , -Νέκυια-, όπου έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με τις αρνητικές όψεις του εαυτού του που τον εμποδίζουν στο ταξίδι της επιστροφής . Η ενορατική ικανότης της ψυχής του ,στο πρόσωπο του μάντη  Τειρεσία,τον συμβουλεύει να μην πειράξει τα βόδια στο νησί του Ηλιου.

Επιστρέφει στον Επάνω Κόσμο για να συνεχίσει το ταξίδι. Ταξιδεύει με το πλοίο του νου στην θάλασσα των επιθυμιών για να φθάσει στην μυστική ύπαρξη. Με την βοήθεια της Κίρκης θα αποφύγει την πλανερή γοητεία των Σειρήνων . Δένεται στο κατάρτι ,δηλαδή ,αγκιστρώνεται νοητικά στο όραμα της ψυχής του για να αποφύγει την πρόκληση. Η ψυχή επαγρυπνεί και το πλοίο ξεφεύγει και φθάνει στην Σκύλλα και την Χάρυβδη. Η Χάρυβδη είναι η εσωτερική άβυσσος ,έτοιμη να κατασπαράξει όποιον δεν μπορεί να βαδίσει ισορροπημένα επάνω στην λεπτή γέφυρα της ψυχής.

Ο Οδυσσέας περνά από την Σκύλλα , η οποία αντιπροσωπεύει την στιγμή εκείνη της εσωτερικής πορείας που ο αναζητητής αναγκάζεται να θυσιάσει κάποια όψη της προσωπικότητάς του για να περάσει σε ανώτερα επίπεδα υπάρξεως. Ο Οδυσσέας χάνει μερικούς συντρόφους και περνάει στο νησί του Ηλιου. Η ψυχή όμως χάνει πάλι την επαγρύπνησή της ,τα βόδια του Ηλιου σκοτώνονται και μοναδική εξιλέωση του ήρωα είναι η απογύμνωσή του από κάθε στοιχείο που τον συνδέει με το παρελθόν.

Φθάνει στο νησί της Καλυψούς. Είναι το επίπεδο της σπειροειδούς εξέλιξης κατά το οποίο η επιθυμία για αθανασία ξεστρατίζει την συνείδηση από το εσωτερικό όραμα. Επικρατεί ,όμως η πνευματική του θέληση και με την βοήθεια των θεών ελέγχεται η κατώτερη φύση του.

Η εναντίωση του Ποσειδώνα στην ομαλή εξέλιξη του ταξιδιού ,τον ρίχνει στο νησί των Φαιάκων .Ειναι ένας σταθμός εξαγνίσεως και αναδρομής του ήρωα σε όλο το ιστορικό της περιπλανήσεώς του . Είναι  το τέλος της μαθητείας.

Στην Ιθάκη απόλυτα κυρίαρχος στην ηλιακή του φύση ,ξανά- τεντώνει το τόξο και ξεκαθαρίζει την ύπαρξή του από όλα τα ψεύτικα εγώ που διεκδικούσαν την εξουσία της ψυχής, αγγίζοντας έτσι την τελειότητα.