ΓΟΡΓΩ - ΜΟΥΣΕΙΟ ΠΑΡΟΥ
Ο Περσέας έχει ως αποστολή να φέρει εις πέρας ένα άθλο . Πρέπει να αποκεφαλίσει το τρομακτικό και θανατηφόρο τέρας Γοργώ – Μέδουσα, η οποία ευρίσκεται στην δύση. Εχει την βοήθεια της Αθηνάς η οποία και τον στέλνει ιπτάμενο. Για να του εξασφαλίσει την επιτυχία τον εφοδιάζει με κάποια όπλα. Απο τις Νύμφες λαμβάνει τα φτερωτά πέδιλα την κύνην και την κίβισιν .
Απο τον Λουκιανό μαθαίνουμε που η Ιφιάνεσα ρωτά τον Τρίτωνα .
- Πώς Τρίτωνα πήγε μόνος του ; ή είχε και άλλους βοηθούς; Το δρομολόγιο ειναι δύσκολο.
Και ο Τρίτωνας απαντά .
- Δια του αέρος .
( Λές και ήταν το πιό φυσιολογικό πράγμα για την εποχή του .)
Και συνεχίζει ο Τρίτων .
- Οταν έφτασε εκεί που ζούνε οι Γοργόνες και ενώ εκείνες εκοιμούντο αυτός έκοψε το κεφάλι της Μέδουσας και έφυγε πετώντας.
Γοργώ = γοργή, ταχύς
Μέδουσα = Μετά + ουσία = μετουσίωση = μεταστοιχείωση
Οταν η λέξη ουσία σημαίνει ύλη , αυτό το οποίο συμβαίνει μετά την ύλη ,είναι η πυκνή και ισχυρή ενέργεια . Δηλαδή η ραδιενέργεια . Με άλλα λόγια η αποστολή του Περσέα είχε ως στόχο να αφαιρέσει την πυρηνική κεφαλή εκείνου του τρομακτικού στην όψη και ισχύος , ταχύτατου ιπταμένου πυρηνικού και ραδιενεργού μαύρου υπερόπλου.
Που πιθανώς εξέπεμπε ακτινοβολία , ίσως ακτινοβολία γάμα , που μεταστοιχείωνε τα θύματα που το πλησίαζαν .
Ο τρόπος που ο Περσέας πλησίασε την Μέδουσα , κατά τον Τρίτωνα , ήταν ένας καθρέπτης – ασπίδα ώστε να μην βλέπει την Μέδουσα απ΄ευθείας και πέθαινε . Ειναι σαν να λέμε σήμερα μέσω κάποιας οθόνης συστήματος .
Η θεά Γαία γέννησε την Γοργώ ως αμυντικό όπλο για να βοηθήσει τα παιδιά της , τους Γίγαντες , κατά την οργή των Θεών και της υπερ τεχνολογίας τους , την εποχή της Γιγαντομαχίας .
Ο Περσέας φορά την κύνην (σκούφια) η οποία του εξασφάλιζε την αορατότητα απο τις Γοργόνες και με τα πτερωτά πέδιλα πλησίασε την Γοργώ . Με το αδαμάντινο δρεπάνι ο Περσέας παίρνει την κεφαλή της Γοργούς και την τοποθετεί στην κίβισιν. Δηλαδή σε ένα σακί , για να μήν ακτινοβολεί η κεφαλή . Δηλαδή την τοποθέτησε σε ένα αντι ραδιενργό κιβώτιο. Φορώντας πάντα την κύνην που τον εξασφάλιζε πάντα την αορατότητα διέφυγε απο τις γοργόνες που τον καταδίωκαν. Οπως θα λέγαμε σημερα ως τεχνολογία stelth.
Η τεχνολογία stelth με λίγα λόγια είναι αν έχουμε μπροστά μας αιωρούμενη μία σφαίρα απο οποιοδήποτε υλικό και η οποία έχει την ιδιότητα να προβάλει ολογραφικά και πανχρωματικά αυτά που κρύβονται όπισθεν αυτής ,τότε η σφαίρα αυτή καθίσταται αόρατη.
Αφού λοιπόν αφόπλισε την κεφαλή της Γοργούς απο το ιπτάμενο σκάφος πετάχτηκαν απο μέσα του τα δύο άλογα . Ο Χρυσάωρ και ο Πήγασος ως παρελκόμενος εξοπλισμός , κάτι σαν πυραύλους . Καρποί του έρωτα της Γοργούς με τον Ποσειδώνα . Δηλαδή με κάποιο μεγάλο θαλάσσιο σκάφος.
Ολος αυτός ο θόρυβος δηλαδή του αφοπλισμού της κεφαλής και το πέταγμα των παρελκομένων πυραύλων Χρυσάορος και Πηγάσου ξύπνησαν τις Γοργόνες φύλακες οι οποίες και καταδίωξαν τον Περσέα στους αιθέρες .
Η Αθηνά που είχε πάντα υπό προστασία της την αποστολή και παρεστεκόταν τον Περσέα παίζει στον αυλό την κρίσιμη στιγμή τον Νόμο Πολυκέφαλο. Οι Γοργόνες Σθενώ και Ευρυάλη που κατεδίωκαν τον Περσέα μέσω του Ηλεκτρονικού πολέμου της Αθηνάς χάνουν τα ίχνη του Περσέα .
----------------------------------------
Το πείραμα της Φιλαδέλφειας είχε κρυπτογραφηθεί πίσω από την λέξη rainbow - ουράνιο τόξο ,μία συμβολική λέξη που συνδέεται με το Αστρο του Τόξου (Σείριος) . Το πείραμα κατάφερε να παράγει ένα δυναμικό ηλεκτρονικό πεδίο,με αποτέλεσμα να κάνει αόρατο ένα ολόκληρο αντιτορπιλικό ,μαζί με το πλήρωμά του, να το μεταφέρει στο Νόρφολκ,κι από εκεί πάλι πίσω ,σε διάστημα λίγων δευτερολέπτων. Το προσωπικό του πλοίου ''μαρμάρωσε'' μέσα στο ηλεκτρομαγνητικό πεδίο.
Εκείνος που παθαίνει κάτι τέτοιο δεν μπορεί να κινηθεί με την θέλησή του εκτός αν δύο η περισσότεροι από αυτούς που είναι μέσα στο πεδίο πάνε και τον κινήσουν γρήγορα,διαφορετικά παγώνει . (Μύθος της Μέδουσας) . Οταν ξεκίνησε το πείραμα της αορασίας στην περιοχή της Στύγας ο Αινστάιν γνώριζε ότι το είχε κατορθώσει στο παρελθόν ο Περσέας. Το μόνο που του έλειπε ήταν το χαμένο κλειδί για να ανοίξει τις πύλες. Το πείραμα της αορασίας περιλάμβανε τρία πλοία .
Τα δύο από αυτά τροφοδοτούσαν με κάποιο είδος ενέργειας το μεσαίο. Μετά από λίγο το μεσαίο πλοίο ,εξαφανίστηκε σιγά-σιγά μέσα σε ένα είδος σύννεφου...
Η τριαδική διάταξη των πλοίων από τα δύο ορατά εκπέμπουν μιά μορφή ενέργειας ,ενώ το τρίτο δεσμεύει και εξισορροπεί τα ενεργειακά τους πεδία μας οδηγεί σε μία επιστημονική γνώση των πολικών αντιθέτων ή τον γνωστό Νόμο του τρία. Στην τριαδική διάταξη ,συνήθως,τα δύο πολικά στοιχεία μένουν ορατά ενώ το τρίτο μένει αόρατο ,κάτι που το βλέπουμε ακόμη στην λειτουργία της φύσης. Στον Δευτερόκοσμο του άστρου του Σείριου ενώ ο Ηλιος-Σείριος και ο Συνοδός του μένουν ορατοί,το τρίτο στοιχείο που εξισορροπεί την τριάδα μένει αόρατο.
Μη φοβάσαι! Το μαρμάρινο κεφάλι της Μέδουσας, με τα τρομερά θανατηφόρα μάτια, έχει πλέον χάσει τη δύναμή του! Τη σκότωσε ο Περσέας και χάρισε το κεφάλι της στην Αθηνά, να το βάλει στην ασπίδα της, για να τρομάζουν οι εχθροί της. Ένας μύθος λέει ότι το αίμα της Μέδουσας είχε μαγικές ιδιότητες. Το αίμα που έτρεξε από την αριστερή φλέβα ήταν δηλητηριώδες, ενώ της δεξιάς ανάσταινε τους νεκρούς. Ο Περσέας το μάζεψε σε δύο μπουκαλάκια, έδωσε το ένα, το καλό, στον Ασκληπιό και το άλλο, το δηλητηριώδες, στην Αθηνά. Οι αρχαιολόγοι πιστεύουν ότι το κεφάλι της Μέδουσας στόλιζε το κεντρικό ακρωτήριο της στέγης του Εκατόμπεδου, ενός παλαιού ναού της Ακρόπολης. Γιατί έβαλαν εκεί το κεφάλι ενός τέρατος; Μήπως για να φοβούνται όσοι έδειχναν ασέβεια προς τη θεά;
ΓΟΡΓΟΝΕΣ
Οι γοργόνες ήταν κόρες της Κητούς και του Φόρκυ. Αυτές ήταν η Σθενώ, η Ευρυάλη και η Μέδουσα, το κεφάλι της οποίας έκοψε ο Περσεύς, μιας και ήταν η μόνη θνητή από τις τρείς. Η Σθενώ παράγεται από το ρήμα σθένω, που σημαίνει είμαι δυνατός, έχω ισχύ. Η λέξη σθένος βέβαια χρησιμοποιείται και σήμερα. Η Σθενώ συμβόλιζε τη δύναμη της θάλασσας και δεν αναφέρεται σε κανένα προσωπικό της μύθο. Η Ευρυάλη παράγεται από το ευρύς και το αλς (γεν. αλός) και σήμαινε τη πλατιά θάλασσα. Μαζί με τη Σθενώ συμβόλιζαν την δύναμη και την απεραντοσύνη της θάλασσας. Ούτε κι αυτή αναφέρεται σε προσωπικούς της μύθους και ίσως να έχει δίκιο η Jane Harisson (Prolegomena to the Greek Religion 87), που λέει ότι η τριαδική εμφάνιση των γοργόνων είναι απλώς η τάση να εμφανίζονται οι θεότητες σε τριάδες, όπως οι Ώρες, οι Χάριτες, οι Μοίρες, κ.α. και επομένως ίσως οι δύο εκ των τριών να αποτελούν μια προσθήκη μεταγενέστερη, η οποία όμως είναι τόσο παλιά ώστε να είναι γνωστή στον Ησίοδο. Η Τρίτη γοργόνα, η Μέδουσα, είναι η κυρίως γοργόνα γύρω από την οποία πλέκονται οι διάφοροι μύθοι. Το όνομά της παράγεται από το ρήμα μέδω που σημαίνει άρχω, κυβερνώ, κυριαρχώ, προστατεύω. Ο δε μεδέων ήταν ο προστάτης, ο φύλακας, ο κυρίαρχος (“ώ φίλοι, Αργείων ηγήτορες ηδέ μέδοντες”). Άρα Μέδουσα σήμαινε τη βασίλισσα, την προστάτιδα, αυτή που είχε οριστεί να φυλάει κάτι. Ο χαρακτηρισμός μέδων έχει δοθεί πολλές φορές σε θαλάσσιες θεότητες όπως στον Νηρέα, στον Φόρκυ, στον Πρωτέα, στον Τρίτωνα κ.α. Έχουμε δηλαδή μία αρσενική απόδοση της Μέδουσας.
Απεικονίζονται σαν τρομερά θηρία, με μάτια άγρια, με φίδια για μαλλιά και με την αποκρουστική γλώσσα τους να κρέμεται έξω από το στόμα τους. Βέβαια πρέπει να έχουμε στο νου μας ότι πρόκειται περί προκατακλυσμιαίων θεοτήτων, κι όπως είναι φυσικό οι πιο σύγχρονες θρησκείες φρόντισαν να τις γελοιοποιήσουν είτε να τις αποδυναμώσουν. Ο Ησίοδος μας λέει ότι οι γοργόνες κατοικούσαν μακριά, στις εσχατιές της νύχτας, πέρα από τον Ατλαντικό ωκεανό, εκεί όπου κατοικούσαν οι Εσπερίδες. Η τοποθέτηση της κατοικίας τους στα δυτικά, αναφέρεται σε όλους τους μύθους όπως παρατηρεί ο Στράβων. Στα “Κύπρια έπη” σαν κατοικία τους αναφέρεται το νησί Σαρπηδόνα, ενώ κατά τον Πλίνιο τοποθετούνται σε κάποιο σύμπλεγμα νησιών που ονομαζόταν Γοργάδες. Στο γεγονός αυτό στηρίζεται και η άποψη ότι τα ονόματα των τριών γοργόνων δεν είναι τίποτα άλλο παρά τα ονόματα τριών μεγάλων νησιών που βρίσκονταν στο σύμπλεγμα των Εσπερίδων. Τέλος σαν κατοικία τους αναφέρεται και ο Άδης, αν κι εκεί θεωρούσαν πως κατοικούσε μόνο η εικόνα τους.
Όπως μας αναφέρει ο Ησίοδος, η Μέδουσα ήταν η μόνη από τις γοργόνες που έσμιξε ερωτικά και άφησε απογόνους. Από τον Ποσειδώνα γέννησε, την στιγμή που της έκοβε το κεφάλι ο Περσεύς, τον Χρυσάορα και τον Πήγασο, το φτερωτό άλογο. Στον Όμηρο, ο οποίος γνωρίζει το μύθο για τη θανατερή δύναμη της κεφαλής της Μέδουσας, αναφέρεται μόνο μία γοργόνα κι αυτή είναι η Γοργώ, αλλά από την περιγραφή της υποθέτουμε ότι εννοεί τη Μέδουσα, η οποία σε μία άλλη εκδοχή ταυτίζεται και με τη θεά Αθηνά. Ο Παλαίφατος (Αθηναίος γραμματικό, σύγχρονος του Αριστοτέλη), ταυτίζει τη γοργόνα με την παράσταση ενός χρυσού αγάλματος της Αθηνάς Παλλάδος (1.80 μ.), το οποίο κατασκευάστηκε κατόπιν εντολής του βασιλιά Φόρκυ, που βασίλευε στη Κυρήνη της Β. Αφρικής, στου οποίο το βασίλειο η Αθηνά είχε το προσωνύμιο γοργόνα. Για την σχέση αυτή έχουν δοθεί διάφορες εξηγήσεις και αποσυμβολισμοί. Η θεά ήταν αυτή που οδήγησε το χέρι του Περσέα για να κόψη το κεφάλι της Μέδουσας, το οποίο της έδωσε κατόπιν ο Περσεύς, για να το βάλει στη μέση της ασπίδας της. Για την έχθρα αυτή λέγεται ότι η Μέδουσα καυχήθηκε πως είναι ομορφότερη από την θεά κι αυτή την τιμώρησε μεταμορφώνοντάς τη σε τέρας.
Θεωρείται λοιπόν από τους ερευνητές, πως η Μέδουσα στην αρχαία προ-ολυμπιακή θρησκεία ήταν ή ίδια η Αθηνά. Είναι πολύ πιθανό κατά τις τελετουργίες να χρησιμοποιούσαν κάποια τελετουργική μάσκα, που σκορπούσε τρόμο και δέος σε όσους την έβλεπαν. Τέτοιες μάσκες γνωρίζουμε πως χρησιμοποιούνταν στη Μινωική και Μυκηναϊκή περίοδο. Αυτή η τελετουργική μάσκα, που μάλλον προϋπήρξε της Μέδουσας, έγινε η αφορμή για να δημιουργηθεί στη συνέχεια μια κεφαλή η οποία είχε την τρομερή δύναμη της μάσκας, με μια αποτρόπαια εμφάνιση. Αργότερα προστέθηκε και σώμα ώστε να γίνει πιο αποδεκτή η ύπαρξη μιας τέτοιας κεφαλής και με την τάση να παρουσιάζονται οι θεότητες σε τριάδες, κατέληξε η αρχική τελετουργική μάσκα στην τριαδική εμφάνιση των γοργόνων. Το σώμα αυτό είχε χάλκινα χέρια και φτερά με τα οποία μπορούσαν να πετούν. Είναι λοιπόν πολύ πιθανό, η Μέδουσα να απορροφήθηκε από μια νέα θεά, πιο αποδεκτή στην ολυμπιακή θρησκεία ή η ίδια η Αθηνά να μετεξελίχθηκε και να λατρεύτηκε με πιο ήπια μορφή. Άλλωστε πηγαίνοντας πίσω στο μύθο του Περσέα, έχουμε τη κλασική περίπτωση του ήρωα, που κατορθώνει να σκοτώσει το φοβερό θηρίο και να παραδώσει τη κεφαλή του στη θεά Αθηνά, κι έτσι όλες οι δυνάμεις της Μέδουσας ενσωματώνονται στη καινούργια θεότητα. Όπως αναφέρεται στο Πλούταρχο, στη προσπάθειά του ο Θεμιστοκλής να πείσει τους Αθηναίους για τη σημασία του χρησμού με τα ξύλινα τείχη, πρότεινε ψήφισμα στο οποίο έλεγε να αναθέσουν τη προστασία της πόλης στην Αθηνά Μεδέσουσα. Αλλά η Μέδουσα συνδέεται και με την Περσεφόνη. Είναι κι αυτή μια υποχθόνια θεότητα, φοβερή κι αδυσώπητη, που είναι ο τρόμος των ανθρώπων και δεν δείχνει ευμένεια σε κανένα που θα τολμήσει να τη κοιτάξει. Κι όταν ο Ηρακλής κατέβηκε στον Άδη, όλες οι σκιές έντρομες παραμέριζαν για να περάσει εκτός της σκιά του Μελέαγρου και της Γοργόνας, που δεν τον φοβόντουσαν. Μήπως όμως και το ίδιο της το όνομα δεν τις συνδέει; Το όνομα Περσεφόνη είναι σύνθετο από το Περσεύς και το φόνος, που σημαίνει δηλαδή “αυτή που φονεύθηκε από τον Περσέα”.
Σε μια άλλη εκδοχή, οι γοργόνες θεωρούνται θεότητες σεληνιακές, καθώς όλες οι τριαδικές θεότητες ταυτίζονται με τις τρεις όψεις της Σελήνης. Οι Ορφικοί ονόμαζαν τη Σελήνη “Γοργόνος Κεφαλή”, ενώ ο Preller βλέπει στο στρογγυλοπρόσωπο κεφάλι της Μέδουσας την ίδια τη Σελήνη και τον αποκεφαλισμό της τον συμβολίζει με την εξαφάνιση της πανσελήνου. Κατά τον Nilsson ο μύθος του φόνου της Μέδουσας είχε επικρατήσει από τα Μυκηναϊκά χρόνια. Εκεί λοιπόν κοντά στις Μυκήνες, υπήρχε μια παράδοση που ήθελε το αποκομμένο κεφάλι της Μέδουσας να είναι θαμμένο στο Άργος, όπου υπήρχε κι ένα τεράστιο λίθινο Γοργόνειο, που έλεγαν πως ήταν έργο των Κυκλώπων. Λίγο πιο πέρα, ο Ασκληπιός θεράπευε με το αίμα της Μέδουσας που είχε τρέξει κατά το φόνο της. Στο μεσαίωνα δημιουργήθηκε ένας νέος μύθος στον οποίο συγχωνεύτηκαν οι αρχαίοι μύθοι των γοργόνων, των σειρήνων με την ωραία φωνή και της Σκύλλας, του τέρατος που άρπαζε τους ναυτικούς και τους έτρωγε. Στα νεότερα χρόνια, και σε μια παράδοση που φτάνει μέχρι τις μέρες μας, ο λαός ήθελε την γοργόνα να είναι αδερφή του Μ. Αλεξάνδρου. Σύμφωνα με αυτό το μύθο ο Μ. Αλέξανδρος είχε εμπιστευτεί στην αδερφή του το νερό της αθανασίας, το οποίο είχε αποκτήσει αφού σκότωσε το δράκο που το φύλαγε. Η αδερφή του όμως το έχυσε πριν προλάβει ο αδερφός της να το χρησιμοποιήσει κι έτσι αυτός την καταράστηκε να γίνει ψάρι από την μέση και κάτω και να πλανιέται μέσα στις θάλασσες. Εκείνη όμως γνωρίζοντας το κακό που είχε κάνει στον αδερφό της δεν του κράτησε κακία και με αγωνία σταματά τα καράβια που θα βρεθούν στο δρόμο της και ρωτά τους ναυτικού “ζει ο Μ. Αλέξανδρος;”. Κι αν πάρει τη σωστή απάντηση: “Ζει και βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει” τότε ευχαριστημένη χάνεται στα βάθη της θάλασσας, ειδάλλως παίρνει μαζί της και το καράβι.
Στον αποσυμβολισμό του μύθου των γοργόνων, υπάρχει μια θεωρία που λέει ότι οι τερατώδεις μορφές των γοργόνων συμβόλιζαν τα σκοτεινά νέφη και τα διάφορα φαινόμενα του ουρανού που σχηματίζονταν στον ορίζοντα πάνω από τη θάλασσα και τρόμαζαν όσους τα αντίκριζαν, κι ο αποκεφαλισμός συμβολίζει τη νίκη του ήλιου (Περσεύς) που νικά τις σκοτεινές δυνάμεις.
Αυτές οι πληροφορίες σχετίζονται με τις αρχαίες πηγές. Στη σημερινή εποχή, ένας ερευνητής εν ονόματι Ενρίκο Ματίεβιτς (Enrico Mattievich), τοποθετεί τις γοργόνες στις Περουβιανές Άνδεις στο παλάτι του Τσαβίν ντε Χουαντάρ (Chavin de Huantar) που βρίσκεται σε υψόμετρο 3.180 μέτρα. Λέει λοιπόν τα εξής: “Στα ερείπια αυτού του παλατιού και στις στοές των μουσείων, μπορούμε να εκτιμήσουμε εξαιρετικά έργα τέχνης, γλυπτά ή εγχάρακτα σε πέτρα όπως τερατώδεις κεφαλές, γοργόνες, κέρβερους και τους απογόνους των υιών του Κρόνου”. Ο Enrico Mattievich αναφέρει την μαρτυρία του Impelloni, ο οποίος ήταν ο πρώτος που το 1926 πρόσεξε την ομοιότητα των Γοργονείων που βρέθηκαν σε σημεία του ευρύτερου ελλαδικού χώρου με αυτά που βρέθηκαν στη Κολομβία και το Περού.
ΝΗΡΗΙΔΕΣ
Οι Νηρηίδες, κατά την ελληνική μυθολογία, ήταν νύμφες, που προσωποποιούσαν τις καταστάσεις και τα χαρακτηριστικά της θάλασσας. Ήταν κόρες του Νηρέα και της Ωκεανίδας Δωρίδας και εξ αυτής εγγονές του Ωκεανού. Ήταν γύρω στις πενήντα, ενώ έφταναν και τις εκατό, κατά άλλη άποψη. Οι Νηρηίδες ζούσαν στο βυθό της θάλασσας, στο παλάτι του πατέρα τους και περνούσαν τη μέρα τους κολυμπώντας και παίζοντας με δελφίνια, ή καθισμένες σε χρυσούς θρόνους ή βράχους τραγουδώντας και υφαίνοντας ή στεγνώνοντας τα πλούσια και μακριά μαλλιά τους. Δεν επέτρεπαν σε καμία θνητή να παραβάλλεται με αυτές στην ομορφιά. Είχαν τη δύναμη να ταράζουν τη θάλασσα αλλά και να την ηρεμούν. Γενικά ήταν πάντοτε περιχαρείς για την αθανασία τους και συνόδευαν τά άρματα των ενάλιων θεών.
Οι Νηρηίδες στη τέχνη τόσο στα μελανόμορφα αγγεία όσο και στα ερυθρόμορφα αλλά και στη γλυπτική κατέχουν την πλέον αξιόλογη θέση σε εμπνεύσεις επικής δραματικής και λυρικής ποίησης απεικονιζόμενες με σεμνότητα μορφής και ενδυμάτων ενίοτε και γυμνές παίζοντας με τους Ερωτιδείς αλλά και σε παραστάσεις με υπαινιγμό σε μεταθάνατο ζωή στις νήσους των Μακάρων.
Οι Νηρηίδες παραμένουν μέχρι και σήμερα στις δοξασίες των Ελλήνων με μικρή παραφθορά του ονόματος ως νύμφες "Νεράιδες". Νηρηίδες ήταν ο πιο αρχαίος τύπος του ονόματος όπως τον μεταφέρει ο Όμηρος, ο Ησίοδος κ.α. Οι δύο αυτές λέξεις, ΄΄Νεράιδα΄΄ και ΄΄Νηρηίδα΄΄, ανάγονται στον όρο Nerti , που σημαίνει «βυθίζω». Η παρετυμολογία του ονόματος, σύμφωνα με την οποία το ΄΄Νεράιδα΄΄ προέρχεται από τη λέξη ΄΄νερά΄΄, αποδίδει επίσης τη στενή τους σχέση με το νερό . Άλλωστε οι νεράιδες των παραμυθιών μοιάζουν εξ ορισμού υδάτινες. Όπως και οι νύμφες ζουν στα βουνά, στα δάση, στα ποτάμια, σε βρύσες, σε συντριβάνια, σε σπηλιές, σε όλη τη φύση, και αποκαλούνται με πολλά ονόματα : ανεράδες, ανεραγόδες, νεράισσες, ξεραμένες, αβραγίδες κτλ. Κινούνται σε χώρους κυκλικούς (αλώνι, συντριβάνι, λίμνη, στέρνα), όπως κυκλικές είναι οι κινήσεις τους στον χορό ή στο γνέσιμο. Ο χορός τους αφήνει κυκλικά χνάρια στο χορτάρι σύμφωνα με τις παραδόσεις πολλών λαών. Είναι όμορφες με μακριά ξανθά μαλλιά συνήθως πράσινα μάτια φορούν λευκά φουστάνια με λευκό μαντήλι και τις βλέπουν μόνο οι σαββατογεννημένοι και οι ελαφρό ίσκιοτοι . Αρχηγός τους είναι η κυρά - Κάλω και έχουν πολλά ονόματα όπως Αστέρω, Ουρανία, Λαμπετία, Κανέλα, Κάλω κ.α.. Τους αρέσει ο χορός και συχνά αρπάζουν τους λυράδες για να τους παίξουν και να χορέψουν , και συνήθως βγαίνουν τα μεσάνυχτα μπαίνουν στα σπίτια και κλέβουν τα ρούχα των γυναικών. Σαν γυναίκες, προκαλούν του άνδρες, τους θέλγουν και ύστερα τους ξεφεύγουν, μέσα από μία διχασμένη έκφραση της σεξουαλικότητάς τους. Παρά την υπερφυσική τους προέλευση οι δραστηριότητές τους ταυτίζονται με τις παραδοσιακά γυναικείες: φροντίζουν για την καθαριότητα του σώματος και αγαπούν γενικά το νερό. Οι Νεράιδες παντρεύονται με Νεράιδους κάνουν παιδιά ενώ σε κάποιες παραδόσεις υφαίνουν. Η νεράιδα αναπαριστά την ιδανική και τρομακτική θηλυκότητα. Συγκεντρώνει πολυάριθμες γυναικείες ιδιότητες : οι αναπαραστάσεις της παραπέμπουν στη συμβολική του νερού, του γνεσίματος και του νοικοκυριού, στις αναπαραστάσεις της νύφης, στον πόθο και στον θάνατο
Ηταν πανέμορφες κοπέλες ,οι οποίες ίππευαν θαλάσσια τέρατα και θηρία,καλπάζοντας τα κύματα της θάλασσας.Τα όνόματα των νηρηίδων δηλώνουν ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και ιδιότητες.Τα περισσότερα δηλώνουν θαλάσσια σκάφη επιφανείας εκ του Νηρηίς=Ναύς . Εναλλακτικά –Β- είναι πιθανόν ,να ονομάσθηκαν Νηρηίδες και οι πανέμορφες κόρες γενικώς . Δηλαδή όχι μόνον οι κόρες του Νηρέα και της Δωρίδος.
Νηρηίδες το αντικείμενον του έρωτος , που θέτουν σε κίνηση ως ενέργεια την δημιουργία του σύμπαντος . Θεοί και άνθρωποι μάχονται σε κάτι που τους υπερβαίνει . Οι Νηρηίδες άγουν και φέρουν θεούς και ανθρώπους , αδύναμους να τις αντι σταθούν. Μοιραίως υποκύπτουν σε ανώτερες δυνάμεις ,περιδύνησης και προσπάθειας εξόδου απο την ατέρμονη γνώση. Πιθανώτερον να καταστείς ναυαγός αν δεν ακολουθήσεις αυστηρά τους όρους ασφαλείας ,της ναυσιπλοϊας.
- Πλωτώ – Αυτή που επιπλέει ,σκάφος επιφανείας
- Σαώ – Αυτή που σώζει,ναυαγοσωστικό σκάφος
- Ευδώρη – Αυτή με τα καλά δώρα,σκάφος προμηθειών
- Κυμοθόη – Αυτή που είναι ταχύτατη στα κύματα.
- Θόη – Αυτή που ειναι ταχύτατη,τορπιλάκατος.Είχε την δυνατότητα να θολώνει και να ταράζει τα νερά.
- Πασιθέα – Αυτή που φαινόταν απο παντού , πολύ μεγάλη
- Ευλιμένη – Αυτή που εξσφαλίζει συνθήκες καλού λιμανιού
- Δωτώ – Αυτή που δίνει , σκάφος που παρέχει , τροφοδοτεί.
- Φέρουσα – Αυτή που μεταφέρει , σκάφος μεταφορικό
Ονομάσθηκε έτσι ως «φέρουσα» (= επειδή έσερνε) το άρμα των Νηρηίδων. Η Φέρουσα βοηθούσε τους ναυτικούς όταν αυτοί αντιμετώπιζαν κίνδυνο στη θάλασσα Μαζί με την αδελφή της Δυναμένη, η Φέρουσα συνδέεται με τη δύναμη των μεγάλων «βουβών» κυμάτων των ανοικτών θαλασσών.
- Δυναμένη – Αυτή που ειναι ικανή,δύναμη,ενέργεια,καύσιμα
- Νησαίη - Αυτή που μοιάζει με νησί , πλατφόρμα,αεροπλανοφόρο
Είχε υπο την δικαιοδοσία της τα νησιά.
- Ακταίη – Αυτή που έχει πρόσβαση στην ακτή ,σκάφος αποβίβασης
- Ιπποθόη – Αυτή που είναι γρήγορη σαν άλογο , μικρό ταχύπλοο σκάφος
- Κυμοδόκη – Αυτη που μαζεύει τα κύματα , ίσως εκμετάλλευση της ενέργειας των κυμάτων
- Ευαγόρη-Αυτή που μιλούσε ωραία,τηλεπικοινωνίες
- Πολυνόη – Αυτή με την πολύ σκέψη , κέντρο υπολογιστών
- Αυτονόη – Αυτή με την αυτόνομη σκέψη , κέντρο τεχνητής νοημοσύνης
- Προνόη – Νημερτής ,ειναι αλάνθαστες θεές που ξέρουν την αλήθεια,σκάφη προβλέψεων και αποφάσεων
- Αμφιτρήτη - γυναίκα του Πωσειδώνα ,προσωποποίηση της Θάλασσας ,
Υιός Τρίτωνας . Η ωραιότερη των Νηρηίδων. Βασίλισσα της Θάλασσας.
- Αγαύη - γνωστή για την περηφάνια της και την μεγαλοπρέπεια
Β- Κόρη του Κάδμου και της Αρμονίας ,αδελφές Σεμέλη,Ινώ, Αυτονόη
Ενημφεύθη Εχίονα ,υιός Πενθέας
- Αλία, υπεύθυνη για τα ψάρια της θάλασσας. Με τον Ποσειδώνα γέννησε την Ρόδο.
- Αλιμήδη, Είχε υπο την κυριότητά της την θάλασσα.
- Γαλάτεια, σύζηγος του κύκλωπα Πολύφημου , υιός της ο Γαλάτης γεννάρχης των Γαλατών
- Γαλήνη, επέφερε γαλήνη στις θάλασσες.
- Γλαύκη,
- Γλαυκονόμη,
- Ερατώ,
- Ευάρνη,
- Ευκράτη, επέφερε την ηπιότητα των φουρτουνιασμένων κυμάτων.
- Ευνίκη, νικηφόρος
- Ευπόμπη, βοηθούσε τους κυβερνήτες των πλοίων να κυβερνούν καλά τα καράβια τους.
- Ηιόνη, υπεύθυνη για τους κόλπους των παραλίων
· Θεμιστώ,- ονομαστή για την δικαιοσύνη της .
- Θέτις, γυναίκα του Πηλέα ,υιός Αχιλλέας ,κουροτρόφος ,προστάτιδα . Η γνωστότερη , η ομορφότερη και εξυπνότερη των Νηρηίδων.
- Ιππονόη,
- Κλυμένη,
- Κυματολήγη,
- Κυμώ,
- Λαομέδεια,
- Λειαγόρη,
- Λυσιάνασσα,
- Μελίτη, σύχναζε στην Μάλτα. Οπερ πήρε και το όνομά της.
- Μενίππη-
- Νησώ, είχε υπο την δικαιοδοσία της τα νησιά.
- Πανόπη,
- Ποντοπόρεια, η πλέον φρόνιμη νηρηίδα , που εύρισκε πάντα διέξοδο.
- Πρωτομέδεια, φρόντιζε και προστάτευε πάντοτε πρώτη
- Πρωτώ,
- Σπειώ,
· Ψαμάθη – είχε σχέση με την άμμο της θάλασσας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου