Νομίζω οτι δεν υπάρχει καλύτερος επικήδειος για τον Steve Jobs παρά να γράψεις την μελέτη θανάτου μέσα από την εθελούσια έξοδο , του Δημήτρη Λιαντίνη. Και οι δύο απεβίωσαν ετων 56.
Εχω την αίσθηση ότι οι δρόμοι τους στην ζωή είναι παράλληλοι.
...death is the best invention of life είπε ο Jobs .
O Θάνατος είναι η μεγαλύτερη ανακάλυψη της ζωής.
Ναι στην ζωή σημαίνει Ναί στον θάνατο . Η πιο μεγάλη , η πιο υψηλή και η πιο θαρραλέα πράξη του ανθρώπου, δεν ήταν ποτέ η άρνηση.
Σημασία έχει να μπορείς να λες ναι , να είσαι έτοιμος απο καιρό για το ναι .
Το όχι είναι εύκολο.
Το ιερό ναι που λέει ο στρατοκόπος στο δένδρο και στον άνεμο , το ναι που λέει ο στοχαστής στο τραγούδι του πουλιού και στην ανθρώπινη τραγωδία .
Το ναι που λέμε στον ουρανό και τον ήλιο ,στην νύκτα και την σελήνη.
Το ναι που λέει το διψασμένο χώμα στην βροχή που στέλνει ο Ζεύς και το σύννεφο στον ποιητή ,που επάνω του ταξιδεύει.
Δύο τρόποι υπάρχουν να νικήσει κάποιος τον θάνατο.
Ο πρώτος είναι να φύγει αυτοθέλητα.
Ο δεύτερος να κατακτήσει την αθανασία με το έργο του και με την αρετή του. Αλλά κανείς απο τους τρόπους αυτούς δεν ισοδυναμεί με άρνηση του θανάτου. Νίκη, εδώ σημαίνει κατάφαση .
Να κατορθώσεις δηλαδή την ύψιστη κατάφαση του θανάτου και να ποιήσεις μόνος σου τον θάνατό σου ως έργο τέχνης και ως έργο φιλοσόφου.
Αλλά πάντοτε καταφάσκοντας στην αναγκαιότητά του.
Και πάντοτε σεβόμενος αυτό πού, μαζί με τον Ερωτα ,αποτελεί το ιερότερο Μυστήριο της Φύσεως .
Αυτοθέλητα και κατάφαση είναι έννοιες αλληλένδετες.
Το ουσιώδες είναι να εννοήσουμε την έσχατη πράξη του Λιαντίνη ως κατάφαση και όχι ως άρνηση.
Η φιλοσοφία ολόκληρη είναι απο μόνη της μία κατάφαση .
Είναι κατάφαση στο Είναι και την Ανάγκη .
Είναι κατάφαση στην φύση Φύση ,που για τους Ελληνες ταυτίζεται με το Είναι και που οι φυσικοί μας φιλόσοφοι γνωρίζουν πως ταυτίζεται επίσης με την Ανάγκη.
Η Ανάγκη είναι η μεγάλη κατάφαση του Είναι , είναι το ίδιο το Είναι που καταφάσκει ,που λέει ναί στον εαυτό του και η κατάφαση είναι ανάγκη.
Τίποτε άλλο δεν δύναται να έχει νόημα.
Η ατραπός που οδηγεί στην άρνηση του Είναι ,δηλαδή στο μη Είναι οδηγεί σε αδιέξοδο.
ΕΣΤΙ ΓΑΡ ΕΙΝΑΙ, ΜΗΔΕΝ Δ΄ ΟΥΚ ΕΣΤΙΝ.
Στο χάσμα Σεισμού ο Λιαντίνης σημειώνει. Ο μόνος τρόπος να σώζει τη φύση του το Μηδέν είναι συνεχώς να την αρνιέται.
Αλλά δύο αρνήσεις μας επαναφέρουν και πάλι στην κατάφαση.
Οι φυσικοί μας φιλόσοφοι το εγνώριζαν και συνέδεσαν την κατάφαση με έννοιες ,όπως Φύσις , Είναι , Ανάγκη που αποτελούν και το θεμέλιο του στοχασμού , τον sine qua non όρο των πάντων.
Αίνιγμα φιλοσοφικό μας άφησε ο Λιαντίνης με το δικό του πήδημα στην μήτρα του Χάους , στην άπειρη μήτρα του Είναι ,στην αρχέγονη Συμπαντική Μήτρα της Αφροδίτης , απο την οποίαν όλα προέρχονται και στην οποίαν όλα επιστρέφουν. Σε αυτόν τον αυτοθέλητο θάνατο , καρπό ενός βίου που υπήρξε φιλοσοφία , δηλαδή μελέτη θανάτου , υπάρχει έντονο το στοιχείο μίας μυήσεως. Μίας μυήσεως στο βαθύτερο Είναι της φιλοσοφίας, που είναι συνάμα και μύηση στο ιερό Μυστήριο του Θανάτου.
Ο Λιαντίνης μας φέρνει το παράδειγμα του λαγού και του τσακαλιού .
Το λαγουδάκι τρέχει έντρομο να σωθεί. Εντρομοι και εμείς ως παρατηρητές συμπάσχουμε με το κυνηγημένο ζώο και ευχόμαστε να σωθεί .
Σε βαθύτερη όμως ανάλυση η συναισθηματική αυτή αντίδραση είναι χριστιανική.
Που σημαίνει πως κάπου αναπόφευκτα έρχεται σε αντίθεση με την επιστήμη και την λογική.
Διότι η λογική στο σημείο αυτό ,λέει ναι, βεβαίως να επιζήσει το λαγουδάκι.
Αλλά το τσακάλι θα πεθάνει απο την πείνα.
Με άλλα λόγια η ζωή στο προκείμενο είναι συνάρτηση του θανάτου και ο θάνατος είναι συνάρτηση της ζωής.
Ζεί το τσακάλι ... Αυτό σημαίνει ότι χρεωστά την ζωή του στον θάνατο του λαγού.
Ζεί ο λαγός .... Αυτό σημαίνει ότι χρεωστά την ζωή του στο θάνατο του τσακαλιού .
Το ένα ζεί χάρη στον θάνατο
Το άλλο πεθαίνει χάρη στη ζωή .
Ο βαθύτερος δηλαδή νόμος της φύσης δεν είναι ή το ένα ή το άλλο ανεξάρτητα απο το ένα ή το άλλο .
Αλλά είναι ή το ένα ή το άλλο μέσα από το ένα ή το άλλο .
Είναι η ζωή του λαγού μέσα απο το θάνατο του τσακαλιού ή τη ζωή του τσακαλιού μέσα απο το θάνατο του λαγού.
Δεν δίνεται , δηλαδή, ούτε το πρώτο ούτε το δεύτερο αλλά μόνο το τρίτο δίνεται ,που προκύπτει σαν απροσδιοριστία του πρώτου και του δεύτερου.
Η απροσδιοριστία ούτε λέγει ούτε κρύπτει αλλά σημαίνει ,όπως το μαντείο των Δελφών.
Και σημαίνει ,πως η ζωή, είναι κάπου ανάμεσα στην τραγωδία και την κωμωδία.
Σημαίνει πως η κορύφωση είναι κάπου είναι κάπου ανάμεσα στην οδύνη και την ευδαιμονία και ο οργασμός κάπου ανάμεσα στην ζωή και τον θάνατο.
Η αρχή της απροσδιοριστίας αφορά ακριβώς σε αυτό το Είναι ,έχει δηλαδή ένα νόημα βαθειά οντολογικό. Και είναι εκεί ακριβώς που η φυσική επιστήμη γίνεται ποίηση , ή εκεί όπου φυσική επιστήμη επιστρέφει στην ποίηση.
Ο ποιητής φιλόσοφος ερωτά για τον θεό ,γνωρίζοντας πως η φιλοσοφία είναι επάνω απ΄ όλα και πρίν απ΄ όλα , ένα ατέρμονα ερωτάν περί του είναι .
Ταξιδεύει σε γαλαξιακές ατραπούς αστρόσκονης και εκεί με αφυπνισμένη την μνήμη του όντος ,αφουγκράζεται τον άπειρο ρυθμό του σύμπαντος.
Ο Λιαντίνης για την Εθνική θρησκεία γράφει ...
Μέσα στο παγκόσμιο πάνθεον η θρησκεία των Ελλήνων είναι η μόνη που την ουσία της την σημαδεύει η αλήθεια της επιστήμης.
Και είναι η μόνη που την γέννησαν τα ιερά και τα όσια του ανθρώπου.
Ο πόνος του , δηλαδή, για την πικρή του μοίρα ,και η ανάγκη να ξεπεράσει αυτόν τον πόνο έντιμα και όχι μπαμπέσικα. Η θρησκεία των Ελλήνων είναι η μόνη που αναγκάζεται να την πάρει κανείς στα σοβαρά ,γιατί σχετίζεται διαλεκτικά με την επιστήμη και την αλήθεια.
Η θρησκεία των Ελλήνων ,είναι όχι γέννημα της υπόθεσης και της φαντασίας ,όπως όλες οι άλλες θρησκείες ,αλλά είναι η αισθητική αναπαράσταση των φαινομένων της φύσης ...
Οι θεοί των Ελλήνων βεβαιώνουνται αισθητηριακά ,αγγίζονται με τα χέρια , τους αντικρύζουν τα μάτια, υπάρχουν υποστατοί και ένυλοι...
Με άλλες λέξεις , η θρησκεία των Ελλήνων, είναι μία αισθητική εμπραγμάτωση των στοιχείων της φύσης και κατά τούτο είναι μία παραλλαγή της τέχνης των Ελλήνων. Την γεωμετρική απόδειξη αυτής της πρότασης την δίνει το γεγονός ότι η θρησκεία των Ελλήνων την περιέχει η τέχνη τους ...
Για το ζήτημα του ΕλληνοΧριστιανικού πολιτισμού ...
Η σύνθεση αυτών των δύο κοσμοθεωριών σε ενότητα συνιστά το ακρότατο σημείο του αφύσικου μέσα σε ολόκληρη την ιστορία του ανθρώπινου πνεύματος.
Εχω την αίσθηση ότι οι δρόμοι τους στην ζωή είναι παράλληλοι.
...death is the best invention of life είπε ο Jobs .
O Θάνατος είναι η μεγαλύτερη ανακάλυψη της ζωής.
Ναι στην ζωή σημαίνει Ναί στον θάνατο . Η πιο μεγάλη , η πιο υψηλή και η πιο θαρραλέα πράξη του ανθρώπου, δεν ήταν ποτέ η άρνηση.
Σημασία έχει να μπορείς να λες ναι , να είσαι έτοιμος απο καιρό για το ναι .
Το όχι είναι εύκολο.
Το ιερό ναι που λέει ο στρατοκόπος στο δένδρο και στον άνεμο , το ναι που λέει ο στοχαστής στο τραγούδι του πουλιού και στην ανθρώπινη τραγωδία .
Το ναι που λέμε στον ουρανό και τον ήλιο ,στην νύκτα και την σελήνη.
Το ναι που λέει το διψασμένο χώμα στην βροχή που στέλνει ο Ζεύς και το σύννεφο στον ποιητή ,που επάνω του ταξιδεύει.
Δύο τρόποι υπάρχουν να νικήσει κάποιος τον θάνατο.
Ο πρώτος είναι να φύγει αυτοθέλητα.
Ο δεύτερος να κατακτήσει την αθανασία με το έργο του και με την αρετή του. Αλλά κανείς απο τους τρόπους αυτούς δεν ισοδυναμεί με άρνηση του θανάτου. Νίκη, εδώ σημαίνει κατάφαση .
Να κατορθώσεις δηλαδή την ύψιστη κατάφαση του θανάτου και να ποιήσεις μόνος σου τον θάνατό σου ως έργο τέχνης και ως έργο φιλοσόφου.
Αλλά πάντοτε καταφάσκοντας στην αναγκαιότητά του.
Και πάντοτε σεβόμενος αυτό πού, μαζί με τον Ερωτα ,αποτελεί το ιερότερο Μυστήριο της Φύσεως .
Αυτοθέλητα και κατάφαση είναι έννοιες αλληλένδετες.
Το ουσιώδες είναι να εννοήσουμε την έσχατη πράξη του Λιαντίνη ως κατάφαση και όχι ως άρνηση.
Η φιλοσοφία ολόκληρη είναι απο μόνη της μία κατάφαση .
Είναι κατάφαση στο Είναι και την Ανάγκη .
Είναι κατάφαση στην φύση Φύση ,που για τους Ελληνες ταυτίζεται με το Είναι και που οι φυσικοί μας φιλόσοφοι γνωρίζουν πως ταυτίζεται επίσης με την Ανάγκη.
Η Ανάγκη είναι η μεγάλη κατάφαση του Είναι , είναι το ίδιο το Είναι που καταφάσκει ,που λέει ναί στον εαυτό του και η κατάφαση είναι ανάγκη.
Τίποτε άλλο δεν δύναται να έχει νόημα.
Η ατραπός που οδηγεί στην άρνηση του Είναι ,δηλαδή στο μη Είναι οδηγεί σε αδιέξοδο.
ΕΣΤΙ ΓΑΡ ΕΙΝΑΙ, ΜΗΔΕΝ Δ΄ ΟΥΚ ΕΣΤΙΝ.
Στο χάσμα Σεισμού ο Λιαντίνης σημειώνει. Ο μόνος τρόπος να σώζει τη φύση του το Μηδέν είναι συνεχώς να την αρνιέται.
Αλλά δύο αρνήσεις μας επαναφέρουν και πάλι στην κατάφαση.
Οι φυσικοί μας φιλόσοφοι το εγνώριζαν και συνέδεσαν την κατάφαση με έννοιες ,όπως Φύσις , Είναι , Ανάγκη που αποτελούν και το θεμέλιο του στοχασμού , τον sine qua non όρο των πάντων.
Αίνιγμα φιλοσοφικό μας άφησε ο Λιαντίνης με το δικό του πήδημα στην μήτρα του Χάους , στην άπειρη μήτρα του Είναι ,στην αρχέγονη Συμπαντική Μήτρα της Αφροδίτης , απο την οποίαν όλα προέρχονται και στην οποίαν όλα επιστρέφουν. Σε αυτόν τον αυτοθέλητο θάνατο , καρπό ενός βίου που υπήρξε φιλοσοφία , δηλαδή μελέτη θανάτου , υπάρχει έντονο το στοιχείο μίας μυήσεως. Μίας μυήσεως στο βαθύτερο Είναι της φιλοσοφίας, που είναι συνάμα και μύηση στο ιερό Μυστήριο του Θανάτου.
Ο Λιαντίνης μας φέρνει το παράδειγμα του λαγού και του τσακαλιού .
Το λαγουδάκι τρέχει έντρομο να σωθεί. Εντρομοι και εμείς ως παρατηρητές συμπάσχουμε με το κυνηγημένο ζώο και ευχόμαστε να σωθεί .
Σε βαθύτερη όμως ανάλυση η συναισθηματική αυτή αντίδραση είναι χριστιανική.
Που σημαίνει πως κάπου αναπόφευκτα έρχεται σε αντίθεση με την επιστήμη και την λογική.
Διότι η λογική στο σημείο αυτό ,λέει ναι, βεβαίως να επιζήσει το λαγουδάκι.
Αλλά το τσακάλι θα πεθάνει απο την πείνα.
Με άλλα λόγια η ζωή στο προκείμενο είναι συνάρτηση του θανάτου και ο θάνατος είναι συνάρτηση της ζωής.
Ζεί το τσακάλι ... Αυτό σημαίνει ότι χρεωστά την ζωή του στον θάνατο του λαγού.
Ζεί ο λαγός .... Αυτό σημαίνει ότι χρεωστά την ζωή του στο θάνατο του τσακαλιού .
Το ένα ζεί χάρη στον θάνατο
Το άλλο πεθαίνει χάρη στη ζωή .
Ο βαθύτερος δηλαδή νόμος της φύσης δεν είναι ή το ένα ή το άλλο ανεξάρτητα απο το ένα ή το άλλο .
Αλλά είναι ή το ένα ή το άλλο μέσα από το ένα ή το άλλο .
Είναι η ζωή του λαγού μέσα απο το θάνατο του τσακαλιού ή τη ζωή του τσακαλιού μέσα απο το θάνατο του λαγού.
Δεν δίνεται , δηλαδή, ούτε το πρώτο ούτε το δεύτερο αλλά μόνο το τρίτο δίνεται ,που προκύπτει σαν απροσδιοριστία του πρώτου και του δεύτερου.
Η απροσδιοριστία ούτε λέγει ούτε κρύπτει αλλά σημαίνει ,όπως το μαντείο των Δελφών.
Και σημαίνει ,πως η ζωή, είναι κάπου ανάμεσα στην τραγωδία και την κωμωδία.
Σημαίνει πως η κορύφωση είναι κάπου είναι κάπου ανάμεσα στην οδύνη και την ευδαιμονία και ο οργασμός κάπου ανάμεσα στην ζωή και τον θάνατο.
Η αρχή της απροσδιοριστίας αφορά ακριβώς σε αυτό το Είναι ,έχει δηλαδή ένα νόημα βαθειά οντολογικό. Και είναι εκεί ακριβώς που η φυσική επιστήμη γίνεται ποίηση , ή εκεί όπου φυσική επιστήμη επιστρέφει στην ποίηση.
Ο ποιητής φιλόσοφος ερωτά για τον θεό ,γνωρίζοντας πως η φιλοσοφία είναι επάνω απ΄ όλα και πρίν απ΄ όλα , ένα ατέρμονα ερωτάν περί του είναι .
Ταξιδεύει σε γαλαξιακές ατραπούς αστρόσκονης και εκεί με αφυπνισμένη την μνήμη του όντος ,αφουγκράζεται τον άπειρο ρυθμό του σύμπαντος.
Ο Λιαντίνης για την Εθνική θρησκεία γράφει ...
Μέσα στο παγκόσμιο πάνθεον η θρησκεία των Ελλήνων είναι η μόνη που την ουσία της την σημαδεύει η αλήθεια της επιστήμης.
Και είναι η μόνη που την γέννησαν τα ιερά και τα όσια του ανθρώπου.
Ο πόνος του , δηλαδή, για την πικρή του μοίρα ,και η ανάγκη να ξεπεράσει αυτόν τον πόνο έντιμα και όχι μπαμπέσικα. Η θρησκεία των Ελλήνων είναι η μόνη που αναγκάζεται να την πάρει κανείς στα σοβαρά ,γιατί σχετίζεται διαλεκτικά με την επιστήμη και την αλήθεια.
Η θρησκεία των Ελλήνων ,είναι όχι γέννημα της υπόθεσης και της φαντασίας ,όπως όλες οι άλλες θρησκείες ,αλλά είναι η αισθητική αναπαράσταση των φαινομένων της φύσης ...
Οι θεοί των Ελλήνων βεβαιώνουνται αισθητηριακά ,αγγίζονται με τα χέρια , τους αντικρύζουν τα μάτια, υπάρχουν υποστατοί και ένυλοι...
Με άλλες λέξεις , η θρησκεία των Ελλήνων, είναι μία αισθητική εμπραγμάτωση των στοιχείων της φύσης και κατά τούτο είναι μία παραλλαγή της τέχνης των Ελλήνων. Την γεωμετρική απόδειξη αυτής της πρότασης την δίνει το γεγονός ότι η θρησκεία των Ελλήνων την περιέχει η τέχνη τους ...
Για το ζήτημα του ΕλληνοΧριστιανικού πολιτισμού ...
Η σύνθεση αυτών των δύο κοσμοθεωριών σε ενότητα συνιστά το ακρότατο σημείο του αφύσικου μέσα σε ολόκληρη την ιστορία του ανθρώπινου πνεύματος.
1 σχόλιο:
Δημοσίευση σχολίου