ΑΛΚΗΣΤΙΣ - Το δίκαιο είναι , το συμφέρον του ισχυροτέρου.

http://www.youtube.com/watch?v=oRs6mBpud2I

Η Άλκηστις ήταν θυγατέρα του Πελία και της Αναξιβίας, η ωραιότερη όλων των αδελφών,
«δία γυνακών Άλκηστις Πελιάο θυγατρών είδος αρίστην»
(Η θειότερη των γυναικών, Άλκηστις εκ των θυγατέρων του Πελία η ωραιότερη στη μορφή)
Ιλιάδα Β’ 715.
Το θέαμα μιας Θεσσαλίας που γίνεται επικίνδυνη ,καλύπτει και αποκαλύπτει . . .

Μία τραγωδία με happy end του Ευριπίδη που διαπραγματεύεται τον Θάνατο στην Θεσσαλία και αποδεικνύει ότι δύο πράγματα δεν μπορεί να κοιτάξει ο άνθρωπος κατάματα . Τον Ήλιο και τον Θάνατο. Ο Ευριπίδης με το Έργο του Άλκηστις αποκαλύπτει ότι ο άνθρωπος βλέπει τον θάνατο όπως τον Ήλιο . Μόνο μέσω μάσκας και ενός παραμορφωτικού φακού . Τίποτε δεν υπάρχει .Ακόμη και αν υπάρχει ,είναι ακατάληπτο για τον άνθρωπο. Ακόμη και αν γίνεται αντιληπτό,δεν μπορεί ωστόσο να ειπωθεί και να εξηγηθεί στον πλησίον .

-Άλλωστε όσο ζώ δεν πρόκειται να τον συναντήσω .

Με αυτό και άλλα πολλά σοφίσματα , ο άνθρωπος διασώζεται από την ευθεία αντιπαράθεση με τον θάνατο . Η δειλία αυτή δηλαδή να συνδιαλλαγεί μαζί  του  , πολλές φορές τον έχει οδηγήσει και σε ηρωικές πράξεις , λόγω άγνοιας του κινδύνου . Ψυχολογικά το θέμα αυτό , όπως και πολλά άλλα κακά , τα έχει απωθήσει από το μυαλό του ,  για να διασωθεί . Άλλωστε τον θάνατο και οι θεοί τον κρίνανε ως κάτι κακό . Αλλιώς θα πέθαιναν και οι ίδιοι .

‘Ζώντας οι μεν , από τον θάνατο των δε,πεθαίνοντας αυτοί από την ζωή των άλλων’ , έλεγε ο Ηράκλειτος .

Οι θεοί ζούνε από την αντιπαράθεσή τους  προς τους θνητούς ,γιατί έχουν ανάγκη τον θάνατο των ανθρώπων για να χριστούν αθάνατοι ,ακριβώς όπως και οι θνητοί χάνουν με το θάνατό τους την ζωή που προσδίδουν στους αθανάτους.

Θείο και θάνατος είναι αδιαχώριστα , είναι δηλαδή οι θεοί του θανάτου.

ΑΠΟΛΛΩΝ . Ησύχασε .Δίκαιος θα είμαι μαζί σου και ωραία θα σου μιλήσω .

ΘΑΝΑΤΟΣ . Και αφού είσαι με τους δίκαιους , τι το θέλεις το τόξο ;

Το δίκαιο είναι , το συμφέρον του ισχυροτέρου.

Η παραμονή του Απόλλωνα στην Θεσσαλία είναι ένας κύκλος καταχθόνιος.

Ο Δίας επέλεξε το μέρος αυτό , αντί για τα σκοτεινά Τάρταρα για να τιμωρήσει τον Απόλλωνα , ως τόπος θανάτου . Ο Απόλλων είναι για τον Δία , ότι ο Δίας για τον πατέρα του Κρόνο. Το τίμημα των θεϊκών αυτών συγκρούσεων, είναι πάντοτε ο θάνατος .

Η Άλκηστις , κόρη του Πελία , ο Άδμητος , βασιλεύς των Φερών και ο θεός Απόλλων δημιουργούν ένα ερωτικό τρίγωνο, με ανομολόγητα πάθη.

Κάποιος πρέπει να πεθάνει οικειοθελώς , δοκιμάζει ο Δίας τα ανθρώπινα όρια.

Είναι κάτι εκτός προ δια γραφών. Οι μάσκες πέφτουν , ο βασιλιάς είναι γυμνός.

 Ως βασιλιάς όριζε την ζωή των υπηκόων του . Με ένα νεύμα , μπορούσε να οδηγήσει στον θάνατο , τους πάντες . Αλλά το παιχνίδι δεν παίζεται , με τον νόμο του ισχυροτέρου πλέον.

Οι αθάνατοι θεοί αλλάζουν τους ισχύοντες κανόνες του  παιχνιδιού, στους θνητούς ανθρώπους και τους ανοίγουν ένα παράθυρο στην αθανασία.

Να πεθάνουν οικειοθελώς και να γίνουν και αυτοί αθάνατοι . Αυτό είναι το δίλημμα . Αφού είναι σίγουρο ότι θα πεθάνουν , τουλάχιστον να πεθάνουν οικειοθελώς και το βραβείο τους θα είναι η Αθανασία.

Ο έρωτας , η δόξα , ο πλούτος όλα είναι εφήμερα και γήινα. Θα πεθάνετε για να αναστηθείτε και θα γίνετε και εσείς θεοί, στα Ηλύσια πεδία. Πρέπει όμως να περάσετε τις Πύλες του Αδη οικειοθελώς .
Οχι αυτοκτονώντας για ασήμαντη γήινη αφορμή όπως ο Αίαντας αλλά ξεπερνώντας τα ανθρώπινα όπως ο Αχιλλέας . Αφού συσχετίστικατε ερωτικά με το θείον (Απόλλωνα) , η μόνη οδός για τον Ουράνιο Ολυμπο (φως) , είναι δια μέσω του Πηλίου (πύλη του ήλιου,φωτός).Ελάτε , τους προσκαλεί αλλά και προκαλεί ταυτόχρονα.

Το δίλημμα όμως είναι μεγάλο . Ο άνθρωπος αντιμέτωπος με τον θάνατο πλέον χάνει το φως του , παραλύει ο νους του και γίνεται μικροπρεπής. Τα ανθρώπινα βιώματα , δεν διαγράφονται μονοκονδυλιά. Το επιχείρημα φαντάζει σαν άλμα στο κενό.
Ζυγίζει τα υπέρ και τα κατά . Τον έρωτα , την θάλασσα , τον  κάμπο , τα βουνά  , την χαρά του εφήμερου και το μυστήριο του άγνωστου που χάνει ...   την αταραξία , την γαλήνη και σιγουριά που κερδίζει από την άλλη ... και κάνει την επιλογή του. Άλλωστε για αυτό οι θεοί είναι ελάχιστοι .
Ο μεγαλύτερος κριτής  του εγώ μας , είναι ο εαυτός μας ο ίδιος. Ο εαυτός μας  αποφασίζει ,δηλαδή  το βαθύτερο αρχέγονο εγώ μας , αν είμαστε  έτοιμοι για τα Ηλύσια πεδία. (για τον παράδεισο ή την κόλαση (χριστιανικώς) για να γίνει καλύτερα αντιληπτό ).
Πολλές φορές έχουμε την αυταπάτη ότι είμαστε έτοιμοι για το μεγάλο πήδημα στο κενό αλλά στέλνουμε τον Ηρακλή να το μαζέψει το πράγμα . Ενα αστείο κάναμε και όλη η υπόθεση καταλήγει φαρσο κωμωδία , όπως στο έργο .

Οπως υπογραμμίζει ο Hideger , αν ο θάνατος της αγαπημένης ύπαρξης βιωθεί ως ανεπανάληπτη απώλεια,αυτό δεν σημαίνει καθόλου πως αποκτάμε πρόσβαση στην απώλεια που υπέστη ο άλλος. Οσο μακριά και αν μπορέσουμε να συνοδεύσουμε τον άλλο στο θάνατό του ,αυτός ο τελευταίος μας ξεφεύγει αμετάκλητα.

Να γιατί ο καθένας , όσο και αν βρίσκεται περιστοιχισμένος κατά την επιθανάτια  αγωνία του , είναι αδυσώπητα καταδικασμένος να πεθάνει μόνος .

Να γιατί όταν κλαίμε τους νεκρούς , κλαίμε στην πραγματικότητα για μας τους ίδιους.

Ως εκ τούτου η Άλκηστις είναι ηρωίδα τραγωδίας , όμως ο  άνδρας της Άδμητος ήρωας  κωμωδίας .

ALCESTIS

http://www.youtube.com/watch?v=oRs6mBpud2I

PLOT SUMMARY

As a punishment for killing the Cyclopes ( in revenge for the death of his son Asclepius) , Apollo was ordered by Zeus to serve Admetus king of  Pherae, as a shepherd .

In appreciation of the king’s goodness and hospitality , Apollo bestowed his favour upon him. Thus, when Admetus was told by the Fates that he was to die young, Apollo tricked them into granting an unusual concession : that Admetus would live if he could find someone to die in his stead. No one was prepared to sacrifice themselves on his behalf , however not even his aged parents ,until his young wife Alcestis agreed to take his place .

At the appointed hour of her death Alcestis bids farewell to her husband and children , making Admetus promise never to look at another woman.

Admetus then receives a visit from Heracles and makes him welcome , concealing from him the death of Alcestis . Heracles suspecting nothing eats drinks and makes merry. However ,when he learns what has happened ,he regrets his behaviour and resolves to make amends by bringing Alcestis back to life.

On Admetus’ returns from Alcestis’ funeral , Heracles presents to the inconsolable king a veiled ,silent woman , and tells him to make her welcome until he returns from one of his Twelve Labours. Admetus refuses , since this would break the promise he made to Alcestis. His resolve weakens , however, and he is persuaded by Heracles to receive the mysterious stranger. Her veil is then removed and Admetus is astonished to see his wife revealed before him.

Heracles leaves the palace to perform one of his Twelve Labours and Admetus declares that his happiness is complete.

NOTE

Euripides’ earliest surviving work is highly compelling and enigmatic piece of drama . Although the innovation in Euripides’ later works push back the boundaries of the classical form of tragedy and ironically undercut the tragic hero , nowhere is this ambiguous approach more apparent than in Alcestis .

The play first appeared at the crucial time for Athenian Democracy ,just after the inauguration of the Parthenon and just before the outbreak of the Peloponnesian War .It was the fourth part of a tetralogy, the place usually taken by a Satyr Play , but the definition cannot be one ,since the Chorus does not consist of satyrs .Nor can it be characterized as a tragedy ,since the plot and the characters are strongly marked by comic and ironic elements .It also has a happy ending ,of sorts. For this reason ,students of the play often end up describing it as a tragicomedy.

The play begins and ends on the day that Alcestis is led to the Underworld by Death and back again to the world above by Heracles , acting almost as a dues or demigod ex machina. Previously, however, various tragicomic episodes have taken place surrounding Alcestis ,both as she is preparing to die and once she is dead. These have the effect of crystallising various questions that go to the heart of philosophy and sophist ideas in Euripides’era  and beyond . At the same time , the play is infused with a lyricism that weaves together harmony and parody, beauty and paradox . The ambiguity of the heroes and their unmasking through their extreme and very public exposure does not diminish their standing – but nor of course does it enhance it . It is as if the poet is revealing a fully rounded and not in any way idealised image of humankind:  anxious in the face of unknowable death and querying the role of divine intervention in his life and his own responsibility for his fate.

The play , which plainly reflects the influence of Sophist teaching and techniques on the thinking of Euripides , appears to arrive at answers close to the anthropocentric views of the Sophist Protagoras , in which famously ‘man is the measure of all things’ and the knowledge of the divine is impeded by the unreliability of the gods and the brevity of human life.

AJAX

AJAX – SOPHOCLES

Ajax (Aias, ca 450/477 B.C) . Is a tragedy about humiliation and death of Ajax, a Greek hero of the Trojan War . Following the death of Achilles, Odysseus and Ajax compete for the dead hero’s armor. Overcome by a madness induced by Athena, he comes upon a herd of cattle and, thinking that the beasts are Greek chieftains, slaughters them.

As the play opens, Athena mercilessly shows the mad Ajax to his enemy Odysseus. Ajax boasts of his glorious victories over the ‘Greeks’ that he has just slain; Odysseus turns away in pity and horror. When Ajax becomes lucid again, he weighs the consequences of his foolish action: that the Greeks plan to arrest him and bring him to trial. The full dimension of his plight is revealed when his retinue, a chorus of Salaminian sailors, begs him to defend his right to Achilles’ armor and when his concubine Tecmessa pleads with him not to take his own life in shame and defiance. After bequeathing his shield and other arms to his infant son Eurysaces and enjoining him to become a brave man , Ajax departs to die. But he reappears, seemingly penitent, saying that he must go alone to the seashore to cleanse his wounds. There after invoking the Furies to pursue his enemies in the Greek camp, he falls on his sword and dies. Teucer, Ajax’ brother, arrives and asks permission to bury him. He is opposed by Menelaus and Agamemnon, but permission is finally granted on the advice of Odysseus, who has learned generosity from his enemy’ fate.  

Ajax is a poignantly human play. The hero a great personality, self-conscious of its greatness, is contemptuous of the higher forces. His arrogance leads to hybris.

He is after the absolute, he wishes to compete with the ultimate, superhuman authorities, defying their power. This renders him a tragic person, destined to be destroyed. The mediocrities of life (Menelaus, Agamemnon) settled in their titles and unsuspicious of other, deeper sides of human life cooperate with Odysseus to eliminate Ajax.
After Ajax’ s fall , however Odysseus dissociates himself ,proving in this way his moral stature ,essentially different from the stature of the two brothers .

The second part of the play – containing the sole suicide ‘on stage’ of the ancient Greek theatre – is a hymn to dead Ajax’s virtues. The hero’s human side , now a dim reflexion   of his past greatness , is portrayed by his relationships with his parents ,his son , his brother Teukrus , and also (something not commended upon so far) with his concubine Tekmessa . Tekmessa’s love for Ajax impregnates the whole play, whereas Ajax’s love for her can also be sensed, veiledly expressed.

The performance aims indirectly at bringing out, the metaphysical, the political and the erotic background of this great play, which is unjustly very little known.

BACCHUS - An Euripidean tragedy

Story of the Bacchus An Euripidean tragedy

Dionysus’ relatives denied his divine nature . He gave them the proper punishment. He inflicted mania on the women of Thebes , and the daughters of Cadmus leading the groups climbed on Mount Cithaeron . Pentheus , son of Agave , on coming into power grudged the events and after capturing some of the Bacchae imprisoned them and sent seekers to find and capture the God. They found and arrested him without him showing any resistance and brought him before Pentheus. He ordered them to have him tied and imprisoned . Pentheus did not only maintain that Dionysus was no god but that he also dared to behave inhumanely .The latter, however , caused an earthquake and destroyed the palace, and after persuading Pentheus to disguise as a female maenad led him onto Cithaeron in order to survey the women . They however dismembered him , an act initiated by Agave. When Cadmus heard the news he gathered the parts of Pentheus’ dismembered body while he detected the dead man; s head in the hands of the woman who had given birth to him. Dionysus appears on the “theologeion” in the form of god and foretells the future with clarity and exactness . He urges everyone to honour him with acts and not look down on him.

…To the exploration of the boundaries of the relation between human and the divine is devoted the most clearly metaphysical and hence less interpretable , Euripidean tragedy the Bacchae , written in Macedonia , a little before his death and indisputably influenced by the poet’s contact with an unprecedented to him form of local Dionysian worship which maintained all its authenticity and savageness intact by social conventions. The traditional myth of the reaction the worship of the “home-coming” god encountered , already elaborated by Aeschylus , incarnated in bigot monarchs like Pentheus , is now being reformed in a painful plunge down into the abyss of Dionysus methexis , which levitates between the sense of sublime bliss and the horror of deadly dismemberment . The dual god , a host of both the tragic and satirical personae, paves the course of his domination with benevolent liquid such as milk and wine which spring from the rocks offering Bacchae the ultimate sense of bliss as well as with the blood of the dispersed members of his pursuer which are gathered , in a frantic hallucination of triumph by Agave , the leading woman of the bacchic group , the mother whose dismembered victim is her own son. With this drama , created before the cavern of death , the poet once more rephrases for another , yet last, time the enigma of human destiny , his own enigma : he pronounces the painful questions one by one , about the relation of the eternal with the ephemeral , of life and death , of body and spirit , of male to female , person and persona, of knowledge and ignorance , of bliss and misery , of laughter and lament , but confusing their limits and speechless in the inability to provide answers he leaves , before his last breath, choked in sobs of despair and nibbles of sarcasm as his sole trust , his open wounds of his wonder , bleeding to eternity

Polarization of apparent opposites – Greek versus barbarian , man versus woman – was a structural characteristic of the ancient Greek world view . Yet Dionysus in Bacchae demonstrates to the shattered people of Thebes than conventional thinking is utterly inadequate to the cognitive and metaphysical task of understanding the workings of the universe . He subverts binary thinking , inverts all hierarchies and confounds all reason. He may be worshipped in eastern lands , but his mother was a Theban Greek . He may allow the women of Thebes to question male authority , yet the ruthlessly sends them mad and destroys their lives in order to impose his own (far more stringent) authority instead. A male deity worshipped with images of erect phalluses, his masculinity is yet compromised by his long hair , delicate beauty and decorative clothing. Illicity celebrated on the wild hill-sides , he is the recipient of an important established cult at the heart of the city. An immortal god, millennia old, he is yet eternally youthful . He dissolves the difference between tragedy and comedy ; his worship offers both transcendental ecstasy and the most terrifying of all violence – a parent’s destruction of her child. In Bacchae Dionysus liberates prisoners , deranges the rational , effeminises men , and with his earthquake visibly , manifestly intrudes the untamed verdant natural world into the brick-built, ordered interior of the supposedly ‘ civilised ’ city. In one of his last plays, produced a tragedy proving that Dionysus , and our relationship to him , are ultimately unknowable . Apollo at Delphi famously told the ancient Greeks ‘to know thyself’; in Bacchae Dionysus warns us to be aware that we do not and can not really know ourselves or our universe at all.

ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ - ΑΧΑΡΝΗΣ

EΠΙΔΑΥΡΟΣ – ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2010

 – ΑΧΑΡΝΕΙΣ – ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗ -  ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΧΑΤΖΑΚΗ .   

Για τις παραστάσεις στην ΕΠΙΔΑΥΡΟ , ψηφίζω  σκηνοθεσία ΧΑΤΖΑΚΗ κατ’ αρχήν και ΒΟΓΙΑΤΖΗ δευτερευόντως . Ομως εδώ δεν θα σχολιάσουμε την σκηνοθεσία και τους παράγοντες του έργου αλλά τις προεκτάσεις της υπόθεσης του έργου που δεν ειναι άλλος από τον ΠΟΛΕΜΟ και ΕΙΡΗΝΗ . Το σκηνικό που στήνεται ειναι στην τοποθεσία ΑΧΑΡΝΩΝ της αρχαίας ΑΘΗΝΑΣ . Οι άνθρωποι της περιοχής , καρβουνιάρηδες στο επάγγελμα είχαν το δίλημμα τι δρόμο να ακολουθήσουν. Τον πόλεμο που τους ζητά η εξουσία ή να κάνουν κάτι για την ειρήνη ...

Ο πόλεμος κατά τον Ηράκλειτο είναι αναπόφευκτος κάποια στιγμή για να ισορροπήσουν τα πράγματα ,  φέρνει όμως την καταστροφή.

Εγκαθιστά  την νέα τάξη πραγμάτων , δηλαδή το δίκαιο του ισχυροτέρου .

Η ετυμολογία της λέξης «καταστροφή» δεν έχει κατ΄ ανάγκην την αρνητικήν

έννοια που την προσδίδουμε , αλλά σίγουρα όποιος διαβαίνει τον «Ρουβικώνα» ανοίγει τις πύλες του ολέθρου .  

Η πόλις κλονίζεται και ο πολίτης δεν ευδαιμονεί , με συνέπεια δεν παράγει πολιτισμό.

Η κατάσταση γίνεται ρευστή και όλοι σκέφτονται το αύριο  . Τρία είναι τα πιθανά σενάρια του πολέμου . Θάνατος – Νίκη – Ηττα . 

Ο νικητής έχει δύο πιθανά σενάρια . Νά δώσει αμνηστία στους ηττημένους , δηλαδή να σβήσει την έχθρα , τον θυμό και ο καθένας να πάει οίκαδε και δεύτερον να τους υποδουλώσει ψυχικά , σωματικά και κυρίως υλικά .    

Ο άνθρωπος δυστυχώς τότε και σήμερα δεν έχει μέσα του το μεγαλείο της υπέρβασης

Νομίζω ο τι ο ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ μαζί με τον ακατασίγαστο ΕΡΩΤΑ έδωσε και τον ακατασίγαστο ΘΥΜΟ στους ανθρώπους.

Δηλαδή ο άνθρωπος του άστεως έχει θυμό για την αδικία , θυμό για την υλική ανισότητα   μεταξύ των ανθρώπων.

Αμφιβάλω αν έχουν θυμό και για την πνευματική ανισότητα .

ΟΙ ΘΕΟΙ που είχαν κοινοκτημοσύνη των υλικών αγαθών , διέφεραν στην πνευματική υπόστασή τους.  

Αλλά όταν οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι που προηγουμένως διαμαρτύρονται κυριαρχήσουν , επιβάλουν την δική τους πραγματικότητα , γίνονται συντηρητικοί με την εξουσία , επικαλούνται το Κράτος και την Βία και παρακρατούν τα κεκτημένα του πολέμου.

Ιστορικά νομίζω ότι  μόνο ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ  έδωσε πραγματική αμνηστία στους ηττημένους , με αποκορύφωμα τους μικτούς γάμους μεταξύ των λαών .  

Στην Ιλιάδα οι Θεοί εμφανίζονται μοιρασμένοι στην υποστήριξή τους . Εκτοτε χάσαμε το στίγμα τους από την επικαιρότητα . Ο πόλεμος έχει αντικειμενικές δυσκολίες ακόμη και στους ΘΕΟΥΣ . ΟΙ Θεοί δημιούργησαν νόμους μεταξύ των ανθρώπων  που τους υπερβαίνει και αυτούς τους ίδιους . Δεν μπορούν να δώσουν δίκαιη και ηθική λύση  . Μοιράζεται η γνώμη μεταξύ τους . Εχουμε λοιπόν πόλεμο.

Οι μέν υποστηρίζουν τους ΤΡΩΕΣ που μάχονται υπέρ ΒΩΜΩΝ και ΕΣΤΙΩΝ , οι δε τους ΑΧΑΙΟΥΣ  που υπερασπίζονται την Ελεύθερη ΝΑΥΣΙΠΛΟΪΑ υλικών και πνευματικών αγαθών. Αυτό που τελικά υπερισχύει είναι , ο τρίτος δρόμος ,  του ΟΔΥΣΣΕΑ .

Είναι η Ελεύθερη σκέψη , χωρίς προκαταλήψεις και δεσμεύσεις . Σκέψη λυτρωτική που σπάει τον φαύλο κύκλο των αδιεξόδων ,των ως είθισται πράξεων ΘΕΩΝ τε ΑΝΘΡΩΠΩΝ που δεν οδηγούν πουθενά .

Είναι η σκέψη του αιώνιου Ελληνα που υπερβαίνει ακόμη και στις αντιΝομίες των ΘΕΩΝ . Λογικό λοιπόν να τιμωρηθεί ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ απο τους ΘΕΟΥΣ . Η τιμωρία όμως δεν είναι  υλική και ψυχική . Η τιμωρία είναι ιδιόμορφη . Είναι επίδειξη γνώσεως εκ μέρους των ΘΕΩΝ .  ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΜΕΤΑΛΗΨΗ - ΟΙ ΘΕΟΙ ΠΑΣΧΟΝΤΕΣ .                     

 Είναι η τιμωρία  συνέχειας  της  τιμωρίας του ΠΡΟΜΗΘΕΑ . Είναι η τιμωρία γνώσεως . Ο τι , εν τέλει , η επί πλέον γνώση δεν φέρνει την λύτρωση αλλά σε οδηγεί σε μεγαλύτερα αδιέξοδα .

Ετσι ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ περιπλανήθηκε στον ΚΑΤΩ ΚΟΣΜΟ αφού πέρασε από την ΣΤΥΓΑ που την φυλούσαν οι ΣΕΙΡΗΝΕΣ , συνάντησε τους πεθαμένους γονείς του και τον μάντη ΤΕΙΡΕΣΙΑ που τον έδειξε τον δρόμο της επιστροφής .

Το ερώτημα γιατί έπρεπε να πάει στον κάτω κόσμο , ΑΔΗ , για να επιστρέψει στο φώς ΙΘΑΚΗ παραμένει προς το παρόν αναπάντητο , γιατί δεν είναι δυνατόν να βιωθεί . Ισως ο αποχαιρετισμός των εγκοσμίων απο τον Λιαντίνη μας λέει κάτι εδώ.

Η λύτρωση παρ’ όλα αυτά δεν ήρθε στον ΟΔΥΣΣΕΑ  . Απέκτησε  γνώση , επιστρέφοντας στην Ιθάκη,  όχι όμως για τους πολλούς παρά μόνο για τον εαυτό του γιατί η γνώση είναι βιωματική από ένα σημείο και μετά .  Δεν έγινε κοινωνός της γνώσης όταν επέστρεψε στην ΙΘΑΚΗ .

Είναι η διαφορά γνώσεως που υφίσταται και ανάμεσα στους ΘΕΟΥΣ  που όμως δεν οδηγεί πουθενά , αλλά αντιθέτως σε οδηγεί στην ματαιότητα .  

Επιστρέφοντας ξανά στο έργο ΑΧΑΡΝΕΙΣ  , διαπιστώνουμε ο τι εφ’  όσον ο πόλεμος δεν έχει αποτελέσματα  καλύτερη λύση  για όλους είναι η  ΕΙΡΗΝΗ και αυτό ,επιτυγχάνεται  παντί  τρόπω ,  ΑΝΑΓΚΑ ΚΑΙ ΟΙ ΘΕΟΙ ΠΕΙΘΟΝΤΑΙ , μπορεί να χρησιμοποιηθεί ο Τρίτος Δρόμος του ΟΔΥΣΣΕΑ , το τέχνασμα .

ΕΙΡΗΝΗ – ροή στο ΕΙ - ΘΕΙΟΝ –

Με την ΕΙΡΗΝΗ οι  πόλεις παράγουν τον πολιτισμό. Κόσμος πάει και έρχεται σαν μελίσσι , το εμπόριο αναπτύσσεται μεταξύ των πόλεων , και το άστυ ευδαιμονεί. 

Παράγουν  δηλαδή οι πόλεις  υλικά αγαθά , χαρά και τραγούδια , αλλά και πνευματικά υλικά . Με την ΕΙΡΗΝΗ  παρούσα αλλά και τον ΠΛΟΥΤΟ τυφλό δυστυχώς ,  ο άνθρωπος μπορεί να ασχοληθεί με τα πνευματικά αγαθά και να σκεφτεί , ας πούμε τις καλές Τέχνες  και να εξελιχθεί κάπως το άστυ . Μέχρι να φτάσει ο κόμπος στο χτένι , εφ΄ όσον και ο ΠΛΟΥΤΟΣ τυφλός εστί.

Δηλαδή να φτάσει ο άνθρωπος κάπου στην επίγνωση της ματαιότητας  και της ανυπαρξίας του και τότε να κάνει την υπέρβασή του αν του είναι δυνατόν. Δηλαδή όταν φτάσει το βαθύ σκοτάδι ξαφνικά από το πουθενά , να  ανατείλει η ΑΦΡΟΔΙΤΗ .

Η ΘΕΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ γεννηθείσα πρίν  απο τους ΘΕΟΥΣ . Η οποία και δονεί ΘΕΟΥΣ ΤΕ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ  . Η ΑΦΡΟΔΙΤΗ ζεί και αναπτύσσεται κατ΄ ανάγκην κυρίως στην ΕΙΡΗΝΗ και δεν είναι ΤΥΦΛΗ όπως ο ΠΛΟΥΤΟΣ .

ΖΕΙ και ΑΝΑΠΤΥΣΣΕΤΑΙ σε όλο το άστυ χωρίς ταξικά χαρακτηριστικά , ούτε και ρατσιστικά όπως κάνει ο ΠΛΟΥΤΟΣ .

Χαρακτηριστικό λοιπόν της ΕΙΡΗΝΗΣ ο  ΕΡΩΤΑΣ δηλαδή η ΑΦΡΟΔΙΤΗ

Χαρακτηριστικό λοιπόν του ΠΟΛΕΜΟΥ  ο  ΘΥΜΟΣ  δηλαδή ο ΑΡΗΣ .

Η ΣΎΝΘΕΣΗ ΔΕ ΑΡΗ ΚΑΙ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ  ΒΑΣΕΙ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΑΣ ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ Η ΑΡΜΟΝΙΑ .