ΤΗΝΟΣ . Τα θαύματα της Παναγίας...

ΤΗΝΟΣ
Κανένας δεν αμφισβητεί ότι το συγκεκριμένο σημείο έχει μία πολύ «θαυματουργή» θα λέγαμε γεωδαισία. Λίγοι είναι εκείνοι όμως που έψαξαν τι προϋπήρχε πριν το χριστιανικο κτίσμα της εκκλησίας της Τήνου.

Ο χριστιανικός Ναός της Παναγίας, είναι κτισμένος επάνω σε αρχαίο θέατρο του Μεγάλου Θεού Διονύσου. Αυτός ο Θεός που τρεις φορές γεννήθηκε, δέσποζε στην αρχαιότητα ακριβώς στο συγκεκριμένο σημείο όπου πολλοί άνθρωποι παρακολουθούσαν τις παραστάσεις στο θέατρο του.

Στα προ Χριστού χρόνια, πριν ακόμα βρεθεί η εικόνα της Παναγίας των χριστιανών, η Τήνος είχε ακριβώς την ίδια φήμη που έχει σήμερα. Και μάλιστα όχι μόνο σε όλο το Αιγαίο αλλά και από όλα τα μέρη της Μεσογείου έφταναν άνθρωποι για να επισκεφτούν όχι μόνο το θέατρο του Διονύσου αλλά και τον Ναό του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης στην θέση Κιόνια, περίπου τέσσερα χιλιόμετρα από την σημερινή Παναγία της Τήνου. 

Οι αρχαίοι μυστες και έλληνες που έφταναν από μακρινούς και κοντινούς τρόπους, πρώτα έκαναν μία στάση στο θέατρο του Διονύσου. Εκεί βρισκόταν εκτός από το θέατρο και ένας μικρός βωμός του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης. Λίγο παραδίπλα υπήρχε η «Ιερή Κρήνη της Αμφιτρίτης», όπου όποιος έπινε νερό από αυτήν και έπασχε από μία ασθένεια γινόταν καλά. Η Πηγή αυτή υπάρχει ακόμα και σήμερα, και μάλιστα θεωρείται η θαυματουργή Πηγή της Παναγίας.

Τι Κρύβεται Κάτω από Την χριστιανική εκκλησία της Τήνου…

Ο Ποσειδώνας και η Αμφιτρίτη ήταν οι θεραπευτές θεοί της Τήνου και υπήρχε και Ασκληπιείο εγκοίμησης.

Τόσο οι ναυτικοί όσο και οι απλοί επισκέπτες έφταναν πρώτα στην Τήνο, έπιναν από το θεραπευτικό νερό, πλενόντουσαν με αυτό, επισκέπτοντο μετά τον Ναό του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης, ειδικότερα οι ναυτικοί ευχαριστούσαν τον Ποσειδώνα και του ζητούσαν να διαφυλάττει τα ταξίδια τους στην θάλασσα. Κατόπιν αναχωρούσαν για την γειτονική Δήλο για να αποδώσουν τιμές στον Θεό του Ήλιου Απόλλωνα και συμβολικά έφταναν στο νησί αφού πρώτα είχαν καθαρθεί από τον Ποσειδώνα στην Τήνο.

Στους περισσότερους σημερινούς Ναούς υπάρχει έντονο το αρχαιοελληνικό στοιχείο. Σχεδόν όλοι είναι κτισμένοι επάνω από αρχαιοελληνικούς Ναούς και μάλιστα από τα ίδια υλικά. Θα έλεγε κανείς ότι ήθελαν να «εκμεταλευτούν» τις ίδιες ενέργειες εκείνης της αρχαίας εποχής. Σήμερα όμως εκείνο το σκεπτικό που κυριαρχεί είναι ότι όλοι οι αρχαίοι Θεοί ήταν «δαίμονες» και για αυτό έπρεπε να εξορκιστεί το κακό. Αυτό πλασάρετε στο «ποίμνιο» και αυτό πιστεύουν και οι σημερινοί πιστοί.

Εκείνο όμως που «ξέχασαν» να τους αναφέρουν είναι ότι η λέξη «Δαίμων» στην αρχαία Ελλάδα είχε ένα διαφορετικό νόημα. Ήταν μία χθόνια θεότητα και κατά συνέπεια στον αρχαίο ελληνικό εσωτερισμό αποτελούσε την υλοψυχή του Πλάτωνα. Δηλαδή την προβολή της αρχέτυπης Ψυχής η οποία είχε ενσαρκωθεί σε ένα χοϊκό (υλικό, φθαρτό σώμα). Ο Δαίμων του ανθρώπου, σύμφωνα με τους αρχαίους Έλληνες ήταν η ενσαρκωμένη Ψυχή, το δε «δαιμόνιον» (π.χ. δαιμόνιον του Σωκράτη) δεν ήταν τίποτα άλλο παρά αυτό που θεωρούμε εμείς σήμερα «Ανώτερο Εαυτό».

Έτσι λοιπόν η νέα εισαγόμενη θρησκεία στον Ελλαδικό χώρο αντικατέστησε την «παλαιά». Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, η «παλαιά» δεν ήταν θρησκεία. Ήταν ένα φιλοσοφικό σύστημα που οδηγούσε τον ήρωα – άνθρωπο στα μονοπάτια της αναζήτησης και του «γνώθι σε αυτόν». Αυτή η αναζήτηση τον έφερνε σε επαφή με τον πραγματικό του εαυτό που στην αρχαία Ελλάδα ονομαζόταν Δαίμων ή Δαιμόνιο.

Έτσι η δημιουργική θεραπευτική αρχή της αρχαίας Τήνου που την εποχή εκείνη εκπροσωπείται από τον Ποσειδώνα και την Αμφιτρίτη αλλά και από τις θεραπευτικές παραστάσεις του Διονύσου αντικαθίσταται από την θαυματουργή Παναγία.

Εκείνο που δεν μπορεί να σκεφτεί ή να Δια-νοηθεί ο σημερινός άνθρωπος είναι ότι υπάρχουν πολλά γεωδαιτικά σημεία στον πλανήτη και κατ’ επέκταση στην Ελλάδα, στα οποία συγκλίνουν διάφορες κοσμικές συντεταγμένες. Αυτές οι συντεταγμένες επαναφέρουν τον άνθρωπο στην αρχετυπική του κατάσταση, διότι ο πρωταρχικός ρόλος του ανθρώπου δεν ήταν να ζει μέσα στην ασθένεια, στην μεμψιμοιρία ή ακόμα και στην μιζέρια. Ο πρωταρχικός του κοσμικός ρόλος είναι, «φορώντας το όχημα» του φθαρτού σώματος, να βιώσει την εμπειρία της ύλης ...

----------------------

 Η ΑΜΦΙΤΡΙΤΗ ΚΑΙ Ο ΠΟΣΕΙΔΩΝ "Tελεσίου του Αθηναίου έργον εισίν αγάλματα εννεαπήχη Ποσειδώνος και Αμφιτρίτης εν Τήνωι προσκυνούμενα..."  (Πορφύριος, Περί Αγαλμάτων, σελ. 118. Εκδόσεις Ηλιοδρόμιον, Αθήνα 2000) 

Η Αμφιτρίτη είναι η θεά της θάλασσας, σύζυγος του θεού Ποσειδώνα. Είναι μια από τις πενήντα Νηρηίδες. Σύμφωνα με τη Θεογονία του Ησίοδου, είναι κόρη του Νηρέα και της Δωρίδας. Είναι μία από τις ωραιότερες Νηρηίδες. Η ομορφιά της είχε ενθουσιάσει τον Ποσειδώνα. Ως σύζυγος του Ποσειδώνα, η Αμφιτρίτη απέκτησε τρία παιδιά, τη Βενθεσικύμη, τη Ρόδη, και τον Τρίτωνα. Λατρευόταν πρωτίστως στα νησιά ως βασίλισσα της θάλασσας. Και λόγω του γάμου της με τον Ποσειδώνα, απεικονιζόταν κρατώντας τρίαινα. Σύμφωνα με το μύθο, η Αμφιτρίτη μεταμόρφωσε σε αλκυόνες τις Αλκυονίδες. Ο αστεροειδής 29 Αμφιτρίτη, που ανακαλύφθηκε το 1854, πήρε το όνομά του από τη θαλάσσια αυτή θεά.

--------------------------

Μία άλλη λεπτομέρεια που πάρα πολλοί αγνοούν είναι ότι ο Ναός του Ποσειδώνα
και της Αμφιτρίτης ήταν ονομαστός την αρχαία εποχή, διότι ήταν
εφάμιλλος του Ασκληπείου της Επιδαύρου. Στον ναό λοιπόν του Ποσειδώνα
κατέφθαναν άνθρωποι από όλη την Μεσόγειο αλλά και από πολλά άλλα μέρη
για να θεραπευτούν από τις διάφορες αρρώστιες! Η θεραπευτική δόνηση τόσο
του Ποσειδώνα για πολλές ασθένειες αλλά και της Αμφιτρίτης ήταν
ξακουστή. Συγκεκριμένα η Αμφιτρίτη θεράπευε τις γυναίκες που δεν
μπορούσαν να κάνουν παιδιά αλλά και σε γενικότερα πλαίσια ήταν η θεά της
γονιμότητας. Με άλλα λόγια ο Ποσειδώνας και η Αμφιτρίτη λατρεύονταν στην Τήνο ως θεοί-θεραπευτές!

Γινόταν δηλαδή την αρχαία εποχή ακριβώς ότι γίνεται και σήμερα με την Ναό της
Παναγίας στην Τήνο, ο οποίος ναός είναι χτισμένος επάνω στα ερείπια του
Ναού και του Θεάτρου του θεού Διονύσου! Σήμερα συρρέει πλήθος κόσμου για να θεραπευτεί από την Παναγία ενώ στην αρχαιότητα γινόταν το ίδιο με τον Ποσειδώνα και την Αμφιτρίτη. Τελικά μόνο τα ονόματα αλλάζουν. Η δόνηση και η ενέργεια παραμένει η ίδια.

-----------------------------

Δώστε προσοχή στην εικόνα. Είναι από τον Ναό της Παναγίας της Τήνου. Απεικονίζει έναν άγγελο, προφανώς τον Αρχάγγελο Γαβριήλ. Στο αριστερό του χέρι κρατά ένα λουλούδι,τον κρίνο

και στο δεξί το Αρχαιοελληνικό σύμβολο της Αφθονίας "Κέρας της Αμαλθείας".

Τα μυστικά της βίλας του Άγγελου Σικελιανού

 

Βρισκόμαστε στο Ξυλόκαστρο, στη νότια πλευρά του Κορινθιακού Κόλπου. Περπατάμε μέσα στο πευκοδάσος του Πευκιά, δίπλα στην παραλία της Συκιάς. Ακολουθώντας το μονοπάτι με κατεύθυνση ανατολική φτάνουμε στον καταπράσινο κήπο του ξενοδοχείου Sikyon, μέσα στο κτήμα που δεσπόζει εδώ και έναν αιώνα η βίλα του Άγγελου Σικελιανού και της Εύας Πάλμερ. Ένα διώροφο κτίριο μοναδικής αρχιτεκτονικής, προστατευόμενο μνημείο της πολιτιστικής μας κληρονομιάς και κομμάτι της νεότερης ελληνικής ιστορίας.

Εκεί ο «αλαφροΐσκιωτος» ποιητής έζησε έναν μεγάλο και παράξενο έρωτα με την Αμερικανίδα Εύα Πάλμερ, έναν έρωτα που πυροδότησε το κοινό τους πάθος για την Αρχαία Ελλάδα. Ορμητήριο του κοινού τους στόχου για καθιέρωση των δελφικών εορτών, σημείο συνάντησης ιερών τεράτων της ελληνικής διανόησης στις αρχές του 20ου αιώνα, αρχηγείο των κατακτητών κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και κατόπιν ορόσημο της πρώτης τουριστικής περιοχής της Ελλάδας.

Ο επισκέπτης του σήμερα εύκολα διακρίνει αυτό που μάγεψε το ζεύγος κατά τη διάρκεια μιας εκδρομής στην Κορινθία πίσω στο 1908. Η Πάλμερ αγόρασε το παραθαλάσσιο οικόπεδο στην άκρη του πευκοδάσους για χάρη του συζύγου της. Η ανοικοδόμηση της πέτρινης βίλας ξεκίνησε το 1911 με σχέδια του ίδιου του Σικελιανού και ολοκληρώθηκε το 1916, για να λειτουργήσει ως εξοχική κατοικία για το ζευγάρι και τον μοναχογιό τους Γλαύκο.  Όπως μας εξηγεί ο πολιτικός μηχανικός που επιμελήθηκε την ανακαίνιση του διατηρητέου κτιρίου, Θοδωρής Μαρίνης, αυτή ήταν η πρώτη και μοναδική αρχιτεκτονική απόπειρα του ποιητή και συνδυάζει διάφορες τεχνοτροπίες με στοιχεία βυζαντινής και ενετικής αρχιτεκτονικής.

Η παράξενη οικογένεια με τις αρχαιοελληνικές ενδυμασίες ήταν αδύνατον να μην τραβήξει την προσοχή των κατοίκων λαμβάνοντας περίοπτη θέση στους αστικούς μύθους και θρύλους της εποχής. Πολλές οι ιστορίες για τον Άγγελο, την Εύα, τον Γλαύκο και τους καλεσμένους τους. Η Πάλμερ έκανε εκεί πρόβες με τους ηθοποιούς που συμμετείχαν στις δελφικές παραστάσεις, ενώ ο Σικελιανός συχνά προσκαλούσε εξέχουσες προσωπικότητες της εποχής, όπως ο Κωστής Παλαμάς, ο Κώστας Καρυωτάκη και ο στενός του φίλος Νίκος Καζαντζάκης.

Ο Καζαντζάκης περιγράφει στο έργο του «Αναφορά στον Γκρέκο», στο κεφάλαιο «Ο φίλος μου ο ποιητής», μια ιστορία που οι ντόπιοι αποκαλούν «το μυστικό του υπογείου». Ο Καζαντζάκης έγινε μάρτυρας της «παρανοϊκής» προσπάθειας του Σικελιανού να αναστήσει ένα πτώμα που του έστειλε η Πάλμερ από την Αθήνα και μεταφέρει τη συνομιλία τους μετά την αποτυχημένη απόπειρα:

-Ντρέπουμαι... μουρμούρισε τέλος. Η ψυχή λοιπόν δεν είναι παντοδύναμη;

-Δεν είναι ακόμα, αποκρίθηκα· θα γίνει. Παλικαριά μεγάλη να θες να ξεπεράσεις τα σύνορα του ανθρώπου· μα παλικαριά μεγάλη και ν’ αναγνωρίζεις χωρίς τρόμο τα σύνορα και να μην απελπίζεσαι. Θα χτυπούμε, θα χτυπούμε τα κεφάλια μας απάνω στα κάγκελα, πολλά κεφάλια θα γίνουν θρύμματα, μα μια μέρα τα κάγκελα θα σπάσουν...

Άδοξο τέλος είχε και η προσπάθεια του Σικελιανού και της Πάλμερ να αναβιώσουν τη δελφική ιδέα, ένα πάθος που τους κατέστρεψε οικονομικά, καθώς η Εύα ξόδεψε μεγάλο μέρος της περιουσίας που της είχε αφήσει ο πλούσιος πατέρας της. Κάπως έτσι ήρθε το διαζύγιο και η πώληση της βίλας στο γαμπρό του Ιωάννη Μεταξά. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής μετατράπηκε σε αρχηγείο των Ιταλών και των Γερμανών, ενώ ο εμφύλιος τη βρήκε στα χέρια των ανταρτών.

Στα τέλη της δεκαετίας του ‘50, το κτήμα περνά στα χέρια του Σπύρου Τυπάλδου, δαιμόνιου επιχειρηματία της εποχής, ο οποίος αναγνωρίζοντας τόσο την πολιτιστική όσο και την τουριστική του αξία, θα αναδείκνυε το σπίτι και το πανέμορφο περιβάλλον γύρω από αυτό. Ο Σπύρος και ο αδελφός του Χαράλαμπος, ιδιοκτήτες της ξακουστής Ατμοπλοΐας Αιγαίου, δημιούργησαν εδώ την πρώτη ουσιαστικά οργανωμένη τουριστική επιχείρηση στην Ελλάδα. Ο εγγονός Λεωνίδας Τυπάλδος μας μιλά για τους πρωτοπόρους παππούδες του.

«Πριν από 55 χρόνια που ξεκινήσαμε την επένδυση στο Ξυλόκαστρο, το πρώτο κομμάτι αφορούσε την οργανωμένη εκμετάλλευση του Πευκοδάσους, σαν οργανωμένο κάμπινγκ. Ήταν η πρώτη οργανωμένη προσπάθεια για παραθερισμό αλλοδαπών, καθώς η περιοχή είχε άδεια ως κέντρο παραθερισμού αλλοδαπών. Ήταν μια πολύ έξυπνη σύλληψη για την εποχή εκείνη, αφού τα καράβια των Τυπάλδων μετέφεραν ξένους στην Ελλάδα, γιατί να μην έχεις μια περιοχή να τους εξασφαλίζεις τον παραθερισμό ή τις διακοπές τους. Τα καράβια είτε άφηναν τον κόσμο στην Πάτρα και από εκεί ερχόντουσαν με λεωφορεία είτε μπαίνανε στον κορινθιακό και με λάντζες μεταφέραμε τον κόσμο στον Πευκιά. Αυτό πήγε εξαιρετικά καλά, η εταιρία είχε 20 γραφεί σε όλο τον κόσμο, σε κεντρικά σημείο του Λονδίνου, του Παρισιού, της Βιέννης, του Μονάχου, οπότε η διαφήμιση ήταν διεθνής. Και όλα αυτά γινόντουσαν στις αρχές του ‘50 που στην Ελλάδα γινόταν ακόμα πόλεμος, ήταν κάτι πολύ πρωτοποριακό για την εποχή, για ένα προϊόν βεβαίως προφανές όπως ο τουρισμός. Το 59-60 οι Τυπάλδοι αγοράζουν από ντόπιους το όμορο κτήμα εντός του οποίου βρίσκεται η βίλα του Άγγελου Σικελιανού, ένα κτήμα 10 στρεμμάτων, όπου κατασκεύασαν ξύλινα μπάνγκαλοους 20-25 τ.μ. και πολύ αργότερα έγινε ένα ξενοδοχείο θερινών διακοπών που λειτούργησε μέχρι το 2007 - 2008».

Εν τω μεταξύ, το 1989, με την Μελίνα Μερκούρη στο υπουργείο Πολιτισμού, η βίλα χαρακτηρίζεται ως σημαντικό μνημείο της νεότερης πολιτιστικής κληρονομίας της χώρας και προστατεύεται από τη σχετική νομοθεσία. Το 2009, ο Λεωνίδας Τυπάλδος χάνει τον πατέρα του, εγκαταλείπει τη δικηγορία και αναλαμβάνει να ξαναφτιάξει από την αρχή την ξενοδοχειακή επιχείρηση στο Ξυλόκαστρο. Γκρεμίζει τα πάντα και φτιάχνει το Sikyon Coast Hotel & Resort.

«Η ανακαίνιση ήταν πολύ μεγάλη για την περιοχή και τα δεδομένα της εποχής αλλά επενδύσαμε στον προορισμό, στο ξενοδοχείο προορισμός για να φτιάξουμε ένα ωραίο resort, σε ένα εξαιρετικό σημείο μια ώρα από την Αθήνα» εξηγεί ο Λεωνίδας. «Και βέβαια η βίλα είναι αναπόσπαστο μέρος της όλης εμπειρίας. Πέρα από την περιήγηση που μπορεί να κάνει κανείς εντός, αξιοποιήσαμε τη βεράντα για να λειτουργήσουμε ένα εστιατόριο. Σκέψου το συναίσθημα ότι κάποιος τρώει εκεί που έτρωγε ο Καζαντζάκης, ο Καρυωτάκης και ο Σικελιανός. Όταν περπατάς από τη βίλα στην παραλία και περνάς από το παγκάκι που καθόταν ο Σικελιανός, καταλαβαίνεις ότι εκεί κάτι συνέβαινε. Δεν είναι τυχαίο ότι όλα αυτά τα τέρατα της διανόησης ήταν εκεί. Και υπάρχει βέβαια και ένα τεράστιο θέμα με το τι εμπορεύεσαι και τι όχι, είναι πολύ λεπτά τα όρια. Πρέπει πάντα να σέβεσαι το θησαυρό που έχεις στα χέρια σου, να κάνεις κοινωνό διακριτικά τον πελάτη και επειδή προφανώς εμπλέκεται και η επιχείρησή σου σε όλο αυτό, να γίνεται με μεγάλο σεβασμό. Αυτό ήθελε σκέψη και νομίζω ότι το καταφέρνουμε».

Πορεία προδιαγεγραμμένη στα χνάρια των προγόνων του; «Τα μεγέθη είναι μη συγκρίσιμα» απαντά ο ίδιος. «Οι παππούδες για την εποχή τους ήταν τεράστιοι, κινούσαν τα νήματα του τουρισμού, είχαν τριάντα καράβια, είχαν γραφεία σε όλο τον κόσμο, ήταν πρωτοπόροι. Ο Σπύρος Τυπάλδος είχε χαρακτηριστεί από το Travel World, το μεγαλύτερο επιχειρηματικό και τουριστικό περιοδικό της εποχής, the father of public cruising, ήταν ο πρώτος δηλαδή στον κόσμο της παροχής εν πλω διακοπών, είχε φιλοξενήσει πρωθυπουργούς Έλληνες, ξένους, είχε τεράστια ιστορία. Εγώ έχω απλώς ένα ξενοδοχείο στο Ξυλόκαστρο, τίποτα άλλο. Προσπαθώ να το βελτιώσω και να κάνω το καλύτερο. Κληρονόμησα το δαιμόνιο και την ευθύνη που σου δίνε όλο αυτό. Είναι μια ιστορία που πρέπει να σέβεσαι, να σε καθοδηγεί και εννοείται ότι προσαρμόζεις τον τρόπο που επιχειρείς στα σύγχρονα δεδομένα. Στην Ελλάδα θα έπρεπε να έχουμε τουρισμό 8 μήνες το χρόνο, για να το πετύχεις αυτό, πρέπει να πείσεις τον άλλο για τους λόγους που πρέπει να έρθει. Εμείς λειτουργούμε spa με εξειδικευμένες θεραπείες, προτείνουμε δραστηριότητες στο δάσος, την περιήγηση στη βίλα και εξειδικευμένα events όπως γιόγκα και οινογνωσίας όλο το χειμώνα. Είναι σημαντικό να δημιουργούνται αφορμές να τιμούμε το ωραίο αυτό σημείο και το χειμώνα. Το όραμά μου είναι μέσα σε αυτό το χώρο να βελτιώνομαι, να εξελίσσομαι και η πρόταση που κάνω να έχει απήχηση στους ανθρώπους. Και πάνω από όλα να προσφέρω καλές υπηρεσίες στον πελάτη, ο ξενοδόχος έχει τεράστια ευθύνη απέναντι στον πελάτη που μεταφέρει την καθημερινότητά του στον χώρο των διακοπών του».

Tα «στοιχειωμένα» της Αθήνας: Aπό τη σπηλιά του Νταβέλη ως τη βίλα του Ιόλα

Εξερευνήσαμε και φωτογραφήσαμε τρία γοητευτικά, μυθοποιημένα ή σκανδαλωδώς εγκαταλελειμμένα μέρη στην Αθήνα: Από τη Βίλα του Ιόλα στην Αγία Παρασκευή ως τη Σπηλιά του Νταβέλη στην Πεντέλη και το ΝΙΕΝ στα Μελίσσια, σας παρουσιάζουμε τρία μέρη με εξαιρετικά παράξενη ιστορία.

Βίλα Ιόλα, Δημοκρατίας 6-8, Αγ. Παρασκευή

Ο Αλέξανδρος Ιόλας γεννήθηκε το 1907 στην Αλεξάνδρεια και σπούδασε χορό στη Γερμανία και τη Γαλλία, πριν καταλήξει στη Νέα Υόρκη και τη “Ballet Theatre Company.” Όταν ένα ατύχημα στο πόδι του τον εμπόδισε να συνεχίσει την καριέρα του στο χορό, ίδρυσε στη Νέα Υόρκη τη Hugo Gallery που έγινε αποκλειστικός αντιπρόσωπος του Ερνστ και του Μαγκρίτ στην Αμερική. Από τα 50s και μετά ο Ιόλας συνέβαλλε στην ανάδειξη του Andy Warhol και δημιούργησε γκαλερί σε Ευρωπαϊκές πόλεις. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, έφτιαξε μία βίλα στην Αγία Παρασκευή, όπου μετέφερε την τεράστιας αξίας συλλογή του. Η βίλα φιλοξένησε πολυτελείς δεξιώσεις και έγινε το φρούριο του Ιόλα τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ενάντια στις επιθέσεις που δεχόταν ως ομοφυλόφιλος και οροθετικός.

Λίγο πριν πεθάνει το 1987, ο Ιόλας προσφέρθηκε να δωρίσει τη συλλογή του στο ελληνικό κράτος, το οποίο αρνήθηκε. Μετά το θάνατο του, η βίλα λεηλατήθηκε με αποτέλεσμα να μη μείνει τίποτα από την τεράστιας αξίας συλλογή και να βανδαλιστεί το εντυπωσιακής αρχιτεκτονικής και διακόσμησης κτίριο. Η περιήγηση στην περίπου 7 στρεμμάτων βίλα προκαλεί θλίψη για τη σκανδαλώδη εγκατάλειψη της. Πλέον έχουν αφαιρεθεί ακόμα και τα κουφώματα και τα είδη υγιεινής, τα μάρμαρα που καλύπτουν τις περισσότερες επιφάνειες της είναι σπασμένα και λερωμένα με γκράφιτι ενώ υπάρχουν ακόμα καμένα ρούχα του Ιόλα στη γκαρνταρόμπα του στο υπόγειο της βίλας.

Έτσι, ένα μέρος που θα μπορούσε να είναι από τις καλύτερες γκαλερί στην Ελλάδα, δέχεται τους επισκέπτες του από μία τρύπα στα κάγκελα στα πλαϊνά της.

Σπηλιά Νταβέλη,Πεντέλη

Η Πεντέλη ήταν ανέκαθεν αγαπημένο θέμα μεταμεσονύχτιων εκπομπών μεταφυσικής. Μαγνητικά πεδία, σατανιστές, εξωγήινοι και πειράματα είναι μερικές από τις θεωρίες που ορμώμενες από πραγματικά γεγονότα εκτροχιάστηκαν. Η σπηλιά του Νταβέλη ονομάστηκε έτσι από το λήσταρχο (1832-1856) που λέγεται πως κρυβόταν εκεί και πως μάλιστα είχε ερωμένη του τη Δούκισσα της Πλακεντίας που είχε το ανάκτορο της λίγο πιο κάτω. Η σπηλιά εξερευνήθηκε από το ζεύγος Πετροχείλου το 1935, ενώ υπάρχουν ενδείξεις πως μπορεί να χρησιμοποιείτο ως λατρευτικός χώρος και στην αρχαιότητα. Τη δεκαετία του 70 και του 80 το Υπουργείο Άμυνας πραγματοποίησε εργασίες στο εσωτερικό του σπηλαίου που αργότερα σφραγίστηκε, προκαλώντας διάφορες θεωρίες. Η σπηλιά συνδέθηκε επίσης με τους σατανιστές της Παλλήνης τη δεκαετία του ’90.

Διαβάζοντας κάποιος αυτές τις θεωρίες δημιουργεί προσδοκίες πολύ ανώτερες του σφραγισμένου και μάλλον αδιάφορου πλέον σπηλαίου. Αν και η έλλειψη σηματοδότησης το κάνει αρκετά δυσπρόσιτο, -βρίσκεται σε έναν χωματόδρομο ανεβαίνοντας προς το εγκαταλελειμμένο στρατιωτικό νοσοκομείο στην κορυφή της Πεντέλης, η επισκεψιμότητα του είναι ανάλογη του μύθου του και όχι της σημερινής πραγματικότητας. Αποτέλεσμα αυτού, οι βαμμένοι βράχοι και η λεηλατημένη εκκλησία στην είσοδο του. Πάντως η διαδρομή για το σπήλαιο, με καταπληκτική θέα της Αθήνας, είναι από μόνη της επαρκής λόγος για να ανέβει κάποιος ως εκεί.

Νοσηλευτικό Ίδρυμα Εμπορικού Ναυτικού (ΝΙΕΝ),Κουντουριώτου, Μελίσσια

Το ΝΙΕΝ που ιδρύθηκε το 1948, αρχικά ως σανατόριο, έκλεισε προσωρινά το 1975 για να γίνουν επισκευές. Ενώ είχαν ήδη δαπανηθεί πάνω από 100 εκατ. δραχμές, οι εργασίες τελικά σταμάτησαν το 1981 και το νοσοκομείο εγκαταλείφθηκε. Το 5όροφο κτίριο των 11.600 τ.μ. βρίσκεται στη μέση ενός πευκοδάσους 119 στρεμμάτων. Αν και έχουν γίνει διάφορες προτάσεις για την αξιοποίηση του, καμία τελικά δεν ευοδώθηκε. Έτσι, παραμένει για 40 χρόνια άδειο.

Όντας εντυπωσιακά μεγάλο και εγκαταλελειμμένο, το ΝΙΕΝ θυμίζει σκηνικό ταινίας. Αν και πλέον έχουν ξηλωθεί ακόμη και σωληνώσεις από τους τοίχους του, υπάρχουν ακόμη σε ορισμένα σημεία σκορπισμένα έγγραφα του νοσοκομείου. Το κτίριο, από τα υπόγεια μέχρι την ταράτσα του με την εντυπωσιακή θέα, είναι ένα από τα πιο αξιοπρόσεκτα σημεία στην Αθήνα.

Στο ΝΙΕΝ μπορεί κάποιος να μπει ακόμη κι από την κεντρική του είσοδο που είναι πολλές φορές ανοιχτή.