Γλώσσα =Ο άνθρωπος όλης της Γης, έχει τις ίδιες προϋποθέσεις για να μιλήσει.
¨Έχει τη σπίθα του νου, το ίδιο γλωσσικό όργανο με την άρθρωση, μιλάει με φωνήεντα και σύμφωνα, με την αντίληψη που μπορεί να σκέφτεται, να αισθάνεται και με την ανθρώπινη φωνή να ελέγχει τους ήχους κι ανάλογα να τους αρθρώνει, να τους προσωδεί ή να τους τραγουδάει. Οι ήχοι γίνονται φθόγγοι - φωνήνεντα και σύμφωνα- στριμωγμένα ή απλωμένα δημιούργησαν τις διαλέκτους όλου του κόσμου. Έτυχε οι πρώτοι άνθρωποι να γεννηθούν σ’αυτό το χώρο με τον λαμπρό ήλιο, που ευνοήθηκε λόγω εδάφους με τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία, με ήπιες καιρικές συνθήκες κι άκουσαν τους ήχους της φύσεως, που ήταν οι πνευματικοί σπόροι για να μπορέσουν να μιλήσουν, συλλάβησαν πρώτα μονοσύλλαβες λέξεις, ενώ σιγά-σιγά το καθαρό μυαλό των ανθρώπων μπόρεσε αντιγράφοντας τη φύση να σύρει με τη φωνή του τα πρώτα νοήματα. Πέρασαν χιλιάδες χρόνια μέχρι να βάλει φραγμούς με γραμματικούς κανόνες και να γίνει η γλώσσα της Επιστήμης και της Τέχνης, δημιουργώντας συγχρόνως το προζύμι για την ανάπτυξη της μουσικής πολυφωνίας και βρίσκοντας ο άνθρωπος τη μουσική του έκφραση, που είναι απαραίτητη για την πορεία της ψυχής προς τη ζωή.
Γι αυτό η λέξη Προσωδία ανήκει στους πρώτους αυτούς ανθρώπους.
(Μαρία Στούπη)
Μέλπετε Ω! Παίδες
Εκάεργον και Εκαέργην
( Υμνείτε Ω! παίδες
τον Απόλλωνα και την Αθηνά.)
αβ αγ αδ αζ αθ ακ αλ αμ αν αξ απ αρ ατ αφ αχ αψ
βα γα δα ζα θα κα λα μα να ξα πα ρα τα φα χα ψα
εβ εγ εδ εζ εθ εκ ελ εμ εν εξ επ ερ ετ εφ εχ εψ
βε γε δε ζε θε κε λε με νε ξε πε ρε τε φε χε ψε
ηβ ηγ ηδ ηζ ηθ ηκ ηλ ημ ην ηξ ηπ ηρ ητ ηφ ηχ ηψ
βη γη δη ζη θη κη λη μη νη ξη πη ρη τη φη χη ψη
οβ ογ οδ οζ οθ οκ ολ ομ ον οξ οπ ορ οτ οφ οχ οψ
βο γο δο ζο θο κο λο μο νο ξο πο ρο το φο χο ψο
υβ υγ υδ υζ υθ υκ υλ υμ υν υξ υπ υρ υτ υφ υχ υψ
βυ γυ δυ ζυ θυ κυ λυ μυ νυ ξυ πυ ρυ τυ φυ χυ ψυ
υβ υγ υδ υζ υθ υκ υλ υμ υν υξ υπ υρ υτ υφ υχ υψ
βυ γυ δυ ζυ θυ κυ λυ μυ νυ ξυ πυ ρυ τυ φυ χυ ψυ
ωβ ωγ ωδ ωζ ωθ ωκ ωλ ωμ ων ωξ ωπ ωρ ωτ ωφ ωχ ωψ
βω γω δω ζω θω κω λω μω νω ξω πω ρω τω φω χω ψω
Πριν μιλήσει ο άνθρωπος στο περιβάλλον που άρχισε να αναπτύσσεται, πρώτα είδε -άκουσε -σκέφτηκε κι έπειτα εκφράστηκε.
Αα! Ποιο ζώο μπορεί να βγάλει έναν τέτοιον ήχο, θέλοντας να εκφράσει τα νερά, τα ύδατα;
Πριν όμως μιλήσουν, οι άνθρωποι είχαν αναπτύξει επικοινωνία με τον εσωτερικό τους κόσμο, επικοινωνούσαν δια πνεύματος και ψυχής με τηλεπαθητικές ιδιότητες.
Πόσοι από μας δεν μεταβίβασαν σε άλλους ανθρώπους τη σκέψη τους ή τα συναισθήματά τους!
Εξ άλλου και σήμερα οι άνθρωποι πολλές φορές μεταδίδουν τη σκέψη τους χωρίς ομιλία.
Είναι δε επιβεβαιομένο ότι οι άνθρωποι πρώτα τραγούδησαν κι έπειτα μίλησαν. Γι αυτό υπάρχουν πολλές πληροφορίες.
Μία από όλες είναι και το όνομα
Μέροπες=Κατά το λεξικό του Λιντλ και Σκοτ από το Μείρομαι + οψ άνθρωποι προικισμένοι με το χάρισμα του λόγου. Κατά τον Ηλ. Τσατσόμοιρο και άλλους Έλληνες= οι έχοντες έναρθρο λόγο, μέρωψ-οπος από το Μείρομαι+οψ=φωνή. Δηλαδή υπήρχαν και άνθρωποι που δεν μιλούσαν, άλαλοι. Ενώ άλλες πληροφορίες λέγουν ότι ήταν Κύριον όνομα και κοινό πάντων των ανθρώπων.
«Μέροπες ἄνθρωποι»=«μέροπες βροτοί» τοῦ Ὁμήρου.
Ο άνθρωπος για να μιλήσει ξεχωρίζει από τα άλλα πλάσματα, διότι θέτει σε λειτουργία το γλωσσικό του όργανο μαζί με τη σκέψη. Συγχρόνως θα προσθέσει και το συναίσθημα, δημιουργώντας τον τραγουδιστό τόνο της ομιλίας, δηλαδη την προσωδία. Όλοι οι άνθρωποι από τη φύση τους μπορούν να χρησιμοποιούν τα ίδια σύμφωνα και τα ίδια φωνήεντα. Αυτά στριμωγμένα ή απλωμένα δημιουργούν από την ίδια μήτρα πάμπολλες διαλέκτους. Το αγύμναστο γλωσσικό όργανο των πρώτων ανθρώπων, δεν ήταν δυνατόν ν’ αρθρώσει συγκεκριμένες συλλαβές όπως εμείς σήμερα.
Η ελληνική αρχέγονη γλώσσα άρχισε με λέξεις μονοσύλλαβες που ο ήχος τους ήταν ασαφής, είχε πολλές διακυμάνσεις και ήταν δύσκολο για τους αμύητους να πιάσει η ακοή αυτούς τους ακαθόριστους ήχους.
Γι αυτό χιλιάδες χρόνια αργότερα αναγκάστηκαν να θέσουν τη γλώσσα μέσα σε καλούπια (γραμματική –συντακτικό). Αναγκάστηκαν διότι όλοι αυτοί οι βάρβαροι λαοί το βλέπουμε και σήμερα ακόμη, δεν μπορούσε η ακοή τους να πιάσει τους ελληνικούς φθόγγους. Όπως απεδείχθη, ούτε να δημιουργήσει μόνος του μία έναρθρη δική του γλώσσα. Μ’ αυτό τον τρόπο ο κάθε λαός και η κάθε φυλή, δημιούργησε ανάλογα με τη νοημοσύνη και ικανότητα των αρχηγών τους τη δική τους γλώσσα, αντιγράφοντας την Ελληνκή. Δεν είχαν σχηματισμένη άρθρωση, ούτε “αυτί” όπως λέμε σήμερα, γι αυτό μια λέξη άλλος την έλεγε: Αβ- =η κατοικία, άλλος Εβ, άλλος έλεγε:ηήλιος, άλλος αέλιος, ηέλιος, γήλιος. Μ’ αυτό τον τρόπο δημιουργήθηκαν οι διάλεκτοι όλου του κόσμου.
Οι πρώτες συλλαβές -λέξεις που εξεφώνισε ο άνθρωπος με τον ουρανίσκο ελαφρά και ακαθόριστα είναι: (Χ)α, (χ)ε, (χ)ι, (χ)ο, (χ)ου.
Τα πρώτα σύμφωνα μαζί με φωνήεντα ή όχι ήταν γκ, ντ, δζ, ζδ, μπ και αργότερα, μία λέξη δημιουργούσε πολλές άλλες ταυτόσημες έννοιες. Πολλές από αυτές χρησιμοποιούνται και σήμερα με διαφορετική έννοια όπως:
Πέλα=λίθος, λάας, σέλα, πέτρα, άμ-πελος, πέλα-γος,
τουρκ=βράχος, τούρκο-λίμανο, τουρκο-βούνια,Τουρκουαζ =πολύτιμος λίθος.
Κλήμα= Κρημνώδει βράχοι. ύψος=ίππος=πους, όνος= ποτήρι, γαϊδουράκι.
άνθος-άνθιον=το ιερόν φρέαρ του πρωτογόνου, μαγαζί= μαγασί, μάγαρον, μέγαρον. Δασκαλειό=Πολλαί έρημοι νησίδες και βράχοι (σήμερα δίνουμε άλλη έννοια).
Γυμνάζω= εκπαιδεύω -εκπαιδευτήριο. –γυμνάζομαι-γυμνάσιο= εκπαιδεύομαι.
Άλλη η λέξη γυμνό χωρίς ενδύματα. Αι “Γυμνοπαιδίαι” δεν ήταν παιδιά γυμνά που χόρευαν, αλλά παιδιά γυμνασμένα επί τούτου, για να συμμετάσχουν στις εορτές και αγώνες.
Πόντ- ος, Ποντι-κός, Ποντικονήσια= Νησίδια διαβρωμένα από τα κύματα, Γέρος-γέροι-γεραίαι= Πέτραι σκοπελώδεις κ.α.
Παρατηρούμε επίσης ότι υπάρχουν πάρα πολλές λέξεις που έχουν την έννοια του νερού:
Βύδωρ-ύδωρ, Βόδα-Βυρό.
Μεσ- Μαρ. Δων-Δαν.
Αγ-αιγ. Αια, Απα, Αβ, αφ, Καλ-Κολ, Σι-Σου-Σελ, αχ, αμ, το γράμμα ρ.
Αώοι=Θεοί των υδάτων.
Ποιος θα μπορούσε όλες αυτές τις λέξεις να τις χρονολογήσει σε μια εξελικτική πορεία της γλώσσας μας;
Πως δημιουργήθηκε και γιατί χάθηκε η Προσωδία
Η προσωδία της Ελληνικής γλώσσας άρχισε από την πρώτη επαφή που είχε ο άνθρωπος με το περιβάλλον του. Άκουσε τους ήχους της φύσεως, εντυπωσιάστηκε, τους μιμήθηκε και σαν λογικό ον που είναι, σιγά-σιγά όπως μεγάλωνε το σώμα του, άρχισε η καθαρή μνήμη του να καταγράφη ότι άκουγε κι ότι έβλεπε. Τότε αρχίζει κι η πνευματική του ανάπτυξη.
Ακουσε-Σκέφτηκε-Μίλησε (ήχησε).
Λόγος + Ηχος + Έκφρασις = Προσωδία.
Τα φωνήεντα τον πρώτο καιρό δεν ήταν συγκεκριμένα, όπως δεν είναι και του μωρού όταν λέει ουααα. Οι πρώτες συλλαβές-λέξεις ειπώθηκαν, πριν η γραφή εξελιχθεί βάσει του Αλφαβήτου με τις γραμματικές αποκλήσεις των Αλεξανδρινών.
Θα πρέπει να υπολογήσουμε ότι αρχικά τα φωνήεντα στην ακαλλιέργητη ανθρώπινη φωνή, δεν ήτανε συγκεκριμένα, όπως π.χ σήμερα λέμε α και είναι α. Στην αγγλική γλώσσα ο φθόγγος α ακούγεται ασαφής κάτι μεταξύ του α-ε. Αυτό ισχύει για όλα τα φωνήεντα, όπως το υ (u γαλλικά) ακούγεται ου κι άλλοτε ι, έτσι είναι λογικό μία λέξη με τα ίδια σύμφωνα, κάθε φάρα και φυλή τα φωνήεντα να τα “έπιασαν” ακουστικά με διαφορετικές συνηχήσεις. Μα και τα νήπια δεν μπορούν ν’ αρθρώσουν μία λέξη σωστά αλλά παρεφθαρμένα, θα περάσει καιρός και με την επιμονή των γονέων θα πει σωστά τις πρώτες λέξεις και φράσεις. Μ’ αυτήν την παραφθορά, φωνηέντων και συμφώνων που δημιουργούσε η προσωδία, άρχισαν να δημιουργούνται οι διάλεκτοι και ιδιωματισμοί, της ελληνικής γλώσσας όπως: επάενα ή πηαίνω ακατόπι,ο υγιός τση, γέλ-ι-α ή γέγια, το αναμετάξυ κλπ. κι ανάλογα με τα φύλα και τις ιδιαιτερότητες του χώρου όπου μιλούσαν-ζεστά ή κρύα μέρη- έβγαινε από αυτή τη μάνα γλώσσα μία παρεφθαρμένη ελληνική, η οποία κατέκλυσε όλο τον κόσμο.
Κάθε φυλή πήρε τα δικά της ιδιώματα μέσα από αυτήν την ελληνική γλώσσα, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να μιλήσει ο άνθρωπος, παρά μόνο με την κατάταξη συλλαβών από φωνήεντα και σύμφωνα.
Εκείνη την πρωτόγονη εποχή μαζί με την προσωδία -τραγουδιστών συλλαβών, λέξεων-ανεπτύσσετο και η μουσική η οποία δημιούργησε συγχρόνως και το πολύτιμο 5φθογγο πολυφωνικό τραγούδι, όπου μέσα σε μία ομάδα, κάθε άνθρωπος τραγουδούσε το δικό του τραγουδιστό μέρος, αντιγράφοντας τους ήχους της φύσεως αρχικά χωρίς λόγια. Ο πρώτος εμιμείτο ένα πουλί, ο άλλος έμπαινε ανάμεσα κι εμιμείτο άλλο πουλί, κι ο άλλος κρατούσε το μουρμουρητό της φύσεως (φυλλωσιές δέντρων κλπ.)με το γνωστό μας ισοκράτη.
(Μέχρι τις μέρες μας υπήρχαν αγρότες στα ορεινά της Ελλάδος, οι οποίοι παρουσιάστηκαν στο Μέγαρο μουσικής Αθηνών παρουσιάζοντας συνομιλίες με τη γλώσσα των πουλιών.)
Πολύ αργότερα άρχισαν να δημιουργούν συλλαβές και λέξεις τις οποίες γυρόφερναν μ’ ένα φωνήεν όπως κάνουν και σήμερα στο τραγούδι:ΩωωΩοΩοοοο ρε παιδιάαΑαα κλπ. κατ’ αυτόν τον τρόπο εξελίχθηκε η μουσική πολυφωνία.
Αυτό ήταν το προζύμι για να γεννηθεί η πρώτη έντεχνη μουσική του κόσμου.
Όταν ετέθη θέμα γραφής μέσω του Αλφαβήτου, και καθιερώνοντας το τονικό σύστημα με τις απαιτήσεις του συντακτικού και της γραμματικής, χάθηκε η προσωδιακή προφορά που βοηθούσε την έκφραση η συνεχόμενη ηχητική δύο-τριών φωνηέντων. Μία σημερινή “καλημέρα”, με πόσους εκφραστικούς τρόπους μπορούμε να την αποτείνουμε: σ’ έναν σεβάσμιο, σε μια μαθήτρια, σ’ έναν φίλο μας ή εχθρό μας; Για τον καθένα από αυτούς, η φωνή μας μ ‘αυτή την ίδια λέξη, θα πάρει άλλη χροιά.
Οι δίφθογγοι και τρίφθογγοι στριμώχτηκαν -προσαρμόστηκαν για την επιστημονική εξέλιξη της γλώσσας. Οι απαιτήσεις της γραμματικής όμως, εμπόδισαν ν’ αποτυπωθεί και η σωστή προφορά των προσωδιακών λέξεων όπως: Αία, Γαία, Αιγαίον. Είμαστε
σίγουροι ότι προφερότανε με Εα, γεα, εγέον; μήπως η προσωδία ήθελε : ΑιΕΑ, ΓΑιΑ, ΑιΓΑιΕΟΝ, (το γιώτα να συρθεί γρήγορα στο επόμενο φωνήεν) διότι ο άνθρωπος όπως μιλούσε, έτσι κι έγραφε, δεν περίμενε το αλφάβητο για να νοιώσει την ανάγκη της γραμματικής. Ήδη τα “Πελασγικά” γράμματα έχουν διαβαστεί κι εξηγηθεί από τον σοφό ιατρό γλωσσολόγο Ιακ. Θωμόπουλο (Πελασγικά).
Εμφανής η προσωδία και στις επόμενες λέξεις όπου το δίγαμμα F γίνεται εξάρτημα της προσωδίας. Σύγχρονοι ερευνητές διέσωσαν πάρα πολλές λέξεις με δίγαμμα, που μπορούμε να το αποδώσουμε με β-φ: ΕFεικοσάβιος, εFείκοσι, εFεικοστός. Εείλεον, εείλω,= περικύκλωσαν. Εείπα=είπα. Fοθέω=ωθώ, σπρώχνω, Αιαία= νήσος, Οιήϊα=Τα ηνία, τα πηδάλια. Φάος-φώος-φως. Ας θυμηθούμε και τη δική μας σήμερα προφορά και γραφή όπως: είπα στον πρόεδρο να καθήσει σ’ αυτή την καρέκλα:φωνητικά ακούγεται “είπα στο μπρόεδρο να καθήσει σ’ αυτή τη γκαρέκλα” το “ν” το μετατρέψαμε σε μπ και γκ.
Κατά το διάστημα χιλιάδων χρόνων απ’ όταν μίλησαν οι άνθρωποι, τα ύδατα –τα νερά, τους έδωσαν διάφορες ονομασίες.Το αΒ-εΒ =Κατοικία, μας θυμίζει την προφορά του I have, με την Αγγλική προφορά στον ουρανίσκο, όχι με την ελληνική που το Χαίρε το αποδίδουμε το Ε ανοίγοντας το στόμα οριζόντια, αλλά Χ-άϊ-ρε να γλιστρίσουνε γρήγορα στο ρε.
Αα= Τα ύδατα. Είναι μια φυσική μονοσύλλαβη λέξη που δεν μπορείς να την προφέρεις Α!
Θα σου πάρει και άλλο ένα “α” για ν’ ακουστεί η έννοια Αα. Θα πρέπει να θυμηθούμε ότι ακόμα και το Αα δεν προφερότανε όπως θα το λέγαμε σήμερα (αα), αλλά με τα τεταρτημόρια του ήχου, που μόνο η φωνή μπορεί ν’ αποδώσει και τα διάφορα μη συγκερασμένα όργανα.
Με βάση το Αα θα συναντήσουμε λέξεις με πολλά φωνήεντα που όλοι αναρωτηθήκαμε, γιατί τόσα Ααα στη λέξη: Αάατον, αάβακτοι, ααγές, αασχετόν, αάσαι κ.α. Όμως πρέπει να φανταστούμε ότι όλα αυτά τα φωνήεντα δεν προφερότανε σε μία μονότονη γραμμή, αλλά κυματιστά δημιουργώντας αυτή τη μοναδική μουσικότητα της Ελληνικής γλώσσας.
Όσοι μουσικοί ασχολούνται με το θέμα της γλώσσας μας, καταλαβαίνουν ότι η βάση της μουσικής των Ελλήνων είναι η Προσωδία (λόγος+ήχος). Προσπαθώντας ό άνθρωπος να μιμηθεί τη φύση, πρόφερε τραγουδιστούς φθόγγους, (βλέπε Πεντάφθογγο) μ’ αυτόν τον τρόπο γεννήθηκε η προσωδία. Όταν οι φθόγγοι δια συλλαβών, άρχισαν να πέρνουν μία συγκεκριμένη έννοια και μορφή, όπως
(Αγ-Αιγ=ύδατα, Αϊα-νερό) τότε οι πρώτοι άνθρωποι συνομιλούσαν με το δικό τους πρωτόγονο ύφος και συλλαβισμό. Έτσι άθελά τους έθεσαν τις βάσεις για μία μουσική ανάπτυξη.
Λόγος και ήχος μαζί δημιουργούν και αναπτύσσουν τη σκέψη και το συναίσθημα.
Για να ακριβολογήσουμε, αρχικά η γλώσσα εξελίσσετο μαζί με μία πρωτόγονη μουσική.
Κι όσο περνούσε ο καιρός, τόσο το γλωσσικό όργανο του ανθρώπου γυμναζότανε και μπορούσε να προφέρει τις εντυπώσεις του από τη φύση με πολλούς τρόπους όπως
(Γκολ-Κολ=το φρέαρ, αφ αρχικά =νερό, -ορ-αρ= ο χρυσός).
Όταν ο συνδυασμός των φωνηέντων-συμφώνων μιας γλώσσας είναι σκληρός κι ο ήχος είναι ανάλογος. Έτσι μπορούμε να ξεχωρίζουμε την Ιταλική από την Γαλλική ή την Αγγλική από την Γερμανική κλπ. Η Αρχαία Ελληνική όμως η οποία είναι μια πλήρης μουσική γλώσσα είναι ασυναγώνιστη και βεβαίως κάθε άλλος συνδυασμός γλώσσας γίνεται παρεφθαρμένη Ελληνική όπως είναι η Χαλκιδική η μετέπειτα Λατινική.
Αυτή η μάνα γλώσσα όταν έφτασε στο τελειότερο σημείο, να γίνει η γλώσσα της Επιστήμης και της Τέχνης, από μία τάση να την εκλεπτύνουμε, προσπαθήσαμε να την ανεβάσουμε όσο γίνεται πιο ψηλά με αποτέλεσμα να αυτογκρεμιστούμε. Διότι οι Αρχαίες Ελληνικές Τραγωδίες το μεγαλύτερο έργο της ανθρωπότητας, δεν μπορέσαμε ούτε να το συναγωνιστούμε, ούτε να το ξεπεράσουμε. Για μας και για κάθε ευρωπαίο,η Ελληνική μουσική είναι μόνο η Τραγωδία. Δεν μπορέσαμε όμως κατά τη διάρκεια τόσων αιώνων να συνεχίσουμε αυτή τη μουσική. Οι ξένοι που προσπάθησαν δεν μπόρεσαν ούτε αυτοί να δημιουργήσουν κάτι νεώτερο, απλά μιμήθηκαν ορισμένα στοιχεία της τραγωδίας.
Διότι η όπερα, οπερέτες, ορατόρια κλπ. είναι απομίμηση της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας.
Εμείς σαν Έλληνες κληρονόμοι αυτής της τραγωδίας δεν καταλάβαμε τη σύνθεσή της. Μεταφράσαμε το αρχαίο κείμενο, στηριχτήκαμε στους ρυθμούς: τα μακρά και τα βραχέα, αναλύσαμε τα λόγια και τις λέξεις όσο μπορέσαμε αλλά δεν καταλάβαμε ότι κάθε αρχαία ελληνική λέξη, είναι μία μουσικο-ρυθμική οντότητα που περικλείει τη δική της δυναμική. Η μεταφρασμένη λέξη στη νεότερη ελληνική χάνει τη γοητεία της και τη δύναμη της. όπως επί παραδείγματι:
Ας ψάλλουμε τον ύμνο του Πρόκλου αφιερωμένο στον Ήλιο:
Κλύθι πυρός νοερού ---Άκουσέ με βασιληά
βασιλεύ ---του νοερού πυρός
Χρυσήνιε Τιτάν ---Τιτάνα με τα χρυσά ηνία.
Παρατηρείται δε το εξής φαινόμενο. Η μουσική κλίμακα των Βυζαντινών Ύμνων και του Δημοτικού τραγουδιού στηρίζεται σε φυσικές κλίμακες, (δηλαδή με αποχρώσεις του σταθερού ήχου όπως: από το μαύρο χρώμα αν αναμίξουμε το άσπρο θα έχουμε γκρίζους τόνους, από το κόκκινο με άσπρο- ροζ, το κίτρινο- με πορτοκαλί, το μπλε - με γαλανό κλπ. το ίδιο κι ο ήχος παράγει παραπλήσιες αποχρώσεις) που ονομάζονται ημιτόνια και τεταρτημόρια του τόνου.
Άλλο όμως ο τόνος του χρώματος ικ άλλος ο τόνος του ήχου.
Θυμηθείτε τον τραγουδιστή σε δημοτικό τραγούδι, ή τη βυζαντινή υμνωδία με τον ψάλτη που αρχίζοντας να ψέλνει, σέρνοντας υψώνει κι ανεβοκατεβάζει τη φωνή του μ’ ένα ιδιόρυθμο τόνο που εκφράζει το σεβασμό και την ιερότητα: ΩοοΩοοοο! Τα Ωοο έχουν άλλη έκφραση από τα Ωοο του Δημοτικού τραγουδιού. Αντίθετα η ευρωπαϊκή μουσική έχει κλίμακα συγκερασμένη. Δηλαδή η νότα ΝΤΟ δεν ταλαντεύεται με τις διπλανές της, είναι κοφτή μέσα στην κλίμακα που διαίρεσε και υποδιαίρεσε ο Πυθαγόρας, ώστε να δημιουργηθούν στη Δύση αργότερα οι δύο μουσικές κλίμακες (μείζονες –ελάσσονες.)
Ενώ όμως οι ευρωπαίοι έχουν συγκερασμένη μουσική, (με τόνους και ημιτόνια) δεν μιλούν συγκερασμένα, επίσης έχουν διατηρήσει την αρχική προφορά των λέξεων με γκ-ντ-μπ-τζ κλπ. που για τους ΄Έλληνες της αρχαίας εποχής εθεωρείτο βάρβαρη.
Αντίθετα εμείς σήμερα, ενώ τραγουδάμε με τη φυσική μας μουσική κλίμακα, μιλάμε κοφτά-συγκερασμένα. Λέξεις όπως:Ηιερείς-Ηίερος-Ηιέρεια, τις έχουμε απορρίψει μιλώντας κοφτά.
Ο Γάλλος το “νερό= EAU” το γράφει με τρία φωνήεντα το προφέρει όμως με ένα Ο.
Θυμηθείτε τον Γάλλο στρατηγό Ντε Γκώλ πως στράβωνε το στόμα του και είναι αποτυπωμένο σε φωτογραφίες το Ο! Που σημαίνει ότι κατά την προφορά γλιστρούσε γρήγορα τα τρία φωνήεντα.
Επίσης οι Γάλλοι CH- Ch=Chapeau, chemin, τα προφέρουν βαριά, όπως στην Ήπειρο λένε: πεντακόσσια, εξακόσσια, σσιάδι, σσιήκω απ’ αύτου, χαλασσιά μου αλλά και στην Κύπρο λένε “φορεσσιά “κλπ.
Στην παρούσα περίπτωση του Λεξικού, δεν είναι απαραίτητο ν’ αποδώσουμε με τη γραφή του πολυτονικού, τις πρωτόγονες λέξεις με το καθιερωμένο αυτό σύστημα του τονισμού, αφού το τονικό σύστημα –ήταν και η αιτία που χάθηκε η προσωδία- και καθιερώθηκε τα τελευταία 2-3 χιλιάδες π.Χ. χρόνια του αρχαίου ελληνικού κόσμου. Ενώ εμείς αρχίζουμε την καταγραφή συλλαβών και λέξεων πριν οι άνθρωποι μάθουν να γράφουν με τους κανόνες του τονικού συστήματος.
Εμείς σήμερα διαβάζουμε μ’ έναν ίδιο τρόπο από αριστερά στα δεξιά. Οι αρχαίοι όμως άρχιζαν κι από δεξιά αριστερά, βουστροφηδόν και κυκλικά, αρχίζοντας από το κέντρο. Αυτό είχε αποτέλεσμα οι σημερινοί άνθρωποι να μη μπορούν πάντα να διαβάζουν σωστά τα αρχαία κείμενα.
Έτσι μπορούμε να παρακολουθήσουμε την εξέλιξη της γλώσσας μας από το πολύ μακρινό παρελθόν. Θεωρήσαμε χρήσιμο να δημιουργήσουμε ένα Λεξικό λέξεων και συμπεριλάβαμε όσες λέξεις ήταν δυνατόν να συμπεριληφθούν σε μία γλώσσα των εκατομυρίων λέξεων. Από αυτές άλλες ακόμα υπάρχουν, άλλες αλλοιωμένες κι άλλες χάθηκαν με το πέρασμα του χρόνου.
Μέλπετε ω! Παίδες
Εκάεργον και Εκαέργην
Ενώ ο λαός, κατά Κλήμεντα τον Αλεξανδρέα έψαλλεν:
Βέδυ, Ζαψ, χθων, πλήκτρον, σφιγξ, Κναξ, Ζδι, Δζι, Χθύπτης, φλεγμός, δρύψ. Αυτές οι ιερές λέξεις που αναφέροντο στο νερό, εψάλλοντο στους Δελφούς, Δωδώνη, Ελευσίνα, Έφεσσο και σε κάθε ιερό χώρο.
Παρατηρήσαμε κατά την έρευνά μας, ότι ο Ησύχιος, ο Νικόλαος Λορέντης, τα Ομηρικά λεξικά, πιθανόν και άλλοι που μας διαφεύγουν, επιμελώς έχουν απορρίψει λέξεις και συλλαβές της πρωτογόνου εποχής. Θέλοντας τον εκλεπτισμό της γλώσσας απέφυγαν να καταγράψουν λέξεις που αρχίζουν από :γκ, μπ, ντ, τζ, τσ. Κι όσοι της φυλής των Ελλήνων εξακολούθησαν να ομιλούν την αρχική τους γλώσσα θεωρήθησαν βάρβαροι. Αλλά μ’ αυτό τον τρόπο αποκρύψαμε την εξέλιξη της γλώσσας μας από το ξεκίνημά της. Γι αυτό φτάσαμε στο σημείο λέξεις ελληνικότατες να τις γράφουν τα λεξικά μας ως τούρκικη, σλαύικη, ιταλική κλπ.
Η γλώσσα μας άρχισε από τον απλό λαό εκείνον που δεν γνώριζε ακόμη να γράφει και να διαβάζει. Οι άνθρωποι της υπαίθρου, είναι αυτοί που διέσωσαν και διασώζουν πολλές λέξεις με την προφορά τους κι όχι οι διανοούμενοι της κάθε εποχής και οι οποίοι είναι υπεύθυνοι για την σημερινή καταστροφή, από τη στιγμή που η Ελληνική γλώσσα είχε γίνει η γλώσσα της Επιστήμης και της Τέχνης. Έτσι φτάσαμε στο σημερινό κατήφορο.Η προσωδία των αρχικών λέξεων στραγγαλίστηκε για τη γραμματική υποχρέωση, θέτοντάς την κάτω από κανόνες. Ενώ όλες οι λέξεις κι αυτές που προϋπήρχαν, μπήκαν κατ’ ευθείαν στον κανόνα.
Έτσι παρατηρούμε στον Διονύσιο Οινοανδέα η λέξις: προσωδώντας “συμπολεϊτευτής” να γράφεται σήμερα συμπολιτευτής. (επροφέροντο όλα τα φωνήεντα με κυματιστό τρόπο κι αυτό δημιουργούσε τη μουσικότητα του λόγου)
Τύχη-τείχη-τοίχος. Κοινός-Καινός-κενός. Είναι –είνε, τα διπλά σύμφωνα τα οποία επροφέροντο με ιδιάζουσα προφορά, πολλά από αυτά καταργήθηκαν, ενώ η προφορά των σε πολλές περιφέρειες ακόμη υπάρχει κ.ά.
Οι τόνοι (οξεία, βαρεία, περισπωμένη ή δασεία-ψιλή) που κατά τη γραφή είναι σημεία έκφρασης της προσωδίας - δεν λειτούργησαν ποτέ προσωδιακά από τον μετέπειτα Έλληνα, -όμως πρακτικά- ετέθη
1ον θέμα ορθογραφίας.
2ον δυσκόλευε γενικότερα την εκμάθηση της αρχαίας γλώσσας, αλλάζοντας τις διφθόγγους από την προσωδιακή τους κατάσταση σε γραμματική υποχρέωση.
Τα ρυθμικά σημεία Μακρό –βραχύ, (-υ) μπέρδεψαν και απομάκρυναν τον Έλληνα από την αρχική του γνώση. Τα μακρά και τα βραχέα, αφορούν τη μετρική μιας συλλαβής, το ρυθμό, δηλαδή τη διάρκεια των φωνηέντων, όχι τη μελωδική της απόδοση η οποία αποτελεί την έκφραστική δύναμη του λόγου.Το σπουδαιότερο είναι ότι όλα δυσκόλεψαν, ώστε να μη μπορεί να γίνεται αντιληπτό στους Έλληνες, το βαθύτερο νόημα των αρχαίων κειμένων.
Το Πολυτονικό σύστημα, για τη σημερινή εποχή, πιστεύουμε ότι είναι φρόνιμο να μείνει μόνο για τους επιστήμονες και την ιστορία, όπως η Λατινική και τόσα άλλα. Προέχει οι σημερινοί άνθρωποι να μπορούν να μαθαίνουν την ιστορία του κόσμου και να διδάσκονται μέσα απο τα αρχαία κείμενα κι όχι η προτεραιότητα να βρίσκεται στους γραμματικούς κανόνες.
Σήμερα υπάρχουν γλωσσολόγοι που προσπαθούν να εντάξουν όλες τις λέξεις των Ελλήνων στον κώδικα του Ελληνικού Αλφαβήτου, πιστεύουμε όμως, ότι όταν ο άνθρωπος άρχισε να μιλάει, δεν είχε κατά νου κώδικα.Υπάρχουν λέξεις πρωτόγονες, προ-ομηρικές και άλλες αρχαίες που τις μιλάμε και σήμερα. Όλες αυτές δεν μπορούν να ενταχθούν σε κώδικα. Και πάλι η γλώσσα μας έχει τόσο ευρύ φάσμα, που μπορούν κι αυτές να ενταχθούν τυχαία κι όχι διότι κάποιος εγκέφαλος τις ενέταξε στον κώδικα. Η ίδια η προφορά των πρωτογόνων λέξεων δεν αφήνει περιθώρια για να ενταχθεί σε κώδικα (π.χ.Γκωλλ-κολ-βηρ= το φρέαρ, Σαρπ=πέτρα, Λίλυ =το ύδωρ).
Βεβαίως είναι ένα πολύ έξυπνο παιχνίδι για να εξοικειώσει τον άνθρωπο στην ελληνική, κι όχι μόνο δεν κάνει κακό, αλλά τροχίζει το νου, τον διερύνει και τον κάνει να σκέφτεται και να ερευνά.
Καλόν είναι, να διδασκόμαστε τις λέξεις ξεχωρίζοντας τις εποχές και να ερευνώνται μόνο αυτές που μπήκαν σε κώδικα μετά την εφαρμογή του.
Οι πρωτόγονες λέξεις και εκφράσεις πρέπει ν’ αναφέρονται σ’ αυτούς που διδάσκονται τον κώδικα, όχι μόνο διότι ακόμα τις μιλάμε, αλλά είναι και η βάσις της ομιλίας μας την οποίαν πρέπει να γνωρίζουμε: Γκουλ=βράχος, Ζβιχ=λευκόν. Ο κώδικας αφορά την εξέλιξη της γλώσσας μας κι όχι την αρχή της γενέσεώς της.
Η Ελλ.γλώσσα δεν ανεπτύχθει εξ αρχής με κώδικα, αλλά με προσωδία:
Ιέρα=τα αγαθά, εξαFετές,(εξαετίαν), εννεFάχιλοι=9 χιλιάδες, FεπονFετές =έτος,
ιεήϊος, ιείη= πορεύοιτο, ιοί =τα βέλη, οιήθεοι= παίδες άγαμοι έ=είπον, κλπ.
επίσης η συναίρεσις των φωνηέντων, αλλοίωσε το ύφος και το χαρακτήρα της προσωδίας.
Αφού οι άνθρωποι αρχικά έγραφαν όπως μιλούσαν.
Ούτε μπορούν ν’αποτυπωθούν γραπτώς οι διακυμάνσεις της φωνής όταν αυτή εκφράζεται.
¨Έχει τη σπίθα του νου, το ίδιο γλωσσικό όργανο με την άρθρωση, μιλάει με φωνήεντα και σύμφωνα, με την αντίληψη που μπορεί να σκέφτεται, να αισθάνεται και με την ανθρώπινη φωνή να ελέγχει τους ήχους κι ανάλογα να τους αρθρώνει, να τους προσωδεί ή να τους τραγουδάει. Οι ήχοι γίνονται φθόγγοι - φωνήνεντα και σύμφωνα- στριμωγμένα ή απλωμένα δημιούργησαν τις διαλέκτους όλου του κόσμου. Έτυχε οι πρώτοι άνθρωποι να γεννηθούν σ’αυτό το χώρο με τον λαμπρό ήλιο, που ευνοήθηκε λόγω εδάφους με τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία, με ήπιες καιρικές συνθήκες κι άκουσαν τους ήχους της φύσεως, που ήταν οι πνευματικοί σπόροι για να μπορέσουν να μιλήσουν, συλλάβησαν πρώτα μονοσύλλαβες λέξεις, ενώ σιγά-σιγά το καθαρό μυαλό των ανθρώπων μπόρεσε αντιγράφοντας τη φύση να σύρει με τη φωνή του τα πρώτα νοήματα. Πέρασαν χιλιάδες χρόνια μέχρι να βάλει φραγμούς με γραμματικούς κανόνες και να γίνει η γλώσσα της Επιστήμης και της Τέχνης, δημιουργώντας συγχρόνως το προζύμι για την ανάπτυξη της μουσικής πολυφωνίας και βρίσκοντας ο άνθρωπος τη μουσική του έκφραση, που είναι απαραίτητη για την πορεία της ψυχής προς τη ζωή.
Γι αυτό η λέξη Προσωδία ανήκει στους πρώτους αυτούς ανθρώπους.
(Μαρία Στούπη)
Μέλπετε Ω! Παίδες
Εκάεργον και Εκαέργην
( Υμνείτε Ω! παίδες
τον Απόλλωνα και την Αθηνά.)
αβ αγ αδ αζ αθ ακ αλ αμ αν αξ απ αρ ατ αφ αχ αψ
βα γα δα ζα θα κα λα μα να ξα πα ρα τα φα χα ψα
εβ εγ εδ εζ εθ εκ ελ εμ εν εξ επ ερ ετ εφ εχ εψ
βε γε δε ζε θε κε λε με νε ξε πε ρε τε φε χε ψε
ηβ ηγ ηδ ηζ ηθ ηκ ηλ ημ ην ηξ ηπ ηρ ητ ηφ ηχ ηψ
βη γη δη ζη θη κη λη μη νη ξη πη ρη τη φη χη ψη
οβ ογ οδ οζ οθ οκ ολ ομ ον οξ οπ ορ οτ οφ οχ οψ
βο γο δο ζο θο κο λο μο νο ξο πο ρο το φο χο ψο
υβ υγ υδ υζ υθ υκ υλ υμ υν υξ υπ υρ υτ υφ υχ υψ
βυ γυ δυ ζυ θυ κυ λυ μυ νυ ξυ πυ ρυ τυ φυ χυ ψυ
υβ υγ υδ υζ υθ υκ υλ υμ υν υξ υπ υρ υτ υφ υχ υψ
βυ γυ δυ ζυ θυ κυ λυ μυ νυ ξυ πυ ρυ τυ φυ χυ ψυ
ωβ ωγ ωδ ωζ ωθ ωκ ωλ ωμ ων ωξ ωπ ωρ ωτ ωφ ωχ ωψ
βω γω δω ζω θω κω λω μω νω ξω πω ρω τω φω χω ψω
Πριν μιλήσει ο άνθρωπος στο περιβάλλον που άρχισε να αναπτύσσεται, πρώτα είδε -άκουσε -σκέφτηκε κι έπειτα εκφράστηκε.
Αα! Ποιο ζώο μπορεί να βγάλει έναν τέτοιον ήχο, θέλοντας να εκφράσει τα νερά, τα ύδατα;
Πριν όμως μιλήσουν, οι άνθρωποι είχαν αναπτύξει επικοινωνία με τον εσωτερικό τους κόσμο, επικοινωνούσαν δια πνεύματος και ψυχής με τηλεπαθητικές ιδιότητες.
Πόσοι από μας δεν μεταβίβασαν σε άλλους ανθρώπους τη σκέψη τους ή τα συναισθήματά τους!
Εξ άλλου και σήμερα οι άνθρωποι πολλές φορές μεταδίδουν τη σκέψη τους χωρίς ομιλία.
Είναι δε επιβεβαιομένο ότι οι άνθρωποι πρώτα τραγούδησαν κι έπειτα μίλησαν. Γι αυτό υπάρχουν πολλές πληροφορίες.
Μία από όλες είναι και το όνομα
Μέροπες=Κατά το λεξικό του Λιντλ και Σκοτ από το Μείρομαι + οψ άνθρωποι προικισμένοι με το χάρισμα του λόγου. Κατά τον Ηλ. Τσατσόμοιρο και άλλους Έλληνες= οι έχοντες έναρθρο λόγο, μέρωψ-οπος από το Μείρομαι+οψ=φωνή. Δηλαδή υπήρχαν και άνθρωποι που δεν μιλούσαν, άλαλοι. Ενώ άλλες πληροφορίες λέγουν ότι ήταν Κύριον όνομα και κοινό πάντων των ανθρώπων.
«Μέροπες ἄνθρωποι»=«μέροπες βροτοί» τοῦ Ὁμήρου.
Ο άνθρωπος για να μιλήσει ξεχωρίζει από τα άλλα πλάσματα, διότι θέτει σε λειτουργία το γλωσσικό του όργανο μαζί με τη σκέψη. Συγχρόνως θα προσθέσει και το συναίσθημα, δημιουργώντας τον τραγουδιστό τόνο της ομιλίας, δηλαδη την προσωδία. Όλοι οι άνθρωποι από τη φύση τους μπορούν να χρησιμοποιούν τα ίδια σύμφωνα και τα ίδια φωνήεντα. Αυτά στριμωγμένα ή απλωμένα δημιουργούν από την ίδια μήτρα πάμπολλες διαλέκτους. Το αγύμναστο γλωσσικό όργανο των πρώτων ανθρώπων, δεν ήταν δυνατόν ν’ αρθρώσει συγκεκριμένες συλλαβές όπως εμείς σήμερα.
Η ελληνική αρχέγονη γλώσσα άρχισε με λέξεις μονοσύλλαβες που ο ήχος τους ήταν ασαφής, είχε πολλές διακυμάνσεις και ήταν δύσκολο για τους αμύητους να πιάσει η ακοή αυτούς τους ακαθόριστους ήχους.
Γι αυτό χιλιάδες χρόνια αργότερα αναγκάστηκαν να θέσουν τη γλώσσα μέσα σε καλούπια (γραμματική –συντακτικό). Αναγκάστηκαν διότι όλοι αυτοί οι βάρβαροι λαοί το βλέπουμε και σήμερα ακόμη, δεν μπορούσε η ακοή τους να πιάσει τους ελληνικούς φθόγγους. Όπως απεδείχθη, ούτε να δημιουργήσει μόνος του μία έναρθρη δική του γλώσσα. Μ’ αυτό τον τρόπο ο κάθε λαός και η κάθε φυλή, δημιούργησε ανάλογα με τη νοημοσύνη και ικανότητα των αρχηγών τους τη δική τους γλώσσα, αντιγράφοντας την Ελληνκή. Δεν είχαν σχηματισμένη άρθρωση, ούτε “αυτί” όπως λέμε σήμερα, γι αυτό μια λέξη άλλος την έλεγε: Αβ- =η κατοικία, άλλος Εβ, άλλος έλεγε:ηήλιος, άλλος αέλιος, ηέλιος, γήλιος. Μ’ αυτό τον τρόπο δημιουργήθηκαν οι διάλεκτοι όλου του κόσμου.
Οι πρώτες συλλαβές -λέξεις που εξεφώνισε ο άνθρωπος με τον ουρανίσκο ελαφρά και ακαθόριστα είναι: (Χ)α, (χ)ε, (χ)ι, (χ)ο, (χ)ου.
Τα πρώτα σύμφωνα μαζί με φωνήεντα ή όχι ήταν γκ, ντ, δζ, ζδ, μπ και αργότερα, μία λέξη δημιουργούσε πολλές άλλες ταυτόσημες έννοιες. Πολλές από αυτές χρησιμοποιούνται και σήμερα με διαφορετική έννοια όπως:
Πέλα=λίθος, λάας, σέλα, πέτρα, άμ-πελος, πέλα-γος,
τουρκ=βράχος, τούρκο-λίμανο, τουρκο-βούνια,Τουρκουαζ =πολύτιμος λίθος.
Κλήμα= Κρημνώδει βράχοι. ύψος=ίππος=πους, όνος= ποτήρι, γαϊδουράκι.
άνθος-άνθιον=το ιερόν φρέαρ του πρωτογόνου, μαγαζί= μαγασί, μάγαρον, μέγαρον. Δασκαλειό=Πολλαί έρημοι νησίδες και βράχοι (σήμερα δίνουμε άλλη έννοια).
Γυμνάζω= εκπαιδεύω -εκπαιδευτήριο. –γυμνάζομαι-γυμνάσιο= εκπαιδεύομαι.
Άλλη η λέξη γυμνό χωρίς ενδύματα. Αι “Γυμνοπαιδίαι” δεν ήταν παιδιά γυμνά που χόρευαν, αλλά παιδιά γυμνασμένα επί τούτου, για να συμμετάσχουν στις εορτές και αγώνες.
Πόντ- ος, Ποντι-κός, Ποντικονήσια= Νησίδια διαβρωμένα από τα κύματα, Γέρος-γέροι-γεραίαι= Πέτραι σκοπελώδεις κ.α.
Παρατηρούμε επίσης ότι υπάρχουν πάρα πολλές λέξεις που έχουν την έννοια του νερού:
Βύδωρ-ύδωρ, Βόδα-Βυρό.
Μεσ- Μαρ. Δων-Δαν.
Αγ-αιγ. Αια, Απα, Αβ, αφ, Καλ-Κολ, Σι-Σου-Σελ, αχ, αμ, το γράμμα ρ.
Αώοι=Θεοί των υδάτων.
Ποιος θα μπορούσε όλες αυτές τις λέξεις να τις χρονολογήσει σε μια εξελικτική πορεία της γλώσσας μας;
Πως δημιουργήθηκε και γιατί χάθηκε η Προσωδία
Η προσωδία της Ελληνικής γλώσσας άρχισε από την πρώτη επαφή που είχε ο άνθρωπος με το περιβάλλον του. Άκουσε τους ήχους της φύσεως, εντυπωσιάστηκε, τους μιμήθηκε και σαν λογικό ον που είναι, σιγά-σιγά όπως μεγάλωνε το σώμα του, άρχισε η καθαρή μνήμη του να καταγράφη ότι άκουγε κι ότι έβλεπε. Τότε αρχίζει κι η πνευματική του ανάπτυξη.
Ακουσε-Σκέφτηκε-Μίλησε (ήχησε).
Λόγος + Ηχος + Έκφρασις = Προσωδία.
Τα φωνήεντα τον πρώτο καιρό δεν ήταν συγκεκριμένα, όπως δεν είναι και του μωρού όταν λέει ουααα. Οι πρώτες συλλαβές-λέξεις ειπώθηκαν, πριν η γραφή εξελιχθεί βάσει του Αλφαβήτου με τις γραμματικές αποκλήσεις των Αλεξανδρινών.
Θα πρέπει να υπολογήσουμε ότι αρχικά τα φωνήεντα στην ακαλλιέργητη ανθρώπινη φωνή, δεν ήτανε συγκεκριμένα, όπως π.χ σήμερα λέμε α και είναι α. Στην αγγλική γλώσσα ο φθόγγος α ακούγεται ασαφής κάτι μεταξύ του α-ε. Αυτό ισχύει για όλα τα φωνήεντα, όπως το υ (u γαλλικά) ακούγεται ου κι άλλοτε ι, έτσι είναι λογικό μία λέξη με τα ίδια σύμφωνα, κάθε φάρα και φυλή τα φωνήεντα να τα “έπιασαν” ακουστικά με διαφορετικές συνηχήσεις. Μα και τα νήπια δεν μπορούν ν’ αρθρώσουν μία λέξη σωστά αλλά παρεφθαρμένα, θα περάσει καιρός και με την επιμονή των γονέων θα πει σωστά τις πρώτες λέξεις και φράσεις. Μ’ αυτήν την παραφθορά, φωνηέντων και συμφώνων που δημιουργούσε η προσωδία, άρχισαν να δημιουργούνται οι διάλεκτοι και ιδιωματισμοί, της ελληνικής γλώσσας όπως: επάενα ή πηαίνω ακατόπι,ο υγιός τση, γέλ-ι-α ή γέγια, το αναμετάξυ κλπ. κι ανάλογα με τα φύλα και τις ιδιαιτερότητες του χώρου όπου μιλούσαν-ζεστά ή κρύα μέρη- έβγαινε από αυτή τη μάνα γλώσσα μία παρεφθαρμένη ελληνική, η οποία κατέκλυσε όλο τον κόσμο.
Κάθε φυλή πήρε τα δικά της ιδιώματα μέσα από αυτήν την ελληνική γλώσσα, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να μιλήσει ο άνθρωπος, παρά μόνο με την κατάταξη συλλαβών από φωνήεντα και σύμφωνα.
Εκείνη την πρωτόγονη εποχή μαζί με την προσωδία -τραγουδιστών συλλαβών, λέξεων-ανεπτύσσετο και η μουσική η οποία δημιούργησε συγχρόνως και το πολύτιμο 5φθογγο πολυφωνικό τραγούδι, όπου μέσα σε μία ομάδα, κάθε άνθρωπος τραγουδούσε το δικό του τραγουδιστό μέρος, αντιγράφοντας τους ήχους της φύσεως αρχικά χωρίς λόγια. Ο πρώτος εμιμείτο ένα πουλί, ο άλλος έμπαινε ανάμεσα κι εμιμείτο άλλο πουλί, κι ο άλλος κρατούσε το μουρμουρητό της φύσεως (φυλλωσιές δέντρων κλπ.)με το γνωστό μας ισοκράτη.
(Μέχρι τις μέρες μας υπήρχαν αγρότες στα ορεινά της Ελλάδος, οι οποίοι παρουσιάστηκαν στο Μέγαρο μουσικής Αθηνών παρουσιάζοντας συνομιλίες με τη γλώσσα των πουλιών.)
Πολύ αργότερα άρχισαν να δημιουργούν συλλαβές και λέξεις τις οποίες γυρόφερναν μ’ ένα φωνήεν όπως κάνουν και σήμερα στο τραγούδι:ΩωωΩοΩοοοο ρε παιδιάαΑαα κλπ. κατ’ αυτόν τον τρόπο εξελίχθηκε η μουσική πολυφωνία.
Αυτό ήταν το προζύμι για να γεννηθεί η πρώτη έντεχνη μουσική του κόσμου.
Όταν ετέθη θέμα γραφής μέσω του Αλφαβήτου, και καθιερώνοντας το τονικό σύστημα με τις απαιτήσεις του συντακτικού και της γραμματικής, χάθηκε η προσωδιακή προφορά που βοηθούσε την έκφραση η συνεχόμενη ηχητική δύο-τριών φωνηέντων. Μία σημερινή “καλημέρα”, με πόσους εκφραστικούς τρόπους μπορούμε να την αποτείνουμε: σ’ έναν σεβάσμιο, σε μια μαθήτρια, σ’ έναν φίλο μας ή εχθρό μας; Για τον καθένα από αυτούς, η φωνή μας μ ‘αυτή την ίδια λέξη, θα πάρει άλλη χροιά.
Οι δίφθογγοι και τρίφθογγοι στριμώχτηκαν -προσαρμόστηκαν για την επιστημονική εξέλιξη της γλώσσας. Οι απαιτήσεις της γραμματικής όμως, εμπόδισαν ν’ αποτυπωθεί και η σωστή προφορά των προσωδιακών λέξεων όπως: Αία, Γαία, Αιγαίον. Είμαστε
σίγουροι ότι προφερότανε με Εα, γεα, εγέον; μήπως η προσωδία ήθελε : ΑιΕΑ, ΓΑιΑ, ΑιΓΑιΕΟΝ, (το γιώτα να συρθεί γρήγορα στο επόμενο φωνήεν) διότι ο άνθρωπος όπως μιλούσε, έτσι κι έγραφε, δεν περίμενε το αλφάβητο για να νοιώσει την ανάγκη της γραμματικής. Ήδη τα “Πελασγικά” γράμματα έχουν διαβαστεί κι εξηγηθεί από τον σοφό ιατρό γλωσσολόγο Ιακ. Θωμόπουλο (Πελασγικά).
Εμφανής η προσωδία και στις επόμενες λέξεις όπου το δίγαμμα F γίνεται εξάρτημα της προσωδίας. Σύγχρονοι ερευνητές διέσωσαν πάρα πολλές λέξεις με δίγαμμα, που μπορούμε να το αποδώσουμε με β-φ: ΕFεικοσάβιος, εFείκοσι, εFεικοστός. Εείλεον, εείλω,= περικύκλωσαν. Εείπα=είπα. Fοθέω=ωθώ, σπρώχνω, Αιαία= νήσος, Οιήϊα=Τα ηνία, τα πηδάλια. Φάος-φώος-φως. Ας θυμηθούμε και τη δική μας σήμερα προφορά και γραφή όπως: είπα στον πρόεδρο να καθήσει σ’ αυτή την καρέκλα:φωνητικά ακούγεται “είπα στο μπρόεδρο να καθήσει σ’ αυτή τη γκαρέκλα” το “ν” το μετατρέψαμε σε μπ και γκ.
Κατά το διάστημα χιλιάδων χρόνων απ’ όταν μίλησαν οι άνθρωποι, τα ύδατα –τα νερά, τους έδωσαν διάφορες ονομασίες.Το αΒ-εΒ =Κατοικία, μας θυμίζει την προφορά του I have, με την Αγγλική προφορά στον ουρανίσκο, όχι με την ελληνική που το Χαίρε το αποδίδουμε το Ε ανοίγοντας το στόμα οριζόντια, αλλά Χ-άϊ-ρε να γλιστρίσουνε γρήγορα στο ρε.
Αα= Τα ύδατα. Είναι μια φυσική μονοσύλλαβη λέξη που δεν μπορείς να την προφέρεις Α!
Θα σου πάρει και άλλο ένα “α” για ν’ ακουστεί η έννοια Αα. Θα πρέπει να θυμηθούμε ότι ακόμα και το Αα δεν προφερότανε όπως θα το λέγαμε σήμερα (αα), αλλά με τα τεταρτημόρια του ήχου, που μόνο η φωνή μπορεί ν’ αποδώσει και τα διάφορα μη συγκερασμένα όργανα.
Με βάση το Αα θα συναντήσουμε λέξεις με πολλά φωνήεντα που όλοι αναρωτηθήκαμε, γιατί τόσα Ααα στη λέξη: Αάατον, αάβακτοι, ααγές, αασχετόν, αάσαι κ.α. Όμως πρέπει να φανταστούμε ότι όλα αυτά τα φωνήεντα δεν προφερότανε σε μία μονότονη γραμμή, αλλά κυματιστά δημιουργώντας αυτή τη μοναδική μουσικότητα της Ελληνικής γλώσσας.
Όσοι μουσικοί ασχολούνται με το θέμα της γλώσσας μας, καταλαβαίνουν ότι η βάση της μουσικής των Ελλήνων είναι η Προσωδία (λόγος+ήχος). Προσπαθώντας ό άνθρωπος να μιμηθεί τη φύση, πρόφερε τραγουδιστούς φθόγγους, (βλέπε Πεντάφθογγο) μ’ αυτόν τον τρόπο γεννήθηκε η προσωδία. Όταν οι φθόγγοι δια συλλαβών, άρχισαν να πέρνουν μία συγκεκριμένη έννοια και μορφή, όπως
(Αγ-Αιγ=ύδατα, Αϊα-νερό) τότε οι πρώτοι άνθρωποι συνομιλούσαν με το δικό τους πρωτόγονο ύφος και συλλαβισμό. Έτσι άθελά τους έθεσαν τις βάσεις για μία μουσική ανάπτυξη.
Λόγος και ήχος μαζί δημιουργούν και αναπτύσσουν τη σκέψη και το συναίσθημα.
Για να ακριβολογήσουμε, αρχικά η γλώσσα εξελίσσετο μαζί με μία πρωτόγονη μουσική.
Κι όσο περνούσε ο καιρός, τόσο το γλωσσικό όργανο του ανθρώπου γυμναζότανε και μπορούσε να προφέρει τις εντυπώσεις του από τη φύση με πολλούς τρόπους όπως
(Γκολ-Κολ=το φρέαρ, αφ αρχικά =νερό, -ορ-αρ= ο χρυσός).
Όταν ο συνδυασμός των φωνηέντων-συμφώνων μιας γλώσσας είναι σκληρός κι ο ήχος είναι ανάλογος. Έτσι μπορούμε να ξεχωρίζουμε την Ιταλική από την Γαλλική ή την Αγγλική από την Γερμανική κλπ. Η Αρχαία Ελληνική όμως η οποία είναι μια πλήρης μουσική γλώσσα είναι ασυναγώνιστη και βεβαίως κάθε άλλος συνδυασμός γλώσσας γίνεται παρεφθαρμένη Ελληνική όπως είναι η Χαλκιδική η μετέπειτα Λατινική.
Αυτή η μάνα γλώσσα όταν έφτασε στο τελειότερο σημείο, να γίνει η γλώσσα της Επιστήμης και της Τέχνης, από μία τάση να την εκλεπτύνουμε, προσπαθήσαμε να την ανεβάσουμε όσο γίνεται πιο ψηλά με αποτέλεσμα να αυτογκρεμιστούμε. Διότι οι Αρχαίες Ελληνικές Τραγωδίες το μεγαλύτερο έργο της ανθρωπότητας, δεν μπορέσαμε ούτε να το συναγωνιστούμε, ούτε να το ξεπεράσουμε. Για μας και για κάθε ευρωπαίο,η Ελληνική μουσική είναι μόνο η Τραγωδία. Δεν μπορέσαμε όμως κατά τη διάρκεια τόσων αιώνων να συνεχίσουμε αυτή τη μουσική. Οι ξένοι που προσπάθησαν δεν μπόρεσαν ούτε αυτοί να δημιουργήσουν κάτι νεώτερο, απλά μιμήθηκαν ορισμένα στοιχεία της τραγωδίας.
Διότι η όπερα, οπερέτες, ορατόρια κλπ. είναι απομίμηση της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας.
Εμείς σαν Έλληνες κληρονόμοι αυτής της τραγωδίας δεν καταλάβαμε τη σύνθεσή της. Μεταφράσαμε το αρχαίο κείμενο, στηριχτήκαμε στους ρυθμούς: τα μακρά και τα βραχέα, αναλύσαμε τα λόγια και τις λέξεις όσο μπορέσαμε αλλά δεν καταλάβαμε ότι κάθε αρχαία ελληνική λέξη, είναι μία μουσικο-ρυθμική οντότητα που περικλείει τη δική της δυναμική. Η μεταφρασμένη λέξη στη νεότερη ελληνική χάνει τη γοητεία της και τη δύναμη της. όπως επί παραδείγματι:
Ας ψάλλουμε τον ύμνο του Πρόκλου αφιερωμένο στον Ήλιο:
Κλύθι πυρός νοερού ---Άκουσέ με βασιληά
βασιλεύ ---του νοερού πυρός
Χρυσήνιε Τιτάν ---Τιτάνα με τα χρυσά ηνία.
Παρατηρείται δε το εξής φαινόμενο. Η μουσική κλίμακα των Βυζαντινών Ύμνων και του Δημοτικού τραγουδιού στηρίζεται σε φυσικές κλίμακες, (δηλαδή με αποχρώσεις του σταθερού ήχου όπως: από το μαύρο χρώμα αν αναμίξουμε το άσπρο θα έχουμε γκρίζους τόνους, από το κόκκινο με άσπρο- ροζ, το κίτρινο- με πορτοκαλί, το μπλε - με γαλανό κλπ. το ίδιο κι ο ήχος παράγει παραπλήσιες αποχρώσεις) που ονομάζονται ημιτόνια και τεταρτημόρια του τόνου.
Άλλο όμως ο τόνος του χρώματος ικ άλλος ο τόνος του ήχου.
Θυμηθείτε τον τραγουδιστή σε δημοτικό τραγούδι, ή τη βυζαντινή υμνωδία με τον ψάλτη που αρχίζοντας να ψέλνει, σέρνοντας υψώνει κι ανεβοκατεβάζει τη φωνή του μ’ ένα ιδιόρυθμο τόνο που εκφράζει το σεβασμό και την ιερότητα: ΩοοΩοοοο! Τα Ωοο έχουν άλλη έκφραση από τα Ωοο του Δημοτικού τραγουδιού. Αντίθετα η ευρωπαϊκή μουσική έχει κλίμακα συγκερασμένη. Δηλαδή η νότα ΝΤΟ δεν ταλαντεύεται με τις διπλανές της, είναι κοφτή μέσα στην κλίμακα που διαίρεσε και υποδιαίρεσε ο Πυθαγόρας, ώστε να δημιουργηθούν στη Δύση αργότερα οι δύο μουσικές κλίμακες (μείζονες –ελάσσονες.)
Ενώ όμως οι ευρωπαίοι έχουν συγκερασμένη μουσική, (με τόνους και ημιτόνια) δεν μιλούν συγκερασμένα, επίσης έχουν διατηρήσει την αρχική προφορά των λέξεων με γκ-ντ-μπ-τζ κλπ. που για τους ΄Έλληνες της αρχαίας εποχής εθεωρείτο βάρβαρη.
Αντίθετα εμείς σήμερα, ενώ τραγουδάμε με τη φυσική μας μουσική κλίμακα, μιλάμε κοφτά-συγκερασμένα. Λέξεις όπως:Ηιερείς-Ηίερος-Ηιέρεια, τις έχουμε απορρίψει μιλώντας κοφτά.
Ο Γάλλος το “νερό= EAU” το γράφει με τρία φωνήεντα το προφέρει όμως με ένα Ο.
Θυμηθείτε τον Γάλλο στρατηγό Ντε Γκώλ πως στράβωνε το στόμα του και είναι αποτυπωμένο σε φωτογραφίες το Ο! Που σημαίνει ότι κατά την προφορά γλιστρούσε γρήγορα τα τρία φωνήεντα.
Επίσης οι Γάλλοι CH- Ch=Chapeau, chemin, τα προφέρουν βαριά, όπως στην Ήπειρο λένε: πεντακόσσια, εξακόσσια, σσιάδι, σσιήκω απ’ αύτου, χαλασσιά μου αλλά και στην Κύπρο λένε “φορεσσιά “κλπ.
Στην παρούσα περίπτωση του Λεξικού, δεν είναι απαραίτητο ν’ αποδώσουμε με τη γραφή του πολυτονικού, τις πρωτόγονες λέξεις με το καθιερωμένο αυτό σύστημα του τονισμού, αφού το τονικό σύστημα –ήταν και η αιτία που χάθηκε η προσωδία- και καθιερώθηκε τα τελευταία 2-3 χιλιάδες π.Χ. χρόνια του αρχαίου ελληνικού κόσμου. Ενώ εμείς αρχίζουμε την καταγραφή συλλαβών και λέξεων πριν οι άνθρωποι μάθουν να γράφουν με τους κανόνες του τονικού συστήματος.
Εμείς σήμερα διαβάζουμε μ’ έναν ίδιο τρόπο από αριστερά στα δεξιά. Οι αρχαίοι όμως άρχιζαν κι από δεξιά αριστερά, βουστροφηδόν και κυκλικά, αρχίζοντας από το κέντρο. Αυτό είχε αποτέλεσμα οι σημερινοί άνθρωποι να μη μπορούν πάντα να διαβάζουν σωστά τα αρχαία κείμενα.
Έτσι μπορούμε να παρακολουθήσουμε την εξέλιξη της γλώσσας μας από το πολύ μακρινό παρελθόν. Θεωρήσαμε χρήσιμο να δημιουργήσουμε ένα Λεξικό λέξεων και συμπεριλάβαμε όσες λέξεις ήταν δυνατόν να συμπεριληφθούν σε μία γλώσσα των εκατομυρίων λέξεων. Από αυτές άλλες ακόμα υπάρχουν, άλλες αλλοιωμένες κι άλλες χάθηκαν με το πέρασμα του χρόνου.
Μέλπετε ω! Παίδες
Εκάεργον και Εκαέργην
Ενώ ο λαός, κατά Κλήμεντα τον Αλεξανδρέα έψαλλεν:
Βέδυ, Ζαψ, χθων, πλήκτρον, σφιγξ, Κναξ, Ζδι, Δζι, Χθύπτης, φλεγμός, δρύψ. Αυτές οι ιερές λέξεις που αναφέροντο στο νερό, εψάλλοντο στους Δελφούς, Δωδώνη, Ελευσίνα, Έφεσσο και σε κάθε ιερό χώρο.
Παρατηρήσαμε κατά την έρευνά μας, ότι ο Ησύχιος, ο Νικόλαος Λορέντης, τα Ομηρικά λεξικά, πιθανόν και άλλοι που μας διαφεύγουν, επιμελώς έχουν απορρίψει λέξεις και συλλαβές της πρωτογόνου εποχής. Θέλοντας τον εκλεπτισμό της γλώσσας απέφυγαν να καταγράψουν λέξεις που αρχίζουν από :γκ, μπ, ντ, τζ, τσ. Κι όσοι της φυλής των Ελλήνων εξακολούθησαν να ομιλούν την αρχική τους γλώσσα θεωρήθησαν βάρβαροι. Αλλά μ’ αυτό τον τρόπο αποκρύψαμε την εξέλιξη της γλώσσας μας από το ξεκίνημά της. Γι αυτό φτάσαμε στο σημείο λέξεις ελληνικότατες να τις γράφουν τα λεξικά μας ως τούρκικη, σλαύικη, ιταλική κλπ.
Η γλώσσα μας άρχισε από τον απλό λαό εκείνον που δεν γνώριζε ακόμη να γράφει και να διαβάζει. Οι άνθρωποι της υπαίθρου, είναι αυτοί που διέσωσαν και διασώζουν πολλές λέξεις με την προφορά τους κι όχι οι διανοούμενοι της κάθε εποχής και οι οποίοι είναι υπεύθυνοι για την σημερινή καταστροφή, από τη στιγμή που η Ελληνική γλώσσα είχε γίνει η γλώσσα της Επιστήμης και της Τέχνης. Έτσι φτάσαμε στο σημερινό κατήφορο.Η προσωδία των αρχικών λέξεων στραγγαλίστηκε για τη γραμματική υποχρέωση, θέτοντάς την κάτω από κανόνες. Ενώ όλες οι λέξεις κι αυτές που προϋπήρχαν, μπήκαν κατ’ ευθείαν στον κανόνα.
Έτσι παρατηρούμε στον Διονύσιο Οινοανδέα η λέξις: προσωδώντας “συμπολεϊτευτής” να γράφεται σήμερα συμπολιτευτής. (επροφέροντο όλα τα φωνήεντα με κυματιστό τρόπο κι αυτό δημιουργούσε τη μουσικότητα του λόγου)
Τύχη-τείχη-τοίχος. Κοινός-Καινός-κενός. Είναι –είνε, τα διπλά σύμφωνα τα οποία επροφέροντο με ιδιάζουσα προφορά, πολλά από αυτά καταργήθηκαν, ενώ η προφορά των σε πολλές περιφέρειες ακόμη υπάρχει κ.ά.
Οι τόνοι (οξεία, βαρεία, περισπωμένη ή δασεία-ψιλή) που κατά τη γραφή είναι σημεία έκφρασης της προσωδίας - δεν λειτούργησαν ποτέ προσωδιακά από τον μετέπειτα Έλληνα, -όμως πρακτικά- ετέθη
1ον θέμα ορθογραφίας.
2ον δυσκόλευε γενικότερα την εκμάθηση της αρχαίας γλώσσας, αλλάζοντας τις διφθόγγους από την προσωδιακή τους κατάσταση σε γραμματική υποχρέωση.
Τα ρυθμικά σημεία Μακρό –βραχύ, (-υ) μπέρδεψαν και απομάκρυναν τον Έλληνα από την αρχική του γνώση. Τα μακρά και τα βραχέα, αφορούν τη μετρική μιας συλλαβής, το ρυθμό, δηλαδή τη διάρκεια των φωνηέντων, όχι τη μελωδική της απόδοση η οποία αποτελεί την έκφραστική δύναμη του λόγου.Το σπουδαιότερο είναι ότι όλα δυσκόλεψαν, ώστε να μη μπορεί να γίνεται αντιληπτό στους Έλληνες, το βαθύτερο νόημα των αρχαίων κειμένων.
Το Πολυτονικό σύστημα, για τη σημερινή εποχή, πιστεύουμε ότι είναι φρόνιμο να μείνει μόνο για τους επιστήμονες και την ιστορία, όπως η Λατινική και τόσα άλλα. Προέχει οι σημερινοί άνθρωποι να μπορούν να μαθαίνουν την ιστορία του κόσμου και να διδάσκονται μέσα απο τα αρχαία κείμενα κι όχι η προτεραιότητα να βρίσκεται στους γραμματικούς κανόνες.
Σήμερα υπάρχουν γλωσσολόγοι που προσπαθούν να εντάξουν όλες τις λέξεις των Ελλήνων στον κώδικα του Ελληνικού Αλφαβήτου, πιστεύουμε όμως, ότι όταν ο άνθρωπος άρχισε να μιλάει, δεν είχε κατά νου κώδικα.Υπάρχουν λέξεις πρωτόγονες, προ-ομηρικές και άλλες αρχαίες που τις μιλάμε και σήμερα. Όλες αυτές δεν μπορούν να ενταχθούν σε κώδικα. Και πάλι η γλώσσα μας έχει τόσο ευρύ φάσμα, που μπορούν κι αυτές να ενταχθούν τυχαία κι όχι διότι κάποιος εγκέφαλος τις ενέταξε στον κώδικα. Η ίδια η προφορά των πρωτογόνων λέξεων δεν αφήνει περιθώρια για να ενταχθεί σε κώδικα (π.χ.Γκωλλ-κολ-βηρ= το φρέαρ, Σαρπ=πέτρα, Λίλυ =το ύδωρ).
Βεβαίως είναι ένα πολύ έξυπνο παιχνίδι για να εξοικειώσει τον άνθρωπο στην ελληνική, κι όχι μόνο δεν κάνει κακό, αλλά τροχίζει το νου, τον διερύνει και τον κάνει να σκέφτεται και να ερευνά.
Καλόν είναι, να διδασκόμαστε τις λέξεις ξεχωρίζοντας τις εποχές και να ερευνώνται μόνο αυτές που μπήκαν σε κώδικα μετά την εφαρμογή του.
Οι πρωτόγονες λέξεις και εκφράσεις πρέπει ν’ αναφέρονται σ’ αυτούς που διδάσκονται τον κώδικα, όχι μόνο διότι ακόμα τις μιλάμε, αλλά είναι και η βάσις της ομιλίας μας την οποίαν πρέπει να γνωρίζουμε: Γκουλ=βράχος, Ζβιχ=λευκόν. Ο κώδικας αφορά την εξέλιξη της γλώσσας μας κι όχι την αρχή της γενέσεώς της.
Η Ελλ.γλώσσα δεν ανεπτύχθει εξ αρχής με κώδικα, αλλά με προσωδία:
Ιέρα=τα αγαθά, εξαFετές,(εξαετίαν), εννεFάχιλοι=9 χιλιάδες, FεπονFετές =έτος,
ιεήϊος, ιείη= πορεύοιτο, ιοί =τα βέλη, οιήθεοι= παίδες άγαμοι έ=είπον, κλπ.
επίσης η συναίρεσις των φωνηέντων, αλλοίωσε το ύφος και το χαρακτήρα της προσωδίας.
Αφού οι άνθρωποι αρχικά έγραφαν όπως μιλούσαν.
Ούτε μπορούν ν’αποτυπωθούν γραπτώς οι διακυμάνσεις της φωνής όταν αυτή εκφράζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου