Ο Ελληνικός όρος ΘΕΟΣ συνδέεται εσφαλμένα με τον αντίστοιχο λατινικό DEUS , διατηρώντας κατά τους γλωσσολόγους την ίδια σημασία.
Στον κόσμο των Αχαιών , ο όρος ΘΕΟΣ αποτελεί έναν τίτλο που αποδίδεται σε θεότητες αλλά και σε ανθρώπους ,προερχόμενος μάλλον από το αρχέγονο τελετουργικό τυπικό της προγονολατρείας και η γραφή
teois->τεοίς->θεοίς
(τοις ... πάντοτε στην δοτική πληθυντικού)
εμφανίζεται αρκετές φορές στην σειρά Πινακίδων Fr της Πύλου. Είναι εντυπωσιακό ότι ο τίτλος ΘΕΟΣ αφορά στους αποδέκτες προσφορών από τον τοπικό πληθυσμό , σε μια εορταστική τελετή που πραγματοποιείται σε κάποιο τόπο που ορίζεται ως :
Rousijo akero -> Λουσίω αγρώ.
Πρόκειται για μια περιοχή στον Λούσιο ποταμό της Αρκαδίας και Βορειο Δυτικής Μεσσηνίας . Με άλλα λόγια για πρώτη φορά αποκαλούνται ΘΕΟΙ ,αυτοί στους οποίους απευθύνονται οι προσφορές της συγκεκριμένης γιορτής στην Αρκαδία !
Η πιθανότερη προέλευση του όρου ΘΕΟΣ από την ρίζα DWESOS ,από την οποία παράγονται οι μεταγενέστεροι θέσφατος ( ο ειπωθείς υπό του θείου) αλλά και το ΘΕΙΟΝ (το καπνίζον,θειάφι) τον συνδέει με μια σειρά εξαιρετικά πρώιμων αντιλήψεων στην Ευρώπη που σχετίζονται με την πεποίθηση της αθανασίας της ψυχής. Ο όρος συνδέεται με μια σειρά λέξεων σε διάφορες ευρωπαϊκές γλώσσες από την κοινή ρίζα DWESOS .
Η εξέλιξη του όρου ΘΕΟΣ ακολουθεί κατά συνέπεια την ακολουθία :
αναπνοή - καπνίζουσα ψυχή - ψυχή των νεκρών - θείον .
Η πραγματική έδρα της ψυχής θεωρείται η ανθρώπινη καρδιά , στοιχείο που προκύπτει από την ελληνική λέξη κήρες που χαρακτηρίζει τα αρχαϊκά εκείνα όντα ,τα οποία ταυτίζονται ετυμολογικά με το επίσης ελληνικό όρο κέαρ ή κηρ (καρδιά) , από την οποία προέρχονται όλες οι ταυτόσημες λέξεις για την καρδιά ,στις διάφορες ευρωπαϊκές γλώσσες.
Η αναπνέουσα ή καπνίζουσα ψυχή ,εδράζεται μέσα στο ανθρώπινο σώμα , και συγκεκριμένα στην καρδιά, το οποίο εγκαταλείπει προσωρινά κατά την διάρκεια του ύπνου και μόνιμα μετά θάνατον ,επιβιώνοντας ως ανεξάρτητη οντότητα. Η αντίληψη αυτή διασώθηκε σε όλη την Ελληνική κοσμοθέαση και από τους ΝεοΠλατωνικούς πέρασε στα μεταγενέστερα ρεύματα σκέψης. Η μεταθανάτια επιβίωση της ψυχής αποτελεί και το κύριο αίτιο σχηματισμού διαφόρων άϋλων πνευματικών οντοτήτων (είτε επιβλαβών ,είτε επωφελών),για τις οποίες διασώζεται στις ευρωπαϊκές γλώσσες μια ποικιλία εκφράσεων.
Σανσκριτικά : druh φάντασμα
Αβεστιανά : druj φάντασμα ξωτικό
Νορσικά : draugr φάντασμα
Σαξωνικά : gi-drog φάντασμα
Γοτθικά : gi-troc φάντασμα
Η προέλευση των λέξεων αυτών από την κοινή ευρωπαϊκή ρίζα dru και dereu που δηλώνει γενικά δένδρο αλλά ειδικότερα την δρύ ,το ιερό δένδρο όλων των Ευρωπαίων ,αποκαλύπτει την σχέση τους με το φαινόμενο της ανανέωσης του φλοιού της δρυός ανά τριετία ,που πρώτος καταγράφει ο Θεόφραστος και συνδέεται άμεσα με την αντίληψη της ανανέωσης της ζωής.
Εννοιολογική συγγένεια εμφανίζει μια άλλη ομάδα όρων που προέρχεται από την κοινή ευρωπαϊκή ρίζα albhos λευκός , όπως στα Ελληνικά αλφός (λευκός) , Αλφειός (λευκός,ο γνωστός ποταμός στην Ηλεία) , λατινικά albus λευκός , γερμανικά alp λευκός , ως Άλπεις (πάντα χιονισμένες) . Αυτή η ομάδα λέξεων και όρων συσχετίζει το μεταθανάτιο λευκό χρώμα με τον κόσμο των πνευμάτων.
Κυρίαρχη ,όμως στον κόσμο των άϋλων οντοτήτων εμφανίζεται μια τρίτη ,εξίσου ενδιαφέρουσα ομάδα εννοιών και όρων , όπως δηλαδή στα
Ελληνικά μόρος (όλεθρος,θάνατος) ,
Σλαβονικά mora μάγισσα,δαίμων,επιβλαβές πνεύμα ,
Νορσικά mara δαίμων ,
Γερμανικά mara δαίμων ,
Ιρλανδικά morigain μάγισσα , επιβλαβές πνεύμα και Μοργκάνα = η περιβόητη μάγισσα
που προέρχονται από την κοινή ευρωπαϊκή ρηματική ρίζα (s)mer διανέμω,απονέμω,μοιράζω
εξ ου και Μοίρες , όπως και ο Δωρικός όρος μόρα που σημαίνει μέρος ,τμήμα του στρατού.
Το Ηλύσιον πεδίον Champs Elysees ,έλκει την προέλευσή του από τους όρους έλευσις ,ελεύσομαι και ερμηνεύεται ως ο κόσμος των απελθόντων . Η Ελληνική ρίζα όμως ελευθ- σημαίνει κυριολεκτικά καταφθάνω ,υποδηλώνοντας άφιξη και όχι αναχώρηση. Επίσης ο όρος αέλλα (θύελλα) , και Αίολος οδηγούν επίσης στα Ηλύσια πεδία ,συσχετίζοντας τους ανέμους με τον κόσμο των Νεκρών , ορίζοντας έναν χώρο των νεκρών σε κάποιο πεδίο που συνδέεται με ισχυρούς ανέμους , οι οποίοι αντιπροσωπεύουν τους ίδιους τους νεκρούς προγόνους. Η σχέση αυτή προδίδεται και από το γεγονός ότι οι ψυχές των νεκρών ορίζονται με αρκετή σαφήνεια ως άνεμοι και μάλιστα ισχυροί ,αφού και στο λεξικό Σούδα , οι τριτοπάτορες δηλαδή οι θεοποιημένοι πρόγονοι , λογίζονται ως δεσπόται των ανέμων ,ενώ και στην ορφική ποίηση εμφανίζονται ως θυρωροί και φύλακες των ανέμων. Η αρχική πηγή όλων αυτών των όρων εντοπίζεται σε μια έννοια που δηλώνει απλώς την πεδινή έκταση. Δηλαδή προγονικούς πληθυσμούς της νεολιθικής εποχής που ζουν συγκεντρωμένοι σε πεδιάδες και κοιλάδες .
σημ. Προσοχή στον αναγραματισμό η & υ .
Ύλη ===> Ηλύ σιον πεδίον
Η μεταθανάτια επιβίωση συνδέεται με την ιερότητα της δρυός (το φαινόμενο της ανανέωσης) , το λευκό χρώμα (μεταθανάτιο ,επουράνιο) , την διανομή ή καταμερισμό ,με το φαινόμενο της θύελλας και των ανέμων που αναστατώνουν τον ουρανό , αλλά και με την αντίληψη ,την διανόηση ή την θέληση ,ως χαρακτηριστικά της ψυχής.
Όλες αυτές οι άϋλες οντότητες (ψυχές) υπάγονται εννοιολογικά στην Ελληνική ΘΕΟΣ ...
εμφανίζεται αρκετές φορές στην σειρά Πινακίδων Fr της Πύλου. Είναι εντυπωσιακό ότι ο τίτλος ΘΕΟΣ αφορά στους αποδέκτες προσφορών από τον τοπικό πληθυσμό , σε μια εορταστική τελετή που πραγματοποιείται σε κάποιο τόπο που ορίζεται ως :
Rousijo akero -> Λουσίω αγρώ.
Πρόκειται για μια περιοχή στον Λούσιο ποταμό της Αρκαδίας και Βορειο Δυτικής Μεσσηνίας . Με άλλα λόγια για πρώτη φορά αποκαλούνται ΘΕΟΙ ,αυτοί στους οποίους απευθύνονται οι προσφορές της συγκεκριμένης γιορτής στην Αρκαδία !
Η πιθανότερη προέλευση του όρου ΘΕΟΣ από την ρίζα DWESOS ,από την οποία παράγονται οι μεταγενέστεροι θέσφατος ( ο ειπωθείς υπό του θείου) αλλά και το ΘΕΙΟΝ (το καπνίζον,θειάφι) τον συνδέει με μια σειρά εξαιρετικά πρώιμων αντιλήψεων στην Ευρώπη που σχετίζονται με την πεποίθηση της αθανασίας της ψυχής. Ο όρος συνδέεται με μια σειρά λέξεων σε διάφορες ευρωπαϊκές γλώσσες από την κοινή ρίζα DWESOS .
Η εξέλιξη του όρου ΘΕΟΣ ακολουθεί κατά συνέπεια την ακολουθία :
αναπνοή - καπνίζουσα ψυχή - ψυχή των νεκρών - θείον .
Η πραγματική έδρα της ψυχής θεωρείται η ανθρώπινη καρδιά , στοιχείο που προκύπτει από την ελληνική λέξη κήρες που χαρακτηρίζει τα αρχαϊκά εκείνα όντα ,τα οποία ταυτίζονται ετυμολογικά με το επίσης ελληνικό όρο κέαρ ή κηρ (καρδιά) , από την οποία προέρχονται όλες οι ταυτόσημες λέξεις για την καρδιά ,στις διάφορες ευρωπαϊκές γλώσσες.
Η αναπνέουσα ή καπνίζουσα ψυχή ,εδράζεται μέσα στο ανθρώπινο σώμα , και συγκεκριμένα στην καρδιά, το οποίο εγκαταλείπει προσωρινά κατά την διάρκεια του ύπνου και μόνιμα μετά θάνατον ,επιβιώνοντας ως ανεξάρτητη οντότητα. Η αντίληψη αυτή διασώθηκε σε όλη την Ελληνική κοσμοθέαση και από τους ΝεοΠλατωνικούς πέρασε στα μεταγενέστερα ρεύματα σκέψης. Η μεταθανάτια επιβίωση της ψυχής αποτελεί και το κύριο αίτιο σχηματισμού διαφόρων άϋλων πνευματικών οντοτήτων (είτε επιβλαβών ,είτε επωφελών),για τις οποίες διασώζεται στις ευρωπαϊκές γλώσσες μια ποικιλία εκφράσεων.
Σανσκριτικά : druh φάντασμα
Αβεστιανά : druj φάντασμα ξωτικό
Νορσικά : draugr φάντασμα
Σαξωνικά : gi-drog φάντασμα
Γοτθικά : gi-troc φάντασμα
Η προέλευση των λέξεων αυτών από την κοινή ευρωπαϊκή ρίζα dru και dereu που δηλώνει γενικά δένδρο αλλά ειδικότερα την δρύ ,το ιερό δένδρο όλων των Ευρωπαίων ,αποκαλύπτει την σχέση τους με το φαινόμενο της ανανέωσης του φλοιού της δρυός ανά τριετία ,που πρώτος καταγράφει ο Θεόφραστος και συνδέεται άμεσα με την αντίληψη της ανανέωσης της ζωής.
Εννοιολογική συγγένεια εμφανίζει μια άλλη ομάδα όρων που προέρχεται από την κοινή ευρωπαϊκή ρίζα albhos λευκός , όπως στα Ελληνικά αλφός (λευκός) , Αλφειός (λευκός,ο γνωστός ποταμός στην Ηλεία) , λατινικά albus λευκός , γερμανικά alp λευκός , ως Άλπεις (πάντα χιονισμένες) . Αυτή η ομάδα λέξεων και όρων συσχετίζει το μεταθανάτιο λευκό χρώμα με τον κόσμο των πνευμάτων.
Κυρίαρχη ,όμως στον κόσμο των άϋλων οντοτήτων εμφανίζεται μια τρίτη ,εξίσου ενδιαφέρουσα ομάδα εννοιών και όρων , όπως δηλαδή στα
Ελληνικά μόρος (όλεθρος,θάνατος) ,
Σλαβονικά mora μάγισσα,δαίμων,επιβλαβές πνεύμα ,
Νορσικά mara δαίμων ,
Γερμανικά mara δαίμων ,
Ιρλανδικά morigain μάγισσα , επιβλαβές πνεύμα και Μοργκάνα = η περιβόητη μάγισσα
που προέρχονται από την κοινή ευρωπαϊκή ρηματική ρίζα (s)mer διανέμω,απονέμω,μοιράζω
εξ ου και Μοίρες , όπως και ο Δωρικός όρος μόρα που σημαίνει μέρος ,τμήμα του στρατού.
Το Ηλύσιον πεδίον Champs Elysees ,έλκει την προέλευσή του από τους όρους έλευσις ,ελεύσομαι και ερμηνεύεται ως ο κόσμος των απελθόντων . Η Ελληνική ρίζα όμως ελευθ- σημαίνει κυριολεκτικά καταφθάνω ,υποδηλώνοντας άφιξη και όχι αναχώρηση. Επίσης ο όρος αέλλα (θύελλα) , και Αίολος οδηγούν επίσης στα Ηλύσια πεδία ,συσχετίζοντας τους ανέμους με τον κόσμο των Νεκρών , ορίζοντας έναν χώρο των νεκρών σε κάποιο πεδίο που συνδέεται με ισχυρούς ανέμους , οι οποίοι αντιπροσωπεύουν τους ίδιους τους νεκρούς προγόνους. Η σχέση αυτή προδίδεται και από το γεγονός ότι οι ψυχές των νεκρών ορίζονται με αρκετή σαφήνεια ως άνεμοι και μάλιστα ισχυροί ,αφού και στο λεξικό Σούδα , οι τριτοπάτορες δηλαδή οι θεοποιημένοι πρόγονοι , λογίζονται ως δεσπόται των ανέμων ,ενώ και στην ορφική ποίηση εμφανίζονται ως θυρωροί και φύλακες των ανέμων. Η αρχική πηγή όλων αυτών των όρων εντοπίζεται σε μια έννοια που δηλώνει απλώς την πεδινή έκταση. Δηλαδή προγονικούς πληθυσμούς της νεολιθικής εποχής που ζουν συγκεντρωμένοι σε πεδιάδες και κοιλάδες .
σημ. Προσοχή στον αναγραματισμό η & υ .
Ύλη ===> Ηλύ σιον πεδίον
Η μεταθανάτια επιβίωση συνδέεται με την ιερότητα της δρυός (το φαινόμενο της ανανέωσης) , το λευκό χρώμα (μεταθανάτιο ,επουράνιο) , την διανομή ή καταμερισμό ,με το φαινόμενο της θύελλας και των ανέμων που αναστατώνουν τον ουρανό , αλλά και με την αντίληψη ,την διανόηση ή την θέληση ,ως χαρακτηριστικά της ψυχής.
Όλες αυτές οι άϋλες οντότητες (ψυχές) υπάγονται εννοιολογικά στην Ελληνική ΘΕΟΣ ...
