Η ασυνέχεια του χρόνου και η δυνατότητα του ανθρώπου να εισέλθει στο κενό που σχηματίζεται μεταξύ δύο ποσοτήτων χρόνου με ανυπολόγιστες συνέπειες για την ανθρώπινη ζωή και Ιστορία .
Όχι μόνον η Ενέργεια ,αλλά και ο Χρόνος έχει κβαντική φύση ! Ο Χρόνος δεν είναι συνεχής όπως μας φαίνεται , αλλά ασυνεχής , κβαντικός , όπως η ενέργεια , ο χώρος και η μάζα ! Αυτό που ονομάζουμε παρελθόν ,παρόν και μέλλον είναι διαφορετικές του ίδιου χρόνου που βιώνονται συγχρόνως ,αλλά με διαφορετικές ταχύτητες. Όπως ο νους είναι υπεύθυνος για την γραμμική/συνεχή σύλληψη του χρόνου από τον άνθρωπο ,υπάρχει και ένας άλλος φορέας μας,το ενεργειακό ,ή παλλόμενο σώμα μας , ο οποίος είναι υπεύθυνος να πληροφορείται στο παρελθόν και στο μέλλον ,για να μας βοηθά να βρίσκουμε την ισορροπία μας στο παρόν. Καθώς ο χρόνος είναι και αυτός ασυνεχής/κβαντικός , ανάμεσα στις ασυνέχειες του δημιουργούνται ανοίγματα. Αυτά τα χρονικά ανοίγματα , τα οποία εξαρτώνται κυρίως από τις πλανητικές συνθήκες του ηλιακού μας συστήματος ,αλλά και από την ηλιακή δραστηριότητα , είναι μεγαλύτερα στην εποχή μας και αυτό την κάνει εξαιρετικά ιδιαίτερη . Με τα ανοίγματα του χρόνου ερμηνεύονται σημαντικά παράδοξα της σημερινής φυσικής , οι βασικές διεργασίες στη βιολογία (γονιμοποίηση) , ομοιοπαθητική , Ελληνική μυθολογία , η Αστρολογία κλπ. Η εξισορρόπηση της ανθρώπινης υγείας επίσης , που δίνει θεαματικά αποτελέσματα σε όλα τα προβλήματα υγείας , χωρίς εξαίρεση ,χάρη στα ανοίγματα του χρόνου . Το υποσυνείδητο δεν είναι τίποτε άλλο παρά το συνειδητό , σε στιγμές τόσο γρήγορες που παραμένει έξω από το πεδίο επίγνωσης της συνείδησής μας . Οι πληροφορίες που δέχεται ο νους μας και το σώμα είναι ταχύτατες και σχηματίζουν αυτά που ονομάζουμε ένστικτα , διαισθήσεις και προμηνύματα. Το σώμα μας είναι υποχρεωμένα να ακολουθεί τις εντολές αυτών των πληροφοριών για να επιτύχει μία ζωτική ισορροπία. Αγνοώντας όμως αυτές τις πληροφορίες , αναπτύσσουμε στρές , με όλη την αναπόφευκτη ακολουθία από στεναχώριες και αγωνίες που οδηγούν σε φυσικές και ψυχικές διαταραχές. Η άγνοια αυτής της ζωτικής αρχής μας οδηγεί σε ανισορροπία των ενστίκτων και των διαισθήσεών μας. Το σώμα αντιδρά και ανταποκρίνεται σε κάθε πληροφορία που προέρχεται από τα ανοίγματα του χρόνου . Υποφέρει αμέσως όταν η πληροφορία δεν είναι φτιαγμένη γι αυτό το ίδιο. Αυτή η λύπη και ταραχή εμφανίζεται με ένα μη βάσιμο φόβο,ένα στρές που μπορεί να μεγαλώσει και να γίνει μόνιμο ,καταλήγοντας συχνά σε σοβαρές ασθένειες.
Ο κανονικός χρόνος μπορεί να θεωρηθεί ως χρόνος επιταχυνόμενος ενός άλλου , βραδυτέρου χρόνου . Αυτό σημαίνει ότι με δύο δύο διαδοχικές επιταχύνσεις καταλήγουμε σε τρεις διαφορετικούς χρόνους . Το παρελθόν (επιβραδυμένος χρόνος του παρόντος) , το παρόν (κανονικός χρόνος) και το μέλλον (επιταχυνόμενος χρόνος του παρόντος) . Η επιτάχυνση του χρόνου είναι μία φυσική κατάσταση που ήδη συμβαίνει και όχι μία υποκειμενική κατάσταση του νου.
Ο Einstein εισήγαγε την σχετικότητα των χρόνων. Πρόκειται για το παράδοξο του Langevin : Ανάλογα με την ταχύτητα με την οποία ταξιδεύει ένας άνθρωπος στο διάστημα ,παρατηρεί στον εαυτό του μία γήρανση διαφορετική απ΄αυτή του διδύμου αδελφού του που παρέμεινε στην γη. Η γήρανση του ταξιδιώτη μειώνεται όσο η ταχύτητά του πλησιάζει την ταχύτητα του φωτός (300.000 km/sec) . Όταν επιστρέψει στην γη , θα μπορέσει να παρατηρήσει την γήρανση του διδύμου αδελφού του πριν από την δική του ,αλλά και να προβλέψει έτσι ένα δυνατό και πιθανό μέλλον για τον εαυτό του . Αυτή η διαφορά του χρόνου μεταξύ των διδύμων , είναι αποτέλεσμα της επιτάχυνσης στο ξεκίνημα και της επιβράδυνσης στην επιστροφή. Το πολύ σημαντικό συμπέρασμα είναι ότι οι χρόνοι μπορούν να είναι διαφορετικοί , ανάλογα με τον χώρο. Το πρόβλημα που παραμένει όμως είναι να καταλάβουμε τον λόγο για το οποίο αυτό συμβαίνει. Διότι αλλιώς , αν δεν υπήρχε ιδιαίτερος λόγος , θα επρόκειτο για μία ιδιότητα της φύσης που δεν θα χρησίμευε τους ζώντες οργανισμούς . Γνωρίζουμε όμως ότι όλες οι σημαντικές ιδιότητες της φύσης μπορούν να εξυπηρετήσουν κατά πρώτο λόγο αυτόν που δημιούργησε τον χρόνο,και αν αυτός που δημιούργησε τον χρόνο επωφελήθηκε για να μας δημιουργήσει , τότε αυτή η ιδιότητα της φύσης πρέπει να εξυπηρετεί κι εμάς τους ίδιους ...
Είναι γνωστό ότι ο άνθρωπος έχει προδιαγραφές , στην όραση , στην ακοή κλπ που δεν μπορεί να τις υπερβεί . Το ίδιο συμβαίνει και στην αντίληψη . Βλέπουμε 24 εικόνες στο δευτερόλεπτο , ενώ η 25η εικόνα δεν γίνεται αντιληπτή συνειδητά . Ο εγκέφαλός μας όμως την συλλαμβάνει πολύ καλά. Η 25η εικόνα και όλες μετά πηγαίνουν και καταγράφονται στο υποσυνείδητο. (Οι Υποσυνείδητες διαφημίσεις, βασίζονται σε αυτό το γεγονός ) . Το γεγονός αυτό αποδεικνύει ότι η αντίληψή μας είναι ασυνεχής , διακεκομμένη , νομίζουμε ότι ο χρόνος είναι συνεχής και ότι τα ανοίγματα του χρόνου είναι προϊόν της φαντασίας μας.
Στην αρχαία Ελλάδα, το απύθμενο άνοιγμα (χρόνου) στο τέλος των χρόνων ονομαζόταν χάος. Ο Πλάτων στον Τίμαιο ήξερε να το ορίσει , όταν μιλάει για την δημιουργία της ψυχής από τον Θεό.
Ανάμεσα στην ουσία που είναι αδιαίρετη (παρελθόν) και αμετάβλητη (μέσα στον χρόνο της ) και στην ουσία που γίνεται διαιρετή και μεταβλητή στα σώματα (δημιουργοί του μέλλοντος) , ανακάτεψε ένα τρίτο είδος ουσία (δημιουργοί του παρόντος) που αποτελείται τόσο από το αμετάβλητο όσο και από το μεταβλητό. Την τοποθέτησε λοιπόν ανάμεσα στην αδιαίρετη και διαιρετή ουσία των πραγμάτων .
και παρακάτω στο Τίμαιο πάντα ...
Το μέλλον και το παρελθόν είναι επίσης μορφές του χρόνου , που εμείς χωρίς να το καταλαβαίνουμε , εσφαλμένα αποδίδουμε στην αιώνια ουσία , αφού λέμε ότι αυτή υπήρχε , υπάρχει και θα υπάρχει πάντα, ενώ το σωστό είναι να λέμε μόνο ότι υπάρχει. Το 'υπήρχε' και 'θα υπάρχει' πρέπει να τα λέμε μόνο για την γένεση που κινείται μέσα σε συγκεκριμένα χρονικά όρια . Το 'υπήρχε' και το 'θα υπάρχει' είναι απλές κινήσεις , ενώ η αμετάβλητη ουσία δεν μπορεί να γίνεται πιο παλαιά ή πιο νέα με το πέρασμα του χρόνου ...
Ο κανονικός χρόνος μπορεί να θεωρηθεί ως χρόνος επιταχυνόμενος ενός άλλου , βραδυτέρου χρόνου . Αυτό σημαίνει ότι με δύο δύο διαδοχικές επιταχύνσεις καταλήγουμε σε τρεις διαφορετικούς χρόνους . Το παρελθόν (επιβραδυμένος χρόνος του παρόντος) , το παρόν (κανονικός χρόνος) και το μέλλον (επιταχυνόμενος χρόνος του παρόντος) . Η επιτάχυνση του χρόνου είναι μία φυσική κατάσταση που ήδη συμβαίνει και όχι μία υποκειμενική κατάσταση του νου.
Ο Einstein εισήγαγε την σχετικότητα των χρόνων. Πρόκειται για το παράδοξο του Langevin : Ανάλογα με την ταχύτητα με την οποία ταξιδεύει ένας άνθρωπος στο διάστημα ,παρατηρεί στον εαυτό του μία γήρανση διαφορετική απ΄αυτή του διδύμου αδελφού του που παρέμεινε στην γη. Η γήρανση του ταξιδιώτη μειώνεται όσο η ταχύτητά του πλησιάζει την ταχύτητα του φωτός (300.000 km/sec) . Όταν επιστρέψει στην γη , θα μπορέσει να παρατηρήσει την γήρανση του διδύμου αδελφού του πριν από την δική του ,αλλά και να προβλέψει έτσι ένα δυνατό και πιθανό μέλλον για τον εαυτό του . Αυτή η διαφορά του χρόνου μεταξύ των διδύμων , είναι αποτέλεσμα της επιτάχυνσης στο ξεκίνημα και της επιβράδυνσης στην επιστροφή. Το πολύ σημαντικό συμπέρασμα είναι ότι οι χρόνοι μπορούν να είναι διαφορετικοί , ανάλογα με τον χώρο. Το πρόβλημα που παραμένει όμως είναι να καταλάβουμε τον λόγο για το οποίο αυτό συμβαίνει. Διότι αλλιώς , αν δεν υπήρχε ιδιαίτερος λόγος , θα επρόκειτο για μία ιδιότητα της φύσης που δεν θα χρησίμευε τους ζώντες οργανισμούς . Γνωρίζουμε όμως ότι όλες οι σημαντικές ιδιότητες της φύσης μπορούν να εξυπηρετήσουν κατά πρώτο λόγο αυτόν που δημιούργησε τον χρόνο,και αν αυτός που δημιούργησε τον χρόνο επωφελήθηκε για να μας δημιουργήσει , τότε αυτή η ιδιότητα της φύσης πρέπει να εξυπηρετεί κι εμάς τους ίδιους ...
Είναι γνωστό ότι ο άνθρωπος έχει προδιαγραφές , στην όραση , στην ακοή κλπ που δεν μπορεί να τις υπερβεί . Το ίδιο συμβαίνει και στην αντίληψη . Βλέπουμε 24 εικόνες στο δευτερόλεπτο , ενώ η 25η εικόνα δεν γίνεται αντιληπτή συνειδητά . Ο εγκέφαλός μας όμως την συλλαμβάνει πολύ καλά. Η 25η εικόνα και όλες μετά πηγαίνουν και καταγράφονται στο υποσυνείδητο. (Οι Υποσυνείδητες διαφημίσεις, βασίζονται σε αυτό το γεγονός ) . Το γεγονός αυτό αποδεικνύει ότι η αντίληψή μας είναι ασυνεχής , διακεκομμένη , νομίζουμε ότι ο χρόνος είναι συνεχής και ότι τα ανοίγματα του χρόνου είναι προϊόν της φαντασίας μας.
Στην αρχαία Ελλάδα, το απύθμενο άνοιγμα (χρόνου) στο τέλος των χρόνων ονομαζόταν χάος. Ο Πλάτων στον Τίμαιο ήξερε να το ορίσει , όταν μιλάει για την δημιουργία της ψυχής από τον Θεό.
Ανάμεσα στην ουσία που είναι αδιαίρετη (παρελθόν) και αμετάβλητη (μέσα στον χρόνο της ) και στην ουσία που γίνεται διαιρετή και μεταβλητή στα σώματα (δημιουργοί του μέλλοντος) , ανακάτεψε ένα τρίτο είδος ουσία (δημιουργοί του παρόντος) που αποτελείται τόσο από το αμετάβλητο όσο και από το μεταβλητό. Την τοποθέτησε λοιπόν ανάμεσα στην αδιαίρετη και διαιρετή ουσία των πραγμάτων .
και παρακάτω στο Τίμαιο πάντα ...
Το μέλλον και το παρελθόν είναι επίσης μορφές του χρόνου , που εμείς χωρίς να το καταλαβαίνουμε , εσφαλμένα αποδίδουμε στην αιώνια ουσία , αφού λέμε ότι αυτή υπήρχε , υπάρχει και θα υπάρχει πάντα, ενώ το σωστό είναι να λέμε μόνο ότι υπάρχει. Το 'υπήρχε' και 'θα υπάρχει' πρέπει να τα λέμε μόνο για την γένεση που κινείται μέσα σε συγκεκριμένα χρονικά όρια . Το 'υπήρχε' και το 'θα υπάρχει' είναι απλές κινήσεις , ενώ η αμετάβλητη ουσία δεν μπορεί να γίνεται πιο παλαιά ή πιο νέα με το πέρασμα του χρόνου ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου