GIORDANO BRUNO (1548-1600) : Η κορυφαία πνευματική μορφή της Αναγέννησης από τη Νόλα Ιταλίας . Αποτέλεσε τον κορυφαίο ασκητή της Τέχνης της Μνήμης της μεταχριστιανικής περιόδου. Συνέγραψε τρία αμιγώς ''μνημονικά'' έργα . Η περίπτωσή του παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ,καθώς η εξάσκηση της Μνημονοτεχνικής τον οδήγησε στην διατύπωση θεωριών όπως αυτή του ''απείρου σύμπαντος'' ,της ύπαρξης ''παραλλήλων'' κόσμων ,εξωγήινων μορφών ζωής συγγενικών προς εμάς κ.α . Η εξάσκηση της Τέχνης της Μνήμης στάθηκε και η αιτία της καταδίκης του σε θάνατο στην πυρά από την Ιερά Εξέταση (Inquistion) το 1600 μ.Χ. ,ήτοι των εκ κληρικών συγκροτηθέν υπό τον Πάπα εκείνο δικαστήριο , το οποίο απέβλεπε στην εξόντωση εκείνων , που δεν αποδέχοντο τα δόγματα της Ρωμαϊκής Εκκλησίας.
Η θεωρία του βέβαια περί της εξάσκησης της Μνημονοτεχνικής αντλείται απ΄ευθείας από την αρχαία Ελλάδα ,της Τιτανίδας Θείας Μνημοσύνης ,κόρη του Ουρανού και της Γαίας .Η δική της αποστολή ήταν να θυμίζει ότι η ψυχή ανήκε σε ένα υψηλότερο επίπεδο ,κατέχοντας τις ευγενείς δυνάμεις της αναλογίας και της αρμονίας . Η ίδια δεν καλούσε τις σκιές των περασμένων γεγονότων ,αλλά αποτελούσε περισσότερο την προστάτιδα της ''επανάκτησης '' των άλλων τρόπων ύπαρξής μας ! Οι μυήσεις λάμβαναν χώρα σε ένα μέρος όπου υπήρχαν δύο λίμνες , η μία δίπλα στην άλλη . Οι συμμετέχοντες έπιναν πρώτα από τη λίμνη της Λήθης , της Θεάς της λησμονιάς , προκειμένου να ξεχάσουν τις προηγούμενες ζωές τους . Κατόπιν οδηγούνταν στην πηγή της Μνημοσύνης για να πιούν ,ώστε να συνδεθούν με τη μνήμη του Σύμπαντος.
Ο Bruno προσπάθησε με την αναδημιουργία ενός μνημοτεχνικού συστήματος να επιτύχει την Πλατωνική ανάμνηση και να οδηγηθεί στον κόσμο των Ιδεών . Η βάση των συλλογισμών του βασίστηκε βασικά στην Σωκρατική μέθοδο , τον Κρατύλο , την εκμαίευση της αλήθειας ξεκινώντας από τον ορισμό των απλών εννοιών και διερευνώντας όλες τις ιδιότητές τους. Μετά εμπλούτιζε τις θεωρίες του με στοιχεία της Ερμητικής και Καβαλιστικής παράδοσης , που θέλει τις εικόνες να είναι φορείς μαγικών δυνάμεων που αποκαλύπτουν τη γνώση ...
Κατόπιν ανακαλύπτει στο πρόσωπο της Κίρκης το διπλό ρόλο της κόρης του Ήλιου και της πανίσχυρης μάγισσας που μεταμορφώνει τους κακούς ανθρώπους σε ζώα ... από συμπόνια , επαναφέροντάς τους στην πραγματική τους μορφή , καθιστώντας τους με αυτό τον τρόπο λιγότερο επικίνδυνους κατ΄ αρχήν για τον εαυτό τους και κατόπιν για τους γύρω τους.
(Δηλαδή κατά λάθος έγιναν άνθρωποι ... τους επανέφερε στην φύση τους )
Όλα αυτά είναι μία ψυχική προετοιμασία για τους μελετητές της μνημονικής τέχνης , για να κάνουν τελικά την υπέρβαση δηλαδή την διέγερση της φαντασίας , για να δεχθούν τη γνώση του Σύμπαντος. Η ''ανάμνηση'' δεν είναι μια απλή μηχανιστική διαδικασία , αλλά απαιτεί κατάλληλο ψυχικό υπόβαθρο ... Σταδιακά εμβαθύνει στην ''χαοτική σκέψη '' και τα σύμβολά του παραπέμπουν σε αστερισμούς και σε επεισόδια παρμένα από την Ελληνική μυθολογία, θεωρώντας ότι αποτελούν γνησιότερους συμβολισμούς μεγαλύτερης δύναμης και μεστότητας νοημάτων και ότι βρίσκονται πιο κοντά στην συμπαντική σκέψη. Πρώτη μορφή στις απεικονίσεις του είναι αυτή του Απόλλωνα που συμβολίζει το Εν και το Φως και ακολουθεί ο Κρόνος που αντιπροσωπεύει την Αρχή. Ανάμεσά τους βρίσκουμε τις μορφές του Προμηθέα ,του Ηφαίστου,της Θέτιδος ,του Γανυμήδη ή Τοξότη του Ουρανού ,της Αφροδίτης ,του Έρωτα ,της Αρτέμιδος και φυσικά της Αθηνάς της Σοφίας , που αποτελεί και την ιερότερη μορφή από τις Θηλυκές Θεότητες.
Ο πρωταρχικός διαχωρισμός του Θεϊκού στοιχείου αναφέρει ότι είναι αδύνατο να αποδοθεί με κάποια άλλη μορφή άλλη από τη φυσική του ,που είναι το Φως και έχει τριαδική υπόσταση.
Τελικά το ερώτημα που πηγάζει μέσα από το έργο του Bruno είναι , ότι ο Πλάτωνας είχε δίκιο που έλεγε ότι η γνώση που προέρχεται από τις γραπτές πηγές δεν επιδρά και δεν διαμορφώνει τις ψυχές μας , αλλά αντιθέτως λειτουργεί ανασταλτικά στην απόκτηση της Σοφίας . Η γνώση δεν πηγάζει στην κλασική Ελληνική εποχή αλλά στην προ-Ομηρική περίοδο , κατά την οποία διαμορφωνόνταν οι μυθικές αντιλήψεις και η γλώσσα. Χωρίς την Ελληνική γλώσσα πως ο Προμηθέας θα αναβάθμιζε το ανθρώπινο είδος στο ύψος των Θεών ; Με τι μέσο ; Η καταδίκη του Bruno από την ιερά Εξέταση δεν ήταν μόνο ιδεολογική αλλά και πολιτική . Οι διδασκαλίες του δεν έγιναν ποτέ ευρύτερα γνωστές , ωστόσο αποτέλεσαν το πνευματικό υπόβαθρο των Ροδόσταυρων .
Η Ρωμαϊκή Εκκλησία , διεκδικούσα την αλήθεια και επί των κοσμικών πραγμάτων ,είχε υιοθετήσει ως αλάθητα ,δόγματα πίστεως και μυθικές κοσμοθεωρίες ,όπως τις περί σύμπαντος θεωρίες του Αριστοτέλους... ότι η γη βρίσκεται στο κέντρο του Σύμπαντος ,είναι ακίνητος και έχει σχήμα σφαιροειδές . Επ΄αυτού του ιδεολογήματος η Παπική Εκκλησία είχε οικοδομήσει το δικό της ιδεολογικό οικοδόμημα , σύμφωνα με το οποίο ο κόσμος ομοιάζει με ένα τριόροφο κτίριο , στο κέντρο του οποίου βρίσκεται η Γη , ο τόπος δοκιμασίας και κρίσεως των ανθρώπων . Εκ τούτων οι μεν δίκαιοι ανέρχονται μετά θάνατον στον ουρανό και εκεί απολαμβάνουν τα αγαθά του παραδείσου . Υπεράνω τούτων βρίσκονται οι άγγελοι , οι οποίοι εξυμνούν αδιαλείπτως τον Θεόν , με λειτουργίες και μελωδίες ,για να μην παθαίνει ''κατάθλιψη'' , σύμφωνα και με το πνεύμα του Ψευδο Διονύσου του Αεροπαγίτη . Τέλος υποκάτω της Γης ,στα ''υπόγεια'' βρίσκεται η κόλασις , στην οποία και ρίπτονται προς αιώνιο βασανισμό οι αμαρτωλοί , αιρετικοί κλπ.
Όλα αυτά τα σκοτεινά είχαν να αντιπαλέψουν οι επιστήμονες του Μεσαίωνα . Ο Νικόλαος Κοπέρνικος (1473-1543) πρόλαβε και πέθανε , χωρίς να κινηθεί η Ιερά Εξέταση εναντίον του . Η οποία όμως κάλεσε και ανάγκασε τον Γαλιλαίο να αποκηρύξει τις ηλιοκεντρικές του ιδέες του ,ως πεπλανημένες και τον καταδίκασε σε κατ΄οίκον περιορισμόν ισοβίως.Άτυχος ο Giordano Bruno που καταδικάστηκε εις θάνατον στην πυρά ζωντανός ,στην Ρώμη ,για τις ''αιρετικές'' του ιδέες ...
Ο Bruno προσπάθησε με την αναδημιουργία ενός μνημοτεχνικού συστήματος να επιτύχει την Πλατωνική ανάμνηση και να οδηγηθεί στον κόσμο των Ιδεών . Η βάση των συλλογισμών του βασίστηκε βασικά στην Σωκρατική μέθοδο , τον Κρατύλο , την εκμαίευση της αλήθειας ξεκινώντας από τον ορισμό των απλών εννοιών και διερευνώντας όλες τις ιδιότητές τους. Μετά εμπλούτιζε τις θεωρίες του με στοιχεία της Ερμητικής και Καβαλιστικής παράδοσης , που θέλει τις εικόνες να είναι φορείς μαγικών δυνάμεων που αποκαλύπτουν τη γνώση ...
Κατόπιν ανακαλύπτει στο πρόσωπο της Κίρκης το διπλό ρόλο της κόρης του Ήλιου και της πανίσχυρης μάγισσας που μεταμορφώνει τους κακούς ανθρώπους σε ζώα ... από συμπόνια , επαναφέροντάς τους στην πραγματική τους μορφή , καθιστώντας τους με αυτό τον τρόπο λιγότερο επικίνδυνους κατ΄ αρχήν για τον εαυτό τους και κατόπιν για τους γύρω τους.
(Δηλαδή κατά λάθος έγιναν άνθρωποι ... τους επανέφερε στην φύση τους )
Όλα αυτά είναι μία ψυχική προετοιμασία για τους μελετητές της μνημονικής τέχνης , για να κάνουν τελικά την υπέρβαση δηλαδή την διέγερση της φαντασίας , για να δεχθούν τη γνώση του Σύμπαντος. Η ''ανάμνηση'' δεν είναι μια απλή μηχανιστική διαδικασία , αλλά απαιτεί κατάλληλο ψυχικό υπόβαθρο ... Σταδιακά εμβαθύνει στην ''χαοτική σκέψη '' και τα σύμβολά του παραπέμπουν σε αστερισμούς και σε επεισόδια παρμένα από την Ελληνική μυθολογία, θεωρώντας ότι αποτελούν γνησιότερους συμβολισμούς μεγαλύτερης δύναμης και μεστότητας νοημάτων και ότι βρίσκονται πιο κοντά στην συμπαντική σκέψη. Πρώτη μορφή στις απεικονίσεις του είναι αυτή του Απόλλωνα που συμβολίζει το Εν και το Φως και ακολουθεί ο Κρόνος που αντιπροσωπεύει την Αρχή. Ανάμεσά τους βρίσκουμε τις μορφές του Προμηθέα ,του Ηφαίστου,της Θέτιδος ,του Γανυμήδη ή Τοξότη του Ουρανού ,της Αφροδίτης ,του Έρωτα ,της Αρτέμιδος και φυσικά της Αθηνάς της Σοφίας , που αποτελεί και την ιερότερη μορφή από τις Θηλυκές Θεότητες.
Ο πρωταρχικός διαχωρισμός του Θεϊκού στοιχείου αναφέρει ότι είναι αδύνατο να αποδοθεί με κάποια άλλη μορφή άλλη από τη φυσική του ,που είναι το Φως και έχει τριαδική υπόσταση.
Τελικά το ερώτημα που πηγάζει μέσα από το έργο του Bruno είναι , ότι ο Πλάτωνας είχε δίκιο που έλεγε ότι η γνώση που προέρχεται από τις γραπτές πηγές δεν επιδρά και δεν διαμορφώνει τις ψυχές μας , αλλά αντιθέτως λειτουργεί ανασταλτικά στην απόκτηση της Σοφίας . Η γνώση δεν πηγάζει στην κλασική Ελληνική εποχή αλλά στην προ-Ομηρική περίοδο , κατά την οποία διαμορφωνόνταν οι μυθικές αντιλήψεις και η γλώσσα. Χωρίς την Ελληνική γλώσσα πως ο Προμηθέας θα αναβάθμιζε το ανθρώπινο είδος στο ύψος των Θεών ; Με τι μέσο ; Η καταδίκη του Bruno από την ιερά Εξέταση δεν ήταν μόνο ιδεολογική αλλά και πολιτική . Οι διδασκαλίες του δεν έγιναν ποτέ ευρύτερα γνωστές , ωστόσο αποτέλεσαν το πνευματικό υπόβαθρο των Ροδόσταυρων .
Η Ρωμαϊκή Εκκλησία , διεκδικούσα την αλήθεια και επί των κοσμικών πραγμάτων ,είχε υιοθετήσει ως αλάθητα ,δόγματα πίστεως και μυθικές κοσμοθεωρίες ,όπως τις περί σύμπαντος θεωρίες του Αριστοτέλους... ότι η γη βρίσκεται στο κέντρο του Σύμπαντος ,είναι ακίνητος και έχει σχήμα σφαιροειδές . Επ΄αυτού του ιδεολογήματος η Παπική Εκκλησία είχε οικοδομήσει το δικό της ιδεολογικό οικοδόμημα , σύμφωνα με το οποίο ο κόσμος ομοιάζει με ένα τριόροφο κτίριο , στο κέντρο του οποίου βρίσκεται η Γη , ο τόπος δοκιμασίας και κρίσεως των ανθρώπων . Εκ τούτων οι μεν δίκαιοι ανέρχονται μετά θάνατον στον ουρανό και εκεί απολαμβάνουν τα αγαθά του παραδείσου . Υπεράνω τούτων βρίσκονται οι άγγελοι , οι οποίοι εξυμνούν αδιαλείπτως τον Θεόν , με λειτουργίες και μελωδίες ,για να μην παθαίνει ''κατάθλιψη'' , σύμφωνα και με το πνεύμα του Ψευδο Διονύσου του Αεροπαγίτη . Τέλος υποκάτω της Γης ,στα ''υπόγεια'' βρίσκεται η κόλασις , στην οποία και ρίπτονται προς αιώνιο βασανισμό οι αμαρτωλοί , αιρετικοί κλπ.
Όλα αυτά τα σκοτεινά είχαν να αντιπαλέψουν οι επιστήμονες του Μεσαίωνα . Ο Νικόλαος Κοπέρνικος (1473-1543) πρόλαβε και πέθανε , χωρίς να κινηθεί η Ιερά Εξέταση εναντίον του . Η οποία όμως κάλεσε και ανάγκασε τον Γαλιλαίο να αποκηρύξει τις ηλιοκεντρικές του ιδέες του ,ως πεπλανημένες και τον καταδίκασε σε κατ΄οίκον περιορισμόν ισοβίως.Άτυχος ο Giordano Bruno που καταδικάστηκε εις θάνατον στην πυρά ζωντανός ,στην Ρώμη ,για τις ''αιρετικές'' του ιδέες ...
