Από την ανεπανάληπτη ταινία του Φελίνι 8 1/2 .
Είναι τα πρώτα λεπτά της ταινίας όπου ο πρωταγωνιστής ξυπνά από ένα εφιάλτη .
Έναν εφιάλτη της ζωής , όπου όλοι κοιταζόμαστε μεταξύ μας σε μία λεωφόρο συνωστισμένοι . Ασήμαντοι , ανθρωπάκια ξένα μεταξύ τους που νομίζουν ότι κάνουν κάτι σημαντικό στον σύντομο δρόμο της ζωής τους μέχρι να επέλθει ο θάνατος ... να τους βγει η ψυχή
--------------------------
Ημιαυτοβιογραφική η όγδοη και μισή αυτή ταινία του Φεντερίκο Φελίνι, ταινία που και σήμερα δεν έχασε τίποτε από την ποίηση, την ομορφιά και τη δύναμη των εικόνων της. Η ιστορία στρέφεται γύρω από ένα σκηνοθέτη του κινηματογράφου, τον Γκουίντο (ένας έξοχος Μαστρογιάνι), άνθρωπο πολύ κοντά στο σκηνοθέτη Φελίνι, που, κουρασμένος από την προηγούμενη επιτυχία του, φτάνει σε μια λουτρόπολη για να ξεκουραστεί. Ακόμη όμως κι εκεί τον ακολουθούν τα πιο στενά σ' αυτόν πρόσωπα: η γυναίκα του (Ανούκ Αιμέ), η ερωμένη του (Σάντρα Μίλο) και ο παραγωγός του, που προσπαθούν να εκμαιεύσουν πληροφορίες σχετικά με την επόμενη ταινία, έργο επιστημονικής φαντασίας, που πρόκειται να γυρίσει. Παράλληλα με την «ακολουθία» του αυτή, που δεν τον αφήνει ήσυχο ούτε μια στιγμή, ο Γκουίντο, τόσο μέσα από σκηνές πραγματικότητας όσο και φαντασίας, αρχίζει ν' αντιμετωπίζει τα διάφορα καλλιτεχνικά του αδιέξοδα.
Ο Φελίνι χρησιμοποιεί τις κινηματογραφικές του εμπειρίες αλλά και τις φαντασιώσεις του για να φτιάξει μια ταινία-σχόλιο πάνω στον ίδιο τον κινηματογράφο αλλά και την καλλιτεχνική διαδικασία, ενώ ταυτόχρονα κάνει και σχόλιο πάνω στον παραλογισμό της τότε εποχής, εκείνης της δεκαετίας του '60 που δεν απέχει και πολύ από τη σημερινή.
Με σκηνές άλλοτε ποιητικές, άλλοτε εφιαλτικές, άλλοτε ονειρικές κι άλλοτε χιουμοριστικές (φτάνει ν' αναφέρω τις σκηνές με τους ασθενείς να περιφέρονται σαν υπνωτισμένοι στα ιαματικά λουτρά, εκείνες του σκηνοθέτη στο χαρέμι που προσπαθεί να «εξημερώσει» τις γυναίκες του ή εκείνες με μια παχύσαρκη Σαρακίνα να χορεύει στην παραλία μπροστά σε μια ομάδα σεξουαλικά πεινασμένων εφήβων), ο Φελίνι φτιάχνει μια από τις πιο ώριμες ταινίες του, ελεγειακό σχόλιο πάνω στον αιώνα που πέρασε.
Μια ανεπανάληπτη ταινία, στην ατμόσφαιρα της οποίας συμβάλλει τόσο η θαυμάσια μουσική του Νίνο Ρότα όσο και η εμπνευσμένη μαυρόασπρη φωτογραφία του Τζιάνι ντι Βενάντζο.
Μαγεία χωρίς... έλεος
=======
My Dears... Happiness consists of being able to tell the truth without hurting anyone.
What is this flash of joy that's giving me new life? Please forgive me sweet creatures;
I didn't realize, I didn't know. How right it is to accept you, to love, you... and how simple!
Luisa, I feel I've been set free. Everything looks good to me, it has a sense, it's true.
How I wish I could explain, but I can't... everything's going back to what it was. Everything's confused again, but that confusion is me; how I am, not how I'd like to be. And I'm not afraid to tell the truth now, what I don't know, what I'm seeking. Only like that do I feel alive and I can look into your loyal eyes without shame. Life is a party, let's live it together.
I can't say anything else, to you or others. Take me as I am, if you can...
it's the only way we can try to find each other.
Ο Φελίνι χρησιμοποιεί τις κινηματογραφικές του εμπειρίες αλλά και τις φαντασιώσεις του για να φτιάξει μια ταινία-σχόλιο πάνω στον ίδιο τον κινηματογράφο αλλά και την καλλιτεχνική διαδικασία, ενώ ταυτόχρονα κάνει και σχόλιο πάνω στον παραλογισμό της τότε εποχής, εκείνης της δεκαετίας του '60 που δεν απέχει και πολύ από τη σημερινή.
Με σκηνές άλλοτε ποιητικές, άλλοτε εφιαλτικές, άλλοτε ονειρικές κι άλλοτε χιουμοριστικές (φτάνει ν' αναφέρω τις σκηνές με τους ασθενείς να περιφέρονται σαν υπνωτισμένοι στα ιαματικά λουτρά, εκείνες του σκηνοθέτη στο χαρέμι που προσπαθεί να «εξημερώσει» τις γυναίκες του ή εκείνες με μια παχύσαρκη Σαρακίνα να χορεύει στην παραλία μπροστά σε μια ομάδα σεξουαλικά πεινασμένων εφήβων), ο Φελίνι φτιάχνει μια από τις πιο ώριμες ταινίες του, ελεγειακό σχόλιο πάνω στον αιώνα που πέρασε.
Μια ανεπανάληπτη ταινία, στην ατμόσφαιρα της οποίας συμβάλλει τόσο η θαυμάσια μουσική του Νίνο Ρότα όσο και η εμπνευσμένη μαυρόασπρη φωτογραφία του Τζιάνι ντι Βενάντζο.
Μαγεία χωρίς... έλεος
=======
My Dears... Happiness consists of being able to tell the truth without hurting anyone.
What is this flash of joy that's giving me new life? Please forgive me sweet creatures;
I didn't realize, I didn't know. How right it is to accept you, to love, you... and how simple!
Luisa, I feel I've been set free. Everything looks good to me, it has a sense, it's true.
How I wish I could explain, but I can't... everything's going back to what it was. Everything's confused again, but that confusion is me; how I am, not how I'd like to be. And I'm not afraid to tell the truth now, what I don't know, what I'm seeking. Only like that do I feel alive and I can look into your loyal eyes without shame. Life is a party, let's live it together.
I can't say anything else, to you or others. Take me as I am, if you can...
it's the only way we can try to find each other.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου