ΑΣΚΛΗΠΙΟΣ - ΕΝΑΣ ΓΙΑΤΡΟΣ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ

H Θόλος/Θυμέλη μετουσιώνεται εις Ναόν/Νούν πνευματικής εκπομπής θείων ιδεών ,τροφοδοτούσα την ανθρωπότητα με θυμίαμα αληθινών απαντήσεων ουρανίου κάλλους ,τας οποίας με μεγαλοφροσύνη διασπείρει προς όλας τας κατευθεύνσεις ο πέτρινος λόγος των διακοσμημάτων της.

--------------------------------------------

Στους ναούς του Ασκληπιού προσερχόταν ,ικέτες ,οι πάσχοντες απο νόσους ή τραύματα προκειμένου να θεραπευθούν απο τον ίδιο τον θεό . Εναν θεό θεραπευτή.Το θεραπεύειν ανήκει στην φύση και την ουσία του και που σώζει ανθρώπινες ζωές ή ανακουφίζει απο τους πόνους. Ο Ασκληπιός ειναι υιός του Απόλλωνος ,επίσης θεραπευτού. Οι ναοί του Ασκληπιού ,τα Ασκληπιεία ήσαν λατρευτικοί τόποι,σχολές όπου οι νεαροί ιατροί μαθήτευαν στο πλευρό εμπείρων ιατρών , που υπηρετούσαν στα ιερά ως ιερείς , και θεραπευτήρια. Το να είναι ιατροί αποτελούσε προϋπόθεση της ιερατικής τους ιδιότητος.

Παράλληλα ,για να προσφέρουν όσο το δυνατόν καλύτερα τα θεραπευτήρια τις υπηρεσίες τους στους πάσχοντες ανθρώπους και μερικές φορές και σε ζώα σύμφωνα με μαρτυρίες ,ήταν απαραίτητη προυπόθεση να λειτουργούν πρώτα και κυρίως ως λατρευτικοί τόποι του Ασκληπιού. Οι ικέτες πρίν εισέλθουν στον ναό ,έπρεπε να λουσθούν και να καθαρθούν και ύστερα να προσφέρουν θυσία στον θεό ,ο καθένας ανάλογα με τις δυνατότητές του. Στη συνέχεια όταν πιά είχε δύσει ο ήλιος εισερχόταν στο ιερό ,άνευ πληρωμής . Ξάπλωναν κάτω ξεσκέπαστοι και αποκοιμιόντουσαν.Διαδικασία εγκοίμησις στην διάρκεια της οποίας ο θεός Ασκληπιός εμφανιζόταν σε κάθε ικέτη ξεχωριστά, σε ένα όνειρο που όμως δεν ήταν όνειρο. Στην πραγματικότητα,όπως όλα μαρτυρούν ,επρόκειτο για μιά Ιεροφάνεια ,μία Ιεροφάνεια ξεχωριστή για κάθε ικέτη και είχε προφανώς θεραπευτικό σκοπό.

Ο κυριώτερος τρόπος μέσω του οποίου οι θεοί φανερώνονται στούς θνητούς κατά την αρχαία μας παράδοσης είναι η Ιεροφάνεια και η Ιεροφάνεια συντελείται κυρίως στο πλαίσιο των ιερών μυστηρίων και αποτελεί την κορύφωσή τους. Η θεεική Ιεροφάνεια  όμως ειναι δυνατόν να συμβεί και σε μή μυστηριακές τελετές , δηλαδή απλά σε βωμούς και μέσα στους ναούς των θεών. Στα Ελευσίνια Μυστήρια , τα Μεγάλα Μυστήρια ,τελούμενα ανα πενταετία , η θεά Περσεφόνη εμφανιζόταν στούς μύστες. Ηταν η Ιεροφάνεια της θεάς στην τελευταία νύκτα των Μυστηρίων – Ιερά Νύκτα – που διαρκούσαν εννέα ημέρες, χωρίς αυτό να θεωρείται ως θαύμα.

Εμφανιζόμενος λοιπόν ο Ασκληπιός σε κάθε ικέτη , άλλοτε τους θεράπευε απλώς αγγίζοντάς τους,άλλοτε μέσω  φαρμακευτικής και χειρουργικής θεραπείας,άλλοτε δια της υπόδειξης της θεραπείας που έπρεπε να ακολουθήσουν.

Στην συνέχεια όταν οι ικέτες ξυπνούσαν , αφηγούνταν το όνειρο στους ιερείς ιατρούς ,οι οποίοι ερμήνευαν τις υποδείξεις του Θεού Ασκληπιού και εφήρμοζαν την αγωγή που υπέδειξε ο Θεός.Τα φάρμακα , αν είχαν κόστος τα πλήρωναν μόνο οι εύποροι . Τα φάρμακα παρείχοντο δωρεάν στους φτωχούς. Απο μαρτυρίες των ικετών , ο θεός εμφανίζετο  άλλοτε ευγενικός ,γενειοφόρος , κρατώντας ένα ραβδί και άλλοτε ως λεπτός νέος με γλυκειά και αρμονική φωνή. Απο μαρτυρίες των ικετών κατά την διάρκεια της Ιεροφάνειας ο Ασκληπιός εκτελούσε και χειρουργικές επεμβάσεις.Εκτός απο τραύματα και ασθένειες ,ο Ασκληπιός θεράπευε και ψυχικά νοσήματα.

Ο ιατρός Γαληνός γράφει σχετικά

Και δεν ειναι ολίγοι οι άνθρωποι που όσα χρόνια και άν νοσούσαν στις διαθέσεις των ψυχών τους,εμείς του κάναμε υγιείς ,αποκαθιστώντας το μέτρο στις συγκινήσεις τους και μεγάλος μάρτυρας του λογου μας αυτού ο πατρώος θεός Ασκληπιός ειναι , που πολλούς διέταξε να συγγράψουν ωδές ή μίμους κωμικούς και ορισμένα τργούδια να συνθέσουν ,καθως του θυμοειδούς τους οι κινήσεις είχαν γίνει περισσότερο σφοδρές του δέοντος και είχαν καταστήσει την θερμοκρασία του σώματος υψηλότερη απο αυτή που πρέπει να είναι,και άλλους πάλι , όχι λιγους και αυτούς τους διέταξε να επιδοθούν στο κυνήγι και την ιππασία και την άσκηση με όπλα . Αμέσως προσδιόρισε το είδος του κυνηγίου στο οποίο έπρεπε να επιδοθούν και το είδος των όπλων με τα οποία έπρεπε να κάνουν γυμνάσια. Διότι όχι μόνο ήθελε να διαγείρει το θυμοειδές αυτών των ανθρώπων ,που νοσούσε ,αλλά ορίζοντας την μορφή των γυμνασίων , θέλησε να το επαναφέρει στο σωστό μέτρο.

Αναθηματικές στήλες στα Ασκληπιεία με τα ονόματα των ιαθέντων και την νόσο μαρτυρούν και συνάμα πιστοποιούν του λόγου το αληθές .Ουδέποτε έχει υπάρξει αμφισβήτηση στον αρχαίο κόσμο για τα θεραπευτήρια – Ασκληπιεία. Αντιθέτως υπήρχε μεγάλη εκτίμηση.

Ιπποκράτης , Ρούφος και Γαληνός διαβεβαιώνουν οτι όντως οι ασθενείς έβλεπαν στην διάρκεια της εγκοιμήσεως τον θεό και εθεραπεύοντο απο αυτόν. Οι μαρτυρίες για τις θεραπείες του Ασκληπιού ειναι πολλές και σοβαρές τόσες ώστε να καθίσταται αδιαμφισβήτητο γεγονός , οτι πολλοί ασθενείς εθεραπεύοντο στα Ασκληπιεία.Προφανώς δεν εθεραπεύοντο όλοι οι ασθενείς , αφού δεν υπάρχει θεός που να μπορεί να υπερβεί τα όσα ορίζει η Μοίρα . Ανίατες, βαριές περιπτώσεις μπορούσαν όμως και αυτές να βρούν μία αρωγή,μία ανακούφιση,να τους προταθεί απο τον θεό μία αγωγή που θα λιγόστευε τις οδύνες τους.

Υπάρχει σαφής και διακηρυγμένη αντιπαράθεση μεταξύ θρησκείας και επιστήμης.Στα Ασκληπιεία ο θεός που θεραπεύει ειναι η επιστήμη,η ιατρική,που ειναι συνάμα επιστήμη και τέχνη ανήκει στην ουσία του Ασκληπιού. Γι΄ αυτό άλλωστε στα Ασκληπιεία υπηρετούν ιατροί . Δηλαδή οι ιερείς του Ασκληπιού ειναι συνάμα και ιατροί. Παράλληλα ο ίδιος ο θεός συχνά θεραπεύει με επιστημονικό τρόπο. Χειρουργεί τους ασθενείς ,επινοεί,παρασκευάζει και χορηγεί φάρμακα,δίνει ψυχιατρικές συμβουλές.

Δεν ειναι τυχαίο άλλωστε οτι με την επικράτηση του Χριστιανισμού τα Ασκληπιεία ήταν το τελευταίο καταφύγιο των καταδιωκομένων Ελλήνων . Δεν ειναι τυχαίο άλλωστε οτι  οι θεοί με τους οποίους παρέμειναν ψυχικά δεμένοι οι Ελληνες απο την εποχή της επικράτησης του Χριστιανισμού μέχρι σήμερα ήταν,  ο Ασκληπιός και ο Διόνυσος και ας μήν ανήκαν στο δωδεκάθεο. Ηταν θεοί ανθρώπινοι , γιατροί χωρίς σύνορα . . . του σώματος και της ψυχής που παρέμειναν γήινα.

----------------------------------------------------------

Γιος ενός θεού και μιας θνητής, ο Ασκληπιός δε συγκαταλεγόταν στους ισχυρούς θεούς που κατοικούσαν στον Όλυμπο, αλλά θεωρούνταν απλός ήρωας, που είχε θεϊκή καταγωγή.
Γέννηση του Ασκληπιού
Ο Απόλλωνας ήταν ζηλότυπος θεός και δυσαρεστήθηκε ιδιαίτερα όταν ένας κόρακας του αποκάλυψε ότι η ερωμένη του επρόκειτο να παντρευθεί ένα θνητό. Πρώτα, λοιπόν τιμώρησε για τα κακά μαντάτα τον κόρακα, αλλάζοντας το λευκό του φτέρωμα στο γνωστό μας μαύρο. Κατόπιν τιμώρησε την ερωμένη του καίγοντάς τη, αν και σε άλλη εκδοχή του μύθου ήταν η Άρτεμις που εξέθεσε την «άπιστη» Κορωνίδα (ή Αρσινόη). Πριν να αποτεφρωθεί εντελώς η Κορωνίς, ο Απόλλωνας διέσωσε το νήπιο που έφερε στη μήτρα της από τις φλόγες. Ο νεογέννητος Ασκληπιός χρειαζόταν κάποιον για να τον μεγαλώσει. Έτσι ο Απόλλωνας σκέφθηκε το σοφό κένταυρο Χείρωνα, μια άλλη ενδιαφέρουσα θεραπευτική μορφή της ελληνικής μυθολογίας, πιθανώς προ-ολύμπια, αφού τον συναντάμε να διατρέχει τις πεδιάδες της Κρήτης, όταν γεννήθηκε ο Δίας. Ο Χείρων, λοιπόν, ο εκπαιδευτής τόσων ηρώων όπως ο Αχιλλέας, ο Ακταίων, ο Ιάσων, ο Πάτροκλος, ο Πηλέας κ.α. ανέλαβε την εκπαίδευση του Ασκληπιού. Θα παρατηρήσουμε εδώ ότι ο Χείρων είναι σύμβολο μιας προαιώνιας σοφίας, αυτής που υπάρχει πριν από το σχηματισμό των θεών. Η σοφία του κένταυρου είναι σε σημαντικό βαθμό παρούσα στη διάπλαση των ηρώων της ελληνικής μυθολογίας. Είναι ένα από τα ζητούμενα στο ταξίδι της ηρωικής αναζήτησης και της ολοκλήρωσης του εαυτού.
Συνεπώς, αν και ο Απόλλωνας υπήρξε θεός της θεραπείας, ήταν ο Χείρων που δίδαξε τη θεραπευτική τέχνη στον Ασκληπιό. Στην ανατροφή ανακατεύεται και άλλο ένα αρχέτυπο της σοφίας –ολύμπιο αυτή τη φορά- η θεά Αθηνά, η οποία προσφέρει στον Ασκληπιό το πολύτιμο αίμα της Μέδουσας.
Ο μύθος της Άλκηστης
Το αίμα της Μέδουσας, αυτό που δόθηκε στον Ασκληπιό από την Αθηνά, διαιρείτο σε δύο μέρη, με βάση τη φλέβα από την οποία είχε αναπηδήσει. Το αίμα από τη δεξιά φλέβα θα μπορούσε να θεραπεύσει την ανθρωπότητα, ακόμη και από το θάνατο, ενώ το αίμα από την αριστερή φλέβα μπορούσε να θανατώσει. Τούτο το θάνατο βίωσε ο Χείρων από τα δηλητηριασμένα βέλη. Στον αρχετυπικό θρησκευτικό δυϊσμό, στην πάλη του θεραπευτικού καλού και του σκοτεινού κακού υποκύπτει ακόμη και η προαιώνια σοφία στους κοσμολογικούς μύθους της ανθρωπότητας, ακόμη και αν ακολουθεί η ανάσταση και η ανανέωση.
O Ασκληπιός ανατράφηκε για να γίνει ικανός θεραπευτής, αλλά όταν έφερε πίσω στη ζωή τον Καπανέα και τον Λυκούργο (σκοτώθηκαν στη διάρκεια του πολέμου των Επτά επί των Θηβών) και τον Ιππόλυτο, το γιο του Θησέα, ανήσυχος ο Δίας για την εξουσία του πάνω στη ζωή και το θάνατο, σκότωσε τον Ασκληπιό με έναν κεραυνό. Μάνιασε ο Απόλλωνας, αλλά ο θυμός ενάντια στο βασιλέα των Θεών ήταν ανώφελος, κι έτσι έστρεψε το θυμό του ενάντια στους δημιουργούς των κεραυνών, τους Κύκλωπες. Εξοργισμένος ο Δίας ετοιμάστηκε να τον ξαποστείλει στον Τάρταρο, αλλά παρενέβη μια άλλη θεά, πιθανώς η μητέρα του Απόλλωνα, η Λητώ. Ο Δίας μετέτρεψε την τιμωρία του γιού του, στέλνοντάς τον υπηρέτη στον θνητό βασιλιά Άδμητο για ένα χρόνο. Κατά τη διάρκεια της θητείας του ως υπηρέτης, ο Απόλλωνας συμπάθησε τον Άδμητο, έναν άνθρωπο που ήταν καταδικασμένος να πεθάνει νέος. Καθώς δεν υπήρχε πια ο Ασκληπιός με το φίλτρο του για να αναστήσει τον βασιλιά, ο Άδμητος θα χανόταν για πάντα όταν πέθαινε. Ως χάρη, ο Απόλλωνας διαπραγματεύτηκε έναν τρόπο για να αποφύγει ο Άδμητος τον Χάροντα. Αν πέθαινε κάποιος άλλος στη θέση του, ο Χάροντας θα του επέτρεπε να ζησει. Το μόνο πρόσωπο που ήταν πρόθυμο να προχωρήσει σε αυτή τη θυσιαστική πράξη, ήταν αγαπημένη σύζυγος τους Άδμητου, η Άλκηστις.
Την ημέρα που δόθηκε η Άλκηστις στον Χάροντα, στη θέση του Άδμητου, κατέφθασε στο παλάτι ο Ηρακλής. Ακούγοντας τις οιμωγές του θρήνου παραξενεύτηκε κι όσο κι αν προσποιήθηκε ο Άδμητος πως τίποτα δε συνέβαινε, οι υπηρέτες που τους έλειπε η αφέντρα τους, αποκάλυψαν την αλήθεια. Έτσι ο Ηρακλής ξεκίνησε για τον Κάτω Κόσμο, να φροντίσει για την επιστροφή της Άλκηστης στη ζωή. Ο ήρωας γίνεται θεραπευτής και τ' ανάπαλιν, ένα μυθικό μοτίβο που ανακυκλώνεται στην παγκόσμια ιστορία των θρησκειών.
Ήρωες Θεραπευτές
Η αναζήτησή μας για τα ίχνη της λατρείας του Ασκληπιού μας οδηγεί διαρκώς προς τα πίσω από τη Ρώμη στην Επίδαυρο και κατόπιν ανατολικά, στο νησί της Κω. Χρειάζεται επίσης να ταξιδέψουμε στη Μικρά Ασία, να ρίξουμε μια ματιά στο Ασκληπιείο της Περγάμου. Σε όλο αυτό το ταξίδι στο χρόνο και το χρόνο, βέβαια, δεν πρέπει να ξεχάσουμε την περιοχή και την πόλη που διαμόρφωσε το κέντρο του ελληνικού κόσμου, την Αττική και την Αθήνα, ούτε τη μεγάλη ποίηση και τους ομηρικούς μύθους που συνδέθηκαν με το όνομά του. Με αυτούς τους μύθους άλλωστε ήταν στενά συνδεδεμένοι οι Ασκληπιάδες, όσο και με τη λατρεία του θείου προγόνου τους. Αφ' ενός έχουμε την ομηρική ποίηση και αφ' ετέρου λατρευτικούς μύθους από ένα Ασκληπιείο, ή μάλλον ιερό αλσύλλιο του Απόλλωνα Κυπαρισσίου. Αυτοί οι δύο εντελώς διαφορετικοί τύποι αφήγησης διαφωνούν σε ένα ουσιαστικό σημείο. Για τον Όμηρο και τους επικούς ποιητές της ομηρικής σχολής ο Ασκληπιός δεν ήταν θεός αλλά θνητός ήρωας, ένας ήρωας που πέθανε και λατρεύτηκε μόνον νεκρός, όπως οι νεκροί βασιλικοί ήρωες. Στη διάρκεια ζωής του ήταν μόνο «άριστος ιατρός». Μαθαίνουμε στην Αττική τι σήμαινε η λατρεία ενός τέτοιου ήρωα ιατρού, από μια επιγραφή που αποκαλεί τον θεραπευτή ήρωα-ιατρό, προσδιορίζοντάς τον μάλιστα ως εν άστει.
Ο Ασκληπιός έκανε την ιερόπρεπη είσοδό του στην Αθήνα περίπου το 420 π.X.. Το άδυτό του χτίστηκε σε ένα σημείο προφυλαγμένο από τον αέρα στη νότια πλαγιά της ακρόπολης, κοντά στην πηγή που θεωρείτο ότι κατείχε θεραπευτικές ιδιότητες. Εδώ εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του, τις θεές Υγιεία και Επιόνη και τους γιους του. Η συγγένειά του με το Διόνυσο στην αττική γη αντανακλάται ίσως στο γεγονός ότι το ιερό του βρίσκεται πολύ κοντά στο θέατρο του Διονύσου, μοτίβο χωροτακτικό που βλέπουμε να επαναλαμβάνεται στον Μαραθώνα, όπου ο τύμβος του ήρωα-ιατρού βρίσκεται δίπλα στο ιερό του Διόνυσου.
Όμως, ο Ασκληπιός είναι ουσιαστικά η φυσική συνέχεια ή γεννήτωρ άλλων ηρώων-ιατρών της Αττικής. Στην Ελευσίνα συναντάμε τον Ορησίνιο και στη Ραμνούντα τον Αμφιάραω ή τον Αμφίλοχο, γιο του Αμφιάραω. Φαίνεται, λοιπόν, πως η είσοδος του Ασκληπιού στην αττική γη –και όχι μόνον- δεν είναι μια καινοτομία, αλλά η φυσική συνέχεια μιας μακράς παράδοσης θεραπευτών, οι οποίοι στην ηρωική εποχή των ομηρικών επών ή και προγενέστερα αναλαμβάνουν τον χαρακτηρισμό του ήρωα. Ο ήρωας στον αρχαιοελληνικό κόσμο συνδέεται σχεδόν πάντα με τη διαδικασία της θεραπείας, την κάθοδο στον κάτω κόσμο και την επιστροφή. Ας φύγουμε για λίγο όμως από την Αθήνα, να δούμε έναν άλλο μύθο, που προσδιορίζει καθοριστικά τις απόψεις των Ασκληπιάδων για τον Ασκληπιό. Ο Παυσανίας μιλά για ύμνους που ψάλλονταν στο ιερό του Ασκληπιού, στην Πέργαμο και αυτοί οι ύμνοι αναφέρουν έναν ήρωα, ο οποίος περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον ήρωα του έπους ή της τραγωδίας σχετίζεται παράδοξα με τα μυστικά της θεραπείας. Πρόκειται για τον Τήλεφο ο οποίος, πληγωμένος από τον Αχιλλέα, πληροφορήθηκε από τον απολλώνειο χρησμό πως εκείνος που τον πλήγωσε θα τον θεράπευε. Οι εορταστικοί ύμνοι στο ιερό της Περγάμου ξεκινούσαν με το όνομά του, όχι μόνο εξαιτίας της εξαιτίας του έπους του, αλλά της ιδιαίτερης σημασίας που είχε για τους απόγονους του Ασκληπιού.
Υπήρξε όμως ιδιαίτερα αγαπητός στους ανθρώπους, που τον τιμούσαν και τον σέβονταν. Ίσως επειδή δεν ήταν απλησίαστος και δεν προκαλούσε φόβο όπως οι υπόλοιποι θεοί. Αντίθετα, η θέση του ήταν πάντα κοντά στους ανθρώπους, για το καλό των οποίων πρόσφερε τις γνώσεις του.
Η φήμη του είχε απλωθεί σ' όλο τον ελλαδικό χώρο, αλλά κι έξω απ' αυτόν. Ο ιατρός θεός φρόντιζε να εξαπλωθεί η ιατρική και να θεραπεύονται όλο και περισσότεροι άνθρωποι, να χτίζει ειδικά κτίρια όπου εκεί συγκεντρώνονταν οι ασθενείς αναζητώντας θεραπεία. Τη δραστηριότητά του συνέχιζαν στα ιερά του Ασκληπιού οι ιερείς του, οι Ασκληπιάδες. Ήταν τόσο μεγάλη η λατρεία του Ασκληπιού που αντιμετωπιζόταν ισοδύναμα με τους άλλους θεούς. Άλλωστε κι ο Ασκληπιός, όπως κι ο Ηρακλής, στο τέλος αποθεώθηκε, έγινε δηλαδή δεκτός στη θεϊκή κατοικία του Ολύμπου.
Η καταγωγή του, όπως είπαμε, ήταν θεϊκή. Υπήρξε ο καρπός ενός από τους πολλούς έρωτες του Απόλλωνα. Ο ωραίος θεός ερωτεύτηκε μια βασιλοπούλα, την όμορφη Κορωνίδα, κι απέκτησε μ' αυτήν ένα γιο. Προτού όμως γεννηθεί το βρέφος η νέα παραδόθηκε στον έρωτα ενός ξένου, που λεγόταν Ισχύς. Γρήγορα μετάνιωσε για την επιπόλαιη πράξη της, ήταν όμως πλέον αργά. Ο  Απόλλωνας, που κατάλαβε την απάτη της, εξοργισμένος ζήτησε από την αγαπημένη του αδερφή, την Αρτεμη, να τιμωρήσει τη νεαρή Κορωνίδα για την ασέβειά της. Η Ολύμπια θεά τότε σκότωσε με τα βέλη της την ίδια κι άλλες γυναίκες μαζί. Ίσως μάλιστα αυτή να ήταν η αιτία μιας μεγάλης θανατηφόρας επιδημίας που έπεσε στην περιοχή. Γι' αυτό πολλές φωτιές άναβαν για να καίνε τα πτώματα.
Όταν οι ανελέητες φλόγες τύλιξαν το νεκρό σώμα της βασιλοπούλας, ο Απόλλωνας που παρακολουθούσε, δεν άντεξε να βλέπει να πεθαίνει μαζί της και το παιδί του. Αμέσως όρμησε στη φωτιά, έβγαλε από την κοιλιά της μητέρας του το ζωντανό ακόμη βρέφος και το πήγε στη Μαγνησία, στον Κένταυρο Χείρωνα.
Ο Κένταυρος γνώριζε πολύ καλά τις ιδιότητες των βοτάνων. Μεγαλώνοντας κοντά του ο Ασκληπιός έμαθε την ιατρική τέχνη. Αρχισε να γίνεται μάλιστα τόσο γνωστός για τις θεραπευτικές του ικανότητες, ώστε από κάθε γωνιά της Ελλάδας έρχονταν να τον βρουν άνθρωποι άρρωστοι ή τραυματισμένοι, απογοητευμένοι, πολλές φορές, ότι θα γίνουν μια μέρα καλά. Ο Ασκληπιός τους διέψευδε και θεράπευε κάθε είδος νοσήματος. ’λλοτε τους έδινε την υγειά τους με βότανα, άλλοτε με θαυματουργικές αλοιφές που κατασκεύαζε ο ίδιος κι άλλοτε με μαγικά και προσευχές. Αλλους θεράπευσε από τη μανία, όπως λένε ότι έκανε στις κόρες του Προίτου, όταν η Ήρα τους έστειλε τρέλα. Αλλους τους έκανε και πάλι να περπατήσουν και σ' άλλους έδινε πίσω το φως τους.
Ενδεικτικό της μεγάλης δραστηριότητας που ανέπτυξε είναι ότι βρέθηκαν πάρα πολλά ιερά του διασκορπισμένα στον ελλαδικό χώρο. Βέβαια, πολλά δημιουργήθηκαν από τους ιερείς του. Το πιο ξακουστό είναι το Ασκληπιείο της Επιδαύρου και ακολουθούν της Αθήνας, της Κως, απ' όπου κατάγεται και ο πατέρας της ιατρικής επιστήμης ο Ιπποκράτης, και της Περγάμου. Όταν οι ασθενείς προσέρχονταν στο ιερό αναζητώντας θεραπεία, δεν τους επιτρεπόταν η είσοδος, παρά μετά τον εξαγνισμό τους. Έπλεναν το σώμα τους, τελούσαν θυσία προς το θεό και έκαναν αυστηρή νηστεία. Το βράδυ γίνονταν δεκτοί στο ιερό όπου και θα περνούσαν τη νύχτα τους.
Ο Ασκληπιός, ως γιος του Απόλλωνα, είχε και μαντικές ικανότητες ή όπως πιστεύουν πολλοί φανέρωνε στους θνητούς τις αποκαλύψεις του πατέρα του σ' αυτόν, όπως παράδειγμα έκανε κι η Πυθία. Είτε αυτό ήταν αληθινό είτε όχι, ο Ασκληπιός έδινε πάντως τις ιατρικές του συνταγές με τη μορφή χρησμών. Οι ιερείς του υποστήριζαν, στους ασθενείς που διανυκτέρευαν στο ιερό του, πως ο θεός θα τους επισκεφτεί με μορφή ονείρου και θα τους φανέρωνε το φάρμακο που θα τους θεράπευε.
Ο μεγάλος ιατρός θεός όμως, όχι απλά θεράπευε κάθε ασθένεια, αλλά μπορούσε ν' αναστήσει ακόμη και νεκρούς. Έτσι όταν η θεά Αρτεμη του ζήτησε ν' αναστήσει τον αγαπημένο της Ιππόλυτο, τον επανέφερε στη ζωή.
 Αυτή η θαυματουργική ικανότητά του στάθηκε αιτία του θανάτου του. Λέγεται ότι με την ανάσταση κάποιου νεκρού θύμωσε πολύ ο Δίας και τυφλωμένος από την οργή του χτύπησε τον Ασκληπιό με τον κεραυνό του.
Αλλοι λένε ότι δεν ήταν η προσωπική οργή που έσπρωξε το βασιλιά των θεών να σκοτώσει τον Ασκληπιό, αλλά η οργή του Αδη. Ο θεός του Κάτω Κόσμου διαμαρτυρήθηκε στον Δία πως ο γιος του Απόλλωνα δεν άφηνε τους ανθρώπους να πεθάνουν, κι όλο και λιγότεροι έρχονταν στο βασίλειό του.

Ο πατέρας του, ο Απόλλωνας, πληγώθηκε βαθιά για το χαμό του γιου του. Τον είχε ήδη σώσει από το θάνατο μια φορά, όταν βρισκόταν στην κοιλιά της μητέρας του. Όμως, αυτή τη φορά ήταν ανήμπορος ν' αντιδράσει. Ήταν τόση η λύπη και η οργή του, που για να εκδικηθεί για το θάνατο του αγαπημένου του γιου, σκότωσε τους Κύκλωπες. Αυτοί είχαν δωρίσει στον Δία τον κεραυνό που κρατούσε πάντα στο χέρι του και που μ' αυτόν έκοψε το νήμα της ζωής του Ασκληπιού.