ΒΡΑΔΙΑ ΠΟΙΗΣΗΣ - Νίκος Αλεξίου.

Μια βραδιά ποίησης στον καιρό της εκ ποίησης .
Η διαχρονικότητα της ποίησης στον καιρό της Τρόϊκας και του Μνημονίου .
Ο αυτο σαρκασμός  και η φαινομενική απαισιοδοξία ,
αντιθέτως
μας γεμίζει αυτο πεποίθηση , ψυχολογική ανάταση
και εν τέλει , μας λυτρώνει .

Αφιερωμένη εξαιρετικά στον παιδικό μου φίλο και ποιητή Νίκο Αλεξίου .
Ο Νίκος Αλεξίου αν και σύγχρονος ποιητής , ειναι η συνέχεια των μεγάλων μας ποιητών .


Του Νίκου Αλεξίου

Ο Τζόρτζιο Ντε Κίρικο στο Βόλο	Giorgio de Chirico in Volos
Γύριζε στη πόλη σκεφτικός μετά από τόσα χρόνια άγνωστος στους κλειστούς αρχαίους δρόμους χορτασμένος εξορίες ξενητιές και δόξα	He wanders the city thoughtfully after so many years a stranger in the closed ancient roads having had his fill of exiles foreignness and glory
Ρώτησε γιά το σπίτι του έψαξε το κλειδί στο σπασμένο βυθό της γλάστρας άλλωστε κι οι φίλοι του έχουν σχεδόν χαθεί	He asked after his house searched hopelessly for the key in the broken depth of the flowerpot besides his friends have almost disappeared
Μπήκε αργά στο καφενείο ζήτησε αψέντι και πικρό καφέ βούτηξε τα μυστικά πινέλα του στα σκοτεινά χρώματα που καίγαν το κεφάλι	He went slowly into the coffeehouse asked for an absinthe and bitter coffee dipped his secret paintbrushes in the dark colors that burned the head
Κι εκεί κατά το σούρουπο στις βραδινές ερειπωμένες ράγες χαμένων τρένων αποχωρισμού τον άγγιξε ανάλαφρα η ταραχή μιάς ανυποψίαστης αγάπης	And there at dusk on the evening deserted tracks of lost trains of separation he was touched lightly by the flutter of an unexpected love.

Του Νίκου Αλεξίου 

Στη θλιμμένη χώρα	In the Sad Country
Κουράστηκα τόσα χρόνια έλεγε λυπημένος θα σπάσω το πάγο αυτή τη σκοτεινή νύχτα θα ζεστάνω το σπίτι θα πετάξω ψηλά όμως παραμονεύει το μαύρο πουλί γυρνάει αγριεμένο μεσ’ το σπίτι σκάβει βαθιά το δέρμα ματώνουν οι παλιές πληγές	I’m tired after all these years he said sadly I’ll break the ice now, on this dark night I’ll warm the house I’ll fly up high but the black bird is keeping watch it circles wildly through the house it digs deep into the skin and the old wounds grow bloody
κουράστηκα τόσα χρόνια να περπατώ στη θλιμμένη χώρα με τους θλιμμένους ανθρώπους χωρίς μνήμη τα απέλπιδα παιδιά και τους εξόριστους ποιητές κουράστηκα να χτυπώ τα χέρια έλεγε ο αλύτρωτος νεκρός θέλω να κοιμηθώ θα περάσει ο καιρός κι οι στενοί τροχοί κόκκινοι όπως πάντα ηδονικά θα κροταλίζουν πάλι.	I’m tired after all these years of walking          in the cheerless country with the cheerless people who remember nothing the hopeless children and the exiled poets I’m tired                          of pounding my hands said the unredeemed dead man I want to sleep time will pass and the narrow wheels red as always will creak with pleasure again.

Του Κώστα Καρυωτάκη

Εμβατήριο  πένθιμο και κατακόρυφο

Στο ταβάνι βλέπω τους γύψους .

Μαίανδροι στο χωρό τους με τραβάνε .

Η ευτυχία μου , σκέπτομαι , θα είναι

ζήτημα ύψους

Σύμβολα ζωής υπερτέρας

ρόδα αναλλοίωτα , μετουσιωμένα  ,

 λευκές άκανθες ολόγυρα σ΄ ένα

Αμάλθειο κέρας .

(Ταπεινή τέχνη χωρίς ύφος ,

πόσο αργά δέχομαι το δίδαγμά σου !)

Ονειρο ανάγλυφο , θάρθω κοντά σου

κατακορύφως .

Οι ορίζοντες θα μ΄ έχουν πνίξει .

Σ΄ όλα τα κλίματα, σ΄ όλα τα πλάτη ,

αγώνες για το ψωμί και το αλάτι,

έρωτες , πλήξη .

Α ! πρέπει τώρα να φορέσω

τ΄ωραίο εκείνο γύψινο στεφάνι .

Ετσι με πλαίσιο γύρω το ταβάνι

πολύ  θ΄ αρέσω .

Του  Κώστα Καβάφη

Περιμένοντας τους βαρβάρους

— Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;
        Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.

— Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μια τέτοια απραξία;  
     Τι κάθοντ’ οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;      
      Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.        

Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;     
   Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.


—Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη, 
   και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη στον θρόνο επάνω,
   επίσημος, φορώντας την κορώνα;     
   Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.       

 Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί τον αρχηγό τους.
 Μάλιστα ετοίμασε για να τον δώσει μια περγαμηνή.
 Εκεί τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.


— Γιατί οι δυο μας ύπατοι κ’ οι πραίτορες εβγήκαν σήμερα
με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες· 
γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,
 και δαχτυλίδια με λαμπρά, γυαλιστερά σμαράγδια· 
γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια 
μ’ ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλιγμένα;      
  Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·       
 και τέτοια πράγματα θαμπώνουν τους βαρβάρους.

— Γιατί κ’ οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα 
    να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;       
    Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·        
    κι αυτοί βαρυούντ’ ευφράδειες και δημηγορίες.

— Γιατί ν’ αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία κ’ η σύγχυσις.
    (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που εγίναν). 
     Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ’ η πλατέες,
     κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;      
  Γιατί ενύχτωσε κ’ οι βάρβαροι δεν ήλθαν.      
  Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα,        
  και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.                             

  __ Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
       Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.

 

Του Μίλτου  Σαχτούρη

Ο ΝΕΚΡΟΣ ΤΙΣ ΓΙΟΡΤΕΣ

Ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια
σὰν πλησιάζουν τὰ Χριστούγεννα
(αὐτός) ὁ νεκρὸς γεννιέται μέσα μου
δὲ θέλει δῶρα
δὲ θέλει χρήματα
πάγο καὶ χρόνια
χιόνια καὶ πάγο
σκισμένα ροῦχα
ἀχνὰ παπούτσια
ὁ χρυσὸς νεκρὸς
θὰ βγεῖ ἔξω
δὲν τὸν γνωρίζει κανένας
τὸν ἀλήτη νεκρὸ
θὰ κάτσει στὸ πικρὸ καφενεῖο
νὰ πιεῖ τὸν καφέ του
κι ὕστερα πάλι
σὲ λίγες μέρες
ἥσυχα θὰ πεθάνει
(ὁ νεκρός)
ὅταν ἔρθει ὁ χρόνος
κι ὅλες οἱ ρόδες
κόκκινες ὅπως πρῶτα
θὰ γυρίζουν πάλι.



Του Γιάννη Σκαρίμπα

ΟΥΛΑΛΟΥΜ . .

Ήταν σα να σε πρόσμενα Κερά
απόψε που δεν έπνεε έξω ανάσα,
κι έλεγα: Θάρθει απόψε απ' τα νερά
κι από τα δάσα.

Θάρθει, αφού φλετράει μου η ψυχή,
αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι
και θα μυρίζει ήλιο και βροχή
και νειό φεγγάρι . . .

Και να, το κάθισμά σου σιγυρνώ,
στολνώ την κάμαρά μας αγριομέντα,
και να, μαζί σου κιόλας αρχινώ
χρυσή κουβέντα:

. . . Πως να, θα μείνει ο κόσμος με το "μπά"
που μ' έλεγε τρελόν πως είχες γίνει
καπνός και - τάχας - σύγνεφα θαμπά
προς τη Σελήνη . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Νύχτωσε και δεν φάνηκες εσύ·
κίνησα να σε βρω στο δρόμο - ωιμένα -
μα σκούνταφτες (όπου εσκούνταφτα) χρυσή
κι εσύ με μένα.

Τόσο πολύ σ' αγάπησα Κερά,
που άκουγα διπλά τα βήματα μου!
Πάταγα γω - στραβός - μεσ' τα νερά;
κι εσύ κοντά μου . . .