ΟΙ ΦΡΑΤΡΙΕΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

ΟΙ ΝΗΛΕΊΔΕΣ ΤΗΣ ΠΥΛΟΥ

Νηλέας 

Γιος της Τυρούς και του θεού Ποσειδώνα. Ο Νηλέας ήταν δίδυμος αδελφός του ΠΕΛΙΑ και ετεροθαλής αδελφός του Αίσονα (γιου του Κρηθέα και της Τυρούς), του Φέρητα και του Αμυθάονα. ΜΙΝΥΕΣ ΑΠΑΝΤΕΣ και Ηρακλείδες . Κατόπιν, φιλονίκησαν για τη βασιλεία της ΙΩΛΚΟΥ . Ο Πελίας έδιωξε τον Νηλέα, όπως και τον Αίσονα, και έγινε βασιλιάς στην ΙΩΛΚΟ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ . Ο Νηλέας κατέφυγε στη ΜΕΣΣΗΝΙΑ, όπου και ίδρυσε την ΠΥΛΟ . Εκεί πήρε ως σύζυγό του τη Χλωρίδα , κόρη του Αμφίονα .  Μαζί απέκτησαν μία κόρη, την Πηρώ , και πολλούς γιούς, μεταξύ των οποίων και οι Ταύρος , Αστέριος , Πυλάων , Δηίμαχος , Ευρίβιος , Περικλύμενος , ο μετέπειτα σοφός βασιλιάς ΝΕΣΤΟΡΑΣ , κ.ά.

Το τέλος του Νηλέα επήλθε όταν ο ΗΡΑΚΛΗΣ εξεστράτευσε εναντίον του με την αιτιολογία ότι ο Νηλέας αρνήθηκε να τον εξαγνίσει από τον φόνο του Ιφίτου . Τότε ο Νηλέας σκοτώθηκε μαζί με 11 από τους γιούς του ή, σύμφωνα με άλλη παράδοση, διασώθηκε και πέθανε από κάποια ασθένεια στην Κόρινθο όπου είχε καταφύγει, οπότε στη συνέχεια ενταφιάσθηκε εκεί. Οι απόγονοι του Νηλέα ονομάσθηκαν Νηλείδες. Οι Νηλείδες , διωγμένοι από τους Ηρακλείδες , σκορπίστηκαν σε διάφορους τόπους, σε μερικούς από τους οποίους και βασίλευσαν. Χρονικά κατατάσσονται στα τέλη του 12 πΧ αιώνα  αφού η μετακίνησή τους από την Πύλο προς την Αθήνα χρονολογείται το 1104 π.Χ. , μία χρονολογία μετά την πτώση της ΤΡΟΙΑΣ .

Όπως είδαμε στο θέμα μας ΛΑΚΕΔΑΙΜΩΝ ...Οι Ηρακλείδες επιστρέφουν και οι έκπτωτοι και φυγάδες Μινύες επιστρέφουν και διεκδικούν την αρχή τους . Κατέστρεψαν τα ανάκτορα των ΜΥΚΗΝΩΝ  και απελευθέρωσαν τους Δωριείς. Στον Παυσανία γίνεται αναφορά , ότι οι Δωριείς κάτοικοι υποδέχτηκαν τον Κρεσφόντη και τον βοήθησαν να καταλάβει την Μεσσηνία. Τον στήριξαν ακριβώς γιατί ήταν Ηρακλείδης και Αργοναύτης , από την περιοχή της Ιωλκού. Αργοναύτες Μινύες , Ηρακλείδες και Δωριείς είναι τα ίδια πρόσωπα . 

Ο Νηλέας λοιπόν που φεύγει διωκόμενος από την Ιωλκό και από τον αδελφό του Πελία πηγαίνει στην Πύλο της Μεσσηνίας , όχι τυχαίως αλλά λόγω της παράδοσης που είχε δημιουργήσει ο Κρεσφόντης .

Από τον Νηλέα , την Ιωλκό και τους Μινύες Ηρακλείδες , λοιπόν ξεκινούν όλες αυτές οι ισχυρές φρατρίες που κυριαρχούν στον Ελληνικό χώρο από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα . ( Σαμαράς ...)

Φρατρίες εκ Πύλου 

• Μελανθίδαι - > Μεδοντίδαι 
• Παιονίδαι  
• Αλκμαιωνίδαι 

Μία λοιπόν οικογένεια υπό τον Μέλανθο του Ανδροπόμπου , ο οποίος φέρεται να είναι απόγονος του αδελφού του Νέστορος , Περικλυμένου , εγκαθίσταται στην Αττική , επί βασιλείας Θυμοίτου , δέκατου πέμπτου κατά σειράν γόνου του Οίκου του Θησέως , μετά από σχετικό χρησμό του Μαντείου των Δελφών . Στην διαμάχη του Θυμοίτου με τον βασιλέα Ξάνθο της Βοιωτίας ο Μέλανθος με τέχνασμα και με δόλο εξοντώνει τον Ξάνθο , βασιλέα της Βοιωτίας . Εις ανάμνησιν της απάτης εναντίον του Ξάνθου εορτάζουν τα Απατούρια στην Αττική , τιμώντας τον Μελανθίδα , ή Μελαναιγίδα Διόνυσο . Η αίγλη και η ισχύς που αποκτά η οικογένεια του Μελάνθου οδηγεί και στην δολοφονία του Θυμοίτου . Έτσι ο Μέλανθος θα σφετερισθεί την εξουσία και θα ανακηρυχθεί βασιλέυς , με την βοήθεια και των δύο άλλων φρατριών από την Πύλο , των Παιονιδών και των Αλκμαιωνιδών , ίσως και των Ιώνων προσφύγων από την Αιγιάλεια της Αχαϊας , οι οποίοι εγκαθίστανται εκείνη την περίοδο ειρηνικά στην Αττική . Η βασιλεία στην Αττική της φρατρίας των Μελανθιδών δεν έχει μεγάλη διάρκεια . Και αυτό γιατί , μετά τον ηρωικό θάνατο του υιού του Μελάνθου , Κόδρου , οι απόγονοι του Νηλεύς ο νεώτερος ( και όχι ο ιδρυτής Νηλέας ) και Μέδων έρχονται σε οξύτατη σύγκρουση για το ζήτημα της βασιλείας . Τελικά επικρατεί η θέση του Μέδοντος για την κατάργησή της βασιλείας . Στην Αττική αναπτύσσεται την εποχή εκείνη πολιτικά η αντίληψη του Δωρικού δάμου (δήμος) . Η αντίληψη αυτή αναβαθμίζει τον Δάμο πλέον ως κυρίαρχη πολιτική οντότητα . Μετά την κατάργηση της βασιλείας ο Μέδων αποσχίζεται , δημιουργώντας την νέα φρατρία των Μεδοντιδών , ενώ οι Μελανθίδαι ,υπό τον Νηλέα τον νεώτερο , εγκαταλείπουν την Αττική ακολουθούμενοι από πολλούς Ίωνες και ιδρύουν τις αποικίες της Ιωνίας . Μίλητο (Νηλεύς) , Έφεσο ( Άνδροκλος)  , Μυούντα ( Κυδρήλος) , Κολοφώνα (Δαμασίχθων), Λέβεδο (Ανδραίμων) , Τεώ (Ναύκλος) , Ερυθρές (Κλέοπος) . Οι αποικίες της Ιωνίας φέρουν τα σύμβολα των Μελανθιδών , ως γόνοι του βασιλικού οίκου της Αττικής . Ο σκοτεινός Ηράκλειτος , ως απόγονος του Ανδρόκλου και κατά συνέπεια , των Μελανθιδών , κατέχει το δικαίωμα της προεδρίας στους αγώνες και στις τελετές στα ιερά της Ελευσινίου Δήμητρος , φέροντας τα σύμβολα της βασιλικής εξουσίας : τον σκίπωνα ( η ράβδος του πολέμαρχου ) και την πορφύρα . Τα δικαιώματα αυτά ο Ηράκλειτος τα αποποιείται , εκχωρώντας τα στον αδελφό του ...

Η φρατρία των Μεδοντιδών κυριαρχούν στην Αττική , διασφαλίζοντας το αξίωμα του ισοβίου άρχοντος των Αθηνών για τον εκάστοτε ηγέτη της . Ο επιφανέστερος Μεδοντίδης είναι αναμφίβολα ο Σόλων , ο οποίος αναθεωρεί συστηματικά το πολιτικό και νομικό σύστημα της Αττικής , θέτοντας τις βάσεις για την περαιτέρω λαμπρή εξέλιξη των Αθηνών .
Η δεύτερη μεγάλη φρατρία Πυλίων στην Αττική , η φρατρία των Παιονιδών (παίων και παιάν είναι η ονομασία του θείου στοιχείου του πολέμου ) δεν εμφανίζονται άμεσα στο προσκήνιο . Από τις μεταγενέστερες εξελίξεις προκύπτουν ενδείξεις ότι η φρατρία αυτή συντάσσεται με τον κλάδο των Μεδοντιδών , ο οποίος προέρχεται από τον αντίστοιχο των Μελανθιδών , του τελευταίου βασιλικού Οίκου της Αττικής . Η σημαντικότερη προσωπικότητα των Παιονιδών , ο Πεισίστρατος , ο οποίος εισέρχεται στην πολιτική κονίστρα υπό την αιγίδα και την εποπτεία του Σόλωνα των Μεδοντιδών . Ο Πεισίστρατος αξιοποιεί τις πολιτικές διαμάχες των τριών μεγάλων παρατάξεων της Αττικής 

1. των Πεδινών - μεγάλοι γαιοκτήμονες υπό του Λυκούργο 
2. των Παραλίων - εύποροι πολίτες υπό του Μεγακλή 
3.  των Διακρίων - ορεινοί κάτοικοι με χαμηλά εισοδήματα

σφετερίζεται σχεδόν αναίμακτα την εξουσία . Όμως το πέρασμά του από την εξουσία ήταν πολύ σύντομως . Ο Λυκούργος και Μεγακλής συμμαχούν και τον εξορίζουν , ενώ η περιουσία του δεσμεύεται . Αποσύρεται στην Ερέτρια , σχεδιάζοντας την επιστροφή του στην Αττική , συγκεντρώνοντας μεγάλα ποσά από διάφορες πόλεις κυρίως από την Θήβα. Στην απόπειρά του της κατάληψης της εξουσίας συνοδεύεται από ισχυρές δυνάμεις μισθοφόρων από το Άργος και την Νάξο . Παραμένει στην εξουσία επί δεκαετία , χωρίς να αποκλίνει από το σύνταγμα και τους νόμους του Σόλωνος , ενώ μετά τον θάνατό του το 527 πΧ η εξουσία μεταβιβάζεται ομαλά στους υιούς του Ίππαρχο και Ιππία.  
Το τέλος των Πεισιστρατιδών είναι θλιβερό , καθώς σηματοδοτείται με την απόφαση του Δήμου για την δια βίου εξορία τους . Κατά συνέπεια ,αποσύρονται στο Σίγειον . Παρά τις περιοδικές αποφάσεις γενικής αμνηστίας του δήμου , από τις οποίες οι απόγονοι του Πεισίστρατου εξαιρούνται ... 
Η τρίτη μεγάλη φρατρία Πυλίων , η φρατρία των Αλκμαιωνιδών , που ανάγει την καταγωγή της στον δισέγγονο του Νέστορος Αλκμαίωνα , δεν εμφανίζεται να εμπλέκεται ενεργά στην πρώιμη πολιτική ζωή της Αττικής . Πρόκειται όμως για την μεγαλύτερη φρατρία της εποχής καθώς αποτελείται από 700 και πλέον οικογένειες . Δηλαδή περισσότερα από 4000 μέλη . 

Η εμπλοκή των Αλκμαιωνιδών με την πολιτική επισημαίνεται με την αντίστασή τους εναντίον της  δυναμικής επιστροφής του Πεισίστρατου από την Ερέτρια. Στην διαμάχη αυτή βγαίνουν ηττημένοι και καταφεύγουν στην Φωκίδα . Κατά το 548 πΧ όταν καταστρέφεται από εμπρησμό ο ναός του Απόλλωνος στους Δελφούς , η φρατρία αναλαμβάνει το συμβόλαιο ανοικοδόμησης του Ναού . Παραδίδουν έναν νέο ναό ανυπέρβλητης λαμπρότητας , συνεισφέροντας   σημαντικά ποσά. Η φρατρία γίνεται διάσημη και εξαιρετικά δημοφιλής στον ελλαδικό χώρο , ένεκα του γεγονότος . Οι Αλκμαιωνίδες διατηρούν άσβεστο το μίσος τους εναντίον των Πεισιστρατίδων της Αττικής που τους εξηνάγκασαν στην εξορία . Το μαντείο των Δελφών μετά την ανέγερση του ναού του Απόλλωνα , παρεμβάλλει πλέον την βούληση του Απόλλωνα για την απελευθέρωση της Αττικής από τους Πεισιστρατίδες . Οι Σπαρτιάτες πλέον παίρνουν εντολές από το μαντείο για την εκπλήρωση του χρησμού . Ο βασιλιάς της Σπάρτης το 510 πΧ  αποβιβάζεται στο Φάληρο και πολιορκεί τον Ιππία στην Ακρόπολη . Έρχεται σε διαπραγματεύσεις με τον Ιππία και συμφωνούν στην αποχώρηση του Ιππία από την Αττική , εντός πέντε ημερών . Η συμφωνία αυτή σηματοδοτεί την θριαμβευτική επιστροφή των Αλκμαιωνιδών . Νέος ηγέτης της φρατρίας των Αλκμαιονιδών αναδεικνύεται ο Κλεισθένης , που συγκεντρώνει και τις περισσότερες υποψίες για την υπόθεση της δωροδοκίας του Μαντείου των Δελφών . Ο Κλεισθένης αναλαμβάνοντας την εξουσία   εισάγει μία σειρά νέων νόμων , με στόχο την παροχή πολιτικών δικαιωμάτων σε μεγάλο αριθμό κατοίκων της Αττικής . Οι μεταρυθμίσεις του Κλεισθένους καταργούν τις ασφαλιστικές δικλείδες του Σόλωνος , που αποκλείουν την μαζική συμμετοχή του πληθυσμού της Αττικής στα κοινά. Σημαντική προσωπικότητα την εποχή μετα Κλεισθένη αναδεικνύεται ο Κίμων . Ο οποίος μέσω του γάμου του με την Ισοδίκη συνδέεται με την φρατρία των Αλκμαιωνιδών . Ο Κίμων για πρώτη φορά επιχειρεί να δημιουργήσει μία ομοσπονδία στον ελλαδικό και περιελλαδικό χώρο , με εθνική ταυτότητα και σαφή εθνογραφικό ορίζοντα . Χάριν τις εξαίρετες σχέσεις του με την Σπάρτη , ο Κίμων διατηρεί τις απαιτούμενες ισορροπίες στον ελλαδικό χώρο , συντηρώντας την ιδέα του κοινού εχθρού (Πέρσες) και αποτρέποντας κάθε απόπειρα αντιπαράθεσης που ενέχει κινδύνους εμφυλίων αναταράξεων . Μεγάλος πολιτικός αντίπαλος του Κίμωνα ήταν ο Περικλής . Ο Περικλής ανήκει και αυτός στην φρατρία των Αλκμαιωνιδών από την πλευρά της μητέρας του Αγαρίστης . Τελευταία μεγάλη φυσιογνωμία της φρατρίας που σηματοδοτεί και την περίοδο της παρακμής είναι ο Αλκιβιάδης . Ο Αλκιβιάδης ανήκει στην φρατρία των Αλκμαιωνιδών από την πλευρά του πατέρα του Κλεινία , τριηράρχου στο Αρτιμίσιον το 480 πΧ και στην Σαλαμίνα . Ο κατά κάποιους μεγαλοφυέστερος των Ελλήνων χαρακτηρίζει , όπως παρατηρεί πικρόχολα ο Πλούταρχος μία νέα περίοδο , κατά την διάρκεια της οποίας ανατέλλει το άστρο δημαγωγών και πολεμοκαπήλων , που εξωθούν στον εμφύλιο πόλεμο , ανακουφίζοντας τους Πέρσες και τραυματίζοντας ανεπανόρθωτα επί δεκαετίες τις δυνάμεις του ελλαδικού χώρου .

 Η ΝΗΛΕΙΔΕΣ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ από το 1126 πΧ - 500 πΧ

Μελανθίδαι
Μέλανθος  1126 - 1089 
Κόδρος 1089 - 1068 

Μεδοντίδες 
Μέδων 1068 - 1048
Άκαστος 1048 - 1012
Άρχιππος 1012 - 993
Θέρσιππος 993 - 952
Φόρβος 952 - 922
Μεγακλής 922 - 892
Διόγνητος 892 - 864
Φερεκλής 864 - 845
Αρίφρων 845 - 825
Θεσπιεύς 824 - 797

Αγαμήστωρ 796 - 778
Αισχύλος 778 - 755
Αλκμαίων 755 - 753
---------------------
Δράκων 621 - 620  π Χ
Τύραννος - Δρακόντεια μέτρα - Νόμοι γραπτοί αν και αυστηροί , είναι πρώτη φορά που καταγράφονται . 

Σόλων 594 - 593 π Χ
Ο Σόλων αντικαθιστά  τα Δρακόντεια μέτρα , μετά το 594 πΧ , εισάγοντας μέτρα επανόρθωσης , αποτίναξης βαρών (σεισάχθεια )

Παιονίδαι
Πεισίστρατος  561 - 527  - Τύραννος 
Ιππίας - Ίππαρχος (Πεισιστρατίδες )  527 - 510 π Χ
Ο Ιππίας και Ίππαρχος . Οι δύο Πεισιστρατίδες συγκυβέρνησαν για περίπου 13 χρόνια, μέχρι το καλοκαίρι του 514 π.Χ., όταν οι Αρμόδιος και Αριστογείτονας σκότωσαν για λόγους κυρίως προσωπικούς τον Ίππαρχο. Στη συνέχεια ο Ιππίας κυβέρνησε μόνος του για τέσσερα χρόνια, μέχρι το καλοκαίρι του 510 π.Χ. οπότε και η τυραννίδα ανατράπηκε με στρατιωτική επέμβαση του βασιλιά της Σπάρτης Κλεομένη –επέμβαση που εν μέρει προκλήθηκε και από τη διπλωματία των Αλκμεωνιδών προς το Μαντείο των Δελφών. Ο Ιππίας με την οικογένειά του εξορίστηκαν και η δημοκρατία αποκαταστάθηκε, αλλά ο τύραννος προσπάθησε να επανέλθει στην εξουσία της Αθήνας προσεταιριζόμενους τους Σπαρτιάτες. Το σχέδιό του δεν ευοδώθηκε από την Πελοποννησιακή συμμαχία και ο Ιππίας έφυγε άπραγος για την Περσία, όπου παρείχε συμβουλευτικές υπηρεσίες στον βασιλιά Δαρείο ώστε να τον αποκαταστήσει στην εξουσία των Αθηνών. Συμμετείχε ως σύμβουλος των Περσών και στη μάχη του Μαραθώνα το 490 π.Χ.. Πέθανε την ίδια χρονιά, κατά πάσα πιθανότητα στη Λήμνο, κατά την επιστροφή των ηττημένων Περσών.


Αλκμαιωνίδαι
Κλεισθένης 510 - 507 π Χ

Ο Κλεισθένης υπήρξε Αθηναίος πολιτικός του 6ου αι. π.Χ., της οικογένειας των Αλκμεωνιδών. 

Το 508-507 π.Χ. έθεσε τις βάσεις για τη δημοκρατική μεταρρύθμιση της Αθήνας.

Με το τέλος της τυραννίας του Πεισίστρατου, ανέλαβε να μεταρρυθμίσει το πολίτευμα της Αθήνας και να το καταστήσει δημοκρατικότερο. Γι' αυτό τον σκοπό διαχώρισε τους Αθηναίους σε δέκα φυλές με δέκα δήμους η καθεμιά. Σε κάθε φυλή φρόντισε να ανήκουν πολίτες από διάφορες περιοχές τηςΑττικής και έτσι οι πλούσιοι ευγενείς έπαψαν να αποτελούν μόνοι τους μια ισχυρή τάξη και αναμίχθηκαν με τους υπόλοιπους πολίτες. Ο Κλεισθένης έδωσε όλη την εξουσία στην Εκκλησία του δήμου. Από αυτήν εκλέγονταν και οι δέκα στρατηγοί που διοικούσαν όχι μόνο το στρατό αλλά και το ίδιο το κράτος.

Επιπρόσθετα, η βουλή των 400, όργανο που θέσπισε ο Σόλωνας αντικαταστήθηκε από νέα βουλή με 500 βουλευτές. Αυτοί εκλέγονταν κάθε χρόνο με κλήρο 50 από κάθε φυλή. Έτσι, όλοι οι πολίτες είχαν πιθανότητα να γίνουν κάποτε βουλευτές. Έργο της βουλής ήταν να προετοιμάζει τα θέματα που θα συζητούσε η Εκκλησία του δήμου. Επίσης, ο Κλεισθένης, για να προστατέψει το νέο πολίτευμα, καθιέρωσε τον οστρακισμό. Κάθε πολίτης έγραφε πάνω σε ένα κομμάτι από σπασμένο αγγείο (όστρακο) το όνομα του πολιτικού που θεωρούσε πιο επικίνδυνο για τη δημοκρατία. Μετρούσαν κατόπιν τα όστρακα και εξόριζαν για 10 χρόνια όποιον είχε συγκεντρώσει 6 χιλιάδες όστρακα με το όνομά του. Έτσι γεννήθηκε στην Αθήνα η δημοκρατία, το πολίτευμα που δίνει σε όλους του πολίτες το δικαίωμα αλλά και το καθήκον να συμμετέχουν στη διακυβέρνηση του κράτους. Η δημοκρατία ήταν μια από τις πιο σημαντικές κατακτήσεις των αρχαίων Ελλήνων. Έτσι έπαψαν η συγγένεια και η καταγωγή να παίζουν ρόλο στην πολιτική ζωή της Αθήνας. Με το μέτρο αυτό ο Κλεισθένης "έδωσε την πολιτεία στον λαό", όπως έγραψε αργότερα ο Αριστοτέλης.

ΛΑΚΕΔΑΙΜΩΝ - Η ΙΕΡΗ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ

ΛΑΚΕΔΑΙΜΩΝ - Η φανταστική απεικόνιση φιλοτεχνήθηκε  από την Ιωάννα Κλίτσα .

Παρατηρούμε την μοναδική πυραμιδική δομή της πόλης : στην κορυφή δεσπόζουν οι ναοί και οι τάφοι των ηρώων , από κάτω τα ανάκτορα των βασιλέων και στο τρίτο διάζωμα οι κατοικίες . Το όρος πίσω από την πόλη είναι ο ιστορικός Ταΰγετος με την περίφημη πυραμίδα σε μία από τις κορυφές του  ! ΜΙΝΥΕΣ ΟΙ ΑΤΛΑΝΤΕΣ . Αν ανατρέξετε , σε προηγούμενο θέμα μας ΜΙΝΥΕΣ ΟΙ ΑΤΛΑΝΤΕΣ , θα διαπιστώσετε τις καταπληκτικές ομοιότητες της πόλεως της Ατλαντίδας  , με την πόλη της Λακεδαίμονος στην σημερινή Πελλάνα κατά τον αρχαιολόγο Θ.Σπυρόπουλο . Η πόλη της Λακεδαίμονος του Μενελάου και της Ωραίας Ελένης , περιεβάλετο από νερό και ήταν έργο των αρχαίων Μινύων , οι μοναδικοί εξειδικευμένοι Έλληνες , της αρχαιότητος . Στο Μινύες οι Άτλαντες μιλάμε διεξοδικά για τους Μινύες , που ήταν Αιολείς , με έδρα τον Ορχομενό και την λίμνη Κοπαϊδα , αλλά με πεδίο δράσης την ΙΩΛΚΟ . Έδρασαν με την Αργοναυτική εκστρατεία , έφτασαν μέχρι την Αίγυπτο και πιθανώς ταυτίζονται ή συνεργάζονται στενά με τους Μινωίτες της Κρήτης  . Έλαβαν μέρος στον Τρωικό Πόλεμο αλλά στο τέλος αναμίχθηκαν με τους Θεσσαλούς και αφομοιώθηκαν . 

Η δομή της πόλης , είναι όμοια με την πόλη της Ατλαντίδας όπου και εκεί στο κέντρο της Ατλαντίδας τοποθετούσαν τον ναό του Ποσειδώνος . Στον αμέσως επόμενο κύκλο τοποθετούσαν τα ανάκτορα των βασιλέων και στους εξωτερικούς κύκλους την πόλη και τον λαό . Οι κάτοικοί της ήταν Αχαιοί και Δωριείς .  Η λέξη Λακεδαίμων είναι σύνθετη ,από το λακ (λίμνη) και το δαίμων . Εφόσον η Λακεδαίμων είναι υπαρκτή από το 2700 πΧ άρα και η ρίζα λακ είναι ελληνική και πανάρχαια . Από αυτήν προέκυψαν το αγγλικό λεικ (lake) και το γαλλικό λακ (lac) . Η λέξη δαίμων σημαίνει τύχη , θεός κλπ . Από την ρίζα λακ , στα ελληνικά έχουμε  τις λέξεις λακίς , λάκος και λάκκος , που σημαίνει και λίμνη εντός της οποίας ζουν υδρόβια πτηνά. 

Οι τάφοι βρίσκονται και αυτοί στο πιο υψηλό σημείο , στην κορυφή της Ακρόπολης , σαν να κυριαρχούν στην πόλη και να την προστατεύουν . Αυτό καταδεικνύει την μεγάλη τιμή στους νεκρούς περισσότερο από τους ζωντανούς . Στην κορυφή του λόφου βρέθηκε ένα χρυσό κόσμημα που φέρει ένα πεντάκτινο αστέρι . Τα αστέρια αυτά καταδεικνύουν Σειριακή λατρεία , όπου και αν βρέθηκαν . Κρήτη , Μακεδονία κλπ. ΜΙΝΥΕΣ λοιπόν , οι μεγαλύτεροι τεχνοκράτες της αρχαιότητος είναι οι Δωριείς , κατά τον κύριο Σπυρόπουλο. Ο Θουκιδίδης έκανε την διάκριση μεταξύ των Δωριέων και των Ηρακλειδών . Ποίοι όμως οι Ηρακλείδες ;  Οι Ηρακλείδες είναι αυτοί που κατέστρεψαν τον Μυκηναϊκό Πολιτισμό . Είναι και αυτοί ΜΙΝΥΕΣ. Από τους ΜΙΝΥΕΣ άλλοι υπόταχτηκαν και αυτοί είναι οι Δωριείς και άλλοι αποδήμησαν και αυτοί είναι οι Ηρακλείδες . Βέβαια πρόκειται για το ίδιο φύλο , που διαχωρίστηκε με βάση την στάση απέναντι στην Μυκηναϊκή κατοχή . Οι Ηρακλείδες ποτέ δεν έπαψαν να επιδιώκουν την επιστροφή τους στην πατρίδα. Επιστροφή των Ηρακλειδών . Ξαναγύρισαν απαιτώντας αυτό που τους είχαν στερήσει οι Μυκηναίοι. Πού γύρισαν αυτοί οι Ηρακλείδες ; Στην Σπάρτη ;  Η Σπάρτη δεν υπήρχε τότε ... Οι Ηρακλείδες ως υπεύθυνοι της καταστροφής του Μυκηναϊκού πολιτισμού , εισέβαλαν στην Ελλάδα το 1200 πΧ , οπότε και έγινε η εισβολή . Η Σπάρτη όπως είπαμε δεν υπήρχε το 1200 πΧ . Γύρισαν λοιπόν στην Λακεδαίμονα . 

Όταν ο ΜΙΝΥΑΚΟΣ πολιτισμός καταστράφηκε , πιθανά το 1700 πΧ από φυσική καταστροφή , οι μισοί Μινύες υποτάχτηκαν στους Μυκηναίους και οι άλλοι μισοί φεύγουν . Αυτό το λέει πολύ καθαρά ο μύθος του Ηρακλη , ο οποίος ως Μινύας που ήταν , υποχρεώθηκε να δουλεύει για τον Αχαιό Ευρυσθέα και να πραγματοποιήσει τους 12 άθλους. Όταν οι Ηρακλείς επέστρεψαν , οι Δωριείς τους υποδέχτηκαν ως όμαιμους και συγγενείς . Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Μεσσηνία και ο Κρεσφόντης . Οι Μινύες έχουν δύο βασικούς ήρωες , τον Ηρακλή και τον Λυκούργο . Ο ένας εκφράζει την τεχνολογία και ο άλλος την πνευματικότητά τους . Η περίφημη κάθοδος των Δωριέων δεν τίποτα άλλο από το κατέβασμα των Μινυών από τον Ταύγετο στην κοιλάδα του Ευρώτα . Όπου και ιδρύουν μια καινούργια πόλη . Κάθοδος τον Δωριέων σημαίνει κατέβασμα από τον Ταύγετο στην Σπάρτη , όπως Κάθοδος των Μυρίων σημαίνει κατέβασμα από το εσωτερικό στην θάλασσα ή από ένα υψηλό σημείο σε ένα χαμηλότερο. Η ερώτηση είναι πως ένα τόσο απλό γεγονός προσέλαβε τόσο μεγάλες διαστάσεις ; Η απάντηση είναι λόγω του μεγέθους της Λακεδαίμονος και της καταστροφής του Μυκηναικού πολιτισμού . Οι Ηρακλείδες επιστρέφουν και οι έκπτωτοι και φυγάδες Μινύες επιστρέφουν και διεκδικούν την αρχή τους . Κατέστρεψαν τα ανάκτορα και απελευθέρωσαν τους Δωριείς. Στον Παυσανία γίνεται αναφορά , ότι οι Δωριείς κάτοικοι υποδέχτηκαν τον Κρεσφόντη και τον βοήθησαν να καταλάβει την Μεσσηνία. Τον στήριξαν ακριβώς γιατί ήταν Ηρακλείδης και Αργοναύτης , από την περιοχή της Ιωλκού. Άρα Αργοναύτες Μινύες , Ηρακλείδες και Δωριείς είναι τα ίδια πρόσωπα . 

Η ΘΡΥΛΙΚΗ ΩΡΑΙΑ ΕΛΕΝΗ
Η Ελένη ήταν κόρη του Τυνδάρεω και της Λήδας  ή κατ' άλλους του Δία και της Λήδας . Αδελφή με τους Διόσκορους ( Κάστορα και Πολυδεύκη ) και σύζυγος του Μενελάου . Δωρικής καταγωγής και Μινύες φυσικά . Ο Κάστωρ και Πολυδεύκης ήταν και Αργοναύτες .
Λέγεται , ότι ο Δίας μεταμορφώθηκε σε κύκνο για να τεκνοποιήσει με την Λήδα . Η οποία και γέννησε ,περιέργως, δύο αυγά. Από το ένα αυγό ξεπετάχτηκε η Ελένη και από το άλλο αυγό οι Δίδυμοι Διόσκουροι .
Η αρπαγή της από τον Πάρη γιο του Πριάμου προκάλεσε τον Τρωικό πόλεμο . Ο Όμηρος την χαρακτηρίζει ως ...

• καλλίκομον - ωραία μαλλιά
• καλλιπάρηον - ωραίο πρόσωπο
• λευκώλενον - ασπροχέρα 
• τανύπεπλον - ωραία ντυμένη

Ο Αισχύλος παρετυμολογεί το όνομα Ελένη και την αποκαλεί , Ελεύναν , έλανδρον , ελέπτολιν δηλαδή καταστροφή για τα καράβια , τους άνδρες και τις πολιτείες ... ή καταστροφή ...που σέρνει καράβια , στο πιο σύγχρονο . Μία γυναίκα με τρομερή δύναμη προσέλκυσης , σαγηνευτική που φυσικά ο ανδρικός πληθυσμός ήταν αδύνατον να της αντισταθεί . Με αυτά όμως τα προσόντα , ως ήταν φυσικό , ήλθε σε αντίθεση με την Αφροδίτη . Η αντιζηλία ήταν , όπως και είναι μεταξύ δύο γυναικών , παροιμιώδης . Σε ηλικία μόλις δέκα ετών , επιχειρήθηκε η αρπαγή της Ελένης από τον Εναραιφόρο . Δύο χρόνια αργότερα ο Θησέας , έχοντας ακούσει για την ομορφιά της , την άρπαξε και την έφερε στην Αττική . Αλλά τα αδέλφια της , με την βοήθεια των Λακεδαιμονίων και των Αρκάδων , εισέβαλαν στην Αθήνα και την πήραν πίσω ! Αργότερα βέβαια ο πατέρας της ,Τυνδάρεω , την έβγαλε στο σφυρί , για να την παντρέψει . Συγκεντρώθηκαν όλα τα βασιλόπουλα της Ελλάδος , δώρα φέροντες στον πατέρα της . Ανάμεσά τους ο Διομήδης , ο Αίαντας , ο Φιλοκτήτης , αλλά και ο Οδυσσέας ήταν μεταξύ των υποψηφίων γαμπρών . Πλειοδότησε όμως ο Μενέλαος και ο οποίος για χάρη της,  μετοίκησε στην Λακεδαίμονα και να βασιλέψει εκεί. Ο ξανθός Μενέλαος ήταν Αχαιός .
Στην Λακωνία , την Κόρινθο και στην Χίο λατρεύτηκε ως θεά. Το πανάρχαιο της όνομα , αλλά και πολλές λατρευτικές ενδείξεις οδηγούν στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για πανάρχαια θεά της βλάστησης που αργότερα ταυτίστηκε με την ηρωίδα του μύθου ή με την ομώνυμη βασίλισσα .
 Η Σαπφώ  αναφέρεται στην Ελένη  όχι για να την κατακρίνει σαν αιτία πολέμου, αλλά για να δικαιωθεί ο Έρως , ο οποίος είναι δυνατόν να προκαλέσει φοβερότατα δεινά. 

Ο ΕΡΜΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΗΡΥΚΕΙΟ

Ο Ερμής  ήταν γιος του Δία και της νύμφης Μαίας .
ΜΑΙΑ = ΑΙΜΑ = ΙΑΜΑ
Μετά τον φωτισμόν της νοήσεως δια της Απολλωνίου καθαρότητας του Φοίβου , η καταστέρωσις της Μαίας επισημαίνει την επερχόμενην δυνατότητα της εκ-μαι - εύσεως των Ιδεών , που θα εκφραστούν από τον Ερμή και θα Ερμη-νευθούν , από την διάνοια , άνευ προσκομμάτων , δογματισμού , σκότους , αμαθείας , ιδιοτέλειας κλπ . αορίστων νεφελοειδών καταστάσεων .
Ο Ερμής φέρεται ενωμένος με την Αφροδίτη εις το κηρύκειον. Οι δύο όφεις της Γνώσεως και του Ερωτος , της Νοημοσύνης/Ερμή και του συναισθήματος /Αφροδίτης , ορίζονται και κινούνται από τον Ερμή , διότι το κηρύκειον ανήκει εις τον Ερμή δηλαδή εις την λογικήν - νοητικήν λειτουργία . Πρώτον τελείται ο εσωτερικός γάμος του όντος δια της εξισορρόπησης των ενεργητικών και των δεκτικών του δυνάμεων και εν συνεχεία έπεται ο γάμος του μετά του άλλου αντιστοίχως εξισορροπημένου εσωτερικώς όντος . Καρπός του έρωτά τους ο Ερμαφρόδιτος , η τελειότης , ο οποίος και  θα επιφέρει τον απαραίτητον συντονισμό εις τον ψυχισμόν του όντος . Οι δυνάμεις του άρρενος και του θήλεος , της ενεργητικότητας και δεκτικότητας , που συνυπάρχουν σε όλα τα όντα , θα εναρμονιστούν και θα συλλειτουργήσουν μέσω της νοητικής φύσης του Ερμή.


Ο Ερμής σχετίζεται με την σφαίρα του χαώδους , του πρώτου στοιχείου της κοσμογονίας . Με αυτή την έννοια ήταν έξω και πέρα από τον Νόμο. Προστάτευε τους κλέφτες , μιας και ήταν και ο ίδιος επιτήδειος κλέφτης , από την βρεφική ηλικία ! Έδρευε έξω από την κατοικία και ήταν προστάτης των ταξιδιωτών , καθώς και έξω από την ζωή αφού οδηγούσε τις ψυχές των νεκρών στον Άδη και ονομάζεται ως εκ τούτου ψυχοπομπός . Μάλιστα δεν τις οδηγούσε μόνο στην πορεία τους προς τον Άδη αλλά,σύμφωνα με τα Ορφικά :

''πάλι από εκεί τις κατατάσσει κατ' εκλογή σε άλλες ζωές ... διότι τις ζωές τους αλλάζουν οι ψυχές , κατά μερικές βέβαια περιόδους και εισέρχονται άλλες σε άλλα σώματα ανθρώπων '' 

Υποστηρίζεται μάλιστα ότι αυτός ήταν ο λόγος που ονομαζόταν αγγελιοφόρος του Διός .

Επίσης ο Ερμής είναι και ονειροπομπός δηλαδή είναι προστάτης του ύπνου και κυριαρχεί στα ανθρώπινα όνειρα . Εδώ μάλιστα σημαντικό ρόλο παίζει το έμβλημά του το κηρύκειο , που σε Ορφικό ύμνο ονομάζεται υπνοδότειρα ράβδος . Λέγεται μάλιστα ότι ο Ερμής έκανε θαύματα δια της μαγικής αυτής ράβδου ! Εξάλλου στην αρχαιότητα όλοι οι κήρυκες/αγγελιοφόροι κρατούσαν ένα παρόμοιο ραβδί , γεγονός που τους καθιστούσε αξιοσέβαστους και έκανε τους άλλους να τους υπολογίζουν ,κάθε φορά που έπαιρναν τον λόγο. Μάλιστα οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν το οφιοειδές κηρύκειο δράκο .Το χρυσό αυτό ραβδί του Ερμή με τα φτερά λέγεται επίσης πως συμβόλιζε την συνισταμένη της επικοινωνίας του πνευματικού Ολύμπου με την Γη .
Ο Ερμής κρατούσε πάντα αυτό το λεπτό ραβδί δάφνης ή ελιάς ,  που αποτελείτο από δύο φίδια τυλιγμένα αντίρροπα ,  τα οποία κατέληγαν να κοιτάζονται αντικριστά στην κορυφή . Πάνω ακριβώς από τα κεφάλια τους , υπήρχε ένα κράνος ή ένα άνθος με δύο φτερά ή ένα πτηνό . Ήταν το σύμβολο της παύσης των διαφορών , της ειρήνης και της ομόνοιας που οδηγεί σε αρμονία και εξέλιξη της συνειδητότητας του κατόχου του σκήπτρου . Για τους αποκρυφιστές εξάλλου , βασικός συμβολισμός της ράβδου είναι η ισορροπία και η συνεργασία της άρρενος και θήλεος όψης του Σύμπαντος. Ήταν το ιερό έμβλημα της Γαλαξιακής Συνομοσπονδίας των '' Ε '' και έκρυβε μέσα του ανίκητες δυνάμεις . Το κηρύκειο πάντα συμβολιζόταν λοξά και είχε κλίση ίση με την κλίση του άξονα της γης , 23 μοίρες και 27΄  .

Το κηρύκειο ... πηνίο
Υπάρχει στην ηλεκτρονική τεχνολογία ένα εξάρτημα που ονομάζεται πηνίο . Κατασκευάζεται πολύ εύκολα , τυλίγοντας ένα μονωμένο σύρμα γύρω από μία ράβδο από σίδηρο ή κάποιο άλλο υλικό όπως ένας πλαστικός σωλήνας κλπ . Συνδέοντας τις άκρες του σύρματος με μια μπαταρία , έχουμε έτοιμο ένα ηλεκτρομαγνήτη (πηνίο) . Ένας ιδιαίτερος τύπος αυτού του εξαρτήματος είναι το κυψελοειδές πηνίο . Η διαφορά από το κοινό πηνίο είναι ο τρόπος που τυλίγονται οι διαδοχικές σπείρες του σύρματος . Σε αυτή την περίπτωση σχηματίζουν γωνία μεταξύ τους και δεν είναι παράλληλες , όπως στο κοινό πηνίο . Παριστάνει έτσι ακριβώς την διάταξη του κηρύκειο του Ερμή . Έχει βρεθεί ότι αυτή η κατασκευή έχει πολλά τεχνολογικά πλεονεκτήματα για τις ραδιοφωνικές συχνότητες των μακρών και μεσαίων κυμάτων .
Όπως έχει διαπιστωθεί από πειράματα το πηνίο αυτό παραβιάζει τους καθιερωμένους νόμους του ηλεκτρομαγνητισμού και την θεωρία των ερτζιανών κυμάτων , όταν διοχετευθεί σε αυτό ρεύμα υψηλών συχνοτήτων .

1. Εμφανίζει μειωμένη (σύνθετη ) αντίσταση στα υψίσυχνα ρεύματα. Όταν διοχετευθεί ηλεκτρική ο ενέργεια στο κηρύκειο πηνίο αυτό δεν θερμαίνεται όπως θα συνέβαινε με το κοινό πηνίο . 
2. Δεν έχει συχνότητα ιδιοσυντονισμού , αντίθετα με τα απλά πηνία που έχουν μια θεμελιώδη συχνότητα (και τις αρμονικές της ) που συντονίζονται και από την οποία και πάνω αχρηστεύονται για την λειτουργία που κατασκευάστηκαν. Τα κοινά πηνία , είναι σαν να πιέζουμε στο κέντρο της μια τεντωμένη μεμβράνη , η οποία κάποια στιγμή αρχίζει να τρυπάει και σταδιακά , όσο αυξάνεται η πίεση που της ασκείται , η τρύπα μεγαλώνει . Το κηρύκειο πηνίο αντίθετα , μπορεί να συντονιστεί με οποιαδήποτε συχνότητα του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος .

ΕΡΜΗΣ ΚΑΙ ΗΝΙΟΧΟΣ
Οι δύο τελευταίοι στίχοι των Χρυσών Επών των Πυθαγορείων υπόσχονται εις τον ικέτην , ότι όμοιος με Ηνίοχον , έχων δηλαδή εξισορροπήσει τους δύο ίππους , όταν εγκαταλείψη το σώμα και έλθει εις τον αιθέρα θα καταστεί αθάνατος θεός άμβροτος και όχι πλέον θνητός . Ο Ηνίοχος αλληγορεί την ράβδον του Κηρυκείου , οι δε δύο ίπποι , τα εναλλασόμενα ρεύματα , τους δύο όφεις . 


ΕΡΜΗΣ ΚΑΙ ΕΣΤΙΑ

Ο συνδυασμός της Εστίας και του Ερμού στα μνημεία της τέχνης και  της ελληνικής ποιήσεως μαρτυρεί πως υπάρχει σχέση μεταξύ τους.  Ο Ερμής ήταν ο αληθινός εφευρέτης των θυσιών,  ανάβοντας την πρώτη Φωτιά πάνω στη Γή, προς τιμήν των Θεών.  Στις σπάνιες απεικονίσεις της η Εστία εμφανίζεται συνήθως μαζί με  τον Ερμή με τον τρόπο που την σμίλεψε ο Φειδίας στο βάθρο του μεγάλου  αγάλματος του Διός στην Ολυμπία μαζί με τους δώδεκα Θεούς.  Ο Ομηρικός Ύμνος στην Εστία περιλαμβάνει μια εξάστιχη επίκληση στον Ερμή  όπου ο ποιητής αναφέρεται δύο φορές στα αισθήματα φιλίας που νιώθει ο ένας για τον άλλον.  Ο συγγραφέας Jean Pierre Vernant στο βιβλίο του  «Μύθος και σκέψη στην Αρχαία Ελλάδα»  αναλύοντας διεξοδικά την σχέση ανάμεσα στις δύο θεότητες, λέει λοιπόν:  «Αυτή πάντως η αμοιβαία φιλία δεν στηρίζεται ούτε στους δεσμούς  του αίματος ή του γάμου, ούτε στην προσωπική εξάρτηση.  Ανταποκρίνεται σε μια λειτουργική συγγένεια.  Οι δύο θεϊκές δυνάμεις, παρούσες στους ίδιους χώρους, αναπτύσσουν εκεί,  η μια πλάι στην άλλη, συμπληρωματικές δραστηριότητες. Δεν είναι ούτε συγγενείς, ούτε σύζυγοι, ούτε εραστές,  ούτε υποταγμένοι ο ένας στον άλλον.  Θα μπορούσε κανείς να πει πως ο Ερμής και η Εστία είναι «γείτονες».  Σχετίζονται, πράγματι, και οι δυο τους, με τον γήινο χώρο, με την διαμονή μιας μόνιμης , μη νομαδικής ανθρωπότητας.  «Και οι δυο σας -εξηγεί ο ύμνος- έχετε κατοικία σας τα σπίτια τα ωραία  των ανθρώπων που ζουν στην Γή και στην καρδιά σας ο ένας  για τον άλλο φιλία νιώθει» και συνεχίζει λίγο παρακάτω: «Πάντως, τα διάφορα γνωρίσματα που συνθέτουν την φυσιογνωμία του Θεού φαίνονται να ταξινομούνται καλύτερα όταν δει κανείς τον Θεό στις σχέσεις  του με την Εστία.  Για την θρησκευτική συνείδηση των Ελλήνων, οι δύο θεότητες συγκροτούν ένα ζεύγος, γιατί τοποθετούνται στο ίδιο επίπεδο,  η δράση τους αναφέρεται στην ίδια περιοχή του πραγματικού,  αναλαμβάνουν συναφείς λειτουργίες.  Τώρα, σχετικά με την Εστία, δεν μπορεί να υπάρχει αμφιβολία: η σημασία της είναι ξεκάθαρη, ο ρόλος της αυστηρά καθορισμένος.  Επειδή της έλαχε να θρονιάζεται, για πάντα ακίνητη,  στο κέντρο του οικιακού χώρου, η Εστία προϋποθέτει,  σαν αλληλένδετο κι αντίθετο σ’ αυτή πρόσωπο, τον γοργοκίνητο Θεό  που βασιλεύει στον χώρο του ταξιδιώτη.  Στην Εστία ανήκει το μέσα, το κλειστό, το σταθερό,  η αναδίπλωση της ανθρώπινης ομάδας στον εαυτό της.  Στον Ερμή ανήκει το έξω, το άνοιγμα, η κινητικότητα, η επαφή με τον άλλον. Μπορούμε να πούμε ότι το ζεύγος  Ερμής - Εστία εκφράζει, στην πολικότητά του,  την ένταση που παρατηρείται στην αρχαϊκή παράσταση του χώρου:  ο χώρος απαιτεί ένα κέντρο, ένα προνομιακό σταθερό σημείο,  από όπου μπορεί κανείς να προσανατολίσει και να καθορίσει κατευθύνσεις,  που όλες τους διαφέρουν ποιοτικά.  Αλλά ο χώρος παρουσιάζεται συνάμα σαν τόπος της κίνησης,  πράγμα που προϋποθέτει μια δυνατότητα μετάθεσης και περάσματος από ένα οποιοδήποτε σημείο σ’ ένα άλλο».  Η Εστία «κεντροθετεί» τον χώρο και ο Ερμής τον «κινητοποιεί» , γιατί προστατεύουν ακριβώς, σαν θεϊκές δυνάμεις,  ένα σύνολο δραστηριοτήτων, που αφορούν την διαρρύθμιση του εδάφους  και την οργάνωση του χώρου, αλλά που ξεπερνούν σε μεγάλο βαθμό  αυτό που εμείς σήμερα ονομάζουμε χώρο και κίνηση.

Στις αρχέγονες κατοικίες της Ελλάδος η Εστία δεν χρησίμευε μόνο για τις καθημερινές ανάγκες του βίου αλλά ήταν κυρίως ο βωμός που θυσίαζαν στους Εφεστίους Θεούς, συνεπώς ήταν ιερή και ως εστία των δημοσίων θυσιών.  Κατείχε την ίδια θέση με την φωτιά πάνω στο βωμό, ο οποίος βρισκόταν  στο κέντρο της οικίας, της οποίας ο όροφος ήταν ανοικτός προς τον ουρανό  για να εξέρχεται ο καπνός.  Όταν η λατρεία της Εστίας έγινε οικιακή, το Ιερό Κέντρο όπου γύρω του συναθροιζόταν η οικογένεια έγινε η διαμονή της Εστίας,  που είχε την έδρα της στο μέσον της οικίας.  Αυτή είναι η πρώτη των Θεοτήτων της οικογένειας που δίδαξε στους  ανθρώπους την οικοδόμηση της κατοικίας και εκείνη που τους παρείχε  όλα τα αγαθά του οικιακού βίου.  Η κυκλική εστία, που είναι στερεωμένη στο έδαφος μοιάζει με τον ομφαλό που ριζώνει την οικία στο έδαφος και έχει αξία κέντρου.  Ο Vernant λέει: «είναι σύμβολο κι εχέγγυο στερεότητας, σταθερότητας και μονιμότητας».  Στον Φαίδρο ο Πλάτων μάς παρουσιάζει την κοσμική πομπή των δώδεκα Θεών:  δέκα θεότητες πορεύονται ακολουθώντας τον Δία που τις οδηγεί  μέσα από τα πλάτη του Ουρανού.  Μόνο η Εστία παραμένει ακίνητη στο σπίτι, χωρίς ποτέ να εγκαταλείπει την θέση της.  Την Θεά όντας σταθερό σημείο,  κέντρο απ’ όπου ξεκινώντας ο ανθρώπινος χώρος  προσανατολίζεται  κι οργανώνεται,  θα την ταυτίσουν οι ποιητές και οι φιλόσοφοι με τη Γή, την ακίνητη στο κέντρο του κόσμου.  «Οι σοφοί -γράφει ο Ευριπίδης- ονομάζουν Εστία την Γαία - Μητέρα,  γιατί εδρεύει ακίνητη στο κέντρο του Αιθέρος».  Η Εστία, σε ορισμένες παραστάσεις της απεικονίζεται καθισμένη  πάνω σ’ έναν ομφαλό και όχι στον οικιακό της βωμό.  Ο ομφαλός των Δελφών θεωρείτο έδρα της Εστίας.  Στους ιστορικούς χρόνους, θα ονομάσουν Ομφαλό της Πόλης,  τον βωμό της Κοινής Εστίας,  εκείνον που είχε ιδρυθεί στο κέντρο της πόλης.

ΕΡΜΗΣ ΚΑΙ ΣΕΙΡΙΟΣ

Η Εστία σαν θεά έχει τις λιγότερες ανθρωπομορφικές παραστάσεις και παραμένει κάπως άγνωστη και αινιγματική , όπως ο Έρως . Στις λίγες παραστάσεις της συνοδεύεται από τον Ερμή. Ο συνδυασμός Ερμής-Εστία έχει μία εντελώς ιδιαίτερη θρησκευτική σημασία. Ο Ερμής ακολουθείται επίσης από το σκύλο και είναι ο αγγελιαφόρος των θεών του άστρου του σκύλου (Σείριου) . Φαίνεται ότι η Εστία έχει κάποιο δεσμό με τον Σείριο , διαφορετικό από αυτόν που αποδίδεται με το ζευγάρι Αφροδίτης και του Έρωτα . Η λέξη Εστία πρέπει να συνεχιστεί με την λέξη ουσία , δηλαδή όπως και η Εστία , παραμένει σταθερή και αναλλοίωτη . Κατά τον Ηράκλειτο η ουσία λέγεται και ωσία (ώσις,ώθησις) δηλαδή πως όλα υπάρχουν ,κινούνται και τίποτα δεν μένει σταθερό. Και πως όλα τα πράγματα έχουν για αιτία και για αρχή την ώθηση προς κίνηση που την ονομάζουν ωσία .  Δηλαδή όπως είδαμε και πιο πάνω η Εστία χρειάζεται τον Ερμή που την κινητοποιεί . Δηλαδή έχουμε την Θεά (Σείριο) και το Θεό (Συνοδό ) . Η πρώτη ακινητοποιεί το χώρο γύρω από ένα σταθερό κέντρο και ο δεύτερος κινητοποιεί όλα του τα μέρη .

ο ΣΕΙΡΙΟΣ συμβολίζει τον αιθέρα .

Τοποθετείται μεταξύ του Αρρενος Ηλίου και της Θηλείας Σελήνης και είναι συλλέκτης της ενέργειας και παίζει τον ρόλο της «χρυσής ράβδου» δηλαδή το κηρύκειο. Ειναι  δηλαδή ΕΡΜΑΦΡΟΔΙΤΟΣ.

ΕΡΜΗΣ ΚΑΙ ΕΡΩΣ 
Στον ουρανό υπήρχε η Εστία του Σείριου και στη Γη οι εστίες των καλλιτεχνικών και αρχιτεκτονικών δημιουργημάτων . Ο Ερμής ήταν το πιο κατάλληλο  θεϊκό πρόσωπο , για να φέρει σε κάθε γήινη εστία τη θεϊκή πνοή. Σαν αγγελιαφόρος των Ολύμπιων του Σείριου , μπορούσε να ανεβοκατεβαίνει την ουράνια σκάλα μεταφέροντας το φώς του Θεού Έρωτα .
O Ερμής σε ρόλο ανάλογο του πλατωνικού Έρωτα του δαίμονα που τριγυρίζει στη Γη , χαιρετίζεται από τον Αριστοφάνη σαν το μεγαλύτερο φίλο των ανθρώπων . Όπως ο Έρωτας ,έτσι και ο Ερμής έρχεται από μακρυά. Δεν έχει τίποτα το πάγιο , το σταθερό , το μόνιμο . Μέσα στο χώρο και τον ανθρώπινο κόσμο ,αντιπροσωπεύει την κίνηση και τη μεταβολή , τις επαφές ανάμεσα σε ξένα στοιχεία . Ο Ερμής είναι κλέφτης και με την παράξενη αυτή ιδιότητά του θεωρείται φύλακας και η θέση του είναι στην πόρτα για να αποδιώχνει τους κλέφτες .  Ο Έρως είναι επίσης κλέφτης των καρδιών αλλά και ουράνιος φύλακας , κύνας  στο κατώφλι της θύρας . Για τον Ερμή και τον Έρωτα δεν υπάρχουν κλειδαριές , ούτε φραχτες , ούτε σύνορα . Ο Ερμής είναι τοιχορύνχος   , που ο Ύμνος στον Ερμή τον παρουσιάζει να μπαίνει λοξά από την κλειδαριά του μεγάρου , σαν αύρα φθινοπωρινή και σαν ομίχλη . Ο Ερμής βρίσκεται στους δρόμους , στις εισόδους των πόλεων , στα σύνορα των χωρών , στους τάφους , στις πύλες του Άδη . Βρίσκεται στους τόπους επαφής και ανταλλαγής των ανθρώπων . Η αγορά και το στάδιο είναι οι αγαπημένοι του χώροι . Ο Ερμής είναι αγοραίος και η ιδιότητά του αυτή , τον φέρνει πιο κοντά στον Πλατωνικό Έρωτα. 
Είναι Θεός που συνδέεται με τις ψυχές και τον Άδη . Είναι ο σύνδεσμος , ο μεσολαβητής ανάμεσα στους ανθρώπους και τους Θεούς .
Ο Ερμής κρατάει το κηρύκειο στο χέρι και τα φτερωτά πέδιλα . Ο φτερωτός Έρως κρατάει το τόξο. Τόσο το κηρύκειο (θυρσός) όσο και το τόξο , είναι σύμβολα του Ήλιου - Σείριου . Ένας Θεός που από την απλότητα οδηγεί στην πολλαπλότητα.

ΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΧΡΗΣΗΣ ΤΟΥ ΚΗΡΥΚΕΙΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΝΔΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ 

KUNDALINI - ΚΟΥΝΤΑΛΙΝΙ

ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΩΣ ΚΑΘΙΕΡΩΘΗΚΕ Ο ΟΡΟΣ '' ΕΛΛΑΣ ''

Στην αρχαιότητα και παρά τον κατακερματισμό του , ο Ελληνικός κόσμος διατηρεί κοινά πολιτισμικά  , πολιτιστικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά . Στερείται όμως , μιας ενιαίας εθνικής ταυτότητας , θεωρώντας απλώς ότι η έννοια του έθνους προσδιορίζει τους κατοίκους μιας περιοχής που αυτοδιοικούνται , χωρίς να επεισέρχονται άλλες παράμετροι.

ΟΙ ΘΕΣΣΑΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΜΦΙΚΤΥΟΝΙΑ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ

Η Αμφικτυονία των Δελφών προέκυψε από την συγχώνευση μικρών αμφικτυονικών ιερών και διοικούνταν από το « Συνέδριον » (24 μόνιμα μέλη, οι ιερομνήμονες ), στο οποίο εκπροσωπούνταν, με δύο μέλη το κάθε ένα από τα 12 φύλα της Θεσσαλίας και της Κεντρικής Ελλάδας. Ονομαζόταν και « Πυλαία », επειδή αρχικώς οι Σύνεδροι συγκεντρώνονταν στις Θερμοπύλες ( Πύλαι ήταν το αρχαϊκό τους όνομα ). Το Συνέδριον προστάτευε την περιουσία του Ιερού του θεού Απόλλωνα στους Δελφούς, μεριμνούσε για τις θρησκευτικές τελετές, επέβαλε πρόστιμα στους παραβάτες, κήρυττε πολέμους και γενικότερα είχε ανώτατη δικαιοδοσία στις « Αμφικτυονίδες », δηλαδή στις πόλεις- μέλη. Αρχικώς, η Αμφικτυονία ήταν μία συνέλευση γειτονικών φύλων, « Αμφικτυόνων » γύρω από το ιερό, αλλά συν τω χρόνω εξελίχθηκε σε ισχυρό πολιτικό και θρησκευτικό θεσμό. Η Αμφικτυονία συνετέλεσε τα μέγιστα στην εθνική ενότητα των Ελλήνων και στην καθολίκευση του ονόματος : ΈΛΛΗΝΕΣ. 
Μυθικός ιδρυτής της ήταν ο Αμφικτύων, γιός του Δευκαλίωνα και της Πύρρας, αδελφός του Έλληνα. Τα φύλα, που μετείχαν σε αυτήν, ονομάζονταν ευθύς εξ ‘ αρχής Έλληνες. Μετείχαν οι Θεσσαλοί και όλοι οι Περίοικοί τους , δηλαδή οι Αχαιοί Φθιώτες, οι Περραιβοί, οι Μάγνητες, οι Μαλιείς, οι Αινιάνες, καθώς και φύλα Δόλοπες , Λοκροί , Οιτιαίοι , Οινιάδες , Βοιωτοί, Δωριείς και Ίωνες . Την προεδρία ασκούσαν ανέκαθεν οι Θεσσαλοί και μετά την κατάκτηση της Φωκίδας κατά τον 6 ο π.Χ. αιώνα η Δελφική Αμφικτυονία έγινε αποκλειστικά « όργανο » των Θεσσαλών. 
Ο αρχικός σχηματισμός της Δελφικής Αμφικτυονίας τοποθετείται περίπου 6 ή 8 δεκαετίες μετά τα Τρωικά , δηλαδή πριν από την είσοδο στον 11ο αιώνα π.Χ .( Clinton) 
Οι Μυρμιδόνες μόλις πριν από ένα αιώνα αποτελούν την ηγετική πολεμική αδελφότητα του Βορρά .
Η πρώτη μαρτυρία προέρχεται από τον Όμηρο , για την ονομασία  '' Ελλάς '' . Η Φθία (Λιμογάρδι) είναι η έδρα του Πηλέως , ηγέτη των Μυρμιδόνων , ενώ η Ελλάς αποτελεί την έδρα των συγγενών του , Αιακιδών . 
Κατά την εποχή αυτή η ισχύς του μαντείου της Δωδώνης είναι αδιαμφισβήτητη μαζί με την επικράτηση του Διός και την ταύτιση των οπαδών του με τους Σελλούς που είχαν τον έλεγχο του μαντείου .  Ένα μέρος από την φυλή των Σελλών μετανάστευσε  αργότερα στη Φθία.
(σελ = φωτίζω,φωτεινός ) και (λάας = πέτρα ) .

Ο Όμηρος παρουσιάζει τον Αχιλλέα να προσεύχεται στον Δία ως τον προγονικό του Θεό .
(Ιλιάδα Π 233-235) .
Ζευ άνα , Δωδωναίε , Πελασγικέ , τηλόθι ναίων , 
Δωδώνης μεδέων δυσχειμέρου : αμφί δε Σελλοί 
σοι ναίουσ΄ υποφήται ανιπτόποδες χαμαιεϋναι .

(μετάφραση)
Ζευ άνακτα , Δωδωναίε , Πελασγικέ , που μακριά μένεις
και την Δωδώνη κυβερνάς την κακοχείμωνη : γύρω σου δε οι Σελλοί
δικοί σου προφήτες , που δεν νίπτουν τα πόδια και χάμω κοιμούνται

(Ιλιάδα Β 681-685)
Νυν αυ τους όσσοι το Πελασγικόν Άργος εννιαίον,
οι τ' Άλου οι τ΄ Αλόπην οι τε Τρηχίνα νέμοντο,
οι τ΄ είχον Φθίην ηδ΄ Ελλάδα καλιγύναικα,
Μυρμιδόνες δε καλεύντο και Έλληνες και Αχαιοί ,
των αυ πεντήκοντα νεών ην αρχός Αχιλλεύς


Κατ΄ άλλους , οι όροι Ελλην και Ελλάς συνδέονται και με το - έλλοψ = άφωνος-  , επειδή οι Σελλοί , ως ιερατική αδελφότητα μιλούσαν ελάχιστα . Η σχέση της Δωδώνης με την επικράτηση του όρου Ελλάς προδίδεται και από το γεγονός ότι το συγκεκριμένο μαντείο θεοποιεί τον Έλληνα Αχιλλέα , δημιουργώντας έναν ισχυρό θρύλο .
Ο μεγάλος περιηγητής Παυσανίας περιγράφει το κενοτάφιο του Αχιλλέα στην Ολυμπία , που δημιουργείται με την παρέμβαση του μαντείου της Δωδώνης , σημειώνοντας πως από τον χώρο αυτό οι Ελλανοδίκες καταλήγουν σε πομπή απόλυτης σιωπής στην παλαίστρα πριν ανατείλει ο ήλιος ,για την επιλογή των αθλητών , μία ημέρα πριν από την έναρξη των αγώνων. Κατά την δύση του ήλιου , την ίδια ημέρα χορός γυναικών της Ηλείας θρηνεί τελετουργικά τον Αχιλλέα . Σε παρόμοια τελετουργική θρηνωδία των γυναικών του Κρότωνος αναφέρεται και ο συγγραφέας Λυκόφρων , επισημαίνοντας πως φορούν πέπλο σε πένθιμο χρώμα (ισάτιδος) , για να τιμήσουν τον εννεάπηχο ήρωα , δηλαδή τον Αχιλλέα.
Από την εποχή του Ησιόδου , χαρακτηρίζονται με τον όρο Πανέλληνες όλοι όσοι έχουν δικαίωμα συμμετοχής ,αλλά και τέλεσης των αγώνων . Στην εποχή αυτή οι Ίωνες της Αττικής , δεν συμμετέχουν στους αγώνες , λόγω του ότι το δικαίωμα αυτό περιορίζεται σε αιολικά και δωρικά φύλα που συμμετέχουν στην Δελφική Αμφικτυονία,αν και αργότερα το αποκτούν με την είσοδό τους ,όπως και οι Μακεδόνες επί Φιλίππου Β΄ .
=====
Αργότερα , η συγκέντρωση των εισφορών στην Αθήνα από τους συμμάχους (460 τάλαντα σε ετήσια βάση ) για την χρηματοδότηση των επιχειρήσεων κατά των Περσών ,μέσω του νέου θεσμού των Ελλανοταμιών και όχι απλά των ταμιών .
Ο στίχος του Αισχύλου ''Ω παίδες Ελλήνων,ίτε'' απηχεί τις προσπάθειες στον ελλαδικό χώρο , που αγωνίζονται να επιβάλλουν την έννοια της ενιαίας Εθνικής ταυτότητας , πράγμα πρωτόγνωρο για την εποχή εκείνη.
Ο Αλέξανδρος μετά την μάχη του Γρανικού ποταμού ουσιστικά επαναλαμβάνει τον κατεστημένο πλέον όρο '' Αλέξανδρος και οι Έλληνες , πλην Λακεδαιμονίων '' 

ΑΓΙΣ Δ' - Ο ΠΡΩΤΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΗΣ

Μετά το 403 π.Χ όταν η Σπάρτη νίκησε στο λεγόμενο Πελοποννησιακό πόλεμο την Αθήνα , άρχισε να εισρέει χρυσός και άργυρος στην Λυκουργική πολιτεία. Όμως,  μαζί με τον χρυσό και τον άργυρο , αποτέλεσμα των συναναστροφών Σπαρτιατών και Αθηναίων , άρχισε να εισρέει και η διαφθορά . Με το πέρας του πολέμου ,οι Σπαρτιάτες καταργούν τον πανάρχαιο νόμο του Λυκούργου , που δεν τους επέτρεπε να πωλούν και να υποθηκεύουν τον κλήρο τους . Ο Νόμος έλεγε ότι μετά το πέρας της ζωής των ,  ο  κλήρος επέστρεφε στο Κράτος .  Με την κατάργηση όμως του Νόμου αυτού , νέα ήθη και έθιμα άρχισαν να επικρατούν στην Σπάρτη . Ο Πλουτισμός . Η Λυκουργική πολιτεία βρέθηκε σε αποσύνθεση.  Άρχισε η συγκέντρωση των κλήρων σε ολίγα χέρια ,από την πώληση των χρεωμένων ιδιοκτητών. Το σύνολο των Σπαρτιατικών οικογενειών είχε συρρικνωθεί στις επτακόσιες ,εκ των οποίων μόνον εκατό είχαν κλήρο ! Στις  υπόλοιπες 600 οικογένειες , που έχασαν τον κλήρο τους αφαιρέθηκαν τα πολιτικά δικαιώματα , λόγω της οικονομικής τους κατάστασης , και δεν μπορούσαν πλέον να ετοιμάζονται για την στρατιωτική ζωή . Το οικοδόμημα της Λυκουργικής πολιτείας , βρέθηκε σε κίνδυνο διάλυσης , αν και νικητές του πολέμου.

Η οικογένεια του Αγιδος Δ΄ ,ήταν  μέσα στις 100 πλουσιότερες οικογένειες , ευνοημένη από την αλλαγή του νόμου. Όμως με την ανάληψη της βασιλείας , παρουσιάσθηκε στην Απέλλα και ανακοίνωσε την απόφασή του να δωρίσει στο κράτος όλη την  αγροτική του περιουσία και τα χρήματα των 600 ταλάντων . Πρόσθεσε δε, ότι ελπίζει ότι και η μητέρα του , η γιαγιά του και όλοι οι συγγενείς και φίλοι του θα έκαμαν το ίδιο. Επί πλέον ανακοινώνει την κατάργηση των ενυπόθηκων δανείων και διατάζει την αναδιανομή της γης , με βάση τον ίσο κλήρο, όπως είχε γίνει επί Λυκούργου. Έτσι 4500 Σπαρτιάτες συμπεριλαμβανομένων των Περιοίκων και ξένων , απέκτησαν κλήρο και πλήρη πολιτικά δικαιώματα.

Όποιος αντιτάχθηκε υπέστη διωγμούς. Στις επαναστατικές αυτές πρακτικές του Αγιδος , η αντίδραση ήρθε από μέσα . Από τον δεύτερο βασιλέα , τον Λεωνίδα Β' . Ο οποίος υπεραμύνθηκε τα συμφέροντα των πλουσίων και έθεσε ως στόχο την καθαίρεση του  συμβασιλέως του , τον Αγιδα δηλαδή. Η σύγκρουση ήταν μετωπική . Ο Άγις αν και εφήρμοσε επαναστατικές πρακτικές ,έκανε ένα μοιραίο λάθος που τελικά του στοίχισε. Δεν ήθελε την αιματοχυσία , αδελφικού αίματος . Ήταν μεγαλόψυχος , και πίστευε ότι δια της πειθούς θα επέβαλε την επανάστασή του , γιατί άλλωστε ήταν και δίκαιη.

Εξεδίωξε ,λοιπόν τον αντιβασιλέα Λεωνίδα Β' , και στην θέση του τοποθέτησε  έναν δικό του άνθρωπο , τον Κλεόμβροτο Β' . Εξεδίωξε πραξικοματικά τους 5 εφόρους και τους αντικατέστησε με 5 φίλους του. Συνεκρότησε δε μία κόκκινη φρουρά οπλισμένων νέων γύρω του. Ελευθέρωσε και έδωσε πολιτική αμνηστία στους φυλακισμένους . Η επανάσταση επικράτησε ολοκληρωτικά.  

Μαθαίνοντας ο Άγις ότι ο θείος του Αγησίλαος που τον έκανε και έφορο  ,αδελφός της μητέρας του , επρόκειτο να θανατώσει τον Λεωνίδα Β' , έδωσε εντολή να ελευθερωθεί ο Λεωνίδας και τον στέλνει στην Τεγέα για να ζητήσει άσυλο. Ο Αγησίλαος όμως τον πρόδωσε για ταξικούς λόγους. Είχε μεν συμφέρον να καταργηθούν τα χρέη , αλλά όταν στην αγορά συγκεντρώθηκαν σε μία πυραμίδα όλα τα χρεώγραφα και εκάησαν εν μέσω επευφημιών , κατάφερε να αποτρέψει την εφαρμογή της αναδιανομής της γης , εφ΄όσον ο ίδιος ήταν μεγαλοκτήμων. Πριν τα συμβάντα είχε φροντίσει να στείλει , τον Αγιδα ως στρατηγό στην Κόρινθο να πολεμήσει τον εξωτερικό εχθρό και να βοηθήσει τους Αχαιούς , συμμάχους της Σπάρτης , κατά των Αιτωλών. Όταν επέστρεψε ο Άγις βρήκε την Σπάρτη σε αναβρασμό ,εναντίον του Αγησιλάου , επειδή είχε αθετήσει τον λόγο του για την αναδιανομή της γης. 

Μέσα στην ανακατωσούρα και τον αναβρασμό ο Λεωνίδας Β΄ , που είχε στείλει στην Τεγέα ο Άγις , βρήκε την ευκαιρία να επανέλθει και να καταλάβει τον θρόνο , που είχε χάσει. Αμέσως αντικαθιστά τους 5 εφόρους , και με προδοσία να συλλάβει τον Αγιδα και να τον οδηγήσει στην φυλακή . Η αρχή του τέλους  της επανάστασης , ήταν γεγονός . Και αυτό γιατί ,οι αντεπαναστάτες ήταν περισσότερο αποφασιστικοί και όχι απλώς ιδεολόγοι όπως ο Άγις . Με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς δίκη , οι νέοι 5 έφοροι , οδηγούν τον Αγιδα στο απόσπασμα. Μαζί με αυτόν , την μητέρα του και την γιαγιά του , που ήταν ένθερμοι υποστηρικτές του , αν και πλούσιοι. 
Οι ήρωες πάντοτε δικαιώνονται από την ιστορία. Εξαίρεση δεν υπάρχει. Πρώτα κατοικούν στην Άδη όπου χλευάζονται από τον όχλο και το κατεστημέντο. Μετά όμως από κάποιο χρονικό διάστημα που διαφέρει για τον καθένα , επανέρχονται στη ζωή. Αυτή την δικαίωση ονομάζουμε ιστορική ανάσταση. Η ανάσταση του Άγιδος έγινε πολύ γρήγορα , με την άνοδο στην βασιλεία του Κλεομένους Γ΄(236-227) ,υιού της Κρατησικλείας και του Λεωνίδα Β΄ , δημίου του Άγιδος . Ο Κλεομένης είχε και αυτός το ίδιο τραγικό τέλος. Ο ποιητής Καβάφης έγραψε δύο ποιήματα ,για τον συνεχιστή του Άγιδος, τον Κλεομένη  Άγε, ω βασιλεύ Λακεδαιμονίων  και Εν Σπάρτη . 

====================
Διατηρούμε την γραφή ως  - ο Άγις - του Άγιδος - τον Άγιδα 
Η γραφή ως ο Άγης - του Άγη - τον Άγη ,υποτιμά την νοημοσύνη μας , είναι παντελώς αυθαίρετη και ανεπίτρεπτη δημιούργημα Φραγκικής λογικής και των σημερινών ψευδο δημοτικιστών φιλολόγων.
Δυστυχώς και για την Λιλή Μαυροκεφάλου που έγραψε το μυθιστόρημα  - Άγης -  , Κέδρος 1977
====================
Ο Ηλίας Ηλιού προλόγισε το βιβλίο του Μιχάλη Περιστεράκη - Άγις - Αθήνα 1976 -
Ο Άγις εμπνέεται από τα μεγάλα ιδανικά εκείνα που κάτω από ποικιλία κοινωνικών συστημάτων , σφραγίζουν την ευγενή πρόθεση . Είτε στην εποχή της δουλοκτησίας ,είτε του φεουδαλισμού .είτε του καπιταλισμού ή ακόμα και του σοσιαλισμού , υπάρχει  πάντα  ένας κοινός παρονομαστής . Υπάρχει εκείνος που αδικείται και ο ποιητής που του συμπαραστέκεται .
================= 
Ο Άγις Δ΄ δεν υπήρξε ο πρώτος βασιλεύς της Σπάρτης που εθανατώθη . Όμως ο Άγις ο Δ΄ υπήρξε ο πρώτος και ο τελευταίος εκ των βασιλέων που κατεδικάσθη σε θάνατο και εξετελέσθη από την Σπαρτιατική πολιτεία , ως επικίνδυνος επαναστάτης . 
Εξεχώρισε όλων των άλλων βασιλέων διότι όπως οι ήρωες και οι άγιοι , μόλις ενηλικιώθη έδωσε  όλον τον εαυτό του και την ζωή για τους συνανθρώπους του. Η θυσία συνεκλόνισε όλον τον αρχαίο κόσμο , μέχρι και των ημερών μας. 
=====================
Η ιστορία του  Άγιδος όμως κατέδειξε , την συνέχεια της φυλής μας . Σαν να μην άλλαξε τίποτε στην ψυχοσύνθεση του Έλληνα . Ο ήρωας που αντιστέκεται , να ανατρέψει κατεστημένα προς όφελος του λαού. Από τον Προμηθέα , τον Ηρακλή στον Άγιδα . Αλλά ποιό είναι αυτό το κατεστημένο που αντιστάθηκε στον Άγιδα ; Οι πλούσιοι ; Οι φτωχοί ;  Κανείς από αυτούς . Οι βολεμένοι ... ο θείος του ο Αγησίλαος που ενώ είχε υποθηκευμένα τα κτήματά του και με τα σεισάχθεια  πού έφερε ο Άγις , χαρίστηκαν τα χρέη , έβαλε εμπόδια στην διανομή του κλήρου στους φτωχούς . Ενας σοσιαλισμός κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του καθενός . Όπως σήμερα , οι αριστεροί δήθεν βολεψάκιδες των ΔΕΚΟ που εν ονόματι ενός παραμορφωμένου σοσιαλισμού , υπερασπίζονται τα κεκτημένα τους εις βάρος του λαού.  Γιατί στην ουσία όπως τότε και σήμερα  δεν υπάρχει σοσιαλισμός μήτε καπιταλισμός .  
Ποτέ κατά την διάρκεια της Σπαρτιατικής πολιτείας δεν ετέθη σε αμφισβήτηση η αναγκαιότητα υπάρξεως των Ειλώτων , ούτε από τον Λυκούργο , αλλά δυστυχώς ούτε από τον Άγιδα Δ΄ , διότι οι Είλωτες υπήρξαν ο ακρογωνιαίος λίθος του συστήματος. Η ανάγκη είχε γίνει αρετή. 
Στους κλασσικούς χρόνους , οι Είλωτες ήσαν περίπου 225000 , ενώ οι Σπαρτιάτες ήσαν 10000 μάχιμοι . 
Σήμερα , μπορούμε να πούμε μετά βεβαιότητος ότι το  κοινωνικο οικονομικό σύστημα που εφαρμόζεται στην Ελλάδα δεν είναι ούτε καπιταλιστικό , μήτε σοσιαλιστικό. Σε ένα καπιταλιστικό σύστημα το ρεύμα θα έπεφτε η τιμή του  λόγω πτώσεως της κατανάλωσης και του ανταγωνισμού , όπως γίνεται περίπου στα τηλέφωνα. Στο σοσιαλιστικό - κομμουνιστικό σύστημα θα παρήχετο δωρεά  στους ανέργους και μη έχοντες . Αντί αυτού , αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα είναι ότι έκανε ο Αγησίλαος , ο θείος του Αγιδα. Οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ αντί να μειώσουν τον μισθό τους , αυξάνουν την τιμή του ρεύματος στους Είλωτες . Η ανάγκη γίνεται αρετή.

ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΙΕΡΑΤΙΚΕΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ / ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΕΣ

Στην Ελλάδα είναι γνωστοί οι κάτωθι Ελληνικές ιερατικές οικογένειες/αδελφότητες :

1. Ακεστωρίδαι 
2. Βραγχίδαι
3. Ετεοβουτάδαι
4. Ευμολπίδαι 
5. Ευπατρίδαι 
6. Ησυχίδαι
7. Θαυλωνείδαι
8. Κήρυκες
9. Κινυράδαι
10. Κροντίδαι
11. Κυννίδαι
12. Μελαμποδίδαι
13. Ποιμενίδαι

πιθανώς και άλλοι ,στους οποίους η ιερατική ιδιότητα αποτελεί κοινό αγαθό της οικογένειας ή της φρατρίας  (που συνδέονται με δεσμούς αίματος) που μεταβιβάζεται από τον πατέρα στον υιό και ακολούθως στον εγγονό.

Στην παρούσα έρευνα θα προσπαθήσουμε να καταγράψουμε ότι γνωστό και άγνωστο που αφορά τις ανωτέρω  ιερατικές οικογένειες .

Με την εγκαθίδρυση ενός ιερού , η ιερατική φρατρία αποκτά εντοπιότητα ,σχηματίζοντας το ιερόν, το οποίο κατά τον Όμηρο είναι αλληλένδετο με τον ιερέα. Οι φρατρίες αυτές διατηρούν το δικαίωμα να μεταφέρουν το ιερό μαζί τους ,όταν μεταναστεύουν , υπενθυμίζοντας την αντίστοιχη περίπτωση των Βραγχίδων ιερέων , από τους Δελφούς , οι οποίοι όταν μεταναστεύουν στην Μίλητο μεταφέρουν και το ιερό των Διδύμων ,  Απόλλωνα και Αρτέμιδος στην νέα τους εγκατάσταση .

1. Από την οικογένεια των Ακεστωριδών προέρχονται οι παρθένες ιέρειες της  Πολιάδος Αθηνάς .   Η προέλευση της οικογένειας , το Άργος. 
2. Οι Βραγχίδες ιερείς (που αναλύσαμε εκτενώς στα συμβάντα μετά την πτώση της Τροίας) είναι μία οικογένεια ιερέων και μάντεων του Απόλλωνα , της οποίας ο ιδρυτής ο Βράγχος ανήκει στην Δελφική οικογένεια των Δημοκλειδών , στην οποία αποδίδεται η οιωνοσκοπία των υδάτων . Γι΄ αυτή την οικογένεια ο Πλούταρχος διασώζει τον θεσμό των Τευτόνων ιερών γυναικών , οι οποίες χρησμοδοτούν παρατηρώντας υδάτινες μεταβολές ,αναφέροντας πως : παρατηρούν τις δίνες και χρησμοδοτούν με τεκμήριο τις περιελίξεις των ρευμάτων και τους υπόκωφους ήχους τους. Η διαδικασία αυτή ταυτίζεται με την ανάλογη που ακολουθεί η εκάστοτε Πυθία των Δελφών για να χρησμοδοτήσει ,χρησιμοποιώντας μία μεγάλη λεκάνη γεμάτη νερό σε ορειχάλκινο τρίποδα και ράβδο - για να προκαλεί δίνες  στο νερό - . Πρόκειται για το λάλον ύδωρ που περιγράφει ο Ιάμβλιχος ,εξηγώντας την συγκεκριμένη μεθοδολογία της οιωνοσκοπίας. Οι Βραγχίδες ιερείς είναι η φρατρία που ελέγχει και υπηρετεί το Διδυμαίον μαντείο της Μιλήτου , το αρχαιότερο βωμό και ναό των Ιώνων εποικιστών στην Ιωνία. Το ιερό είναι αφιερωμένο στο Απόλλωνα που ονομάζεται μόνο στην Μίλητο και Διδυμαίος (Απόλλωνας και Άρτεμις τυγχάνουν Δίδυμοι) και καταστρέφεται κατά τον Ηρόδοτο επί Δαρείου   κατά την διάρκεια της Ιωνικής επενάστασης το 498 πΧ ,ενώ οι θησαυροί του καταλήγουν στους Πέρσες και οι λιγοστοί επιζώντες σύρονται αιχμάλωτοι στα Σούσα. Κατά μία άλλη εκδοχή το ιερό καταστρέφεται από τον Ξέρξη , αλλά προ της καταστροφής, οι Βραγχίδες ιερείς παραδίδουν τους θησαυρούς στους Πέρσες και καταφεύγουν σε  περιοχή της κεντρικής Ασίας για να αποφύγουν τις συνέπειες της άνευ προηγουμένου ιεροσυλίας. Ο οικισμός των Βραγχίδων ιερέων εντοπίζεται στην Βακτρία στην διαδρομή από τα Βάκτρα προς την Ταρμίτα πριν από τον ποταμό Ώξο και παρά την παράδοσή του στον Αλέξανδρο το 329 πΧ , όπως καταγράφει ο Κούρτιος , η ευθύνη για την τύχη του παραδίδεται στους Μιλήσιους μισθοφόρους του εκστρατευτικού σώματος του Αλεξάνδρου . Οι οποίοι για τον εξιλασμό της ιεροσυλίας και παρά το γεγονός ότι οι κάτοικοι δεν μιλούν πλέον με άνεση Ελληνικά , εξοντώνουν τους πάντες και ανασκάπτουν τον οικισμό , καταστρέφοντας τα πάντα.
3. Οι Ετεοβουτάδαι ανάγουν την καταγωγή τους στον αδελφό του Ερεχθέως , Βούτα ή Βούτη . Ορος που προσδιορίζει τον ποιμένα αγγέλης βοειδών . Ο Βούτας υπηρετεί την Αθηνά και τον Εριχθόνιο Ποσειδώνα . Μετά την κατάλήψη της περιοχής των Αθηνών από τους Ερεχθείδες του    Ραμνούντος , περί του 1600 πΧ , οι Ετεβουτάδαι αναδεικνύονται στην κυρίαρχη ιερατική αδελφότητα της Αττικής , συνδεόμενοι με δεσμούς αίματος , από την οποία προέρχεται  πάντοτε η εκάστοτε προθιέρεια της Αθηνάς , ενώ παράλληλα υπηρετούν και ελέγχουν τα ιερά του Ποσειδώνα. 
4. Οι Ευμολπίδαι αποτελούν μία από τις σημαντικότερες ιερατικές φρατρίες Θρακικής καταγωγής ,που προέρχονται πιθανότατα από τον αρχικό παραλίμνιο οικισμό της Ελευσίνας ,στην Δυτική πλευρά της Κωπαίδος . Μετά την μεγάλη πλημμύρα της λίμνης στα τέλη του 1600 πΧ , με τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνος , εγκαθίστανται μαζί με τους υπόλοιπους Θρακικής καταγωγής πρόσφυγες στο Θριάσιο Πεδίο ,τον σιτοβολώνα της Αττικής ,  επανιδρύοντας την Ελευσίνα και επιχειρώντας να ελέγξουν αλλά χωρίς επιτυχία και την περιοχή των Αθηνών , ερχόμενοι σε σύγκρουση με τους Ερεχθείδες. Κατά την παράδοση αναγνωρίζονται από τον Θησέα ως επίσημοι ιεροφάντες των Ελευσινίων Μυστηρίων με την ενσωμάτωση του Θριασίου Πεδίου στην σφαίρα ελέγχου των Αθηνών ,αποτελώντας παράλληλα και τους αποκλειστικούς θεματοφύλακες των αντιστοίχων ιερών νόμων. 
5. Οι Ευπατρίδαι ,που κατά την παράδοση αναδεικνύονται θεσμικά και νομικά από τον Θησέα , δεν συνδέονται με δεσμούς αίματος , αλλά απλώς ανήκουν στην τάξη των ευγενών και είναι εντεταλμένοι από την πολιτεία να παρακολουθούν τις θρησκευτικές τελετές ώστε να τηρούνται απαρέκκλιτα οι παραδόσεις , να ερμηνεύουν θέματα ιερατικών θεσμών και να ασκούν χρέη θεματοφυλάκων των νόμων. Η ύπαρξή τους και η δράση τους είναι πανομοιότυπη με την ανάλογη των Πατρικίων στην Ρώμη , στοιχείο που πιστοποιεί ότι από τα τέλη της Εποχής του Χαλκού αναπτύσσονται ασφαλιστικές δικλείδες ελέγχου των ιερατικών δραστηριοτήτων στην Ευρώπη  από τις οργανωμένες κοινωνίες. 
6. Οι Ησυχίδαι αποτελούν κατά πάσα πιθανότητα Μινυακής προέλευσης ιερατική αδελφότητα που  συνδέονται με την αρχέγονη παράδοση της ιερότητας του όρκου και την δίωξη της αδικίας. Αυτό στοιχειοθετείται από την σχέση τους με τον θεσμό των Πραξιδικών στο Τιλφούσιο , στην περιοχή της Αλιάρτου,ενώ τα ιερατικά καθήκοντα ασκούνται πάντα από ιέρειες. Η αδελφότητα υπηρετεί τις Εριννύες , τις θεότητες της εκδίκησης και της τιμωρίας και πέραν του ιερού στο Τιλφούσιο της Βοιωτίας διατηρεί ιερό και στον Κολωνό ,καταγόμενη κατά την παράδοση από τον Ησυχο. Πιθανότητα λόγω του ότι οι τελετουργίες και οι θυσίες διεξάγονται σε καθεστώς απόλυτης σιωπής.                                                                                                                     Οι θυσίες περιλαμβάνουν προσφορά μαύρου κριού και σπονδές από τα ύδατα τριών πηγών που συνοδεύονται με μέλι , καθώς απαγορεύεται συμβολικά η σπονδή οίνου , λόγω του ότι αποτελεί με την υπερκατανάλωση και την μέθη αίτιο διάπραξης αδικιών και άνομων πράξεων ,ενώ τα ιερά τους δένδρα και φυτά,είναι ο Κέδρος , η Αρκευθος ( είδος κέδρου ) , ο Ράμνος (παλιούρι) , ο Νάρκισσος  και ο Κρόκος. Με τον εποικισμό των παραλίων της Μ. Ασίας ,η αδελφότητα εμφανίζεται και στην πόλη των Κλαζομενών , μία από τις δώδεκα του Κοινού των Ιώνων , όπου από τις τάξεις της προέρχονται πάντα οι ιέρειες της Αθηνάς.     
7. Οι Θαυλονείδαι συνιστούν μία πανάρχαια αδελφότητα , μάλλον Πελασγικής προέλευσης ,που υπηρετεί την θεότητα των ουρανών και των κεραυνών ,από τις τάξεις της οποίας εκλέγονται πάντα οι ιερείς των εορτών των Διϊπολίων , το δε μέλος τους που είναι επιφορτισμένο με την τελετουργική θυσία του προσφερομένου ταύρου στον Δία ,προσφωνείται με τον τίτλο Βούτυπος .    
8. Οι Κήρυκες είναι από τις σημαντικότερες φρατρίες ιερέων για τα κοινωνικά αλλά και τα πολιτικά δρώμενα . Ανάγουν την καταγωγή τους στο θείο , μέσω του Κήρυκος , του υιού του Ερμή. Συμμετέχουν πάντοτε στις θυσίες , λαμβάνοντας το δέκατο των προσφερομένων σφαγίων. Εξαγγέλουν τις προσκλήσεις για συναθροίσεις πολιτών που αφορούν ιερατικά και πολιτικά θέματα και εκτελούν επίσης χρέη πρέσβεων , θεωρούμενοι πρόσωπα ιερά και απαραβίαστα . Ο ένας από τους τέσσερις ιερείς των Ελευσινίων Μυστηρίων προέρχεται μόνιμα   από την φρατρία τους και φέρει τον τίτλο Ιεροκήρυξ. Απαγορεύει την είσοδο στους αμυήτους και ενημερώνει τους μυημένους ως προς το περιεχόμενο των ερωτήσεων του Ιεροφάντου , ώστε να απαντούν σωστά. Εξαγγέλουν επίσημα την προπαρασκευή για την περίοδο των μεγάλων θυσιών κηρύσσοντας εγκράτεια και χρησιμοποιούν ως μέσον καθαρμού των συμμετεχόντων την σκίλλα ( θαλασσοκρόμμυον) . Ουσιαστικά αποτελούν και αυτοί , όπως και οι Ευπατρίδαι μία αδελφότητα μέσω της οποίας η πολιτεία παρακολουθεί και ελέγχει τις ιερατικές δραστηριότητες.   Κυριότερος εκπρόσωπος της  των κηρύκων,  ο Ισοκράτης . 
9. Οι Κινυράδαι έλκουν κατά την παράδοση την καταγωγή τους από τον σχεδόν μυθικό ηγεμόνα της Πάφου , Κιννύρα , που καθιερώνει την λατρεία της Αφροδίτης στην Κύπρο ,υιοθετώντας αρκετά στοιχεία από ανάλογες λατρείες δύο άλλων ευρωπαϊκών λαών της Ανατολικής Μεσογείου ,των Λουβίων της Κιλικίας και των Μιταννών της Κοίλης Συρίας ,περιοχές όπου ταξιδεύει ο Κιννύρας . Ο πρωθιερεύς είναι γνωστός με τον τίτλο Αγήτωρ και οι πιστοί προσφέρουν στα ιερά ένα νόμισμα ανά έτος ,λαμβάνοντας ως αντίδωρο αλάτι και ένα φαλλό. 
10. Οι Κροντίδαι  ...
11. Οι Κυννίδαι αποτελούν μία φρατρία που έλκει την καταγωγή της από τον πρώτο ιερέα του Απόλλωνος Κυννίδη στην Αττική .   
12. Οι Μελαμποδίδαι (Μελάμπους = Μαυροπόδης ) , η σημαντικότερη ιερατική αδελφότητα για την προϊστορική Ελλάδα , έλκουν την καταγωγή τους από τους Αβαντες της Ευβοίας , προδίδει πιθανή λουβική προέλευση. Ο γενάρχης Μελάμπους ,φέρεται ως γεννημένος στην Πύλο ,όπου εγκαταλείπεται σε σύνεδρο ,με τα άκρα των ποδών του εκτός της σκιάς ,τα οποία κατακαίει ο ήλιος και τα μαυρίζει. Κατά τον θρύλο εκτρέφει τα νεογνά δύο φονευθέντων όφεων και αποκτά το χάρισμα να αντιλαμβάνεται την σημασία της κραυγής των πουλιών ,με συνέπεια να καθιερώσει την τέχνη της οιωνοσκοπείας ή ορνιθομαντείας . Από την Πύλο και μετά από μαθητεία στο Σπήλαιο των Λιμνών στον Χελμό ,όπου αποκτά και ιατρικές γνώσεις ,ο Μελάμπους και οι απόγονοί του εμφανίζονται στην Ηλιδα και την Αργολίδα ,δρώντας ως θεραπευτές και οιωνοσκόποι ,εισάγοντας τους θεραπευτικούς καθαρμούς με χρήση βοτάνων και ειδικά του μέλανος ελλεβόρου (σκάρφη) που έχει και καθαρτικές ιδιότητες. Η αδελφότητα διατηρεί μεγάλο ιερό στα Αιγόσθενα της Μεγαρίδος ,όπου τελούνται ανά έτος λαμπρέ εορταστικές εκδηλώσεις και θυσίες προς τιμήν του θεοποιημένου γενάρχη της , ενώ από τα επιφανέστερα μέλη της είναι και ο διάσημος ιατρός και οιωνοσκόπος Αμφιάριος. Ως προς το σκέλος της ιατρικής η αδελφότητα υποστηρίζει την συντηρητική αγωγή ασθενών μέσω βοτάνων και ειδικής διατροφής - σε αντιδιαστολή με την άλλη μεγάλη ιατρική αδελφότητα των Ασκληπιάδων που κατ' εξοχήν υποστηρίζει την χειρουργική - ενώ οι αντιλήψεις της υιοθετούνται   από τον Ηράκλειτο και διασώζονται από τον Ιπποκράτη στο έργο του ''Περί Διαίτης''. Ο Ηρόδοτος εκθέτει την άποψη ότι οι Μελαμποδίδαι εξηγούν για πρώτη φορά την προέλευση και την σημασία του ονόματος του Διονύσου , τις θυσίες προς τιμήν του ,όπως επίσης και τις φαλλικές πομπές ,παραθέτοντας και πληροφορίες για πιθανή προέλευση των στοιχείων περί Διονύσου από την Αίγυπτο ή από τους Καδμείους της Βοιωτίας . Για το συγκεκριμένο θέμα η πληροφορία για την προέλευσή τους από την Σαμοθράκη και μεταγενέστερη μεταφορά τους στην Αίγυπτο , είναι κατά πολύ ισχυρότερη. 
13. Οι Ποιμενίδαι συνιστούν την φρατρία των ιερέων της Δήμητρος .