Translate

Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011

ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΣΜΟΣ - ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΣΤΗΝ ΘΕΟΥΡΓΙΑ

Σήμερα γνωρίζουμε πολλά για τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη και τίποτε για τους αγίους του Νεοπλατωνισμού όπως ο Πλωτίνος , ο Πορφύριος , ο Πρόκλος , την Υπατία κλπ , των οποίων η φιλοσοφία εμπεριέχει όλη την διαύγεια της ελληνικής σκέψης.
Στην Νεοπλατωνική Σχολή των Αθηνών απεφοίτησαν οι μεγάλοι χριστιανοί Πατέρες , προτού αυτή κλείσει το 529 μΧ με το διάταγμα του Ιουστινιανού. Με το κλείσιμο της Σχολής των Αθηνών οι διδασκαλίες πέρασαν σε ολόκληρη την Μ. Ασία , την Αίγυπτο , την Βαγδάτη , και τέλος στην Αραβική Ισπανία. Πέραν της ολοκληρωτικής επίδρασης στην μυστική θεολογία του Χριστιανισμού ,επηρέασε και το μυστικιστικό Ισλάμ.
Στο Βυζάντιο είχε απήχηση στον Μιχαήλ Ψελλό και στον Πλήθωνα.
Με την Αναγέννηση πέρασε στην Ιταλία και από εκεί στην Δύση μέχρι τον Μάρξ και τον Γκαίτε.

Ο ΝεοΠλατωνισμός είναι ουσιαστικά η τελευταία προσπάθεια της ελληνικής ψυχής να καταπολεμήσει τον αθεϊσμό , την δεισιδαιμονία και την τυφλή πίστη.
Ανωτάτη λοιπόν οντολογική αρχή ορίζουν το Ενα ή άλλως το Υπερούσιο.
Αυτό μέσα από την φωτεινότητα του που εκπέμπει ,ακτινοβολεί στον άπειρο χώρο την ύπαρξή του και ακολουθώντας μία διαδικασία μεταλλάξεων, δημιουργεί μία ολόκληρη απορροή απο καταστάσεις και επίπεδα έκφρασης ,όπως είναι ο νούς απο τον οποίον πηγάζει ο κόσμος των ιδεών , μετά η ψυχή (συνείδηση) , ακολουθεί η φύση και τελευταία αποκρυσταλλώνεται η ύλη , μέσα από την οποία εκδηλώνονται και αναδύονται τα φαινόμενα.
Το Ενα η Υπερούσιο όμως εξαιτίας της αυθύπαρκτης σε αυτό υπερ ενατένισης , μπορεί και παραμένει στραμμένο τόσο προς τα έξω , όσο και προς τον ίδιο τον εαυτό του συνεχώς και αδιάλειπτα ,διαποτίζοντας έτσι τα πάντα.
Ο άνθρωπος κάτοχος ψυχής και συνείδησης ,θεωρείται ότι έχει εκπέσει για κάποιο λόγο και έχει εμπλακεί ανεξέλεγκτα ,έχει ριζώσει στο τελευταίο και βαρύ επίπεδο .Τον κόσμο της ύλης
Ηθική επιταγή ,λοιπόν και πνευματική ανάγκη είναι εκείνες οι παρορμήσεις και τα καθαρά κίνητρα που του υποβάλλουν την τελεολογία να αποκολληθεί .
Να οδηγηθεί μέσα από τον ενάρετο βίο , από τον διαλογισμό , από μυήσεις και θεουργικές τελετές ,καθάρσεις και λύσεις και πάλι προς το Ενα , από το οποίο προέρχεται. Οπότε ,όταν βρεθεί εκεί, χωρίς να χάσει την υπαρξιακή του βεβαιότητα ,την επαναζεί σε μία κατάσταση πληρότητας που χαρακτηρίζει ποιοτικά και ποιητικά ως έκσταση. , την οποία βιώνει η αθάνατη ανθρώπινη ψυχή όταν κατορθώσει μέσω της κάθαρσης και του ενάρετου βίου να ενωθεί με το Ενα. Ο Νεοπλατωνισμός λοιπόν , είναι μία οραματική και βιωματική ενατένιση της φωτεινής κλίμακας του κόσμου και του εαυτού μας , που διαπλέχθηκε από τον Πλάτωνα και τις ιδέες του.
Το φώς είναι εκείνο που εκφράζει την ποιότητα της ύπαρξης κατά τους Νεοπλατωνικούς , το οποίο και τους διαποτίζει. Η νοητή τάξη είναι ταυτόχρονα παρούσα σε κάθε σημείο του υλικού κόσμου. Ως παράδειγμα δίνεται η απορροή του φωτός από τον ήλιο, δεδομένου ότι το φώς θεωρείται απο τον Πλωτίνο μία πραγματική δύναμη . Στην πραγματικότητα το φώς συνιστά την ορατή εκδήλωση στον φυσικό κόσμο της ζωής , της λαμπρότητας με την οποία η νοητή τάξη την διαπερνά και την διαποτίζει.
Ακόμα και η φύση δηλώνουν ότι εμφορείται από μία υπνώττουσα ενατένιση. Σήμερα βάσιμα πιστεύεται ότι οι Νεο Πλατωνικοί είχαν αναπτύξει μεθόδους θέασης του λεγόμενου εσωτερικού φωτός και γι΄ αυτό άλλωστε θεωρούνται κατ΄ ευθείαν πρόγονοι των χριστιανών ασκητών του Αγίου Ορους που χίλια χρόνια αργότερα επεδίωκαν την θέαση του άκτιστου Φωτός.
Θεμελιώδη αρχή η υπεροχή της νοηματικής τάξης απέναντι στον αισθητό κόσμο και η αθανασία της ψυχής που αναδεικνύει την αληθινή υπόσταση του ανθρώπου. Ο Νεοπλατωνισμός επιδιώκει να ενσωματώσει την Αριστοτελική διείσδυση στα πράγματα με την υπερβατική έκφραση της πλατωνικής σοφίας.
Ο εναρμονισμός αυτός των θέσεων του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη δεν είναι βέβαια εύκολη υπόθεση ,δεδομένου ότι ο Αριστοτέλης είχε εκφράσει την αντίθεσή του πάνω σε κρίσιμα στοιχεία της Πλατωνικής φιλοσοφίας αναφορικά με την θεία Πρόνοια , την Αθανασία της Ψυχής , αλλά και την ύπαρξη ή μη αιώνιων Προτύπων.
Ο Νεοπλατωνισμός αποδίδει στη συνέχεια ιδιαίτερη πλέον βαρύτητα σε μία συστηματική μεταφυσική και επιδίδεται σε μία άλλη βιωματική προσέγγιση της αρχαίας πίστης και σε μία επικοινωνία με την ιεραρχία των ουρανίων σκηνωμάτων . Οι πρακτικές αυτές εμπνέονται απο τα ποιήματα του Ορφέα και από τα Χαλδαϊκά πλέον Επη που χαρακτηρίζουν και την θεουργική πλευρά των ασκήσεών τους .
ΑΥΤΑΡ ΕΜΟΙ ΓΕΝΟΣ ΟΥΡΑΝΙΟΝ
Η καταγωγή του ανθρώπου είναι ουράνια. Είναι το πιστεύω του Νεοπλατωνισμού , υποκείμενος και ζωογονούμενος από την Κοσμογονία του Ορφέα που ερμηνεύει αυθεντικά πλέον την σύγχρονη αστροφυσική ,από την πρακτική και τα μυητικά δρώμενα των Πυθαγορείων , την διδακτική του ένθεου Εμπεδοκλή και την Πλατωνική θεώρηση . Πιστεύει και εργάζεται με αναφορά και οδηγό την άνωθεν καταγωγή μας και το επιφανές γένος μας.

Απο τον Πλάτωνα λοιπόν στον Πλωτίνο , στον Πρόκλο , στον Πλήθωνα.


Ο Πλωτίνος (205 - 275 μ Χ) αποδέχεται τον Πλάτωνα ότι η κάθαρση της ψυχής επιτυγχάνεται μέσα από τον στοχασμό και την φιλοσοφική σκέψη . Θεωρεί δε και τον ηθικό βίο πρωταρχικής σημασίας ,καθώς και ότι η αποκορύφωση της ανθρώπινης υπόστασης , η μυστική ένωση μπορεί να επιτευχθεί κυρίως με τον διαλογισμό , την διαίσθηση, και την ενόραση.
Ο μυστικισμός του Πλωτίνου αποβλέπει ευθέως στην βίωση αυτής της ένωσης με τον Θεό ή την Υπέρτατη Πραγματικότητα. Είναι μία κατάσταση όπου οι αισθήσεις και οι έννοιες , οι κρίσεις και η διακρίσεις , ο χρόνος και ο χώρος διαλύονται μέσα στην Πρώτη Αρχή με έναν τρόπο αδιαχώριστο.
Αναφορικά με το Αιώνιο Εκείνο , ο Πλωτίνος , δέχεται ότι κατέχεται απο Νού που γνωρίζει και εκφράζει την απόλυτη αλήθεια .
Αλλά μόνο όποιος επιτύχει να την προσεγγίσει ,είναι δυνατό να το γνωρίσει ,πράγμα που υπερβαίνει τις ικανότητες του κοινού ανθρώπου.
Η πρώτη αρχή είναι υπέρτατη απλή και για τον λόγο αυτό κάθε όνομα που τις δίνουμε είναι παραπλανητικό και υποκειμενικό .
Και ότι και το Ενα που χρησιμοποιεί και αυτός είναι όνομα ,αλλά το θεωρεί το λιγότερο παραπλανητικό. Και την ονομασία αγαθό του Πλάτωνα ,το θεωρεί επίσης παραπλανητικό

Ο Πρόκλος ( 410-485 μ Χ ) γεννηθείς στην Κωνσταντινούπολη φιλόσοφος μαθηματικός και τελικά μυστικιστής . Τοποθετούσε την θεουργία ως απελευθέρωση της ψυχής , πιο πάνω από την φιλοσοφία.
Για τον Πρόκλο η φιλοσοφία είναι γεμάτη από αφηρημένες περιφορές και επαναφορές και δεν οδηγεί πουθενά , παρά μόνο στην επιστροφή και στην ένωση με το Ενα , ακόμη και αν η ένωση αυτή δεν είναι πλήρης.
Με βάση τις απόψεις του , πως είναι πιστός της Εκάτης φαίνεται ότι γνωρίζει για το μυστήριο του Σείριου.
Ο Ορφέας λέγει ο Πρόκλος , ονομάζει την Σελήνη ως Ουράνια γη και οι Πυθαγόρειοι λένε την Σελήνη ως αιθέρια γη.
Αφού η Σελήνη είναι φωτισμένη πώς γίνεται να έχει σκιά ;
Και ακόμη γιατί το ηλιακό φώς δεν την διαπερνά ;
.... και συνεχίζει , θα δούμε ότι φωτιά και γη υπάρχουν επίσης στους ουρανούς .
Βασικά η φωτιά χαρακτηρίζει την ουσία τους , αλλά όλα τα στοιχεία συνυπάρχουν μαζί της.
Και αμέσως εξηγεί ότι η φωτιά που ευρίσκεται εκεί δηλαδή στα ουράνια σώματα είναι φώς δηλαδή ενέργεια.

Δεν υπάρχουν σχόλια: