Περικλής Γιαννόπουλος ,ό άγιος της ελληνικής νεολαίας. 1870-1910 μόλις 40 ετών, αυτόχειρας.
Αρχαιο λάτρης που όμως δεν αποκλείει καμία περίοδο της Ελληνικής Ιστορίας. Δεν είναι ούτε αντι Ορθόδοξος , ούτε αντι Βυζαντινός.
Ναί στην παράδοση αλλά όχι στις προλήψεις .
Συντηρητικότητα στην εξέλιξη για να μήν κοπεί το διαχρονικό νήμα του Ελληνισμού ,από τον Ομηρο μέχρι τον Παπαδιαμάντη.
Οχι στην δημοτική που μεταφράζει τον Σοφοκλή ,αντί να αποδίδει στο ύφος της νεο ελληνικής λές και η γλώσσα του Σοφοκλέους δεν είναι Ελληνική και ότι είναι δυνατόν να μεταφράζεις απο την Ελληνική στην ... Ελληνική.
Οχι λοιπόν στην Δημοτική (Φραγκοχιώτικα του Ψυχάρη και την μαλλιαρή του Δελμούζου)
Οχι στην υπερ καθαρεύουσα , που κρύπτει κάθε κενότητα πνεύματος .
Οχι στην χρήση του πληθυντικού ,την στιγμή που απευθυνόμεθα στον ίδιο τον θεό στον ενικό ...
Δεν υπήρξε ποτέ εθνικιστής ,όπως υποστηρίζουν κακώς οι Ελληνες εθνικιστές. Ποτέ δεν υποστήριξε οποιοδήποτε ελληνικό εθνο κράτος.
Δεν υποστήριξε την Μεγάλη Ιδέα αλλά και ούτε την συρρίκνωση του Ελληνισμού.
Ο Ελληνισμός δεν φυλακίζεται μέσα σε σύνορα , όσο και ευρεία να είναι τα σύνορα αυτά.
Ο Ελληνισμός είναι πολιτισμός , ο παγκόσμιος πολιτισμός.
Προς το παρόν , και μέχρι να έχουμε πρόσβαση σε άλλους πλανήτες , προσωρινά σύνορα του Ελληνισμού είναι τα σύνορα της γής.
Ο Πλανήτης γή προβλέπεται να ονομασθεί σε Ελλάς.
Ο Ελληνισμός ξεπερνά και τα σύνορα του πλανήτη .
Ο Θεϊκής εμπνεύσεως Ελληνισμός ταυτίζεται με το σύμπαν , εφ΄ όσον και εκφράζει την αρμονία του Σύμπαντος , διότι Ελληνισμός και Θεός είναι έννοιες ταυτόσημες.
Γι΄ αυτό και ο Ελληνισμός δεν ανήκει στους Ελληνες.
Οποιος περάσει τις εξετάσεις του Ελληνισμού ,αυτός θα γίνει Ελλην.
Για να αποδείξει οτι οι σημερινοί Ελληνες δεν έχουν καμία σχέση με τον
Ελληνισμό καταφέρεται κατά του Ελληνικού κράτους και πάντα επίκαιρος.
Εσκοτώσατε την Ελληνικήν νεότητα και το Εθνος χωρίς νεολαίαν είναι άνοιξις χωρίς άνθη.
Κάτω η Ελλάς των ψήφων , των μισθών , των χαρτοπαικτών και των βουλευτών ...
Ιδού η Ελλάς σας .
Η Ελλάς των δικηγορίσκων , υπαλληλίσκων , και βουλευτών ...
Εάν ερωτηθείτε οι Ελληνες , αυτή είναι η Ελλάς την οποίαν ωνειρεύθησαν οι φουστενελάδες πάποι σας ;
Θα απαντήσετε βεβαίως όχι ...
Αλλά όχι μόνον εσείς ,αλλά και τα έσχατα ψηφοφόρα και βουληφόρα καρατομήσιμα κτήνη ,εάν ερωτηθούν θα σας απαντήσουν όχι ...
Εφ΄ όσον υπάρχει βουλευτής , αδύνατον να υπάρξει νόμος.
Και δεν έχει αλλάξει τίποτε μέσα σε 100 χρόνια.
Υπό το παρισινόν φόρεμα του τωρινού αρχοντοχωριάτου ,του ξιπασμένου που είναι ο κάθε τωρινός Ελλην , λάμπει ολοφάνερος δι΄ όλων των σωματικών γραμμών , κινήσεων ψυχικών και διανοητικών και καλλιτεχνικών εκφράσεων .
Ο ΚΛΕΦΤΗΣ . Οπως όλοι οι κλάδοι , όλη η Ελλάς και όλαι αι τέχναι ,είναι διωργανωμέναι σαφώς κατά το κλέφτικον σύστημα.
Ο κλεφτισμός είναι όμοιος εις την πολιτικήν , τον στρατόν , την παιδεία , εις το κάθε τι και εις τας τέχνας. Δεν υπάρχει ζωγραφική ,γλυπτική , αρχιτεκτονική , μουσική . Υπάρχει κλεφτισμός ζωγραφικής , γλυπτικής , αρχιτεκτονικής , μουσικής.
Δεν υπάρχουν τέχναι συντεταγμέναι ... Υπάρχουν λημέρια , οικόπεδα , θέσεις , τα οποία αρπάζονται δυνάμει του δικαιώματος του ισχυροτέρου .
Χίππης ή δανδής ,Ζαν-Ζακ Ρουσσώ ....το λοφίο , η χαίτη της περικεφαλαίας του αρχαίου Ελληνος ,του Αμερινδιάνου , ή της κόμης του πάνκ , του εκκεντρικού νέου των καπιταλιστικών μεγαλουπόλεων , ως έκφραση αντιεξουσιαστική , ... Τέτοιος ήταν στον εικοστό αιώνα ο φοιτητής Περικλής Γιαννόπουλος στον νυκτερινό κόσμο των Παρισίων. Εφόρει γραβάτες ιππασίας , ή ετύλιγε τον λαιμό του με φουλάρι και έβαζε φανελλένια κουστούμια. Ακραίφνης αναρχικός , ήθελε να πεθάνει ως Γιαπωνέζος σαμουράι, νέος και ορθός. Και μέσα από την έντονη καλλιτεχνική του διαίσθηση που οι εγκάθετοι απεκάλουν τρέλα , σε μία ποιητική καθαρεύουσα , χρησιμοποιώντας άκρως βίαιη γλώσσα , αντέκρουε την ελληνική μετριότητα του ελληνικού κρατιδίου.
Οι Ελληνες είναι η πνευματική αριστοκρατία των λαών ,είναι ο περιούσιος λαός.
Ο ιδανικός ελληνικός κόσμος δημιουργεί τον νέο οικουμενικό πολιτισμό .
Η Ελληνική Αναγέννηση για την σωτηρία του πλανήτη από τον καταστροφικό καρκίνο του δυτικισμού. Προ υπόθεση αυτού είναι η αποτίναξη του καταστροφικού ευρωπαικού πιθηκισμού.
Συνεχιστές του ο Αγγελος και Εύα Σικελιανού με την εξανθρωπιστική Δελφική ιδέα , όπως και ο αρχιτέκτων Δημήτρης Πικιώνης
Απίστευτη έως μυθική η έξοδός του από την ζωή.
Την προηγουμένη το βράδυ ,πίνοντας μπύρα στο Σύνταγμα με φίλους τους διάβασε το τριαντάφυλλο και το αηδόνι ,του Αγγλου Oscar Wilde που είχε μεταφράσει ο ίδιος.
Την επομένη ,μ΄ όλη τη δυνατή βροχή ο Γιαννόπουλος ,ντυμένος στα ολόλευκα , με άσπρη φανέλλα , κάλτσες καμωμένες στη Θεσσαλία ,και γάντια γκλασσέ , πήρε ένα αμάξι και έφθασε στον Σκαραμαγκά. Εκεί αφού έφαγε στο χάνι ,ζήτησε απο τον αμαξά να ξεζέψει ένα άλογο. Το πήρε , καβάλησε και προχώρησε στην ακτή. Μπροστά στο κύμα αλείφτηκε αρώματα ,στεφάνωσε με αγριολούλουδα το κεφάλι και κάλπασε προς τα κύματα , μέσα στην ανοιξιάτικη νεροποντή , έχοντας πάνω του ένα σακουλάκι με βαρύδια. Σαν έφτασε έτσι καβάλα , στα βαθειά νερά , γύρισε το άλογο προς την ακτή και κρατώντας το με τόνα χέρι πυροβόλησε με τ΄ άλλο στον κρόταφό του και χάθηκε μέσα στα κύματα, ενώ το άλογο ξαναγύρισε αγριεμένο στην ακτή. Μετά από δύο βδομάδες η θάλασσα έβγαλε το πτώμα του στην παραλία της Ελευσίνας.
*********************
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΕΛΥΤΗ ΣΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗ.
ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕ ΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΠΕΡΙΚΛΗ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟ.
Ο Ελληνισμός, για την ώρα, επέτυχε ως Γένος,
αλλ’ απέτυχε ως Κράτος!
Ρ. Αποστολίδης: Δημοκοπία ασφαλώς όχι. Πολιτική όμως ναι. Το εντοπίζετε δηλαδή κυρίως μέσα στο χώρο της πολιτικής – ή κάνω λάθος; Στο κέντρο μάλιστα του δικού της χώρου. Εκεί μας πάει το πρόβλημα που θέσατε, των σχέσεων μεταξύ λαού και ηγεσίας.
Οδ. Ελύτης: Μα ναι. Γιατί είναι βασικό, είναι «πρώτο» – κι ας είμαι ποιητής, εγώ που το λέω, μακριά πάντα από την «πολιτική».
Κοιτάξτε. Ο λαός αυτός, κατά κανόνα εκλέγει την ηγεσία του. Και όμως, όταν αυτή αναλάβει την ευθύνη της εξουσίας – είτε την αριστοκρατία εκπροσωπεί , είτε την αστική τάξη, είτε το προλεταριάτο – κατά ένα μυστηριώδη τρόπο αποξενώνεται από τη βάση που την ανέδειξε, και ενεργεί σαν να βρισκόταν στο Τέξας ή στο Ουζμπεκιστάν!.
Αποστολίδης: Στο Τέξας και στο Ουζμπεκιστάν; Ή μήπως θέλετε να πείτε:
«…Σα να βρισκόταν στη χώρα του εκάστοτε ρυθμιστικού «ξένου παράγοντα»;
Του εκάστοτε «προστάτη» μας; Μήπως εκεί ακριβώς βρίσκεται το κακό;
Οδ. Ελύτης: Το είπα με τρόπο αλλά βλέπω ότι το θέλετε γυμνό.
Και δεν έχω αντίρρηση να το πω φανερά και πιο έντονα: Ένας από τους κυριότερους παράγοντες των «παρεκκλίσεων» της ηγεσίας από το ήθος του λαού μας, είναι η εκ του αφανούς και εκ των έξω «προστατευτική» κατεύθυνση. Αποτέλεσμα και αυτό της απώλειας του έρματος «παράδοση».
Αντιλαμβάνομαι ότι στην εποχή μας η αλληλεξάρτηση των εθνοτήτων είναι τόση που η πολιτική δεν μπορεί να αγνοήσει, ως ένα βαθμό, αυτό που θα λέγαμε «γενικότερη σκοπιμότητα». Όμως υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στην «προσαρμοστική πολιτική» και στη δουλοπρέπεια. Αυτό είναι το πιο ευαίσθητο σημείο του ελληνικού λαού., το «τιμιώτατόν» του! Και αυτό του καταπατούν συνεχώς, κατά τον εξοργιστικότερο τρόπο οι εκπρόσωποί του στην επίσημη διεθνή σκηνή!.
Αποστολίδης: Κι ο «επίσημος» όρος της δουλοπρέπειας αυτής, κύριε Ελύτη; Μήπως είναι υποκριτικότερος από το «προσαρμοστική πολιτική»; Εξοργιστικότερος;
Οδ. Ελύτης: Δε μ’ ενδιαφέρει ο επίσημος όρος της δουλοπρέπειας. Μ’ ενδιαφέρει η ουσία. Κι εκείνο που ξέρω είναι ότι μ’ αυτά και μ’ αυτά φτάσαμε σε κάτι που θα μου επιτρέψετε να ονομάσω «Ψευδοφάνεια». Έχουμε δηλαδή την τάση να παρουσιαζόμαστε διαρκώς διαφορετικοί απ’ ό, τι πραγματικά είμαστε. Και δεν υπάρχει ασφαλέστερος δρόμος προς την αποτυχία, είτε σαν άτομο σταδιοδρομείς είτε σαν σύνολο, από την έλλειψη γνησιότητας. Το κακά πάει πολύ μακριά. Όλα τα διοικητικά μας συστήματα, οι κοινωνικοί μας θεσμοί, τα εκπαιδευτικά μας προγράμματα, αρχής γενομένης από τους Βαυαρούς, πάρθηκαν με προχειρότατο τρόπο απ’ έξω και κόπηκαν και ράφτηκαν όπως-όπως επάνω σ’ ένα σώμα με άλλες διαστάσεις και άλλους όρους αναπνοής.
Ρ. Αποστολίδης: Ώστε, λοιπόν, ζητάτε «δικούς μας όρους αναπνοής»!
Οδ. Ελύτης: Και δεν πρόκειται βέβαια για προγονοπληξία. Τα λέω άλλωστε αυτά εγώ, που σ’ έναν τομέα όπως ο δικός μου, κήρυξα με φανατισμό την ανάγκη της επικοινωνίας μας με το διεθνές πνεύμα, και που σήμερα με εμπιστοσύνη αποβλέπω στη διαμόρφωση ενός ενιαίου ευρωπαϊκού σχήματος, όπου να έχει τη θέση της η Ελλάδα. Με τη διαφορά ότι ο μηχανισμός της αφομοιώσεως των στοιχείων της προόδου πρέπει να λειτουργεί σωστά, και να βασίζεται σε μια γερή και φυσιολογικά ανεπτυγμένη παιδεία. Ενώ σε μας, όχι μόνο δε λειτουργεί σωστά, αλλά δεν υπάρχει καν ο μηχανισμός αυτός για να λειτουργήσει! Και με τη διαφορά ακόμη ότι, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, η ηγετικά μας τάξη, στο κεφάλαιο της ελληνικής παιδείας, έχει μαύρα μεσάνυχτα! Κοιτάξτε με προσοχή τα έντυπα που εκδίδει η ίδια ή που προτιμά να διαβάζει, τα διαμερίσματα όπου κατοικεί, τις διασκεδάσεις που κάνει, τη στάση της απέναντι στη ζωή. Ούτε μια σταγόνα γνησιότητας. Πως λοιπόν να αναθρέψει σωστά τη νέα γενεά; Από τα πρώτα διαβάσματα που θα κάνει ένα παιδί ως τα διάφορα στοιχεία που θα συναντήσει στο καθημερινό του περιβάλλον, και που θα διαμορφώσουν το γούστο του, μια συνεχής και αδιάκοπη πλαστογραφία και τίποτε άλλο!
Θα μου πείτε: είσαι λογοτέχνης, καλαμαράς, και βλέπεις τα πράγματα από τη μεριά που σε πονάνε. Όχι, καθόλου! Και να μου επιτρέψετε να επιμείνω. Όλα τα άλλα κακά που θα μπορούσα να καταγγείλω – η έλλειψη ουσιαστικής αποκεντρώσεως, η έλλειψη προγραμματισμού για την πλουτοπαραγωγική ανάπτυξη της χώρας, ακόμη και ο τρόπος με τον οποίο ασκείται η εξωτερική μας πολιτική – είναι ζητήματα βαθύτερης ελληνικής παιδείας! Από την άποψη ότι μόνον αυτή μπορεί να προικίσει ένα ηγέτη με την απαραίτητη ευαισθησία που χρειάζεται για να ενστερνισθεί, και αντιστοίχως να αποδώσει, το ήθος του λαού. Γιατί αυτός ο λαός, που την έννοιά του την έχουμε παραμορφώσει σε σημείο να μην την αναγνωρίζουμε, αυτός έχει φτιάξει ό, τι καλό υπάρχει
–αν υπάρχει κάτι καλό σ’ αυτόν τον τόπο! Και αυτός, στις ώρες του κινδύνου, και στο πείσμα της συστηματικής ηττοπάθειας των αρχηγών του, αίρεται, χάρις σ’ έναν αόρατο, ευλογημένο μηχανισμό, στα ύψη που απαιτεί το θαύμα!
Όσο λοιπόν και αν είναι λυπηρό, πρέπει να το πω: ο Ελληνισμός, για την ώρα, επέτυχε ως Γένος, αλλ’ απέτυχε ως Κράτος! Και παρακαλάω νύχτα-μέρα το Θεό, και το μέλλον να με διαψεύσουν
Αρχαιο λάτρης που όμως δεν αποκλείει καμία περίοδο της Ελληνικής Ιστορίας. Δεν είναι ούτε αντι Ορθόδοξος , ούτε αντι Βυζαντινός.
Ναί στην παράδοση αλλά όχι στις προλήψεις .
Συντηρητικότητα στην εξέλιξη για να μήν κοπεί το διαχρονικό νήμα του Ελληνισμού ,από τον Ομηρο μέχρι τον Παπαδιαμάντη.
Οχι στην δημοτική που μεταφράζει τον Σοφοκλή ,αντί να αποδίδει στο ύφος της νεο ελληνικής λές και η γλώσσα του Σοφοκλέους δεν είναι Ελληνική και ότι είναι δυνατόν να μεταφράζεις απο την Ελληνική στην ... Ελληνική.
Οχι λοιπόν στην Δημοτική (Φραγκοχιώτικα του Ψυχάρη και την μαλλιαρή του Δελμούζου)
Οχι στην υπερ καθαρεύουσα , που κρύπτει κάθε κενότητα πνεύματος .
Οχι στην χρήση του πληθυντικού ,την στιγμή που απευθυνόμεθα στον ίδιο τον θεό στον ενικό ...
Δεν υπήρξε ποτέ εθνικιστής ,όπως υποστηρίζουν κακώς οι Ελληνες εθνικιστές. Ποτέ δεν υποστήριξε οποιοδήποτε ελληνικό εθνο κράτος.
Δεν υποστήριξε την Μεγάλη Ιδέα αλλά και ούτε την συρρίκνωση του Ελληνισμού.
Ο Ελληνισμός δεν φυλακίζεται μέσα σε σύνορα , όσο και ευρεία να είναι τα σύνορα αυτά.
Ο Ελληνισμός είναι πολιτισμός , ο παγκόσμιος πολιτισμός.
Προς το παρόν , και μέχρι να έχουμε πρόσβαση σε άλλους πλανήτες , προσωρινά σύνορα του Ελληνισμού είναι τα σύνορα της γής.
Ο Πλανήτης γή προβλέπεται να ονομασθεί σε Ελλάς.
Ο Ελληνισμός ξεπερνά και τα σύνορα του πλανήτη .
Ο Θεϊκής εμπνεύσεως Ελληνισμός ταυτίζεται με το σύμπαν , εφ΄ όσον και εκφράζει την αρμονία του Σύμπαντος , διότι Ελληνισμός και Θεός είναι έννοιες ταυτόσημες.
Γι΄ αυτό και ο Ελληνισμός δεν ανήκει στους Ελληνες.
Οποιος περάσει τις εξετάσεις του Ελληνισμού ,αυτός θα γίνει Ελλην.
Για να αποδείξει οτι οι σημερινοί Ελληνες δεν έχουν καμία σχέση με τον
Ελληνισμό καταφέρεται κατά του Ελληνικού κράτους και πάντα επίκαιρος.
Εσκοτώσατε την Ελληνικήν νεότητα και το Εθνος χωρίς νεολαίαν είναι άνοιξις χωρίς άνθη.
Κάτω η Ελλάς των ψήφων , των μισθών , των χαρτοπαικτών και των βουλευτών ...
Ιδού η Ελλάς σας .
Η Ελλάς των δικηγορίσκων , υπαλληλίσκων , και βουλευτών ...
Εάν ερωτηθείτε οι Ελληνες , αυτή είναι η Ελλάς την οποίαν ωνειρεύθησαν οι φουστενελάδες πάποι σας ;
Θα απαντήσετε βεβαίως όχι ...
Αλλά όχι μόνον εσείς ,αλλά και τα έσχατα ψηφοφόρα και βουληφόρα καρατομήσιμα κτήνη ,εάν ερωτηθούν θα σας απαντήσουν όχι ...
Εφ΄ όσον υπάρχει βουλευτής , αδύνατον να υπάρξει νόμος.
Και δεν έχει αλλάξει τίποτε μέσα σε 100 χρόνια.
Υπό το παρισινόν φόρεμα του τωρινού αρχοντοχωριάτου ,του ξιπασμένου που είναι ο κάθε τωρινός Ελλην , λάμπει ολοφάνερος δι΄ όλων των σωματικών γραμμών , κινήσεων ψυχικών και διανοητικών και καλλιτεχνικών εκφράσεων .
Ο ΚΛΕΦΤΗΣ . Οπως όλοι οι κλάδοι , όλη η Ελλάς και όλαι αι τέχναι ,είναι διωργανωμέναι σαφώς κατά το κλέφτικον σύστημα.
Ο κλεφτισμός είναι όμοιος εις την πολιτικήν , τον στρατόν , την παιδεία , εις το κάθε τι και εις τας τέχνας. Δεν υπάρχει ζωγραφική ,γλυπτική , αρχιτεκτονική , μουσική . Υπάρχει κλεφτισμός ζωγραφικής , γλυπτικής , αρχιτεκτονικής , μουσικής.
Δεν υπάρχουν τέχναι συντεταγμέναι ... Υπάρχουν λημέρια , οικόπεδα , θέσεις , τα οποία αρπάζονται δυνάμει του δικαιώματος του ισχυροτέρου .
Χίππης ή δανδής ,Ζαν-Ζακ Ρουσσώ ....το λοφίο , η χαίτη της περικεφαλαίας του αρχαίου Ελληνος ,του Αμερινδιάνου , ή της κόμης του πάνκ , του εκκεντρικού νέου των καπιταλιστικών μεγαλουπόλεων , ως έκφραση αντιεξουσιαστική , ... Τέτοιος ήταν στον εικοστό αιώνα ο φοιτητής Περικλής Γιαννόπουλος στον νυκτερινό κόσμο των Παρισίων. Εφόρει γραβάτες ιππασίας , ή ετύλιγε τον λαιμό του με φουλάρι και έβαζε φανελλένια κουστούμια. Ακραίφνης αναρχικός , ήθελε να πεθάνει ως Γιαπωνέζος σαμουράι, νέος και ορθός. Και μέσα από την έντονη καλλιτεχνική του διαίσθηση που οι εγκάθετοι απεκάλουν τρέλα , σε μία ποιητική καθαρεύουσα , χρησιμοποιώντας άκρως βίαιη γλώσσα , αντέκρουε την ελληνική μετριότητα του ελληνικού κρατιδίου.
Οι Ελληνες είναι η πνευματική αριστοκρατία των λαών ,είναι ο περιούσιος λαός.
Ο ιδανικός ελληνικός κόσμος δημιουργεί τον νέο οικουμενικό πολιτισμό .
Η Ελληνική Αναγέννηση για την σωτηρία του πλανήτη από τον καταστροφικό καρκίνο του δυτικισμού. Προ υπόθεση αυτού είναι η αποτίναξη του καταστροφικού ευρωπαικού πιθηκισμού.
Συνεχιστές του ο Αγγελος και Εύα Σικελιανού με την εξανθρωπιστική Δελφική ιδέα , όπως και ο αρχιτέκτων Δημήτρης Πικιώνης
Απίστευτη έως μυθική η έξοδός του από την ζωή.
Την προηγουμένη το βράδυ ,πίνοντας μπύρα στο Σύνταγμα με φίλους τους διάβασε το τριαντάφυλλο και το αηδόνι ,του Αγγλου Oscar Wilde που είχε μεταφράσει ο ίδιος.
Την επομένη ,μ΄ όλη τη δυνατή βροχή ο Γιαννόπουλος ,ντυμένος στα ολόλευκα , με άσπρη φανέλλα , κάλτσες καμωμένες στη Θεσσαλία ,και γάντια γκλασσέ , πήρε ένα αμάξι και έφθασε στον Σκαραμαγκά. Εκεί αφού έφαγε στο χάνι ,ζήτησε απο τον αμαξά να ξεζέψει ένα άλογο. Το πήρε , καβάλησε και προχώρησε στην ακτή. Μπροστά στο κύμα αλείφτηκε αρώματα ,στεφάνωσε με αγριολούλουδα το κεφάλι και κάλπασε προς τα κύματα , μέσα στην ανοιξιάτικη νεροποντή , έχοντας πάνω του ένα σακουλάκι με βαρύδια. Σαν έφτασε έτσι καβάλα , στα βαθειά νερά , γύρισε το άλογο προς την ακτή και κρατώντας το με τόνα χέρι πυροβόλησε με τ΄ άλλο στον κρόταφό του και χάθηκε μέσα στα κύματα, ενώ το άλογο ξαναγύρισε αγριεμένο στην ακτή. Μετά από δύο βδομάδες η θάλασσα έβγαλε το πτώμα του στην παραλία της Ελευσίνας.
*********************
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΕΛΥΤΗ ΣΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗ.
ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕ ΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΠΕΡΙΚΛΗ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟ.
Ο Ελληνισμός, για την ώρα, επέτυχε ως Γένος,
αλλ’ απέτυχε ως Κράτος!
Ρ. Αποστολίδης: Δημοκοπία ασφαλώς όχι. Πολιτική όμως ναι. Το εντοπίζετε δηλαδή κυρίως μέσα στο χώρο της πολιτικής – ή κάνω λάθος; Στο κέντρο μάλιστα του δικού της χώρου. Εκεί μας πάει το πρόβλημα που θέσατε, των σχέσεων μεταξύ λαού και ηγεσίας.
Οδ. Ελύτης: Μα ναι. Γιατί είναι βασικό, είναι «πρώτο» – κι ας είμαι ποιητής, εγώ που το λέω, μακριά πάντα από την «πολιτική».
Κοιτάξτε. Ο λαός αυτός, κατά κανόνα εκλέγει την ηγεσία του. Και όμως, όταν αυτή αναλάβει την ευθύνη της εξουσίας – είτε την αριστοκρατία εκπροσωπεί , είτε την αστική τάξη, είτε το προλεταριάτο – κατά ένα μυστηριώδη τρόπο αποξενώνεται από τη βάση που την ανέδειξε, και ενεργεί σαν να βρισκόταν στο Τέξας ή στο Ουζμπεκιστάν!.
Αποστολίδης: Στο Τέξας και στο Ουζμπεκιστάν; Ή μήπως θέλετε να πείτε:
«…Σα να βρισκόταν στη χώρα του εκάστοτε ρυθμιστικού «ξένου παράγοντα»;
Του εκάστοτε «προστάτη» μας; Μήπως εκεί ακριβώς βρίσκεται το κακό;
Οδ. Ελύτης: Το είπα με τρόπο αλλά βλέπω ότι το θέλετε γυμνό.
Και δεν έχω αντίρρηση να το πω φανερά και πιο έντονα: Ένας από τους κυριότερους παράγοντες των «παρεκκλίσεων» της ηγεσίας από το ήθος του λαού μας, είναι η εκ του αφανούς και εκ των έξω «προστατευτική» κατεύθυνση. Αποτέλεσμα και αυτό της απώλειας του έρματος «παράδοση».
Αντιλαμβάνομαι ότι στην εποχή μας η αλληλεξάρτηση των εθνοτήτων είναι τόση που η πολιτική δεν μπορεί να αγνοήσει, ως ένα βαθμό, αυτό που θα λέγαμε «γενικότερη σκοπιμότητα». Όμως υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στην «προσαρμοστική πολιτική» και στη δουλοπρέπεια. Αυτό είναι το πιο ευαίσθητο σημείο του ελληνικού λαού., το «τιμιώτατόν» του! Και αυτό του καταπατούν συνεχώς, κατά τον εξοργιστικότερο τρόπο οι εκπρόσωποί του στην επίσημη διεθνή σκηνή!.
Αποστολίδης: Κι ο «επίσημος» όρος της δουλοπρέπειας αυτής, κύριε Ελύτη; Μήπως είναι υποκριτικότερος από το «προσαρμοστική πολιτική»; Εξοργιστικότερος;
Οδ. Ελύτης: Δε μ’ ενδιαφέρει ο επίσημος όρος της δουλοπρέπειας. Μ’ ενδιαφέρει η ουσία. Κι εκείνο που ξέρω είναι ότι μ’ αυτά και μ’ αυτά φτάσαμε σε κάτι που θα μου επιτρέψετε να ονομάσω «Ψευδοφάνεια». Έχουμε δηλαδή την τάση να παρουσιαζόμαστε διαρκώς διαφορετικοί απ’ ό, τι πραγματικά είμαστε. Και δεν υπάρχει ασφαλέστερος δρόμος προς την αποτυχία, είτε σαν άτομο σταδιοδρομείς είτε σαν σύνολο, από την έλλειψη γνησιότητας. Το κακά πάει πολύ μακριά. Όλα τα διοικητικά μας συστήματα, οι κοινωνικοί μας θεσμοί, τα εκπαιδευτικά μας προγράμματα, αρχής γενομένης από τους Βαυαρούς, πάρθηκαν με προχειρότατο τρόπο απ’ έξω και κόπηκαν και ράφτηκαν όπως-όπως επάνω σ’ ένα σώμα με άλλες διαστάσεις και άλλους όρους αναπνοής.
Ρ. Αποστολίδης: Ώστε, λοιπόν, ζητάτε «δικούς μας όρους αναπνοής»!
Οδ. Ελύτης: Και δεν πρόκειται βέβαια για προγονοπληξία. Τα λέω άλλωστε αυτά εγώ, που σ’ έναν τομέα όπως ο δικός μου, κήρυξα με φανατισμό την ανάγκη της επικοινωνίας μας με το διεθνές πνεύμα, και που σήμερα με εμπιστοσύνη αποβλέπω στη διαμόρφωση ενός ενιαίου ευρωπαϊκού σχήματος, όπου να έχει τη θέση της η Ελλάδα. Με τη διαφορά ότι ο μηχανισμός της αφομοιώσεως των στοιχείων της προόδου πρέπει να λειτουργεί σωστά, και να βασίζεται σε μια γερή και φυσιολογικά ανεπτυγμένη παιδεία. Ενώ σε μας, όχι μόνο δε λειτουργεί σωστά, αλλά δεν υπάρχει καν ο μηχανισμός αυτός για να λειτουργήσει! Και με τη διαφορά ακόμη ότι, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, η ηγετικά μας τάξη, στο κεφάλαιο της ελληνικής παιδείας, έχει μαύρα μεσάνυχτα! Κοιτάξτε με προσοχή τα έντυπα που εκδίδει η ίδια ή που προτιμά να διαβάζει, τα διαμερίσματα όπου κατοικεί, τις διασκεδάσεις που κάνει, τη στάση της απέναντι στη ζωή. Ούτε μια σταγόνα γνησιότητας. Πως λοιπόν να αναθρέψει σωστά τη νέα γενεά; Από τα πρώτα διαβάσματα που θα κάνει ένα παιδί ως τα διάφορα στοιχεία που θα συναντήσει στο καθημερινό του περιβάλλον, και που θα διαμορφώσουν το γούστο του, μια συνεχής και αδιάκοπη πλαστογραφία και τίποτε άλλο!
Θα μου πείτε: είσαι λογοτέχνης, καλαμαράς, και βλέπεις τα πράγματα από τη μεριά που σε πονάνε. Όχι, καθόλου! Και να μου επιτρέψετε να επιμείνω. Όλα τα άλλα κακά που θα μπορούσα να καταγγείλω – η έλλειψη ουσιαστικής αποκεντρώσεως, η έλλειψη προγραμματισμού για την πλουτοπαραγωγική ανάπτυξη της χώρας, ακόμη και ο τρόπος με τον οποίο ασκείται η εξωτερική μας πολιτική – είναι ζητήματα βαθύτερης ελληνικής παιδείας! Από την άποψη ότι μόνον αυτή μπορεί να προικίσει ένα ηγέτη με την απαραίτητη ευαισθησία που χρειάζεται για να ενστερνισθεί, και αντιστοίχως να αποδώσει, το ήθος του λαού. Γιατί αυτός ο λαός, που την έννοιά του την έχουμε παραμορφώσει σε σημείο να μην την αναγνωρίζουμε, αυτός έχει φτιάξει ό, τι καλό υπάρχει
–αν υπάρχει κάτι καλό σ’ αυτόν τον τόπο! Και αυτός, στις ώρες του κινδύνου, και στο πείσμα της συστηματικής ηττοπάθειας των αρχηγών του, αίρεται, χάρις σ’ έναν αόρατο, ευλογημένο μηχανισμό, στα ύψη που απαιτεί το θαύμα!
Όσο λοιπόν και αν είναι λυπηρό, πρέπει να το πω: ο Ελληνισμός, για την ώρα, επέτυχε ως Γένος, αλλ’ απέτυχε ως Κράτος! Και παρακαλάω νύχτα-μέρα το Θεό, και το μέλλον να με διαψεύσουν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου