ΣΕΙΡΙΟΣ - ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΝ - ΕΡΩΣ

Ἀβέβαιος, ἁβρός, ἁβροπέδιλος, ἀγέρωχος, ἀγαλλόμενος, ἄγριος,
ἄγρυπνος, ἀδόνητος, ἀήττητος, ἀθαμβής, ἀθάνατος, ἀλάστωρ, ἀληθινός,
ἀνήμερος, ἀνίκητος, ἀνώνυμος, ἄρχων, ἄτεγκτος, ἄτρεπτος, ἄφθονος,
ἄφρων, ἀφύλακτος, βαρύζηλος, βασιλεύς, βίαιος, γαμήλιος, γελῶν,
γλυκύς, γλυκύπικρος, γνήσιος, γυμνός, δαίμων, δεινός, δέσμιος,
δεσπότης, δολοπλόκος, δοξαστός, δραπετίδης, δριμύς, ἔμφυτος,
ἐπίβουλος, ἑταῖρος, εὐμενής, εὔχαρις, ἐφίμερος, ἡγήτωρ ψυχῶν, ἡδύς,
ἥλιος, ἡνίοχος, θερμός, θῆλυς, θηρευτής, θρασύς, ἰατρός, ἱερός, ἱμερόεις,
κάλλιστος θεῶν, κευθόμενος, κοινός, κοῦρος, κλῃδοῦχος, κύριος, λάβρος,
ληστής λογισμοῦ, λυσιμελής, μέγας, μείλιχος, μειδιόων, μυσταγωγός,
νήπιος, νοητός, νόθος, ὀνομαστός, ὀξύ δεδορκώς, ὅσιος, οὐράνιος,
παῖς, παιώνιος, παμφάγος, πανδαμάτωρ, πάνδημος, πικρός, πλαστός,
πλανώμενος, ποικιλόπτερος, πτερόεις, πυρφόρος, σκότιος, συνεργός,
σώφρων, σωτήρ, τακερός, τοξαλκής, τοξότης, τραχύς, τριπανούργος,
τύραννος, ὑπερπόντιος, φρενοκλόπος, φρενολῃστής, φίλος, χρυσοκόμας,
χρυσοφαής, ψυχῆς ἀκόνη, ψυχῆς μάγειρος, ὠκύς …

Όπως μπορεί να αντιληφθεί κανείς από τα πολυάριθμα επίθετα που αναφέρθηκαν παραπάνω, είναι εξαιρετικά δύσκολο να ορίσει κανείς με λέξεις τον πλέον πολυεπίθετο θεό της αρχαιότητας, τον Έρωτα.
Η χώρα της γλώσσας είναι αδύνατο να χωρέσει το αχώρητο. Περιορίζομαι αναγκαστικά, ως εκ τούτου,να απομονώσω φράσεις από το Συμπόσιον του Πλάτωνα, όπου ο φιλόσοφος σε ένα χιαστί αντιμεταθετικό λογοτεχνικό σχήμα αναφέρει στον πόνο, στον φόβο, στον πόθο και στον λόγο δηλαδή στη
λογική αυτός είναι κυβερνήτης (λόγο), επιβάτης (στον πόθο), παραστάτης (στον φόβο) και σωτήρ άριστος (στον πόνο).
Και συνεχίζει: ούτε τιμές, ούτε πλούτος, ούτε άλλο ουδέν, όπως ο Έρως για
να καταλήξει ότι αποτελεί πάντων θεών και ανθρώπων νόημα.
Επομένως, πώς να χωρέσεις μέσα σε μια προσπάθεια τις πολυάριθμες όψεις και παραστάσεις μιας αρχικά απρόσωπης ενοποιητικής, ελκτικής και γονιμοποιού δύναμης που, στη συνέχεια, μετατρέπεται σε ανθρωπόμορφη θεότητα;
Για να είμαι ειλικρινής, δεν μπορείς! Απλώς το τολμά . O έρωτας –αντίθετα με ό,τι πίστευε στην αρχαιότητα η πλειονότητα των ανθρώπων– δεν ξεκίνησε ως γιος της Αφροδίτης αλλά ως δύναμη αρχέγονη. Ο Ησίοδος –γύρω στο 700 π.Χ.– αναφέρει ότι προϋπήρχε των θεών και των ανθρώπων. Ήταν μια από τις τρεις πρωταρχικές και αγέννητες οντότητες δίπλα στο Χάος και τη Γη.
Ήταν η ενοποιητική δύναμη που εξασφάλιζε τη δυνατότητα αναπαραγωγής
ακόμη και των ίδιων των θεών. Από το Χάος θα γεννηθούν το
Έρεβος και η Νύχτα και από την ερωτική τους ένωση ο Αιθέρας
και η Ημέρα (δηλαδή το φως). Γι’ αυτό κι αργότερα σε απεικονίσεις των κλασικών χρόνων, η πρωταρχική αυτή θεότητα, ο Έρως,είναι παρούσα στη γέννηση της Αφροδίτης που αναδύεται από τον αφρό της θάλασσας, καθώς ο Κρόνος ευνουχίζοντας τον πατέρα του Ουρανό, τού κόβει το ανδρικό μόριο και αυτό πέφτοντας στη θάλασσα την γονιμοποιεί. Από την ένωση αυτή
προέκυψε η Αφρο-δίτη (η αναδυόμενη από τον αφρό). Και ενώ θα νόμιζε κανείς ότι το βασικό κοσμογονικό σχήμα που καθιερώνει ο Ησίοδος, είναι αυστηρό και ο Έρωτας είναι η απρόσωπη κοσμογονική δύναμη που ελάχιστη έχει σχέση με το ανθρώπινο ερωτικό πάθος
(την κύρια έμπνευση της αρχαϊκής λυρικής ποίησης και μια από τις βασικές συνιστώσες της τραγωδίας), λίγο μετά την Ησιόδεια εισαγωγή, ο Έρως είναι:
ο πιο όμορφος από όλους τους αθανάτους (Ησίοδος, Θεογονία 116 κ.εξ.
«αυτός που παραλύει τα μέλη, και όλων των θεών και όλων των ανθρώπων κυριεύει την ψυχή και τη σύνεση»).
Ο Όμηρος δεν αναφέρεται στον θεό, αλλά προβάλλει έντονα το ηδονικό στοιχείο της συνουσίας, όπως πιθανότατα δεικνύει η απεικόνιση μιας συνεύρεσης πάνω σε έναν υστερογεωμετρικό κρατήρα από την Εύβοια, ή όπως οι πήλινες συνευρέσεις ζευγαριών ανάλογης χρονολογικής σειράς από το σπήλαιο της Ινάτο στην Κρήτη.
Κορυφαία είναι η σκηνή της Ιλιάδας (Ξ 346 κ.εξ.)όπου η Ήρα, προκειμένου να απομακρύνει τον Δία από το πεδίο της μάχης του Τρωικού πολέμου, θα τον αποπλανήσει ερωτικά.
Γοητευμένος ο πατέρας των θεών πέφτει στα δίχτυα της Ήρας
και ολόκληρη η φύση συνδράμει με τις δυνάμεις της τη θεϊκή
αυτή ερωτική ένωση:
«Μόνο έλα, εμείς τον έρωτα για λίγο να χαρούμε,
γιατί ώς τώρα πόθος γυναικός ή και θεάς ποτέ δεν έγινε πιο
δυνατός όσο σε θέλω
και ο γλυκός με καίει πόθος.
Και η φύση εβοήθησε χορτάρι να φυτρώσει, λωτός και κρόκος και
υάκινθος μαζί με αυτά ένα στρώμα, που τους κρατούσε μαλακά πάνω
στο χώμα, και ένα σύννεφο χρυσό όλο λαμπρή δροσιά τριγύρω».

Μόνον αργότερα στα τέλη του 7ου αιώνα π.Χ. κυρίως η Σαπφώ, που τον αναφέρει ως «γλυκύπικρον, ἀμάχανον ὄρπετον», δηλαδή γλυκύπικρο, ακαταμάχητο πλάσμα, δημιουργεί τον μύθο της γέννησης του Έρωτα από την Αφροδίτη, και λίγο αργότερα, στο περίφημο θραύσμα πίνακα που μας δάνεισε το Μουσείο της Ακρόπολης, η μελανόμορφη αττική αγγειογραφία απεικονίζει
την Αφροδίτη με τα δύο δίδυμα παιδιά της αγκαλιά, δεξιά τον Έρωτα και αριστερά τον Ίμερο, την γλυκειά επιθυμία.

Για να λειτουργήσει το σύμπαν χρειάζεται ενέργεια . Το σχέδιο της δημιουργίας δεν μπορούσε να παραβλέψει το νόμο αυτό  , γι αυτό  γέννησε πρώτα-πρώτα τον έρωτα.

Ο θεός αυτός γέμισε τον αιθέρα και τον αέρα σ’  όλη την κλίμακα της δημιουργίας.

Αυτό που μέχρι χθες εθεωρείτο ως κενό , σήμερα θεωρείται γεμάτο από την κοσμογονική δύναμη του Έρωτα. Ο παλμός του έρωτα εισέρχεται με την αναπνοή  και στην πλέον ατελή μορφή της δημιουργίας και της δίνει κίνηση,απαραίτητη προϋπόθεση της ζωής.

Ο αιθέρας είναι γεμάτος από την κοσμική ερωτική ενέργεια που επιδρά στο συγκινησιακό επίπεδο .
Στο κέντρο αυτό συναντιέται ο Θεός και ο αιθέρας με την ερωτική ενέργεια. Εκεί γίνεται η γέφυρα προς τον πνευματικό και υλιστικό κόσμο.

Ο Θεός μέσα στον αιθέρα έχει σκορπίσει τον Έρωτα με μορφή κοσμικής ενέργειας.
Ο αιθήρ , γεν. αιθ + έρος .
Αίθω = λάμπω εξ έρωτος
Ο έρως,κρατών την λύραν του Απόλλωνος ,γίνεται σύνδεσμος ενοποιών το αιθερικόν διάστημα , την θάλασσαν,και την γήν φέρων τον μικρόκοσμον εις επαφήν με τον μακρόκοσμο.

Η ενέργεια του Έρωτα είναι Πρωτοταγής , υπάρχει παντού ,διεισδύει παντού , είναι η αρχή κάθε ενέργειας-κίνησης , η αρχή όλης της ύλης.

Με τον έρωτα ο άνθρωπος αλλά και ο ίδιος ο Θεός , μπαίνει σε αχαρτο-γράφητες περιοχές .
Στα άδυτα του έρωτα ,  γνωρίζει τον εαυτό του , την φύση ,το  Σύμπαν εκ των ένδον .

Χάνεται και ψάχνει νέους ατραπούς , που συνήθως οδηγούν σε αδιέξοδα και λαβυρίνθους .

Τον δρόμο και την λύση είναι καταδικασμένος να την βρει  , μόνος του.

Kαπετάνιος σε φουρτουνιασμένη θάλασσα.
Αλλά και ως ναυαγός , υπάρχει ακόμη μία ευκαιρία ...πριν το τελικό αφανισμό.

Αφανισμένος και ηττημένος πλέον αισθάνεται μία παράξενη πληρότητα , αναπολεί τις στιγμές που βίωσε , γνωρίζοντας ότι έχασε από ανώτερο αντίπαλο  .
Ο έρως  ως ζωντανός οργανισμός  ,μέσα σε έναν άλλο ζωντανό οργανισμό βιώνεται ως θάνατος .

Αλλά πάντοτε στις επάλξεις ,για ένα νέο κύκλο ζωής και ένα νέο θάνατο .
Παρένθεση , μέσα σε παρένθεση που δίνει διάσταση και βάθος και πιθανώς λύση ,  στην εξίσωση της ζωής .

Διαπιστώνεται σήμερα ότι ο έρως δημιουργεί την κυκλική περιφορά , που δίνει αρμονία και συγκρατεί το σύμπαν.
Η ερωτική ενέργεια γεμίζει τον άνθρωπο και προκαλεί τις κινήσεις των ψυχικών και πνευματικών κέντρων.
Ο ερωτικός οργανισμός έχει κοσμική φύση και ο χώρος της ανήκει στις βασικές κοσμικές λειτουργίες.

Ο έρως είναι το πρώτο σκαλοπάτι της κλίμακας ,που κατεβαίνει στην γη.
Είναι επίσης το πρώτο σκαλοπάτι της κλίμακας ,που ανεβαίνει απο την γη στον Θεό.
Το Απόλυτο ένα.

EROS + 2I = SEIRIO

Ο έρως στον δευτερόκοσμο του Σείριου θεωρήθηκε ταυτόσημος με τον Ηλιο-Υπερίωνα ,τον Διόνυσο , τον Χριστό , το Απόλυτο δύο , τον λόγο δύο.

Ο έρως-αγάπη σαν την ψυχή του κόσμου ,έπρεπε να θρονιαστεί στα ανθρώπινα έργα δίνοντας τους την ουράνια πνοή. Πάνω απο τον έρωτα του Δευτερόκοσμου και του Μεσόκοσμου (ηρώων και ημιθέων) του Σείριου βρίσκεται ο Ερως-αγάπη της Ουράνιας Αφροδίτης , που γεννήθηκε με την θέληση του Θείου.Το Θείο είναι αρσενικό από την φύση του και από αυτό γεννήθηκε το θηλυκό η Σοφία,η Παγκόσμια Μητέρα.

Ο Ηλιος-Σείριος σαν Εστία κεντροθετεί τον χώρο , ο Συνοδός τον κινητοποιεί και ο Έρως επιφέρει την αρμονία. Το ενεργητικό Εγώ συν ταυτίζεται με το παθητικό Εσύ .
Ο Συνοδός ειναι ο δαίμονας των μεταβολών και του ταιριάζει εξ’ ίσου καλά και η κωμωδία και η τραγωδία.