ΦΩΣ ΚΑΙ ΣΚΟΤΟΣ - ΤΟ ΑΡΧΕΓΟΝΟ ΔΙΩΝΥΜΟ ΤΗΣ ΘΕΟΤΗΤΑΣ

Μπακούρος Βασίλειος 

Το φως συνιστά μία φάση της δημιουργίας ,συγκεκριμένα την δεύτερη μετά το σύμπαν , που ήδη από την συγκρότησή του αποσπά τα ευμενή σχόλια του Θεού και επενδύεται με ηθικό -αισθητικό περιεχόμενο ... ότι καλόν ...

Αξίζει ωστόσο να τονιστεί ότι το σκότος , ο αντίποδας του φωτός ,δεν δημιουργήθηκε ως αυτόνομο κατασκεύασμα της ελεύθερης βούλησης της θεότητας ,αλλά ως επιμέρους χαρακτηριστικό  του Σύμπαντος ... και σκότος επάνω της αβύσσου ... Μετά την δημιουργία του φωτός , το σκότος αποκτά οντότητα ως στέρηση του φωτός . ( Οπως και η απουσία θερμότητας , εμφανίζεται ως κρύο , ως αντιδιαστολή.)

Από την μεταξύ τους αντιπαράθεση δομείται η διάσταση του χρόνου .  ... και εγένετο εσπέρα και εγένετο πρωί ημέρα μία ...  

Το σκότος είναι μία ετερο προσδιορισμένη δημιουργία η οποία δεν νοείται ως είναι ,γιατί απλώς δεν έλαβε ύπαρξη από την υπαρξιακή πηγή των όντων ,τον Θεό, αλλά υπήρξε ως αναγκαιότητα . Είναι όρος στερητικός που απλώς δηλώνει την απουσία της ύπαρξης του φωτός.

Ο θεμελιώδης χαρακτήρας του φωτός υπογραμμίζεται από το γεγονός ότι η παρουσία του συγκροτεί μία ολόκληρη διάσταση ύπαρξης : τον Χρόνο . Χωρίς την διαλεκτική αντίθεση του φωτός με το σκότος , ο χρόνος δεν θα είχε φυσική ύπαρξη ,αλλά θα υπήρχε ως αφηρημένη φιλοσοφική κατηγορία. 

ΦΩΣ ΚΑΙ ΣΚΟΤΟΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΚΕΨΗ

Την καίρια κοσμολογική αντίθεση ανάμεσα στο φως και στο σκότος είχε συλλάβει πολύ πρώιμα και η αρχαιοελληνική σκέψη. Οι Πυθαγόρειοι συμπεριέλαβαν το ζεύγος φως-σκότος στα δέκα θεμελιώδη  αντιθετικά ζεύγη δυνάμεων που κυβερνούν και καθορίζουν την λειτουργία του κόσμου.

ΑΓΑΘΟΝ      - ΚΑΚΟΝ

ΦΩΣ               - ΣΚΟΤΟΣ

ΠΕΡΑΣ           - ΑΠΕΙΡΟΝ

ΠΕΡΡΙΤΟΝ    - ΑΡΤΙΟΝ

ΕΝ                  - ΠΛΗΘΟΣ

ΔΕΞΙΟΝ         - ΑΡΙΣΤΕΡΟΝ

ΑΡΡΕΝ           - ΘΗΛΥ 

ΗΡΕΜΟΥΝ    - ΚΙΝΟΥΜΕΝΟΝ

ΕΥΘΥ             - ΚΑΜΠΥΛΟΝ

ΤΕΤΡΑΓΩΝΟ - ΕΤΕΡΟΜΗΚΕΣ

Τα αριστερά στον ως άνω πίνακα μέλη των ζευγών αυτών είναι σύστοιχα προς την έννοια του αγαθού ενώ τα δεξιά αντιστοιχούν προς την έννοια του κακού.

Την αξιολόγηση αυτή του χωρισμού των Πυθαγορείων παρέλαβε και επισημοποίησε με το γνωστικό του κύρος ο Αριστοτέλης (Ηθικά-Νικομάχεια Β6,14-16) . Ο Αριστοτέλης αποδέχεται όχι μόνο ότι οι κοσμολογικές αρχές των Πυθαγορείων ισχύουν,αλλά επί πλέον έχουν ηθική νοηματοδότηση που στηρίζεται στην ριζική διάκριση ανάμεσα στο αγαθόν- κακόν.  

Το σφάλμα είναι κάτι που μπορεί να συμβεί ποικιλοτρόπως (πλήθος ) , γιατί το κακόν ανήκει στο χώρο του απείρου αφού μπορεί να σφάλουμε ατέρμονα . Το άπειρο όμως προκαλεί τρόμο στην ανθρώπινη λογική γι αυτό και είναι κακόν. 

Αντίθετα το ορθό (αγαθόν) γίνεται με ένα τρόπο (εν) ,γιατί το αγαθό είναι πεπερασμένο και συγκεκριμένο ( πέρας) . Επομένως το αγαθόν , οι καλές πράξεις ,έχουν όρια είναι σύμμετρες και τέλειες ,γιατί αυτό που έχει πέρας θεωρείται τελειότερο από το  άπειρο και άμορφο  

(Αριστοτέλης)

Ετσι η αρετή που ταυτίζεται με το αγαθόν είναι δύσκολος στόχος ,επειδή ταυτίζεται με το εν ,ενώ η κακία εύκολος ,επειδή ταυτίζεται με το πλήθος σε κάθε του εκδοχή. Ετσι θα πρέπει να ερμηνευτεί και η Αριστοκρατική σύλληψη οργάνωσης της Πολιτείας από τους Πυθαγορείους. Για τους ίδιους λόγους η υπερβολή και η έλλειψη είναι γνωρίσματα της κακίας , αφού χαρακτηρίζονται από το πλήθος και το άπειρον , ενώ η μεσότητα είναι γνώρισμα της αρετής ,αφού χαρακτηρίζεται από το έν και το πέρας . Βέβαια ο Αριστοτέλης ξεπερνώντας τις Αριστοκρατικές αντιλήψεις των Πυθαγορείων ,απέδειξε ότι η μεσότητα συνάδει με την Δημοκρατία και ας στηρίζεται ως πολίτευμα στο πλήθος ! 

... επί πλέον ,το λάθος γίνεται με πολλούς τρόπους ,το σωστό όμως γίνεται με έναν μόνο τρόπο γι αυτό το λόγο λοιπόν η υπερβολή και η έλλειψη είναι χαρακτηριστικά της κακίας και η μεσότητα της αρετής ... (Αριστοτέλης)

ΤΑΥΤΙΣΗ ΦΩΤΟΣ ΚΑΙ ΑΡΕΤΗΣ ,  ΣΚΟΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΚΊΑΣ

Είναι περιττό να τονιστεί ότι ο γνωστικός χαρακτήρας της αρετής ,που θεμελίωσε ο Σωκράτης και αποδέχθηκε ο Πλάτων , καθιστά τελικά το φως σύμβολο της αρετής. 

Το σκότος , που είναι η έλλειψη φωτός κατά την Γένεση, έγινε λογικά παραδεκτό ως θεμελιώδες γνώρισμα της κακίας από την Χριστιανική σκέψη. Στην Καινή Διαθήκη η αναφορά στο φως ,ως σύμβολο του αγαθού και της θεότητας , αποτελεί κοινό τόπο. 

...Εγώ ειμί το φως του κόσμου, ο ακολουθών μοι ου μη περιπατήση εν τη σκοτία ,αλλ΄ έξει το φώς της ζωής ... 

Η συμβολοποίηση αυτή συνδέεται άμεσα με την Πλατωνική θεωρία των Ιδεών, αφού το φως δεν είναι απλώς θεουργό σύμβολο αλλά ταυτόχρονα και πηγή γνώσης. 

Επειδή ακριβώς η φύση του φωτός είναι αποκαλυπτική γίνεται αντιληπτό ως προυπόθεση της αλήθειας ,της ηθικότητας ,του αγαθού και άρα της θεότητας. Αντιστρόφως το σκότος ως κρυπτικό συνδέεται και με το κακό γιατί στο πλαίσιο της ίδιας φυσικής αντίληψης ,παρέχει κάλυψη σε κάθε ανομία. 

Η διασύνδεση αυτή θεμελιώθηκε επίσης στον αρχαιοελληνικό στοχασμό και αξιοποιήθηκε από τον Σοφοκλή στον Οιδίποδα και μάλιστα με έναν ολότελα ανατρεπτικό τρόπο. Συγκεκριμένα ο Οιδίποδας  προικισμένος με το φυσικό φως στερείται παντελώς του ηθικού φωτός , ενώ ο Τειρεσίας ,γεννημένος  τυφλός σε φυσικό επίπεδο απολαμβάνει το ηθικό φως και αυτό αντιπαραθέτει θριαμβευτικά στην ηθική τυφλότητα του Οιδίποδα. 

Οιδ... Βρίσκεσαι σε διαρκή τύφλωση , ώστε ούτε εμένα ούτε κανένα άλλον που βλέπει φως θα μπορούσες να βλάψεις ....

Τειρ. Αν και είσαι βασιλιάς πρέπει να εξισωθώ με εσένα ως προς το δικαίωμα να δώσω ίση απάντηση ,γιατί και εγώ έχω το δικαίωμα ,αφού δεν ζω ως δούλος δικός σου αλλά του Λοξία ,άρα δεν θα θεωρηθώ προστατευόμενος του Κρέοντα . Λέω λοιπόν ,επειδή με έβρισες ως τυφλό , εσύ και έχεις μάτια και δεν βλέπεις σε ποιό σημείο του κακού βρίσκεσαι ,ούτε που κατοικείς ,ούτε με ποιούς συζείς . Αραγε γνωρίζεις από ποιούς κατάγεσαι ;  

Ο Σοφοκλής ως γνήσιος Ελληνας στοχαστής δραματοποιεί μια ψευδαίσθηση ηθικότητας :    η κατοχή του υλικού φωτός - και η δυνατότητα της εμπειρικής γνώσης που επιτρέπει αυτή η κατοχή - δίνει την εντύπωση ότι ο Ανθρωπος είναι προικισμένος με το Φως ως ευρύτερο σύμβολο της Θεουργού γνώσης . Αυτή η ψευδαίσθηση μπορεί να αποβεί μοιραία ,όταν πάνω σε αυτή καθένας μας θεμελιώσει την ζωή του.

Πρόκειται ουσιαστικά για μία γνωστική και ηθική πλάνη , στην οποία ακριβώς πλειοδότησε ο νεότερος Δια-φωτισμός ,καπηλευόμενος τον όρο φως . 

ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ : Η ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΟΡΩΝ 

Ο τρόπος πρόσληψης της αρχαίας ελληνικής σκέψης στην μεσαιωνική Δύση δημιούργησε τις προυποθέσεις μιας πρωτοφανούς σύγχυσης. 

Η ανθρώπινη σκέψη σταδιακά αυτονομήθηκε από την ηθική συνείδηση. Εγινε από θεωρία ,εμπειρία και αντιδρώντας στην εσφαλμένη τακτική του μεσαίωνα , η ανθρώπινη σκέψη εμφανίζεται ως φως. Μάλιστα το κίνημα που εξέθρεψε αυτή την αυτονόμηση χαρακτηρίσθηκε Διαφωτισμός και για να αποκτήσει κοινωνικό κύρος διακήρυξε ότι επανα ανακάλυψε την Αρχαιότητα , η οποία δήθεν είχε ξεχαστεί  κατά τον Μεσαίωνα.   

Στα πλαίσια του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού η αντίθεση φως-σκότος επανοηματοδοτήθηκε με ένα τρόπο που διαστρέβλωσε τόσο την αρχαιοελληνική ,όσο και την χριστιανική παράδοση και ορολογία. Η διαστρέβλωση αυτή ήταν κυρίως αποτέλεσμα της έκπτωσης της παιδείας σε γνώση και μάλιστα πρακτική, και επιπρόσθετα της έκπτωσης της ελευθερίας στο ιδεώδες του εγκοσμίου φιλελευθερισμού. 

Η παιδεία στην ελληνική αρχαιότητα ήταν ένα μέσο για την κατάκτηση της αρετής ... έστιν άρα αρετή έξις προαιρετική εν μεσότητι ούσα τη προς ημάς ωρισμένη λόγω και ως αν φρόνιμος ορίσειν ... 

είναι λοιπόν η αρετή συνήθεια που επιλέγει κάποιος και συνιστά έκφραση της προσωπικής μεσότητας ,καθορισμένη με την λογική όπως θα την προσδιόριζε ο σκεπτόμενος άνθρωπος 

Συνάγεται λοιπόν το συμπέρασμα ότι η παιδεία ως άσκηση αρετής στηρίζεται στην δόμηση της λογικής ,άρα έχει αυστηρά θεωρητικό χαρακτήρα . Για αυτό ,ιδεώδης τύπος ανθρώπου για τον Φιλόσοφο ήταν ο θεωρητικός , και επίσης για αυτό καταδικάζεται ο Σοφιστής ως μεταπράτης γνώσεων ! Τούτο βέβαια δεν σημαίνει ότι ο Αριστοτέλης και γενικώς η αρχαιολληνική σκέψη απορρίπτουν τον πρακτικό βίο, ως μέσο απόκτηση της αρετής. 

Οι πράξεις υπαγορεύουν και εδραιώνουν το ήθος ,ωστόσο η παιδεία που διαμορφώνει και εκλεπτύνει τον άνθρωπο ώστε να ασκεί ενάρετα έργα είναι καρπός λογικός ,άρα θεωρητικός. Πρακτική παιδεία δεν υπάρχει ,διότι ο άνθρωπος είναι ον με βούληση ,και όπως είπε αιώνες μετά ο Νίτσε , αν η βούληση δεν δομηθεί λογικά τότε παραμένει ενστικτώδης και γι τον λόγο αυτό εγκληματική δύναμη. 

Ο Διαφωτισμός μετατρέποντας το θεωρείν σε πράττειν ,και μάλιστα οικονομικά αξιοποιήσιμο κατά τις επιδιώξεις της αστικής τάξης - μετατρέπει το γνωστικό σκότος σε φως ,και ενώ κομπάζει ότι απελευθερώνει τον Ανθρωπο ,ουσιαστικά τον υποδουλώνει ,αφού το ελεύθερο φρόνημα είναι τελεολογικό ,αλλά όχι ιδιοτελές. Δηλαδή ενδιαφέρεται για τον σκοπό των πράξεων και των φαινομένων ,αλλά δεν τα εκμεταλλεύεται . Πρόκειται για την σαφή διαφορά ανάμεσα στον Φιλόσοφο (Αριστοτέλη,Πλάτωνα,Σωκράτη) και τον ανηθικολόγο Σοφιστή ( Γοργία,Πρόδικο) και την ακόμη σαφέστερη διαφορά του Οιδίποδα από τον Τειρεσία. 

Αν όμως ο Διαφωτισμός αλλοιώνει την αρχαιοελληνική σκέψη - αντλώντας έστω και χωρίς να το ξέρει από την Σοφιστική - την χριστιανική παράδοση την ανατρέπει άμεσα και συνειδητά ! Στηριζόμενος στο αίτημα του φιλελευθερισμού αυτονόμησε την φιλοσοφική σκέψη από την θεολογία, ερμηνεύοντας την πρώτη ως υλιστική συλλογιστική και την δεύτερη ως νεφελώδη μεταφυσική. Θεώρησε μάλιστα αυτή την μεθοδολογία , ως πρακτική καινοτόμο και φωτισμένη. 

Δυστυχώς , σε αυτή την επέμβαση ο Διαφωτισμός ευνοήθηκε από την διαμορφωμένη στην Δύση φιλοσοφική παράδοση του σχολαστικισμού , που μετέτρεψε τον αρχαιοελληνικό φιλοσοφικό λόγο  σε απολογητικό λόγο , όχι του χριστιανισμού αλλά του Παπισμού.

Αγνοήθηκε δηλαδή η σύνθεση Ελληνικής φιλοσοφικής και Χριστιανικής Αποκάλυψης που είχε επιτευχθεί στην Ανατολική Πατερική Παράδοση.  

Ετσι το υπερκόσμιο φως των Ευαγγελιών θεωρήθηκε σκοτάδι ,σύμβολο δεσμευτικό του ανθρώπινου στοχασμού ,ενώ για την ακρίβεια σκοτάδι στάθηκε η προσπάθεια των ανθρώπων να μεταδαλαμπαδεύσουν την δική τους νοσηρή τυφλότητα ως ευαγγελικό φως. Πρόκειται και πάλι για την Οιδιπόδεια πλάνη : η λύση του αινίγματος της Σφίγγας στάθηκε η ρήση '' Ανθρωπος ''. Επειδή ωστόσο ο άνθρωπος (ο Οιδίπους) που την υπαγόρευσε εξαργύρωσε την γνώση με μία βασιλεία και χάραξε αυτόφωτη πορεία , εκτός από το τέρας έβλαψε και τον εαυτό του. 

Αυτό το φως ακριβώς αναγόρευσε σε κέντρο γνωστικής φωτοχυσίας ο Διαφωτισμός και έτσι αν και γκρέμισε τα τέρατα των παπικών προλήψεων και δεισιδαιμονιών ,εντέλει αυτοκαταστράφηκε ,συμπαρασύροντας στον αιώνα μας και τον ανθρωπιστικό πολιτισμό.

Η κατίσχυση της θετικιστικής πρακτικοποιημένης Επιστήμης ως φωτός αυτονόμου είναι ίσως η μεγαλύτερη απόδειξη της στρέβλωσης του φωτισμού , ως αρχαιοελληνικού ιδανικού . 

Η ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΜΟΡΦΟΓΕΝΕΤΙΚΩΝ ΠΕΔΙΩΝ

Πως βρίσκουν πάντα τον δρόμο για το σπίτι τα εγκαταλελειμμένα κατοικίδια ;  Πως μπορεί να διαισθάνεται κανείς ότι τον παρακολουθούν ;  Καταρρίπτοντας την κλασική μηχανιστική αντίληψη που επί τρείς αιώνες εγκλώβιζε την επιστήμη σε μία χωριστική αντιμετώπιση του ανθρώπου ,της φύσης και του Σύμπαντος , ο αιρετικός βιολόγος Rupert Sheldrake παρουσιάζει την νέα επαναστατική ολιστική θεώρηση των μορφογενετικών πεδίων. Τώρα ο καθένας μπορεί να αλλάξει τα πάντα στην ζωή του ( και των άλλων) ,αρκεί να το θελήσει συνειδητά ...

Παράλληλα , ο James Lovelock τολμά να εκθέσει την ανατρεπτική εκδοχή του για την ζωντανή Γαία ,θεωρώντας ολόκληρο τον πλανήτη μας ως μία ενσυνείδητη οντότητα και καταργώντας την έννοια της άψυχης ύλης. 

Από τα πειράματα της Κβαντικής Φυσικής γνωρίζουμε ότι,μετά τον αποχωρισμό δύο φωτονίων ,τα οποία έχουν κατά το παρελθόν αλληλεπιδράσει μεταξύ τους , οποιαδήποτε πληροφορία διοχετευτεί σε ένα από αυτά εμφανίζεται την ίδια στιγμή και στο άλλο. Τα δύο φωτόνια συνδέονται μέσω κάποιου αόρατου ενεργειακού νήματος ,ανταλλάσσοντας πληροφορίες . Και μάλιστα ακαριαία ...

Η θεωρία των Μορφογενετικών Πεδίων έρχεται ,μεταξύ άλλων,να μας υπενθυμίσει ότι όλα όσα σκεφτόμαστε ,όλα όσα κάνουμε και όλα όσα βιώνουμε έχουν καθοριστική αξία ,καθώς οι πληροφορίες μπορούν να εξαπλώνονται και να μεταδίδονται σε  όλα τα μέλη ενός συνόλου , μέσω ενός αιθερικού πεδίου,το οποίο μάλιστα δεν γνωρίζει περιορισμούς τόπου ή χρόνου ...

Οι πληροφορίες του γενετικού κώδικα DNA των φυτών , όμοιες μεταξύ των σε όλα ανεξαιρέτως τα κύτταρα που τα απαρτίζουν , αδυνατούσαν να εξηγήσουν το γιατί ορισμένα από αυτά τα κύτταρα αναπτύσσονταν για να εξελιχθούν σε φύλλα,ενώ άλλα μετασχηματίζονταν ώστε να αποτελέσουν τον κορμό,τις ρίζες κοκ. Εκείνο που οι βιολόγοι πρότειναν ως πιθανή ερμηνεία στο μυστήριο της μορφογένεσης ,ήταν ότι ο μετασχηματισμός των αρχικά ομοίων κυττάρων σε εντελώς διαφορετικά μέρη ή όργανα οφειλόταν στην επίδραση κάποιου άγνωστου πεδίου ...

Στα μορφογενετικά πεδία αποθηκεύονται , διαδίδονται και αξιολογούνται οι σκέψεις , τα συναισθήματα και κάθε άλλη μορφή πληροφορίας, σε μία διαρκή αλληλεπίδρασή τους με το υλικό κόσμο. Τα έν λόγω πεδία διαθέτουν ένα πεδίο μνήμης και έχουν την ικανότητα να αυτο εξελίσσονται .Η εξέλιξή τους φαίνεται να ακολουθεί ένα προκαθορισμένο σχέδιο ,έναν προορισμό , ο οποίος ονομάζεται ελκυστής ( attractor ). Η ολοκλήρωση της ανθρώπινης ύπαρξης ενυπάρχει μέσα και γύρω από τον άνθρωπο και σύμφωνα με την Αριστοτελική  θεωρία της Εντελέχειας (η ολοκλήρωση αποτελεί έμφυτη ιδιότητα των ειδών  )  , ο ίδιος έλκεται από αυτήν ,όπως ακριβώς ένα μεταλλικό αντικείμενο έλκεται από ένα μαγνήτη.

Δεν είναι καθόλου απαραίτητο να υποθέσουμε ότι τα φυσικά χαρακτηριστικά των οργανισμών εμπεριέχονται στα γονίδιά τους,καθώς αυτά θα μπορούσαν κάλλιστα να λειτουργούν κατά τρόπο παρόμοιο με τρανζίστορ,συντονιζόμενα στις κατάλληλες συχνότητες για να αποδώσουν αόρατες πληροφορίες σε ορατή μορφή. Τα μορφογενετικά πεδία βρίσκονται αόρατα μέσα και γύρω από τους οργανισμούς και σε αυτά θα μπορούσαν να οφείλονται πολλά μέχρι στιγμής ανεξήγητα φαινόμενα ,όπως η αναδημιουργία των κομμένων μελών στα σκουλίκια της σαλαμάνδρας , τα φασματικά μέλη ανθρώπων που έχουν υποστεί ακρωτηριασμό,οι ολογραφικές ιδιότητες της μνήμης,η τηλεπάθεια,καθώς και η αυξανόμενη ευκολία με την οποία μαθαίνονται νέες γνώσεις,όσο αυξάνεται ο αριθμός του πληθυσμού που τις αποκτά.  

Μία από τις θεμελιώδεις αρχές μορφογένεσης στο Σύμπαν είναι η συνήθεια , η οποία εκφράζεται από την τάση της φύσης να επαναλαμβάνεται και να τελειοποιείται ,αφομοιώνοντας όλα τα εκάστοτε νέα δεδομένα. Ολοι μας αποτελούμε μέρη ενός αδιασπάστου συνόλου με την γνώση να διαχέεται μέσα και ανάμεσά μας. Ακριβώς όπως ο κόσμος των ιδεών του Πλάτωνα , όλες οι μορφές του υλικού , αντιληπτού από τις αισθήσεις κόσμου στον οποίο ζούμε ,δημιουργούνται ,υπάρχουν και εξελίσσονται βάσει ενός αρχετύπου σχεδίου , το οποίο είναι σε θέση να αφομοιώνει ολόκληρη την συσσωρευμένη ανά τους αιώνες γνώση και να εκδηλώνεται μέσα από επαναλαμβανόμενες μορφές και νόμους , στηριγμένους στην δύναμη της συνήθειας .
Η αντίληψη ότι τα μάτια δεν είναι απλά δέκτες φωτεινών μηνυμάτων που ο εγκέφαλος ακολούθως ερμηνεύει σε εικόνες ,αλλά μπορούν να εκπέμψουν ψυχική ενέργεια είναι πολύ παλιά. Εκτός από το μάτιασμα της λαικής παράδοσης και το βλέμμα της Μέδουσας της Ελληνικής μυθολογίας , η αίσθηση του οράσθαι απαντάται στα κείμενα των Προσωκρατικών φιλοσόφων και του Αριστοτέλη ,ως τους Νεοπλατωνικούς , ενώ ο Πλωτίνος θεωρεί ότι μέσω της όρασης , η ψυχή προβάλλεται προς τα έξω. Αρκεί να θυμηθεί κανείς το βλέμμα ενός ζώου λίγο πριν επιτεθεί , η τις φορές που νιώθει μια αμυδρή ενόχληση στο πίσω μέρος του σώματός του και γυρνάει για να βρεί ,πράγματι κάποιον να τον κοιτάζει .
Η αίσθηση ότι μας βλέπουν ,οφείλεται σε αλληλεπίδραση των μορφικών πεδίων των ανθρώπων ,κατά τα οποία τα υποκείμενα ανέφεραν πότε νιώθουν ότι παρακολουθούνται χωρίς να έχουν κανενός είδους αισθητηριακή επικοινωνία με τους παρατηρητές τους.
Οι μυστηριώδεις ικανότητες προσανατολισμού των ζώων θα μπορούσαν να εξηγηθούν μόνο με την ύπαρξη ενός μή τοπικού πεδίου ,το οποίο δένει με συγκεκριμένους τόπους. Ακριβώς όπως τα σωματίδια των κβαντικών συστημάτων που μετά την αλληλεπίδρασή τους παραμένουν συνδεδεμένα ως μέλη του ιδίου ,αδιαιρέτου ,μη τοπικού συστήματος,το οποίο αποδείχτηκε πειραματικά από τα περιστέρια τα οποία μπορούν ανά πάσα στιγμή να γνωρίζουν που βρίσκεται η εστία τους , με την ακρίβεια που ένα μεταλλικό αντικείμενο έλκεται από έναν μαγνήτη όταν βρεθεί εντός του πεδίου του. Μάλιστα το ίδιο ακριβώς δέσιμο φαίνεται να υπάρχει και ανάμεσα στα κατοικίδια ζώα και τους ιδιοκτήτες τους. Ωστόσο η πλέον εντυπωσιακή απόδειξη της επίδρασης των μορφικών πεδίων στην φύση προέρχεται από τις κοινωνίες των εντόμων και συγκεκριμένα των τερμιτών. Τα ιδιαίτερα εργατικά αυτά έντομα ,παρόλο που είναι τυφλά, έχουν την ικανότητα να συντονίζονται και να συνεργάζονται με εκπληκτικό τρόπο στο χτίσιμο τεραστίων και ιδιαίτερα περίπλοκων φωλιών , οι οποίες φτάνουν σε ύψος μέχρι και τα έξη μέτρα. Κάθε αποικία τερμιτών απαρτίζεται από πολλά εκατομμύρια έντομα ,ενώ ορισμένες από αυτές τις αποικίες διαρκούν αιώνες , με τον βασιλιά και την βασίλισσα  να αντικαθίστανται όταν πεθαίνουν. Οι τερμίτες έχουν την ικανότητα να συντονίζονται με άψογο τρόπο ,χωρίς να έχουν κανενός είδους αισθητηριακή επικοινωνία μεταξύ τους,ενώ οι φωλιές τους χτίζονται εξ αρχής σύμφωνα με ένα αρχετυπικό σχέδιο ,το οποίο απαιτεί την συνεργασία πολλών γενεών εργατών για να ολοκληρωθεί. Αν λοιπόν   οι τερμίτες συντονίζονται μέσω ενός πεδίου που συνδέει τα μεμονωμένα μέλη της αποικίας ,θα μπορούσαν παρόμοια συστήματα αλληλοσύνδεσης να λειτουργούν και σε άλλα κοινωνικά ζώα,όπως τα κοπάδια των ψαριών ή τα σμήνη των πουλιών ; Θα μπορούσε αυτό να εξηγήσει πως μια τέτοια ομάδα στρίβει χωρίς τα μέλη της να πέφτουν το ένα πάνω στο άλλο ;  

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ - ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΩΝ ΕΛΕΥΣΙΝΙΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ

Η Περσεφόνη κόρη της Δήμητρας και του Διός , είναι το κεντρικό πρόσωπο των Ελευσινίων μυστηρίων.

Δήμητρα , Δίας , Πλούτων , αδέλφια . Μήλο της Έριδος των τριών αδελφών ,η Περσεφόνη καρπός του έρωτα , της Δήμητρας με τον Δία. Ο Πλούτων ο άνδρας της Περσεφόνης .

Οι θεοί σε δύο γάμους παρευρέθησαν επί της γης . Στον γάμο του Κάδμου και της Αρμονίας και του γάμου του Πηλέα με την Θέτιδα.

Και στους δύο γάμους συνέβησαν ευτράπελα , με νόημα ...

ΔΥΟ ΓΑΜΟΙ ΜΕ ΝΟΗΜΑ

Στο γάμο του Κάδμου και της Αρμονίας η Δήμητρα γνώρισε τον όμορφο Ιάσονα και αμέσως τον ερωτεύτηκε. Χωρίς αναστολές και ντροπές εγκατέλειψε μαζί του το γάμο και στις αυλακιές ενός τρεις φορές καλά οργωμένου χωραφιού παραδόθηκε στην αγκαλιά του. Μετά την ερωτική τους ένωση, Δήμητρα και Ιάσονας επέστρεψαν στην κοσμική συγκέντρωση με εμφανή τα σημάδια της πράξης τους. Λάσπες στα μπράτσα και στα πόδια έκαναν όλους ν' αντιληφθούν το περιστατικό και να θυμώσουν πολύ. Ιδιαίτερα ο Δίας, που δεν του άρεσε οι θεές να σμίγουν με θνητούς, αντέδρασε βίαια στην ένωση αυτή· κεραυνοβόλησε τον Ιάσονα, ενώ μετά από λίγο χρονικό διάστημα ερχόταν στο φως ο σπόρος του Ιάσονα από την ένωσή του με τη Δήμητρα, ο μικρός Πλούτος. Ο θάνατος του Ιάσονα δεν ήταν το μοναδικό κακό που γνώρισε η Δήμητρα από τον Δία. Μεγαλύτερη ακόμα συμφορά της ήρθε όταν έχασε τη μονάκριβή της κόρη, την Περσεφόνη, ύστερα από μυστική συνεννόηση μεταξύ Δία και Πλούτωνα.

Στον γάμο του Πηλέα με την Θέτιδα συνέβει το συμβάν με την Έριδα και το  χρυσό μήλο , τη καλλίστη ...

 Ήταν φυσικό λοιπόν οι τρεις παρευρισκόμενες θεές, η Ήρα, η Αθηνά και η Αφροδίτη να διεκδικήσουν το μήλο, η κάθε μία για τον εαυτό της. Είδε ο Δίας τον τσακωμό και είπε στον Ερμή να τις πάει γρήγορα στον Πάρη για να διαλέξει αυτός, τρόπον καλλιστείων, ποια θα πάρει το μήλο. Έτσι και έγινε. Για να τον καλοπιάσει, η Αθηνά  έταξε τον Πάρη  πνευματική σοφία, και η Ήρα δύναμη σωματική. Η Αφροδίτη όμως του έταξε την ωραία Ελένη, την πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου. Ο Πάρης, μην ξέροντας ότι η ωραία Ελένη ήταν γυναίκα του Μενέλαου , έδωσε το μήλο στην Αφροδίτη. Με την αρπαγή της Ελένης από τον Πάρη άρχισε λοιπόν κατά τον μύθο ο Τρωικός Πόλεμος και η Έρις πέτυχε αυτό που ήθελε.

Στον μύθο αυτό η γιορτή σημαίνει τις υπερφυσικές δυνάμεις των θεών , οι οποίες υπάρχουν σε σχέση η μία με την άλλη . Το χρυσό μήλο συμβολίζει τον κόσμο ο οποίος εξ αιτίας της σύνθεσής του από αντίθετα στοιχεία , δεν θα ήταν άστοχο να πούμε πως ερρίφθη από την Έριδα. Από την στιγμή  όμως που τα διαφορετικά δώρα είναι μοιρασμένα στον κόσμο από διαφορετικούς θεούς ,φαίνεται πως αντιμάχεται το ένα το άλλο , για το μήλο. Η ψυχή ζώντας σύμφωνα με τις αισθήσεις (Πάρης) ,αγνοώντας τις άλλες δυνάμεις στο Σύμπαν , ισχυρίζεται πως το μήλο ανήκει μόνο στην ομορφιά της Αφροδίτης

Ιεροί Γάμοι

Η κοινή επικοινωνία των ενεργειών ανάμεσα στους θεούς , ονομάστηκε από τους αρχαίους θεολόγους Ιερός γάμος. Ο Πρόκλος αναφέρει ένα απόσπασμα του Παρμενίδη. Οι θεολόγοι κάποτε θεωρούσαν αυτήν την κοινωνία των θεών με θεότητες οι οποίες συντονίζονται η μία με την άλλη και τις ονόμαζαν γάμο της Ήρας και του Διός , του Ουρανού και της Γαίας, του Κρόνου και της Ρέας. Άλλοτε όμως ,την θεωρούσαν ότι υφίσταται ανάμεσα σε  κατώτερες  και ανώτερες θεότητες και έτσι ονόμαζαν γάμο του Διός και της Δήμητρας.   Άλλοτε όμως ,αντίθετα, ανάμεσα στις ανώτερες και τις κατώτερες και τις ονόμαζαν γάμο του Διός και της Κόρης. Διότι στους θεούς υπάρχει ένα είδος επικοινωνίας ,ανάμεσα σ΄ αυτούς που είναι συντονισμένης φύσης ,ένα άλλο ανάμεσα στην κατώτερη φύση με την ανώτερη και ένα ακόμη ανάμεσα στην ανώτερη με την κατώτερη . Είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε την ιδιαιτερότητα της κάθε επικοινωνίας και να μεταφέρουμε την διαπλοκή αυτού του είδους από τους θεούς προς την επικοινωνία των ιδεών μεταξύ τους.

Στον Τίμαιο του Πλάτωνα , αναφέρει ότι η ίδια θεά ζευγαρώνει με άλλους θεούς ή ο ίδιος θεός με πολλές θεές προέρχεται από τις μυστικές διδασκαλίες και αυτοί οι γάμοι αποκαλούνται στα Μυστήρια Ιεροί.

Τα σκοτεινά αυτά πάθη της ψυχής ο Ηράκλειτος τα αποκαλούσε ΑΚΕΑ .

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ 

Ο μύθος της Περσεφόνης είναι μικτής φύσεως αλλά αποτελείται και από τα τέσσερα είδη μύθων ,τους θεολογικούς ,τους ψυχικούς ,τους φυσικούς, και τους υλικούς. Ένα τμήμα του μύθου είναι υπερφυσικό και αφορά τον Δία ή τον Δημιουργό και έτσι σχετίζεται μαζί του , εγκαθιδρύοντας έναν τεχνίτη της διαιρετής φύσης ,το άλλο όμως είναι γήινο, κατά το οποίο λέγεται πως η Περσεφόνη απήχθη από τον Πλούτωνα για να εμψυχώσει τα ακρότατα σημεία του Σύμπαντος.

Στον μύθο αυτό η Δήμητρα αναπαριστά την εξέλιξη αυτού του έμφυτου τμήματος της φύσης μας που ονομάζουμε Νού και η Περσεφόνη το αυτοκινούμενο και γεμάτο ζωή τμήμα που ονομάζουμε Ψυχή. Ο Πλούτων συμβολίζει το σύνολο της υλικής φύσης .

Στην τριαδικότητα που δημιουργείται , η κορυφή του ισοσκελούς τριγώνου ο Νούς , είναι η Θηλυκή αρχή Δήμητρα . Η βάση του τριγώνου αποτελείται από την μία πλευρά η θηλυκή αρχή , ως ψυχή , Περσεφόνη και από την άλλη  ως αρσενική αρχή ,η ύλη , ως Πλούτων.

Η αέναος κίνηση της ένωσης ψυχής και σώματος για την τελική ανέλιξη φέρνει στην επιφάνια τελικά την ατέλεια των θεών . Αυτός είναι και ο λόγος των Ιερών γάμων . Ο άνθρωπος ,ως κοινός θνητός , αλλά μετά την αναβάθμισή του από τον Προμηθέα , εμφανίζει τις ίδιες ατέλειες όπως και οι θεοί . Οι γάμοι και στους ανθρώπους είναι μυστήριο .

Θεωρώ όμως ,ότι οι γάμοι των ανθρώπων ως μυστήριο αλλά και ιεροί γάμοι μεταξύ των θεών θεσπίζονται ως ένα μέτρο αυτό συγκράτησης , της ένωσης αρσενικού και θηλυκού , που υπερβαίνει την λογική τους και την ηθική τους. Η συγκολλητική ενέργεια που εκπέμπει ο Έρως  είναι αφόρητος. Όταν στις αύρες του αρσενικού και του θηλυκού εισέλθει η επενέργεια του Έρωτα , θεωρείται πρακτικά αδύνατο να μην συγκολληθούν , σε σώμα ένα. Η λογική αδρανοποιείται . Το μυστήριο αναδύεται .

Στα Ελευσίνια μυστήρια υπήρχε ο Ιεροφάντης αλλά και η Ιεροφάντις.

Αρσενικό και θηλυκό συμετείχαν ισότιμα. Άλλωστε  στην Ελληνική θεώρηση της κοσμογονίας η αρχή είναι θηλυκή , η Γαία. Αλλά και στη τριαδική ανάλυση του θείου , ο Νους είναι θηλυκή , η Δήμητρα.

ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ

Η διάρκεια των Ελευσινίων Μυστηρίων διαρκούσαν εννέα ημέρες , το οποίο σημαίνει τον χρόνο που κάνει η ψυχή μέχρι να εγκατασταθεί στην νέα φυλακή της (σώμα) ή (σήμα) . Εν+νέα . Η ψυχή πέφτοντας από την πραγματική και θεία κατοικία της στον ουρανό ,πέρασε από οκτώ σφαίρες ,δηλαδή τη σταθερή και ακλόνητη σφαίρα και τους επτά πλανήτες ,παίρνοντας διαφορετικό σώμα και αναλαμβάνοντας διαφορετικές δυνάμεις σε κάθε έναν. Η ψυχή σχετίζεται με τον υποσελήνιο κόσμο και το γήινο σώμα,όταν περνά στην ένατη και την πλέον εξευτελιστική κατάσταση κατά την πτώση της .

Η πρώτη ημέρα της μύησης στις Μυστικές αυτές τελετές ονομαζόταν Αγειρμός δηλαδή εκκλησία και πάν το αγειρόμενον, δηλαδή μία συνέλευση και ότι συναθροίζεται μαζί.

Άνθρωποι των ονείρων είναι κατά τον Πυθαγόρα ,οι ψυχές που συναθροίζονται στο Γαλαξία. Από την πλευρά αυτή του ουρανού ,αρχίζουν να κατεβαίνουν οι ψυχές . Μετά από αυτό οι ψυχές περνούν από τον τροπικό του Καρκίνου,στον πλανήτη Κρόνο .

Κατά την δεύτερη ημέρα της μύησης καθαγιάζονται ,κάτι που ονόμαζαν Άλαδαι Μύσται (προς την θάλασσα Μυημένοι) , καθότι ολόκληρο το πλανητικό σύστημα ευρίσκεται κάτω από την κυριαρχία του Ποσειδώνα.

Όταν λοιπόν η ψυχή πέφτει στον πλανήτη Κρόνο ,τότε για πρώτη φορά αναμειγνύεται με την ασταθή φύση , μολονότι είναι αγνότερη από την υποσελήνια φύση και της οποία το ύδωρ είναι ένα αρχαίο και σημαντικό σύμβολο.

Την όγδοη ημέρα της μύησης η οποία αναφέρεται συμβολικά στην πτώση της ψυχής στον πλανήτη Σελήνη.Η ψυχή στην κατάσταση αυτή είναι έτοιμη να αποχαιρετήσει κάθε τι που αφορά την ουράνια φύση της και να βυθιστεί στην τέλεια λήθη και να ξεχάσει την θεία καταγωγή της και την προηγούμενη ευτυχία της και να διεισδύσει σε περιοχή ανομοιότητας , της άγνοιας και των λαθών.

Τέλος την ένατη ημέρα , όταν η ψυχή περνά στον υποσελήνιο κόσμο και ενώνεται με το γήινο σώμα , πραγματοποιείται μία απελευθέρωση όπως αυτή συνηθίζεται στις ιερές τελετές.

Η περιπέτεια καθόδου της ψυχής ,από θέση ουράνια ,αγνής και αμόλυντης στο σώμα του ανθρώπου θεωρείται από όλους τους αρχαίους θεολόγους ως τιμωρία .

Όμως τον λόγο που η ψυχή εισέρχεται στην ύλη και τιμωρείται , δεν εξηγείται πουθενά.

Στον Φαίδωνα του Πλάτωνα ,ο Σωκράτης ισχυρίζεται πως το έργο των Φιλοσόφων είναι να μελετούν τον θάνατο και να είναι οι ίδιοι νεκροί, ενώ την ίδια στιγμή απαγορεύει την αυτοκτονία ... Γιατί κινδυνεύουν οι αληθινοί φιλόσοφοι να μείνουν απαρατήρητοι από τους άλλους γιατί αυτοί τίποτε άλλο δεν επιδιώκουν παρά να αποθάνουν και να είναι νεκροί . Και εφ΄ όσο ζούμε ,όπως φαίνεται ,τόσο πλησιέστερα θα είμαστε προς τη γνώση ,όσο λιγότερο ενωνόμαστε με το σώμα και δεν ερχόμαστε σε επικοινωνία μ΄ αυτό ,εκτός εάν είναι ανάγκη και δεν μολυνόμαστε από τη φύση του αλλά διατηρούμεθα καθαροί από αυτό , μέχρι ότου ο Θεός μας απελευθερώσει απ΄ αυτό.

ΠΛΩΤΙΝΟΣ - ΜΕΤΑΝΣΑΡΚΩΣΗ

ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ : Ο Αμέλιος μου είπε Πλωτίνε, ότι για να φιλοσοφήσω πρέπει πρώτα να γνωρίσω τις παγκόσμιες αρχές. Για αυτό σε ερωτώ. Τι βρίσκετε πίσω από όλες τις μορφές της ζωής; Τι είναι η φύση; Πως μπορεί να περιγραφεί;
ΠΛΩΤΙΝΟΣ : Πάνω από όλα πρέπει να βρίσκεται κάτι που να είναι απλό. Γιατί εάν δεν είναι απλό, και δεν είναι το ΕΝΑ, τότε δεν θα είναι η αιτία .  Η αιτία των πάντων πρέπει να είναι μία και μοναδική.
ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ : Μα το δημιουργημένο σύμπαν είναι πολλαπλασιαζόμενο και σύνθετο. Θέλεις να πεις ότι το σύνθετο προέρχεται από το απλό;
ΠΛΩΤΙΝΟΣ : Δεν είναι δυνατό για τα πολλά να υπάρχουν εκτός και αν υπάρχει το ΕΝΑ, από το οποίο αποτελούνται, και το οποίο υπάρχει πριν από όλα τα άλλα. Το ΕΝΑ είναι η αιτία όλων.
ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ : Πως μπορεί δάσκαλε το ΕΝΑ να περιγραφεί;
Έχω την εντύπωση ότι το ΕΝΑ υπερβαίνει την δυνατότητα της ανθρώπινης αντίληψης, και ότι η ανθρώπινη έκφραση θα μπορούσε μόνο το αλλοιώσει.
ΠΛΩΤΙΝΟΣ : Πως αλήθεια μπορούμε να μιλήσουμε για αυτό; Μπορούμε να πούμε κάτι για αυτό, αλλά δεν μπορούμε να το περιγράψουμε. Ούτε έχουμε κάποια γνώση ή διανοητική αντίληψη του. Μπορούμε να πούμε τι δεν είναι και όχι τι είναι. Αυτό όμως δεν μας εμποδίζει να το γνωρίσουμε.
ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ : Μπορούμε να πούμε ότι το ΕΝΑ είναι η ύπαρξη;
ΠΛΩΤΙΝΟΣ : Το ΈΝΑ δεν είναι η ύπαρξη, αλλά η ύπαρξη είναι η εκπόρευση του, η πρώτη γέννηση. Για τον λόγο αυτό δεν υπάρχει όνομα για το ΕΝΑ, είναι ανέκφραστο..
ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ : Κατάλαβα. Είναι περισσότερο μη ύπαρξη παρά ύπαρξη. Δεν έχει όμως σχέση με την εκδηλωμένη πεπερασμένη ύπαρξη;
ΠΛΩΤΙΝΟΣ : Το ΕΝΑ είναι τα πάντα, και ταυτόχρονα τίποτα. Το ΕΝΑ είναι τα πάντα, για τον λόγο ότι όλα ενυπάρχουν μέσα του. Στους κόλπους του υπάρχουν, και ΘΑ υπάρξουν τα πάντα.
ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ : Κατάλαβα. Το ΕΝΑ αντιπροσωπεύει την δυνατότητα. Ποια όμως η σχέση του Ενός με την ζωή;
ΠΛΩΤΙΝΟΣ : Υπάρχει πριν από την ζωή και είναι η αιτία της, εφόσον η ενέργεια της ζωής δεν προηγείται αλλά αντίθετα απορρέει από την ανέκφραστη πηγή του ΕΝΟΣ.
ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ : Πρέπει να υποθέσουμε λοιπόν ότι το ΕΝΑ που υπάρχει πριν από όλα, δεν είναι το εκδηλωμένο σύμπαν. Που βρίσκεται λοιπόν το ΕΝΑ;
ΠΛΩΤΙΝΟΣ : Το ΕΝΑ υπάρχει παντού. Δεν υπάρχει μέρος όπου δεν είναι, για αυτό και γεμίζει τα πάντα. Μέσω αυτού υπάρχουν τα πάντα. Το ΕΝΑ γεμίζει τα πάντα, παράγει τα πάντα, χωρίς να είναι αυτό που παράγει.
ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ : Μα Πλωτίνε ξέρεις καλά ότι το εκδηλωμένο σύμπαν χαρακτηρίζετε από την κίνηση. Είναι το ΕΝΑ η κίνηση; Ή είναι η δυνατότητα της κίνησης μία συνθήκη στάσης; Ποια η σχέση του ΕΝΟΣ με την κίνηση και την στάση;
ΠΛΩΤΙΝΟΣ : Το ΕΝΑ υπερέχει και της κίνησης και της στάσης. Είναι η δυνατότητα και της κίνησης και της στάσης, υπερέχει και των δύο.
ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ : Άλλη μία σκέψη με προβληματίζει δάσκαλε. Το σύμπαν εκδηλώνεται διανοητικά. Μπορείς να περιγράψεις το ΕΝΑ σαν διάνοια; Με άλλα λόγια το ΕΝΑ σκέπτεται;
ΠΛΩΤΙΝΟΣ : Το ΕΝΑ δεν σκέπτεται γιατί εμπεριέχει τόσο την σκέψη, όσο και το σκεπτόμενο. Το ΕΝΑ δεν είναι η διάνοια, αλλά ανώτερο της διάνοιας. Κατά συνέπεια εφόσον είναι ανώτερο της διάνοιας η εκπόρευση του θα είναι και διανοητική.
ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ : Είναι φανερό ότι το ΕΝΑ είναι πέρα από την ανθρώπινη αντίληψη. Δεν μπορείς όμως δάσκαλε να μου περιγράψεις περιοχές του ΕΝΟΣ που να μπορώ να αντιληφθώ ; Τι ακολουθεί την συνθήκη της δυνατότητας ; πώς το σύμπαν εκδηλώνετε ;
ΠΛΩΤΙΝΟΣ : Οτιδήποτε υπάρχει μετά από το ΕΝΑ, προέρχεται από αυτό. Αλλά αυτό το δεύτερο στάδιο της ύπαρξης, δεν θα είναι πια το ΕΝΑ αλλά η πολλαπλότητα του ΕΝΟΣ. Διαπιστώνουμε ότι όλα τα πράγματα που πλησιάζουν την τελειότητα δεν μπορούν να παραμείνουν σε ανεκδήλωτη ύπαρξη, αλλά πρέπει να εκδηλώνονται Αυτό παρατηρείται σε όλη την φύση. Όχι μόνο στα όντα που είναι ικανά επιλογών, αλλά ακόμα και σε αυτά που στερούνται της επιλογής, υπάρχει η τάση να μεταδίδουν ότι ενυπάρχει μέσα τους. Για παράδειγμα η φωτιά παράγει θερμότητα, το χιόνι παράγει κρύο. Για αυτό τον λόγο, όλα τα πράγματα στην φύση τείνουν στην αθανασία με την εκδήλωση των ποιοτήτων τους. Το ΕΝΑ εκδηλώνει το ευτό του. Αυτό που εκδηλώνεται, εκδηλώνει παράλληλα τον εαυτό του.
ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ : Α μάλιστα. Διδάσκεις λοιπόν και εσύ το δόγμα «της απόρροιας» των Γνωστικών. Ξεχνάς όμως Πλωτίνε, ότι όλα τα εκδηλωμένα είναι φτιαγμένα από ύλη. Πως μπορεί η ύλη να παράγει τον αυτό της;
ΠΛΩΤΙΝΟΣ : Η ύλη δεν είναι νεκρή. Η ύλη δεν στερείται ζωής και νοημοσύνης. Το ένα δεν υπάρχει χωρίς το άλλο. Το σχήμα και η ύλη είναι αρχές αναγκαίες για οτιδήποτε έχει σώμα
ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ : Καταλαβαίνω Πλωτίνε . Η θεωρία σου υποστηρίζει ότι το πνεύμα και η ύλη δεν πρέπει να θεωρούνται σαν ξεχωριστές οντότητες, αλλά σαν δύο όψεις του ΕΝΟΣ, που αποτελεί την βάση της ύπαρξης. Αλλά τι συμβαίνει με τον άνθρωπο;
Υπάρχει κάτι στον άνθρωπο που αντιστοιχεί στο ΕΝΑ;
ΠΛΩΤΙΝΟΣ : Πρέπει να υπάρχει μία άλλη φύση, διαφορετική από το σώμα, που γεννά ύπαρξη από τον εαυτό της. Είναι αναγκαίο και πρέπει να υπάρχει ένα συγκεκριμένο πρωταρχικό είδος ζωής, που είναι επίσης χωρίς μορφή και αιώνιο, και που είναι μέρος όλων των πραγμάτων . Είναι αναγκαίο να υπάρχει κάτι που είναι η πηγή της ζωής, κάτι που θα είναι πέρα από την σωματική φύση.
ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ : Μιλάς για αυτό που ονομάζουμε Ψυχή ; Εάν ναι ποία είναι η σχέση της ψυχής με το ΕΝΑ;
ΠΛΩΤΙΝΟΣ : Η ψυχή είναι ΕΝΑ και σέβεται το ΕΝΑ. Η ψυχή εμπεριέχει άφθονο μέρος της ουσίας του ΕΝΟΣ μέσα της.
ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ : Ποια είναι η φύση της ψυχής ;
ΠΛΩΤΙΝΟΣ : Η ψυχή δεν έχει σώμα όπως διδάσκουν οι Στωικοί. Κανένα άθροισμα ατόμων δεν θα μπορούσε να παράξει την ψυχή. Η ψυχή είναι μία ασώματη και αθάνατη ουσία. Η ψυχή μεταδίδει κίνηση σε όλα. Μεταδίδει ζωή στο σώμα. Αυτή μόνη κατέχει την αληθινή ζωή.
ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ : Ποία είναι η γνώμη σου για την σχέση των ψυχών με την παγκόσμια ψυχή ;
ΠΛΩΤΙΝΟΣ : Το σύμπαν ενυπάρχει στην ψυχή που είναι η ουσία του, και κανένα τμήμα του δεν στερείται της ψυχής που το υγραίνει με ζωή, όπως το δίχτυ στο νερό. Εάν όλες οι ψυχές γίνονται ΕΝΑ στην συμπαντική ψυχή, γιατί δεν θα μπορούσαν μαζί να σχηματίζουν το ΕΝΑ; Εάν η ψυχή μου και η ψυχή σου προέρχονται από την παγκόσμια ψυχή τότε όλες οι ψυχές σχηματίζουν το ΕΝΑ
ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ : Πως τότε Πλωτίνε θα όριζες τον άνθρωπο; Είναι ο άνθρωπος μία ψυχή ή κατέχει απλώς κατέχει μία ψυχή;
ΠΛΩΤΙΝΟΣ : Ο άνθρωπος είναι ψυχή και έχει ένα σώμα. Η φύση και η ουσία αυτών των δύο πρέπει να διαχωριστεί. Από την στιγμή που το σώμα είναι σύνθετο, η ανάγκη δεν μπορεί να το διατηρήσει για πάντα στην ίδια κατάσταση. Η γνώση ομοίως δείχνει πως, ότι διαλύεται κατά τον θάνατο δέχεται διαχωρισμούς μίας και κάθε τι που ενυπάρχει σε κάτι, τείνει στο όλο και όμοιο του από όπου προήλθε Η ψυχή λοιπόν διαχωρίζεται κατά τον θάνατο από το σώμα.
ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ : Το σώμα μας δεν αποτελεί μέρος μας Πλώτίνε ;
ΠΛΩΤΙΝΟΣ : Εάν το σώμα είναι μέρος μας, τότε δεν είμαστε εξολοκλήρου αθάνατοι. Όταν όμως διακρίνουμε σωστά, βλέπουμε ότι το σώμα είναι μόνο το όργανο της ψυχής, και ότι η ψυχή είναι ουσιαστικά ο άνθρωπος.
ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ : Μα Πλωτίνε παρότι το σώμα είναι ένα όργανο μόνο της ψυχής, παρόλα αυτά είναι ένα σημαντικό μέρος της. Δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε χωρίς αυτό
ΠΛΩΤΙΝΟΣ : Δεν είμαστε το σώμα, αλλά δεν είμαστε και εντελώς χωρισμένοι από αυτό. Είναι εξαρτώμενο από εμάς. Για αυτό οι πόνοι και οι ηδονές που βιώνει το σώμα μας επηρεάζουν. Όσο πιο αδύναμοι είμαστε τόσο πιο πολύ ασχολούμαστε με αυτό. Μέσα σε αυτό είναι δεμένο ένα μέρος του εαυτού μας, που αποτελεί την προσωπικότητα μας.
ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ : Γιατί τότε Πλωτίνε οι άνθρωποι μιλούν για την ψυχή σαν να είναι το σώμα;
ΠΛΩΤΙΝΟΣ : Λέγεται ότι η ψυχή είναι το σώμα, για τον λόγο ότι το σώμα είναι ορατό. Αλλά εάν μπορούσαμε να δούμε την ψυχή, και αν μπορούσαμε να δούμε ότι περιβάλει το σώμα με την ζωή που κατέχει, θα λέγαμε ότι η ψυχή δεν είναι με κανένα τρόπο το σώμα, αλλά αντίθετα το σώμα περιέχεται μέσα σε αυτήν, αυτό που ρέει μέσα στο ακίνητο.
ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ : Μπορείς να μου δώσεις ένα παράδειγμα έτσι ώστε να μου γίνει πιο ξεκάθαρο ;
ΠΛΩΤΙΝΟΣ : Η ψυχή λέγεται ότι υπάρχει στο σώμα όπως ο καπετάνιος σε ένα πλοίο. Αλλά αυτό δεν είναι σωστό. Γιατί αφενός βρίσκεται στο πλοίο κατά τύχη, και αφετέρου γιατί ο καπετάνιος κυβερνά όλο το πλοίο, ενώ βρίσκεται σε ένα μόνο μέρος του, ενώ η ψυχή κυβερνά το σώμα και είναι παρούσα παντού. Ένα καλύτερο παράδειγμα θα ήταν εάν λέγαμε ότι η ψυχή είναι παρούσα στο σώμα όπως το φως στον αέρα. Το φως είναι παρόν στον αέρα χωρίς να ανακατεύεται με αυτό. Όταν το φως αποσύρεται από τον αέρα, μέσα στον οποίο ακτινοβολεί, αυτός (ο αέρας) δεν κρατά τίποτα από το φως, αλλά φωτίζεται μόνο για όσο ο αέρας παραμένει το μέσα του.
ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ : Σε ευχαριστώ Πλωτίνε για τα παραδείγματα. Αλλά έχω άλλη μια ερώτηση που θα ήθελα να σου κάνω. Είπες πριν από λίγο ότι μέρος του εαυτού μας είναι δεμένο στο σώμα μας. Πρέπει να υποθέσω ότι και όλη ψυχή δεν είναι παρούσα στο σώμα ;
ΠΛΩΤΙΝΟΣ : Η ψυχή δεν εισέρχεται ολοκληρωτικά στο σώμα. Το υψηλότερο μέρος μένει πάντα ενωμένο με τον νοήμονα κόσμο, ενώ το κατώτερο μέρος της παραμένει ενωμένο με τον αισθητό κόσμο. Το ανώτερο μέρος της είναι ανεπηρέαστο από την έλξη των παροδικών απολαύσεων και οδηγεί σε μία ατάραχη ζωή. Κάθε ψυχή έχει ένα κατώτερο μέρος που είναι στραμμένο προς το σώμα, και ένα ανώτερο που είναι στραμμένο προς την θεία διάνοια.
ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ : Μάλιστα. Η φύση της ψυχής γίνεται δυαδική μόλις εισέρχεται στο σώμα . Συνεπώς αυτό αναγκαστικά σημαίνει διπλή δράση.
ΠΛΩΤΙΝΟΣ : Ακριβώς. Η ψυχή έχει διπλή δράση στις σχέση της με το πάνω και το κάτω. Με την πρώτη της ενέργεια ελέγχει το σώμα, και με την δεύτερη μελετά τις καταληπτές οντότητες.
ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ : Κατάλαβα. Η ψυχή είναι μία ενεργή οντότητα. Πως ενεργεί ;
ΠΛΩΤΙΝΟΣ : Η ψυχή έχει οντότητα με χαρακτηριστική φύση και ενέργειες. Μία από αυτές είναι η μνήμη, της οποίας η άσκηση εμποδίζεται μόνο από το σώμα. Όταν η ψυχή δένεται στο σώμα, ξεχνάει. Όταν διαχωρίζεται , θυμάται. Για αυτό τον λόγο το σώμα είναι η πηγή της λήθης. Η μνήμη ανήκει μόνο στην ψυχή.
ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ : Πως η ψυχή χρησιμοποιεί τα σώματα ; Υπάρχει κάποιος νόμος που προκαλεί την μετενσάρκωση σε ένα σώμα ;
ΠΛΩΤΙΝΟΣ : Αυτό που ονομάζεται αναπόφευκτη ανάγκη και θεία δικαιοσύνη κυβερνά την φύση που προκαλεί κάθε ψυχή να εισέρχεται σε εκείνο το σώμα που έχει επιλέξει. Όταν έρθει η κατάλληλη ώρα, η ψυχή πλησιάζει το σώμα εκείνο όπου οφείλει να εισέλθει. Κάθε ψυχή έχει την δική της ώρα.
ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ : Πλωτίνε φαίνεται ότι διδάσκεις για μία δύναμη που βρίσκεται έξω από τον άνθρωπο. Ο νόμος για τον οποίο μιλάς που βρίσκεται ; Από πού πηγάζει ;
ΠΛΩΤΙΝΟΣ : Ο κάθε ένας από εμάς κουβαλά μαζί του αυτόν τον νόμο, έναν νόμο του οποίου η ισχύς δεν πηγάζει από έξω, αλλά που είναι έμφυτη.
ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ : Ποίος είναι ο σκοπός της μετενσάρκωσης ;
ΠΛΩΤΙΝΟΣ : Η ψυχή κατέρχεται για να εξελίξει τις δυνάμεις της και για να στολίσει ότι βρίσκεται κάτω από αυτήν. Η ψυχή αλλάζει σώματα με τον ίδιο τρόπο που σε ένα θεατρικό έργο ο ηθοποιός πεθαίνει, αλλά στην επόμενη σκηνή, αλλάζει ενδύματα και υποδύεται ένα άλλο πρόσωπο και επιστρέφει στην σκηνή.
ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ : Τι είναι τότε Πλωτίνε ο θάνατος;
ΠΛΩΤΙΝΟΣ : Θάνατος είναι μόνο η αλλαγή του σώματος, όπως και να έχει αυτός που αναχωρεί θα ξαναγυρίσει να παίξει..
ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ : Δώσε μου ακόμα ένα παράδειγμα Πλωτίνε. Είναι ένα θέμα που πάντα με μπέρδευε.
ΠΛΩΤΙΝΟΣ : Η Ζωή είναι ένας συνεταιρισμός της ψυχής και του σώματος. Θάνατος είναι ο χωρισμός. Τόσο στην ζωή όσο και στον θάνατο η ψυχή νοιώθει σαν στο σπίτι της.
ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ : Τι συνείδηση έχει η ψυχή μετά τον θάνατο ;
ΠΛΩΤΙΝΟΣ : Υπάρχουν δύο στάδια μετά θάνατο. Στο πρώτο η ψυχή έλκεται από το σώμα που αναπολεί ότι ο άνθρωπος έκανε ή υπέφερε κατά την διάρκεια της ζωής του. Στην διάρκεια του χρόνου όμως η ανάμνηση προηγούμενων ζωών θα επιτευχθεί. Για τον λόγο ότι με τον καιρό η ψυχή εξαρτάται όλο και λιγότερο από το σώμα, και έτσι αρχίζει να θυμάται πράγματα που είχε ξεχάσει στην παρούσα ζωή.
ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ : Και όταν η ψυχή επιστρέφει στην γήινη ύπαρξη Πλωτίνε, τι συμβαίνει ;
ΠΛΩΤΙΝΟΣ : Συναντά τις συνέπειες των προηγούμενων οφειλών της. Αυτοί που στην προηγούμενη ζωή τους, ήταν ιδιοκτήτες σκλάβων, εάν καταχράστηκαν την εξουσία τους , θα γίνουν αυτοί σκλάβοι. Δεν εναπόκειται μόνο στην τύχη το να γίνει κάποιος σκλάβος, φυλακισμένος ή ατιμασμένος. Θα πρέπει να έχει διαπράξει την βία την οποία εισπράττει. Εάν επιθυμείς να ανακαλύψεις την διανεμόμενη δικαιοσύνη, δεν είναι αρκετό να εξετάζεις μόνο το παρόν αλλά τόσο το παρελθόν, όσο και το μέλλον. Το σύστημα αυτό ανταποδοτικότητας είναι απόλυτο, δίκαιο και σοφό. Η τάξη που κυριαρχεί στο σύμπαν είναι αιώνια. Επενεργεί στο κάθε τι ακόμα και στα μικρότερα πράγματα.
ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ : Μου υπέδειξες Πλωτίνε ότι ο άνθρωπος είναι ο υπαίτιος της μοίρας του, και ο μοναδικός υπεύθυνος που ενεργοποιεί τις αιτίες τόσο της ευτυχίας όσο και της δυστυχίας του. Πως όμως αυτός ο νόμος που κληρονομείται στον άνθρωπο ορίζει την ποιότητα και την ποσότητα της τιμωρίας που ο άνθρωπος πρέπει να υποφέρει ;
ΠΛΩΤΙΝΟΣ : Ο Θείος νόμος είναι αναπόφευκτος, και περιέχει μέσα του την δύναμη της δικαιοσύνης. Μέσω του νόμου καθορίζεται πως και για πόσο είναι αναγκαίο κάποιος να υποφέρει. Οι τιμωρίες που εξαγνίζουν το κακό πρέπει να προέρχονται από την τάξη που κυβερνά όλα τα πράγματα. Οι κακές πράξεις τα ατυχήματα και η δυστυχία που καταπιέζουν το καλό, μπορεί να ειπωθεί ότι είναι οι συνέπειες προηγούμενων σφαλμάτων. Η παγκόσμια τάξη δεν πρέπει να κατηγορείται ως άδικη , αλλά πρέπει να επιμένουμε στην διανομή του δίκαιου. Εάν δεν καταλαβαίνουμε κάποια πτυχές του Θείου νόμου είναι λόγω κρυφών αιτιών που διαφεύγουν της γνώσης μας.
ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ : Διανεμητής δικαιοσύνης. Θα θυμάμαι αυτές τις λέξεις
Πλωτίνε. Μου ξεκαθάρισες πολλά σημεία που με προβλημάτιζαν. Αλλά Πλωτίνε όλοι οι άνθρωποι υποβάλλονται στην διανομή της δικαιοσύνης με τον ίδιο τρόπο;
ΠΛΩΤΙΝΟΣ : Υπάρχουν τρεις τύποι ανθρώπων. Ο πρώτος αφορά τους ανθρώπους εκείνους που θεωρούν την επίγεια ζωή σαν την αρχή και το τέλος. Ο δεύτερος αφορά αυτούς που είναι ικανοί σε κάποιο βαθμό να στρέφουν την ψυχή τους σε πιο υψηλές αξίες. Και τέλος υπάρχουν οι σοφοί άνθρωποι των οποίων τα μάτια στρέφονται προς το Φως...

Ω , ΓΛΥΚΥ ΜΟΥ ΕΑΡ ...

Ω ΓΛΥΚΥ ΜΟΥ ΕΑΡ ...ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ ΠΑΠΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΒΑΓΓΕΛΗ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

«Συχνά, όταν πηγαίνω στην ακολουθία της Μεγάλης Παρασκευής, μου είναι δύσκολο να προσδιορίσω αν ο Θεός που κηδεύεται είναι ο Χριστός ή ο Άδωνις», γράφει ο Γιώργος Σεφέρης στις ημερολογιακές του σημειώσεις, συνοψίζοντας την αίσθηση και το βαθύτερο περιεχόμενο αυτών των ημερών.
«Ω, γλυκύ μου έαρ, που έδυ σου το κάλλος....». Μας παραπέμπει άμεσα στα θρηνώδη τραγούδια για τον 'Αδωνη.

Η τελετή της σύζευξης του 'Αδωνη με την Αφροδίτη και η αναπαράσταση του χωρισμού τους με το θάνατο του ήταν ένας ακόμα συμβολισμός της έλευσης της άνοιξης. Στη διάρκεια αυτής της τελετουργίας ακούγονταν φωνές ικεσίας, για να επανέλθει ο ωραίος νέος την επόμενη χρονιά. Ο θάνατος, η κάθοδός του στον 'Αδη κι η επάνοδός του στη ζωή μαρτυρούν την προέλευση του εθίμου του «Επιτάφιου» που στολίζεται στους ορθόδοξους ναούς και περιφέρεται στους δρόμους τη νύχτα της Μεγ. Παρασκευής. 

Η νηστεία της Σαρακοστής αποτελεί άμεσο δάνειο από τους λάτρεις της Βαβυλώνιας θεάς Αστάρτης. Τέτοια νηστεία σαράντα ημερών συναντάται και στους αρχαίους Έλληνες, οι οποίοι ακολουθούσαν αυτή τη συνήθεια σε ανάμνηση της μακροχρόνιας νηστείας της Δήμητρας εξαιτίας του πένθους της απ' την αρπαγή της Περσεφόνης απ' τον Πλούτωνα. Η νηστεία των σαράντα ημερών βοήθησε ώστε να συγχωνευτούν οι ιστορίες του Βάκχου (ή Διόνυσου), του 'Αδωνη και της Περσεφόνης.

ΑΔΩΝΙΣ 
Σε ότι αφορά τον Άδωνι ο μύθος μας παραδίδει τα εξής:
Ο Κινύρας βασιλιάς της Κύπρου, όταν κάποτε η κόρη έφτασε σε ηλικία γάμου την ρώτησε ποιόν άντρα επιθυμεί να νυμφευθεί.
Όμως η Μύρρα, «τιμωρημένη» απ’ τη θεά Αφροδίτη για κάποιο ατόπημά της, είχε ήδη νιώσει στην καρδιά της άνομο έρωτα για τον ίδιο της τον πατέρα. Με τη βοήθεια της παραμάνας της μέθυσε τον Κινύρα και τον παρέσυρε στην ερωτική της κλίνη για δώδεκα ολόκληρες μέρες και νύχτες. Όταν ο Κινύρας συνήλθε από τη μέθη και συνειδητοποίησε την ανίερη ένωση με την ίδια του την κόρη, κυνήγησε τη Μύρρα για να τη σκοτώσει. Η Μύρρα έτρεξε μακριά για να γλυτώσει απ’ το σπαθί του πατέρα της και κατέφυγε στα όρη. Εκεί η Αφροδίτη της δίνει τη λύτρωση μεταμορφώνοντάς τη στο φυτό σμύρνα. Όμως μέσα στα σπλάχνα της σάλευε ο καρπός της άνομης ένωσης με τον πατέρα της. Όταν το σπαθί την άγγιξε, ο κορμός του δέντρου άνοιξε στα δυο και ξεπετάχτηκε από μέσα ο Άδωνις, ενώ τα δάκρυα της Μύρρας μεταμορφώθηκαν σε μύρο ευωδιαστό.
Η Αφροδίτη έσπευσε να σώσει το μωρό και το παρέδωσε στις Νύμφες για να το αναθρέψουν. Στη συνέχεια το παρέδωσε μέσα σε Λάρνακα (εξ ου το όνομα της πόλης Λάρνακα της Κύπρου) στη Θεά Περσεφόνη για να ολοκληρώσει την ανατροφή του, με τη συμφωνία να της το παραδώσει όταν θα γινόταν δεκαοχτώ χρονών.
 Όταν η Περσεφόνη άνοιξε τη Λάρνακα θαμπώθηκε απ’ το κάλλος και τη λάμψη του βρέφους και μυστικά αποφάσισε πως δεν θα τηρήσει τη συμφωνία.
Ο Άδωνις καθώς μεγάλωνε γινόταν όλο και πιο φωτεινός και πανέμορφος.
Η Αφροδίτη ερωτεύτηκε το κάλλος του και ο λαμπερός Άδωνις λάτρεψε παράφορα την όμορφη θεά. Αλλά η Περσεφόνη αρνήθηκε να της τον δώσει πίσω και οι δύο θεές κατέληξαν στον πατέρα Δία για να λύσει τη διαφορά τους.
 Εκείνος έδωσε εντολή να μένει τέσσερις μήνες το χρόνο ο Άδωνις κοντά στην Περσεφόνη, τέσσερις μήνες κοντά στην Αφροδίτη και τους υπόλοιπους τέσσερις να διαθέτει το χρόνο του όπως επιθυμεί. Ο Άδωνις επέλεξε τους τέσσερις αυτούς μήνες να τους διαθέσει στην Αφροδίτη και στο θεϊκό ερωτά τους.
Οι δυο θεϊκοί εραστές ζούσαν τον περίλαμπρο έρωτά τους μέσα στα δάση μέχρι την αποφράδα εκείνη μέρα που ο  Άδωνις έπεσε νεκρός στη διάρκεια ενός κυνηγιού από το δάγκωμα κάποιου κάπρου. Από το αίμα που κύλησε απ’ την πληγή του φύτρωσαν στη Μάνα Γη κόκκινα ρόδα και παπαρούνες.
Η Αφροδίτη έκλαψε και θρήνησε πικρά το νεαρό εραστή της. Απ’ τα δάκρυά της ξεπήδησαν οι ανεμώνες. Με άφατο πόνο παρακάλεσε την Περσεφόνη να επιτρέψει στον Άδωνι να ανεβαίνει έξι μήνες στη γη. Η Περσεφόνη συμφώνησε κι από τότε ο Άδωνις έξι μήνες το χρόνο βρίσκεται στον Άδη και έξι μήνες κοντά στην αγαπημένη του, λυτρωμένος απ’ το φάσμα του θανάτου.
Σε ανάμνηση του θανάτου και της ανάστασης του Άδωνι τελούνταν ετήσιες εορτές καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας. Οι γιορτές αυτές ήταν αλλού διήμερες, αλλού τριήμερες και σε κάποιες πόλεις εφταήμερες.
Οι πρώτες μέρες της γιορτής ήταν ημέρες πένθους και είχαν το όνομα «Αφανισμός». Λυσίκομες και γυμνόποδες γυναίκες περιέφεραν ομοίωμα του θεού, τελούσαν νεκρική τελετή και προσέφεραν στον αγαπημένο νεκρό, γλυκά από μέλι και λάδι, έρωτες και αγγεία όπου μερικές μέρες πριν είχαν σπείρει φακή, σιτάρι, κριθάρι, κεχρί και μαρούλια, τους επονομαζόμενους «Κήπους Αδώνιδος». Οι «κήποι» μετά το πέρας των δρώμενων τοποθετούνταν στις στέγες των σπιτιών, όπου αναπτύσσονταν γοργά με τη βοήθεια του ηλιακού φωτός. Καθ’ όλη τη διάρκεια της πομπής έψαλλαν πένθιμους ύμνους τα λεγόμενα «αδωνίδια» με συνοδεία γίγγρας (είδος αυλού). Σπουδαίο δείγμα του τρόπου που θρηνούνταν ο Άδωνις, είναι ο «Επιτάφιος Αδώνιδος» του Βίωνος του Σμυρναίου, ένας θρήνος ηλικίας εικοσιενός αιώνων.
Στη συνέχεια οι γυναίκες πετούσαν το ομοίωμα του θεού σε λίμνες, πηγές ή ποτάμια. Μετά το πέρας των ημερών του θρήνου, γιόρταζαν την ανάσταση του θεού με ευωχία και οινοποσία, μέσα σε γενικό κλίμα χαράς. Οι αναστάσιμες ημέρες είχαν το όνομα «Εύρεσις».
Τα Αδώνια επιβιώνουν μέχρι τις μέρες μας στο θρήνο της Μ. Παρασκευής, στην Αναστάσιμη ακολουθία και σε όλα τα έθιμα που ο χριστιανισμός θέλησε να μας πείσει πως είναι δικά του: Αναστάσιμα κεριά, κόκκινα αβγά (ορφικό σύμβολο), κουλούρια, σμύρνα που οι μάγοι πρόσφεραν στον Ιησού κλπ.
Ας ρίξουμε όμως μια ματιά στην Ορφική παράδοση και τον αποσυμβολισμό που επιχειρείται μέσα απ’ αυτή στα μυστήρια του Αδώνιδος, στα μυστήρια του θανάτου και της Ανάστασης.
Σύμφωνα με την Ορφική θεολογία, η περίοδος του χειμερινού ηλιοστασίου είναι η εποχή της γέννησης του Διονύσου Ζαγρέως, του ελευθερωτή των ανθρωπίνων ψυχών από τον Άδη. Μετά την χειμερινή τροπή ετελείτο η δεύτερη μύηση των Ορφικών (η πρώτη μύηση όπου αποκαλύπτονταν στον μυούμενο τα μυστικά της μάνας Γης, ετελείτο μετά την Φθινοπωρινή Ισημερία).
Ο χρόνος από τη δεύτερη μύηση μέχρι την Εαρινή ισημερία ήταν, κατά τους Ορφικούς, η περίοδος που έπρεπε ο μυούμενος να εκδηλώσει το σπόρο της Ορφικής ιδεολογίας, που είχε ριφθεί στην διάνοιά του.
Η Εαρινή ισημερία του ήλιου, κατά την οποία κυρίως ετελούντο και τα Αδώνια, συμβολίζει το θάνατο των παθών της τιτανικής φύσης της ανθρώπινης ψυχής και την πνευματική της αναγέννηση. Τότε ετελείτο η Τρίτη μύηση στα ορφικά μυστήρια.
Οι Ορφικοί συμβόλιζαν την εαρινή ισημερία με το θάνατο (μεταμόρφωση) του Διόνυσου Ζαγρέως και την εκ νέου γέννησή του απ’ τη φύση του Διός, ως Διονύσου του Άνθιου. Αυτός στην πορεία μεταμορφώνεται στο Διόνυσο τον Ελευθερέα, το σωτήρα και ελευθερωτή των ανθρώπινων ψυχών από τον Άδη της υλικής τους φύσης.
Είναι αυτή η θαυμάσια θέαση του κόσμου απ’ την ορφική θεολογία, η γεμάτη ελπίδα και προσδοκία για πνευματική αναγέννηση των ανθρωπίνων ψυχών που τρέφονται στα ιερά νάματα της ελληνικής μυστηριακής παράδοσης, που μας δονεί στα κατάβαθα του είναι, καθώς καλά γνωρίζουμε πως υπάρχει δρόμος σωτηρίας.
Ο δρόμος της επιστροφής στον μυστηριακό ορίζοντα που κατείχαμε και απωλέσαμε μαζί με την αλήθεια.
Οι πρώτες ημέρες της γιορτής (αφανισμός) ήταν πένθιμες. Οι γυναίκες, που μόνο αυτές έπαιρναν μέρος στη γιορτή, είχαν την επιμέλεια της κηδείας του θεού και θρηνούσαν το χαμό του. Μετά με λυμένα μαλλιά και γυμνόστηθες γυρνούσαν στους δρόμους περιφέροντας κέρινα και πήλινα ομοιώματα του θεού και έψελναν πένθιμους ύμνους με τη συνοδεία αυλού γίγγρα. Το πρωί της επόμενης μέρας, πετούσαν ομοιώματα του θεού σε πηγές ή σε ποτάμια. Μετά την πάροδο των πένθιμων ημερών, οι πιστοί γιόρταζαν με οργιαστική χαρά την ανάστασή του (εύρεσις) με χορούς και πλούσια γεύματα.

ΔΙΟΝΥΣΟΣ

Μια από τις αρχαιότερες μυθικές παραδόσεις , που διδάσκονταν πάντα από τους ορφικούς , είναι αυτή του παθόντος Υιού του Θεού , που διαμελίστηκε και κατασπαράχθηκε από τους Τιτάνες . Την συναντάμε στην Ελλάδα υπό την μορφή του Ζαγρέως , όπου ο Ζευς τιμώρησε κατακεραυνώνοντας τους Τιτάνες , από την τέφρα των οποίων δημιούργησε τους ανθρώπους .
Την συναντάμε και στην Μικρά Ασία υπό την μορφή του Διόνυσου , όπως και στην Αίγυπτο υπό την μορφή του Όσιρις . Και ο ίδιος ο Ορφέας παρουσιάζεται να κατασπαράζεται από τις μαινάδες . Ο διαμελισμός αυτός του Διόνυσου που στις βακχικές τελετές παριστάνονταν σαν ταύρος , αποτελούσε βεβαίως κατάλοιπο τέτοιας μορφής θυσιών ζωών .
Στην μυθολογία όμως ή συμβολικότητα είναι πολλαπλή . Κατά πρώτον υποκρύπτεται στον μύθο το ιστορικό γεγονός της αναπηδήσεως του ανθρώπου μετά τον αφανισμό των Τιτάνων.
Στον πνευματικό τομέα συμβολίζεται ακόμη ή διφυής ουσία των ανθρώπων , η χοϊκή των Τιτάνων και η θεϊκή του Ζαγρεα-Διόνυσου , αφού η τέφρα των Τιτάνων περιείχε τα μέλη του σπαραχθέντος θεού .
Ο άνθρωπος λοιπόν , κατά την ορφική θεολογία , ενέχει πνεύμα θειο , το οποίο ποτέ δεν χάνετε .
Κι ακόμα κάτι σπουδαιότερο , με τον θάνατο του Διόνυσου και την θεια επενέργεια ή ζωή αναβαθμίσθηκε σε ανώτερο επίπεδο. Έτσι και οι άνθρωποι , καθώς κοινωνούν το θειο σώμα και αίμα , προσδοκούν μετά θάνατον την θέωσι .
Ο ιερός αυτός συμβολισμός επιβίωσε μέχρι και τις μέρες μας με το γνωστό χριστιανικό ρητό
« λάβετε φάγετε , τούτο εστί το σώμα μου , το υπέρ υμών κλωμενον , και πιέτε εξ αυτού πάντες , τούτο εστί το αίμα μου »


Τα Αγριώνια η Αγριάνια ήταν εορτή τελούμενη τον χειμώνα εις τον Ορχομενόν της Βοιωτίας ,το Αργος,και τας Θήβας κάθε τριετίαν , κατά τον Ησύχιον ,εν είδει νεκρωσίμου μνημοσύνου προς τιμήν του Αγριωνίου Διονύσου.
Κατά τα Αγριώνια οι εορτάζοντες ενόμιζον ότι ο Διόνυσος έφευγεν από την χώρα των , δια τούτο οι ερτάζοντες κατά την εορτήν εκείνην έτρεχον εις τά όρη προς αναζήτηση αυτού.
Κατά τον Πλούταρχον οι γυναίκες του Ορχομενού συνηθροίζοντο κατά την νύκτα εθυσίαζον εις τον Διόνυσο και έπειτα μαινόμεναι και οργιάζουσαι έτρεχον εις αναζήτηση αυτού. Αφού δε έτρεχον επί πολύ εις τους αγρούς , επέστρεφον άπρακτοι λέγουσι ότι ο Θεός κατέφυγε πλησίον των Μουσών.
Η εαρινή βλάστηση αποθνήσκει κατά τον χειμώνα και αναζεί κατά την άνοιξη , τούτο δε υπενθυμίζει και συμβολίζει ο μύθος κατά τον οποίον ο Διόνυσος κατασπαραχθείς από τους Τιτάνες ανέζησεν αργότερα.  

Στην πόλη των Ηλείων υπήρχε αρχαίο θέατρο .Μεταξύ του θεάτρου και της αγοράς υπήρχε το ιερόν του Διονύσου έχον άγαλμα αυτού , φιλοτεχνηθέν από τον Πραξιτέλη. Από όλους τους Θεούς οι Ηλείοι εσέβοντο περισσότερον τον Διόνυσο , έλεγον δε ότι ο θεός επεφοίτα εις αυτούς κατά την εορτήν των Θυίων. Κατ΄αυτήν οι ιερείς εκόμιζον εις οίκημα τρείς λέβητας κενούς,παρόντων και των αστών και εκ των ξένων ,εάν ετύγχανον παρεπιδημούντες . Εσφράγιζον δε καλά τας θύρας του οικήματος με τας σφραγίδας των ιερέων και άλλων αξιοτίμων πολιτών . Την άλλη ημέραν , αφού επεθεώρουν προσεκτικά τας σφραγίδας , εισήρχοντο εις το οίκημα και εύρισκον τους λέβητας γεμάτους με οίνον. Ταύτα δε εβεβαίωνον με όρκους και οι πλέον ευυπόληπτοι εκ των Ηλείων και οι ξένοι.

Μερικοί σφάλλουν σοβαρότατα όταν λέγουν πως ο Χριστός είναι δημιούργημα συγκρητισμού άλλων θρησκειών, επειδή αντικρίζουν πανομοιότυπα μυστήρια ανάμεσα στην Ορθοδοξία και στα άλλα δόγματα. Άλλο οντολογία άλλο θρησκεία και λατρεία. Ο Χριστός δεν επιθύμησε να διαχωριστεί εντελώς από όλες τις «θρησκευτικές πρακτικές» που κατασκεύαζαν οι άνθρωποι μετά την πτώση εις αναζήτηση του θείου. Κάθε άλλο. Τα μυστήρια που έδωσε ο Χριστός δεν είχαν σκοπό να αποξενώσουν τους τότε ανθρώπους, αλλά να τους αποπάρουν από τις δικές τους Εθνικές λατρείες και να τους φέρουν στον ορθό δρόμο περί Θεού. Όταν ο Χριστός δηλώνει στο Κατά Ιωάννη, Κεφ Ιε΄ «1 Ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος ἡ ἀληθινή», δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να συγκριθεί με τον Διόνυσο τονίζοντας την διαφορετικότητά Του μέσα από την ουσιαστική πραγματικότητα, δηλαδή την θεϊκή του οντολογική ύπαρξη έναντι του Διονύσου («ἡ ἀληθινή»). Συνεπώς δεν είναι παράξενο το ότι χρησιμοποιεί γνωστές «θρησκευτικές μεθόδους μύησης» για να ενώσει Αυτόν και την Εκκλησία (μαθητές) Του.

ΙΗΣΟΥΣ ΩΣ ΝΥΜΦΙΟΣ

Δύο από τα πιο γνωστά τροπάρια της Μ. Εβδομάδας είναι τα «Ιδού, ο Νυμφίος έρχεται» και «Τον νυμφώνα Σου βλέπω». Ποια είναι όμως η σημασία τους;
Το πρώτο απ’ αυτά λέει:
«Ιδού, ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός, και μακάριος ο δούλος, ον ευρήσει γρηγορούντα. Ανάξιος δε πάλιν ον ευρήσει ραθυμούντα. Βλέπε ουν, ψυχή μου, μη τω ύπνω κατενεχθείς, ίνα μη τω θανάτω παραδοθείς και της βασιλείας έξω κλεισθείς. Αλλά ανάνηψον κράζουσα· Άγιος, Άγιος, Άγιος ει ο Θεός ημών, διά της Θεοτόκου ελέησον ημάς».
Στα νέα ελληνικά, το τροπάριο λέει (κάπως ελεύθερα):
«Δείτε, έρχεται ο Γαμπρός (Νυμφίος) καταμεσίς της νύχτας, και καλότυχος ο δούλος, που θα τον βρει ξύπνιο, αλλά ανάξιος εκείνος που θα πιαστεί στον ύπνο. Πρόσεχε λοιπόν, ψυχή μου, μην αφεθείς στον ύπνο, για να μην παραδοθείς στο θάνατο και κλειστείς έξω από τη βασιλεία. Αλλά σύνελθε και φώναξε: Είσαι Άγιος, Άγιος, Άγιος, Θεέ μας, μέσω της Θεοτόκου ελέησέ μας».
Ποια είναι η σημασία αυτού του τροπαρίου;
Οι στίχοι παραπέμπουν σε δύο παραβολές, δηλαδή ιστορίες με κάποιο νόημα που είπε ο Χριστός. Η πρώτη φράση προέρχεται από την παραβολή των δέκα παρθένων (κατά Ματθαίον, κεφ. 25, στίχοι 1-13). Λέει ότι δέκα κορίτσια είχαν βγει να προϋπαντήσουν το γαμπρό σε κάποιο γάμο. Όμως εκείνος άργησε και αποκοιμήθηκαν. Και καταμεσίς της νύχτας ακούστηκε φωνή: «Ιδού, ο Νυμφίος έρχεται!». Οι κοπέλες ξύπνησαν, αλλά «οι λαμπάδες τους» έσβηναν. Οι πέντε απ’ αυτές (οι «φρόνιμες» = συνετές) είχαν μαζί τους λάδι και ανανέωσαν τη φλόγα, αλλά οι άλλες πέντε (οι «μωρές» = επιπόλαιες) δεν είχαν. Έτσι, μέχρι να βρουν να αγοράσουν, ο Γαμπρός μπήκε στο σπίτι του γάμου, έκλεισε η πόρτα και έμειναν απ’ έξω.
Όπως φαίνεται στα λόγια του Χριστού, ο γαμπρός της ιστορίας συμβολίζει το Χριστό, που όλοι περιμένουμε τη Δευτέρα Παρουσία Του, αλλά αυτή καθυστερεί. Θα έρθει ξαφνικά («μέσα στη νύχτα») και τότε κάποιοι θα είναι έτοιμοι να εμφανιστούν μπροστά Του, γιατί θα είναι καλοί άνθρωποι, ενώ κάποιοι άλλοι θα είναι ανέτοιμοι (επειδή φέρθηκαν ανόητα και δε φρόντισαν να καθαρίσουν την καρδιά τους) και θα μείνουν έξω από «το γάμο», δηλαδή τη βασιλεία του Θεού (τον παράδεισο).
Η δεύτερη παραβολή (κατά Λουκάν, κεφ. 12, στίχοι 36-46) μιλάει για κάποιους δούλους, που περιμένουν τον κύριό τους να επιστρέψει από γάμο. Καλότυχος, λέει ο Ιησούς, εκείνος ο δούλος, που ο κύριος θα τον βρει σε επιφυλακή να τον περιμένει, ενώ αλίμονο σ’ εκείνον που θα σκεφτεί «αργεί ο κύριος» και θ’ αρχίσει να μεθοκοπάει, να δέρνει και να καταπιέζει τους άλλους δούλους. Και αυτή η παραβολή δηλώνει ότι ο Χριστός θα επιστρέψει «ως κλέπτης εν νυκτί», σε στιγμή που κανείς δε θα Τον περιμένει.
Εννοείται ότι η στιγμή, για την οποία ο καθένας πρέπει να είναι έτοιμος, είναι η στιγμή του θανάτου μας, που πιθανότατα θα προηγηθεί της Δ. Παρουσίας και είναι ουσιαστικά η στιγμή της κρίσης μας μπροστά στο Θεό. Ας είμαστε έτοιμοι, έχοντας καθαρίσει την καρδιά μας από τα ελαττώματα που μας εμποδίζουν να αγαπήσουμε το Θεό και τον πλησίον μας.
Αυτό ακριβώς είναι και το νόημα του τροπαρίου. Ο ποιητής καλεί την ίδια την ψυχή του να μετανοήσει και να αφεθεί στα χέρια του Θεού, ζητώντας τη βοήθειά Του μέσω της Θεοτόκου, των αγίων και των φωτεινών αγγέλων (η τελευταία φράση λέγεται με όλες αυτές τις παραλλαγές). Το τριπλό «Άγιος, Άγιος, Άγιος» είναι από τον ύμνο των αγγέλων (των Σεραφείμ) που άκουσε ο προφήτης Ησαΐας (Ησαΐας, κεφ. 6) και υποδηλώνει την Αγία Τριάδα.


«Τον νυμφώνα Σου βλέπω…»
Το δεύτερο τροπάριο λέει:
«Τον νυμφώνα Σου βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμημένον, και ένδυμα ουκ έχω, ίνα εισέλθω εν αυτώ. Λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής, Φωτοδότα, και σώσον με».
Σε νέα ελληνικά:
«Σωτήρα μου, βλέπω στολισμένο το σπίτι του γάμου, αλλά δεν έχω κατάλληλα ρούχα για να μπω μέσα. Κάνε λαμπερή τη στολή της ψυχής μου, Εσύ που δίνεις το φως, και σώσε με».
Οι στίχοι είναι εμπνευσμένοι από μια άλλη παραβολή του Χριστού, στο κατά Ματθαίον, κεφ. 22, στίχοι 1-14: ένας βασιλιάς παντρεύει το γιο του, αλλά οι καλεσμένοι «αγρόν ηγόρασαν» (η φράση είναι από το Λουκ. 14, 18, όπου υπάρχει η ίδια παραβολή ή μια παρόμοια – εκεί κάποιος λέει: «αγόρασα ένα αγρό (χωράφι) και πρέπει να πάω να τον δω, γι’ αυτό δε μπορώ να έρθω») και δεν πήγαν. Τότε εκείνος έστειλε και κάλεσαν όλους τους φτωχούς και περιθωριακούς, που ήρθαν αντί για τους επίσημους. Είδε όμως κάποιον με ρούχα ακατάλληλα για γάμο και έβαλε να τον πετάξουν έξω, και μάλιστα «στο σκοτάδι»!...
Εννοείται ότι, αφού οι τελικοί καλεσμένοι ήταν φτωχοί, ο Ιησούς δεν εννοούσε ότι ο άνθρωπος διώχτηκε επειδή είχε «κακά ρούχα». Το νόημα είναι ότι είχε κακή ψυχή.
Εδώ λοιπόν ο ποιητής του τροπαρίου παρακαλεί το Χριστό να τον βοηθήσει να γίνει λαμπερή η ψυχή του, να τη «φορέσει» (ως το καταλληλότερο ένδυμα) και να μπορέσει να μπει στο γλέντι του γάμου, δηλ. στον παράδεισο.
Ο Ιησούς ως Νυμφίος
Ο ίδιος ο Χριστός συχνά παρομοίασε τον ερχομό Του με γάμο και τον εαυτό Του με Νυμφίο (γαμπρό). Και στο τέλος της Αποκάλυψης ο παράδεισος συμβολίζεται με μια «πόλη στολισμένη σα νύφη», μέσα στην οποία δεν μπαίνει τίποτε κακό.
Η σημασία αυτής της παρομοίωσης είναι ότι στο πρόσωπο του Χριστού συντελείται ένας «ιερός γάμος» Θεού και ανθρωπότητας: στο γάμο οι δύο σύζυγοι ενώνονται, ενώ στο Χριστό ενώθηκαν Θεός και άνθρωπος, γι’ αυτό ο Χριστός είναι Θεάνθρωπος. Γι’ αυτό ο Χριστός ονομάζεται «Νυμφίος της Εκκλησίας», η σχέση του αντρόγυνου παρομοιάζεται από τον απόστολο Παύλο με τη σχέση Χριστού και Εκκλησίας (στην επιστολή προς Εφεσίους, κεφ. 5, που διαβάζεται κατά την τελετή του γάμου), ενώ το «Άσμα Ασμάτων» (το ερωτικό τραγούδι του βασιλιά Σολομώντα που βρίσκεται στην Παλαιά Διαθήκη) ερμηνεύτηκε από τους χριστιανούς αγίους ως αλληγορία του έρωτα του Θεού και του ανθρώπου.
Ο Θεός, κατά τους αγίους μας, είναι «ερωτευμένος με τον άνθρωπο», γιατί μόνο ένας ερωτευμένος θα μπορούσε να κάνει τέτοια θυσία: να γίνει ταπεινός άνθρωπος (ενώ είναι ο παντοδύναμος Θεός) και ν’ αφήσει να τον βασανίσουν μέχρι θανάτου για να σώσει το δημιούργημά Του. Επίσης, η αγάπη του Θεού είναι «έρως», γιατί Τον κινεί σε ένωση με τον άνθρωπο, όπως οι δύο ερωτευμένοι ενώνονται «οι δύο εις σάρκα μίαν».
Όλα αυτά δεν σκανδαλίζουν τους χριστιανούς, γιατί δεν περιέχουν τίποτε κακό: μιλάνε για την αγάπη του Θεού και για την ένωσή Του με τους ανθρώπους (την αγιότητα). Αυτή την ένωση καλείται να έχει ως σκοπό της ζωής του κάθε χριστιανός. Έτσι, αξιολογεί κάθε πράξη του, στην προσωπική, οικογενειακή, επαγγελματική κ.τ.λ. ζωή του, με γνώμονα αν συμβάλλει σ’ αυτή την ένωση ή την εμποδίζει: στην ένωση με τον Τριαδικό Θεό διά του Χριστού.
Γι’ αυτό ο Χριστός δεν θα μπορούσε να έχει παντρευτεί ή ερωτευτεί μια γυναίκα: όχι γιατί «ήταν ανέραστος» (δεν ήταν, όπως μόλις είπαμε), αλλά γιατί είναι ο Νυμφίος της Εκκλησίας, ερωτευμένος και ενωμένος με τη Νύμφη Του, την ανθρωπότητα. Μόνο αν δεν ήταν Θεός, αλλά ένας κοινός άνθρωπος, τότε δεν είναι αληθινός αυτός ο ιερός γάμος, άρα ούτε η ανάσταση και φυσικά δεν υπάρχει και σωτηρία από το θάνατο. Γι’ αυτό και οι (λανθασμένες) ιδέες ότι δήθεν ήταν παντρεμένος με την αγία Μαρία τη Μαγδαληνή, είναι αντίθετες με τη διδασκαλία και την εμπειρία των αγίων όλων των εποχών για τη Θεότητα του Θεανθρώπου Νυμφίου Ιησού.
Καλή ανάσταση σε όλους μας.

Ο ΕΥΓΕΝΗΣ ΦΕΡΕΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΤΗΝ ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΕΥΓΕΝΕΙΑΣ

Πλάτων Δρακούλης - Φως εκ των ένδων 

Η ΘΕΙΑ ΟΥΣΙΑ

Ματαίως προσπαθεί κάποιος να φαντασθεί παντελή ανυπαρξία του κόσμου. Εύκολα φανταζόμαστε μεταμορφώσεις, εύκολα φανταζόμαστε αόρατη ουσία στην οποία λανθάνει το σπέρμα του σύμπαντος, αλλά το μηδέν ουδέποτε πραγματικά η διάνοια θα κατορθώσει να συλλάβει. Την σημασία του γεγονότος αυτού θα κατανοήσει κάποιος όταν σκεφθεί ότι κατά τον ίδιο τρόπο και ο οφθαλμός αδυνατεί να αρνηθεί την ύπαρξη αντικειμένου το οποίο βλέπει ενώπιόν του ότι υπάρχει. Το αντικείμενο είναι φωτογραφημένο εντός του οπτικού οργάνου του και καμία δύναμη, εξαιρουμένης της παραφροσύνης, δεν θα μπορέσει να ματαιώσει την πληροφορία την οποία το όργανο αυτό τηλεγραφίζει στον εγκέφαλο. Επίσης όσον αφορά την ουσία του κόσμου, καμία δύναμη, εξαιρουμένης της καταστροφής της ψυχικής ισορροπίας, δεν μπορεί να ματαιώσει την ταυτότητα της ανθρώπινης ψυχής προς την ουσία του κόσμου.

Η ουσία από την οποία ο κόσμος εξεπορεύθει και η ουσία από την οποία ο ανθρώπινος εγκέφαλος προέκυψε είναι μία και η αυτή. Η δική μας δε αδυναμία να φαντασθούμε παντελή ανυπαρξία δηλώνει όχι μόνον ότι η ανθρωπίνη ψυχή είναι μόριο της παγκοσμίου ουσίας αλλά ότι αυτή η ουσία δεν είχε ποτέ αρχή, και ακόμη, κατά συνέπεια, ότι θα υπάρχει αιωνίως• το ότι ο υλικός κόσμος είχε αρχή δεν το αρνείται η διαίσθηση, ομολογεί δηλαδή ότι η ουσία του κόσμου υπήρξε κάποτε ανεκδήλωτη• υπήρξε δηλαδή εποχή κατά την οποία ο κόσμος δεν είχε ακόμη εκκολαφθή από την ουσία• περιεχόταν σε αυτήν σε σπερματική κατάσταση, ακριβώς όπως το ωόν περιέχει ολόκληρο το όν που μέλλει να εκκολαφθεί.

Επ’ ευκαιρία ας αναφερθεί ότι η λέξη ΩΟΝ είναι μία από τις πιο περίεργες συμπτώσεις λεξιγονίας και διασθήσεως. Η αμοιβαία μετάθεση του Ω και του Ο παράγει τις λέξεις Ο ΩΝ. Το άρθρο είναι σάμπως απαραίτητο υποδεικνύοντας την ενότητα της ουσίας και η μετοχή στον ενεστώτα χρόνο υπενθυμίζει το αιώνιο ΝΥΝ. Ένα είδος αμοιβαίας μεταθέσεως των στοιχείων από τα οποία η ουσία συνίσταται βεβαίως συνετέλεσε στην γένεση του κόσμου, κατά τον ίδιο τρόπο όπως ο ηλεκτρισμός παράγεται από ένα είδος αμοιβαίας μεταθέσεως των μορίων της ηλεκτριζομένης ύλης.

Η γένεση του κόσμου είναι η τρίτη πράξη του δράματος. Πρώτη είναι η ουσία αυτή καθ’ εαυτή, δεύτερη η δράση διά της οποίας τα μόριά της κινητοποιούνται. Πρώτα η δυάς σε ένα, έπειτα η τριάς σε ένα. Ο νόμος αυτός ισχύει όχι μόνον ως προς το σύνολον της ουσίας αλλά και ως προς κάθε μόριό της. Κάθε μόριο της ουσίας, επομένως, κάθε ψυχή είναι πρώτα δυάς σε ένα και έπειτα τριάς σε ενότητα.

Όπως το σύμπαν είναι εκδήλωση της παγκοσμίου ουσίας, έτσι και ο άνθρωπος είναι εκδήλωση της ψυχής. Το σύμπαν νοεί και αισθάνεται κατά τρόπον ανάλογο της καταπληκτικής απειρίας του. Επίσης ο άνθρωπος νοεί και αισθάνεται στην μικρότητά του. Έχει συναίσθηση του δικού του Εγώ, το οποίο είναι αντανάκλαση του μεγάλου και ακέραιου Εγώ, του οποίου συναίσθηση έχει το σύμπαν.

Η ψυχή αποτελείται από δύο στοιχεία, το άρρεν και το θήλυ, όπως το ύδωρ αποτελείται από οξυγόνο και υδρογόνο. Άρρεν και θήλυ είναι επίσης τα δύο συστατικά της ψυχής του Σύμπαντος, δηλαδή της Ουσίας. Το άρρεν και το θήλυ συλλειτουργούν στην Ουσία και δρούν από μέσα προς τα έξω. Η ουσία πάντοτε είναι ένδον, μέσα, αλλά το προϊόν της, ο Κόσμος, είναι εξωτερίκευση των ιδιοτήτων της. Ο ορατός κόσμος είναι χημική αλλοίωση της θείας ουσίας. Γι αυτό η έρευνα των νόμων της ύλης οδηγεί στην γνώση των ιδιοτήτων της ουσίας – ιδιότητες που συγκεφαλαιώνονται σε δύο κυρίαρχες – πλήρης θέληση και πλήρης αγάπη, η διαφορετικά πλήρης Νούς και πλήρης Καρδιά, ή άλλως τέλειο άρρεν και τέλειο θήλυ.

Σε αυτό το τέλειο θήλυ αρμόζει να αφιερώσω εδώ λίγες γραμμές. Το άρρεν είναι τόσο αναγνωρισμένο ώστε ελάχιστα χρήζει υπομνήσεως. Ο Νούς απολαμβάνει κάθε ευλάβεια και τιμή. Αλλά η Καρδιά; Ο Άνδρας κυριαρχεί αλλά η Γυναίκα; Τι θα ήταν η ανθρωπότητα εάν η Γυναίκα ανέβαινε στον αρμόζοντα θρόνο της; Θα ήταν αληθινή ανθρωπότητα και η έκφραση αυτή αρκεί για να δηλώση το μεγαλείο και το κάλλος της.

Η Καρδιά δεν τιμάται και γι αυτό η ανθρωπότητα δεν είναι αληθινή ανθρωπότητα. Ο Νούς και η Καρδιά δεν αποτελούν αρμονικό ζεύγος, και γι αυτόν τον λόγο οι επικρατούσες ιδέες είναι νοσηρές και παράφρονες. Ο Νους διαζευγμένος από την Καρδιά παραπαίει, επιδιώκει τα ανάξια επιδιώξεως και παραγνωρίζει τα πολύτιμα. Μη φωτιζόμενος από το αίσθημα θεωρεί τα συμφέροντα των άλλων άμοιρα σημασίας. Δεσπότης που κωφεύει στην έκφραση του πόνου, που αποκρούει τις αξιώσεις της Ειρήνης, σκληρός, άδικος και επιθετικός, αλαζών και περιορισμένος.

Λέγουν οι φιλόσοφοι ότι ο νούς τους ανθρώπου έχει όρια πέραν των οποίων αδυνατεί να προχωρήσει. Αυτό είναι μεγάλη αλήθεια, και ο λόγος αυτού του περιορισμού είναι η διάζευξη του Νού από την Καρδιά. Δεν θα υπήρχε ορίζων στον οποίο το ανθρώπινο πνεύμα θα αδυνατούσε να εισδύσει, εάν ετηρείτο η ισορροπία μεταξύ της άρρενος και της θήλειας φύσης του. Δεν θα υπήρχε βαθμός τελειότητας στον οποίο θα αδυνατούσε να φθάσει. Δεν θα υπήρχε δόξα μεγαλύτερη από τις δυνάμεις του.

Ώ πόσο γλυκύτατα είναι τα μεταφορικά σχήματα δια των οποίων σποραδικώς εξεφράσθη στην ιστορία της ανθρωπότητος η μεγαλειότητα της Καρδιάς! Πόσο ματαίως τενίζουν οι πολλοί την εικόνα που παριστάνει την Παρθένο Μαρία να φέρει στις αγκάλες της το θαυμάσιο τέκνο της! Δεν κατανοούν την παράσταση. Δεν κατανοούν ότι η Μαρία είναι η Καρδιά και το κυανούν χρώμα της περιβολής της σημαίνει την ουράνια καταγωγή της. Δεν κατανοούν ότι το νήπιο τέκνο της εικονίζει την αναγέννηση της ανθρωπότητος από την αδιάφθορη ουσία της μητρός της. Η αναδυομένη Αφροδίτη, η Παλλάς Αθηνά, η Ίσις, η Άρτεμις είναι μερικές ονομασίες του πάναγνου αυτού στοιχείου της ανθρωπίνης φύσεως.

Ας εξάρουμε το θήλυ μέρος της ατομικής και κοινωνικής μας συστάσεως, και ας το υψώσουμε στην φυσική του περιωπή εάν ενδιαφερώμαστε ολοκληρωτικά για την αρμονία και την πρόοδο. Άρρεν και θήλυ σε συλλειτουργία και ισοτιμία είναι καθολικός νόμος στην φύση. Όρος παραγωγής είναι το ζεύγος απανταχού. Η θεότης αυτή είναι γενέτειρα των πάντων καθ’ όσον συνίσταται σε ζεύγος αφού είναι ένα σε δύο – ένα σε τρία μαζί με το προϊόν. Οπουδήποτε και αν στρέψουμε τις έρευνές μας, βρίσκουμε την τριάδα αυτή, άρρεν, θήλυ και προϊόν, με διάφορες μορφές και ιδιότητες.

Η Φυσική, η Βοτανική, η Φυσιολογία, όλες οι επιστήμες παρέχουν άπειρη ύλη σχετικά με τις αρμονίες τις οποίες εξασφαλίζει η συλλειτουργία των δύο φύλων, είτε αυτά μας παριστάνονται ως όντα είτε ως δυνάμεις είτε ως φάσεις ενός συνόλου. Η φυγόκεντρος και η κεντρομόλος είναι η αρσενική και η θηλυκή δυνάμεις, όπως αρσενικό και θήλυ είναι τα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου.

Κάθε ιδέα ακόμη η οποία επέρχεται σε εμάς είναι προϊόν του έσωθέν μας ζεύγους, η δε ποιότητα της ιδέας απορρέει από την αρμονία του ζεύγους των δύο φύλων. Εάν το θήλυ είναι δούλο στο άρρεν, η ιδέα είναι νόθος, φρούδη, κακή. Εάν το θήλυ τιμάται, το προϊόν θα είναι φαεινό και σωτήριο.

Στην εκδήλωση του κόσμου, το θήλυ έρχεται μετά το άρρεν χρονολογικώς. Πρώτα βούλεται κάποιος και ύστερα ελκύεται. Πρώτα ποθεί και ύστερα κινείται. Πρώτα θέλει και ύστερα αγαπά. Αλλά όπως η θέληση είναι αρχαιότερη της αγάπης, έτσι και η αγάπη είναι ευγενέστερη της θελήσεως.

Η Αγάπη περιβάλλει με αίγλη εκείνον που αγαπά και ενώ επιβραβεύει αυτήν την αίγλη, προσθέτει στον εαυτόν του δύναμη (ισχύ) και ανδρισμό. Κατ’ αυτόν τον τρόπο η πηγή της δόξας του είναι το θήλυ στοιχείο της συστάσεώς του. Γι΄ αυτόν τον λόγο το θήλυ τάσσεται πριν από το άρρεν από απόψεως τιμής. Ο Νους μας εισάγει, η Καρδιά μας εξευγενίζει. Το άρρεν εργάζεται, το θήλυ εμπνέει.

Ας τιμήσουμε το εμπνέον ας τιμήσουμε εκείνο δια του οποίου λυτρωνόμαστε και νικάμε. Ας το τιμήσουμε στο πρόσωπο κάθε γυναίκας. Η θεότητα προ πάντων «αγάπη εστί». Κάθε ελπίδα του μέλλοντος ανθρώπου στηρίζεται στο κύριο αυτό στοιχείο της θεότητος, το θήλυ στοιχείο. Bonte infinie, όπως ο Ρενάν προτιμά να ονομάζη τον Θεό είναι επιτυχής έκφραση, στον θηλυκό της τύπο, που ενθυμίζει την φύση του θείου. Αλλά είναι κάτι τι έξω από εμάς αυτή η Bonte infinie; 

ΗΜΕΡΩΣΗ

Εφ΄ όσον η ψυχή μας θέλει να είναι εστία των ακτίνων της, δεν μπορεί παρά να εκδηλώνεται εντός μας η ομογενής με αυτήν ουσία. Το παν είναι να μη παύση η ψυχή μας να αναγνωρίζει ότι πριν από οποιοδήποτε πράγμα η λειτουργία της Καρδιάς, δηλαδή του εντός μας θήλεος, είναι το τιμιώτατο και το ιερώτατο, ότι πηγή όλων των ευγενών συλλήψεων του ανθρωπίνου πνεύματος, μεταξύ των οποίων η σύλληψη της πατρίδος, της οικογενείας κ.λ.π. είναι η εντός μας εστία της Bonte infinie 

Όταν αυτό το αναγνωρίζουμε και διαρκώς το θυμόμαστε, ζωογονούμε και αναπτύσσουμε αυτό το εντός μας υπάρχον πολύτιμο στοιχείο. Η ζωογόνηση και η ανάπτυξή του συνεπάγεται την αναγέννησή μας κατά τον προσημειωθέντα νόμο της τριάδος. Τότε η εντός μας Εστία καθίσταται και αυτή Bonte infinie και κατ΄αυτόν τον τρόπο η θεότητα κατοικεί εντός μας. Πραγματικά και αυτό ο Ρενάν, μολονότι εξωτερικός φιλόσοφος, το διαισθάνθηκε λέγοντας ότι «ο ευγενής φέρει πάντοτε εντός του την πηγή της ευγενείας». Η έννοια αυτή είναι η βάση κάθε θρησκείας και κάθε φιλοσοφίας. Σωτηρία της ψυχής σημαίνει ακριβώς τον εξευγενισμό του χαρακτήρα.

Πράγματι ο άνθρωπος τότε μόνον λυτρώνεται και σώζεται, όταν αφού διαμορφώσει χαρακτήρα τον εξευγενίσει υπό την επίδραση της Καρδιάς. Παράγεται εντός του ένας νέος άνθρωπος, νικητής της πλάνης δια της αγνότητας , αναγεννάται και καθίσταται σωτήρας όχι μόνον του εαυτού του, αλλά και των άλλων. Λάμπει ως Φοίβος Απόλλων, ως Ιησούς Χριστός, αληθής υιός Θεού, όπως ευλόγως απεκλήθη ο Ναζωραίος, ο Όσιρις, ο Ζωροάστρης, ο Κρίσνα, ο Μίθρας, ο Πυθαγόρας, ο Βούδας, οι οποίοι ανέπτυξαν την εντός τους ζωοδόχο και ζωοδότειρα Εστία μέχρι του βαθμού να καταστούν Ήλιοι που φωτίζουν και σώζουν απ το σκότος ολόκληρο το σύστημα, ολόκληρο Κόσμο, ακριβώς όπως ο Ήλιος φωτίζει και σώζει το ηλιακό μας σύστημα.

Για τον λόγο αυτόν το επί Γής στάδιο καθενός από τους προσημειωθέντες χαρακτήρες ταυτίσθηκε με την τροχιά του Ηλίου, η οποία και συμπίπτει με το στάδιο και την ιστορία γενικώς της ψυχής. Η ιστορία της ψυχής συνίσταται από την διηνεκή πρόθεση για ανάπτυξη των εντός μας λανθανουσών φυσικών δυνάμεων μέχρι τον βαθμό της τελειότητος. Η πρόθεση αυτή αρχίζει στον οιονδήποτε από την στιγμή που θα του γεννηθή η εντύπωση ότι η φύση του επιδέχεται καλλιέργεια, από την στιγμή που θα φιλοδοξήση ημέρωση, από την στιγμή που θα αισθανθεί ότι η ανθρώπινη φύση είναι τέτοιο ύφασμα ώστε αν θέλη, καλλιεργώντας την στο πρόσωπό του, μπορεί να μεταβάλη τον εαυτό του σε θησαυρό χάριτος και δυνάμεως. Τί μεταμόρφωση θα συνετελείτο επί προσώπου Γης, στο διάστημα μιας γενεάς εάν ο καθένας αναγνώριζε αυτό και το επεδίωκε!

ΦΩΤΕΙΝΕΣ ΣΦΑΙΡΕΣ - GHOSTS ORBS

Ιουλία Πιτσούλη
Φυσικό ή Υπερφυσικό; 

Ίσως έχετε έρθει κι εσείς σε επαφή με αυτό το φαινόμενο που τις περισσότερες φορές κάνει απρόοπτα και τυχαία την εμφάνισή του στις φωτογραφίες. Συνήθως δεν γίνεται αντιληπτό από τους παρόντες παρά μόνο μετά την εμφάνιση του φιλμ ή την εκτύπωση της φωτογραφίας. Και τότε σε ορισμένες από αυτές απεικονίζονται μαζί με τα πρόσωπα και τα τοπία και κάποια φωτεινά σχήματα που άλλοτε μοιάζουν σαν δαχτυλίδια καπνού, άλλοτε έχουν ακανόνιστη μορφή , άλλοτε θυμίζουν ανθρώπινη φιγούρα, σερπαντίνα ή χαρτοπόλεμο αλλά τις περισσότερες φορές έχουν τη μορφή σφαιρών γι αυτό και τους έχει δοθεί το όνομα orbs (ουράνιες σφαίρες). Μπορεί να σας φαίνεται κάτι νέο και δεν έχετε άδικο. Είναι. Όμως πρόκειται για μια πραγματικότητα που αποκτά όλο και περισσότερους ενδιαφερόμενους. Για να αντιληφθεί κανείς την έκρηξη των πληροφοριών γύρω από αυτό το θέμα αρκεί να βάλει τις λέξεις «ghost orbs» σε μια μηχανή αναζήτησης του Ίντερνετ και θα βρεθεί μπροστά σε τουλάχιστον μισό εκατομμύριο σελίδες. Οι σχετικές φωτογραφίες έχουν κατακλύσει μάλιστα τόσο πολύ τους οργανισμούς που ασχολούνται με την έρευνα των παραφυσικών φαινομένων που πολλοί από αυτούς δεν δέχονται πια άλλες παρά μόνο αν εμφανίζουν κάτι εξαιρετικό, πέρα από τα «απλά, συνηθισμένα οrbs”. Με λίγα λόγια βρισκόμαστε μπροστά σε ένα φαινόμενο που ενώ μόλις αρχίζει να γίνεται μαζικά αντιληπτό είναι την ίδια στιγμή και πολύ κοινό ακριβώς λόγω της όλο και συχνότερης παρουσίας του. Πολλοί αποδίδουν την πρόσφατη αύξηση των φωτογραφιών όπου εμφανίζονται αυτά τα λαμπερά ανεξήγητα σχήματα στη διάδοση των ψηφιακών φωτογραφικών μηχανών που ευνοούν τη λήψη πολύ μεγαλύτερου αριθμού φωτογραφιών και έτσι αυξάνουν τις πιθανότητες να αποτυπώσουν και ενσταντανέ όπου ήταν παρόν το φαινόμενο των orbs. Η αλήθεια είναι πως πράγματι όταν οι μηχανές με φιλμ άρχισαν να αντικαθίστανται από τις ψηφιακές οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο άρχισαν να παρατηρούν κυκλικές ή σφαιρικές φωτεινές οπτικές ανωμαλίες στις ψηφιακές φωτογραφίες οι οποίες δεν ήταν ορατές στο γυμνό μάτι. Ωστόσο, αυτά είχαν ήδη κάνει την εμφάνισή τους και νωρίτερα αλλά ήταν πιο σπάνια. Αλλά τι είναι τελικά;

Κι όμως υπάρχουν! 

Οι απόψεις και οι θεωρίες που έχουν προταθεί από τους ενθουσιώδεις αναζητητές του υπερφυσικού ξεκινούν από τα όντα άλλων διαστάσεων και φτάνουν ως τα μυστικά στρατιωτικά όπλα ενώ δεν λείπουν κι αυτοί που υποστηρίζουν πως πρόκειται για ατέλειες του φακού των ψηφιακών μηχανών ή απλά για απάτη. Όμως στο παιχνίδι έχουν μπει πλέον και οι επιστήμονες όπως ο Δρ. Μάικλ Λέντγουιθ ο οποίος υποστηρίζει πως είμαστε στα πρόθυρα μιας συναρπαστικής ανακάλυψης για το σύμπαν στο οποίο ζούμε. «Αν και το φαινόμενο σπάνια γίνεται αντιληπτό με γυμνό μάτι, οι φωτογραφικές μηχανές μας επιτρέπουν να δούμε κάτι που φαινομενικά είναι αόρατο ωστόσο απολύτως υπαρκτό και αληθινό», εξηγεί. Κάτι αντίστοιχο συνέβη με την ανακάλυψη του μικροσκοπίου που έφερε στο φως τους μικροοργανισμούς, τα βακτηρίδια και τα μικρόβια που κανένα γυμνό μάτι δεν μπορεί να δει. Δυστυχώς τείνουμε να πιστέψουμε ως αληθινό μόνο ότι εμπίπτει στο στενό φάσμα των πέντε αισθήσεών μας. Όμως υπάρχουν πολύ υπαρκτές πραγματικότητες οι οποίες είναι πανίσχυρες και συχνά μοιραίες όπως λ.χ. η ραδιενεργός ακτινοβολία που οι εξωτερικές μας αισθήσεις δεν μπορούν να ανιχνεύσουν παρά μόνο από τα αποτελέσματά τους. Το φαινόμενο των οrbs λοιπόν , βάζει τώρα στη ζωή μας κάτι που ενώ φαίνεται καινούργιο μπορεί να ήταν πάντα εκεί αλλά εμείς απλώς δεν το αντιλαμβανόμασταν. «Μπορεί να βρισκόμαστε μπροστά σε κάτι που να τινάζει στον αέρα τα όρια ανάμεσα στην υλική και την πνευματική ύπαρξη» σχολιάζει ο Δρ. Λέντγουιθ ο οποίος είναι από τους βαθύτερους γνώστες του θέματος καθώς το ερευνά για περισσότερα από 20 χρόνια. Στις αρχές της δεκαετίας του 80 είχε αρχίσει μια συστηματική μελέτη των οrbs σε κάθε είδους συνθήκες φωτός και καιρικών συνθηκών και συγκέντρωσε περισσότερες από 100.000 φωτογραφίες τις οποίες τράβηξε ο ίδιος προσωπικά. Το συμπέρασμά του είναι πως δεν πρόκειται για τυχαίες αλλοιώσεις της εικόνας αλλά για ένα είδος όντων τα οποία μπορούν να πάρουν διάφορα σχήματα χρησιμοποιώντας αυτό που οι φυσικοί περιγράφουν ως «πλάσμα» ή τέταρτη κατάσταση της ύλης. (Πρόκειται για ένα είδος ιονισμένων αερίων). Τα ονόμασε μάλιστα «πλασμοειδή» και αναφέρει ότι σύμφωνα με τις παρατηρήσεις του μπορούν να εμφανιστούν ή να εξαφανιστούν σε κλάσματα δευτερολέπτου.

Υπερ-επικοινωνία με άλλες διαστάσεις

Τι είναι όμως αυτά τα παράξενα φωτεινά σχήματα; Για τους σκεπτικιστές και τους οπαδούς της φυσικής θεωρίας πρόκειται για φωτογραφικά λάθη που προκλήθηκαν είτε από σκόνη, γύρη ή υγρασία στο φακό της ψηφιακής φωτογραφικής μηχανής είτε για μικροσωματίδια που έχουν εισχωρήσει μέσα στο σώμα της μηχανής ή βρίσκονται πάνω ή πίσω από το φακό της. Αυτά τα ξένα αλλά απολύτως φυσικά στοιχεία αλληλεπιδρώντας με το φλας παράγουν τελικά φωτογραφίες διάστικτες από φωτεινά σχήματα. Το βέβαιο είναι πως πολλές από τις φερόμενες ως φωτογραφίες orbs ανήκουν ακριβώς σ’ αυτή την κατηγορία με τη λογική και κατανοητή εξήγηση. Ωστόσο δεν είναι όλες έτσι. Οι κυνηγοί φαντασμάτων και οι ερευνητές του παραφυσικού υποστηρίζουν πως αυτές οι φωτεινές ή ομιχλώδεις λάμψεις εμφανίζονται συχνότερα σε φωτογραφίες τραβηγμένες σε περιοχές που θεωρούνται ενεργειακές πύλες, δηλαδή σε αρχαία κτίσματα, νεκροταφεία, χώρους που θεωρούνται στοιχειωμένοι, καθώς και σε ναούς ή μνημεία. Οι οπαδοί των θεωριών συνομωσίας πιστεύουν πάλι πως δεν υπάρχει καμιά ειδική τοποθεσία που ευνοεί την εμφάνισή τους απλούστατα γιατί πρόκειται για μυστικά όπλα και στρατιωτικά πειράματα που γίνονται οπουδήποτε. Κάποιοι ερευνητές των UFO πιστεύουν πως πρόκειται για κάποιο είδος έμβιων συσκευών ενός εξωγήινου πολιτισμού που καταγράφει τις ανθρώπινες δραστηριότητες. Είναι , λένε κάτι σαν κάμερα, που μεταφέρει πληροφορίες σε μακρινά σημεία του σύμπαντος. Άλλοι πάλι υποστηρίζουν πως πρόκειται για εκδηλώσεις άϋλων οντοτήτων όπως οι άγγελοι, τα πνεύματα ή τα ξωτικά. Την άποψη αυτή ενισχύουν μάλιστα επικαλούμενοι τα φαινόμενα εκτοπλάσματος που είχαν καταγραφεί στις αρχές του 20ου αιώνα σε πνευματιστικές συνεδρίες. Εκείνη την περίοδο ήταν σε μεγάλη άνθιση ο πνευματισμός και κάθε παρέα διανοουμένων θεωρούσε εκ των ων ουκ άνευ τις συγκεντρώσεις που είχαν ως στόχο την επικοινωνία με τα πνεύματα. Μερικά από τα ισχυρά μέντιουμ που αποτελούσαν τον σύνδεσμο ανάμεσα στον κόσμο των ζωντανών και των πνευμάτων είχαν την ικανότητα να εκπέμπουν από το στόμα τους ένα είδος μικρού φωτεινού νέφους, κάτι σαν λεπτή ομίχλη την οποία σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες μπορούσε να χρησιμοποιήσει το πνεύμα για να γίνει κατά κάποιον τρόπο ορατό. Αυτή η ουσία ονομαζόταν εκτόπλασμα. Παρά τις σχετικές μαρτυρίες και κάποιες θρυλικές φωτογραφίες η επικρατούσα άποψη είναι πως επρόκειτο για απάτη βοηθούμενη από την επιθυμία των παρευρισκομένων να πιστέψουν σε κάτι υπερφυσικό. Παρ’ όλα αυτά δεν θεωρούνται όλες οι σχετικές περιπτώσεις απάτη και σύμφωνα με κάποιους ψυχικούς ερευνητές τα orbs ίσως δεν είναι παρά εκτόπλασμα. Για τους φυσικούς όλα αυτά δεν έχουν τόση σημασία όσο οι νόμοι κάτω από τους οποίους λειτουργούν και οι φυσικές εξηγήσεις που μπορούν να δοθούν. « Δεν με ενδιαφέρει πώς θα το ονομάσετε όσο να επιβεβαιώσω την ύπαρξη του φαινομένου ως κάτι πέρα από τα παιχνίδια του φακού και του φλας και να κατανοήσω τους μηχανισμούς και τις αιτίες πίσω από αυτό» σχολιάζει ο Δρ Λέντγουιθ. Έτσι ανάλογα με την οπτική γωνία του κάθε παρατηρητή τα οrbs αποκτούν κι άλλη ορολογία αλλά και ερμηνεία. Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι όταν η επιστήμη συναντά τη μεταφυσική και οι θεωρίες της ολογραφίας και των μαθηματικών συνδυάζονται με τις μυστηριώδεις «δονήσεις» για να δώσουν μια εξήγηση .

Υπερδιαστατικά Όντα

Επιστήμονες από το Ινστιτούτο Self Mastery Earth υποστηρίζουν την προχωρημένη άποψη πως τα orbs είναι στην ουσία πνευματικές εκδηλώσεις που αποτελούν προεκτάσεις της συνειδητότητας.

« Όταν δεν είμαστε σε υλική μορφή συχνά ταξιδεύουμε σαν σφαίρες φωτός σε άλλες διαστάσεις που βρίσκονται πέρα από τα όρια της γνωστής επιστήμης. Στο σύμπαν μας μπορούμε μέχρι στιγμής να μετρήσουμε και να ανιχνεύσουμε μόνο το 1%. Όλοι οι φυσικοί πιστεύουν ότι υπάρχει ένα 99% αχαρτογράφητο και απροσμέτρητο . Υπάρχουν πολλαπλά επίπεδα και διαστάσεις και τα orbs είναι ένα προϊόν αυτών των επιπέδων και διαστάσεων» λένε. Ίσως λοιπόν πράγματι να πρόκειται για κάτι που πάντα ήταν εκεί αλλά γίνεται ορατό σήμερα επειδή έχουμε τα εργαλεία να το ανιχνεύσουμε ακριβώς όπως ένα αόρατο κάποτε μακρινό άστρο ανακαλύπτεται μόνο χάρη στα διαστημικά τηλεσκόπια.

Πώς όμως γίνονται ορατά; Σύμφωνα με μια από τις κυρίαρχες θεωρίες πρόκειται για ενέργεια που μεταδίδεται στο πνευματικό πεδίο από μια φυσική πηγή όπως οι γραμμές του ηλεκτρικού, οι μπαταρίες ακόμα και οι άνθρωποι κι έτσι μπορεί και γίνεται ορατός αυτός ο υπερβατικός κόσμος που βρίσκεται σε αλληλεπίδραση με τον δικό μας μέσα από νόμους που τώρα μόλις αρχίζουν να ανιχνεύονται. Αν είναι έτσι τότε βρισκόμαστε μπροστά σε μια εκδήλωση του εξίσου μυστηριώδους φαινομένου που ονομάζεται υπερ-επικοινωνία. Μια ομάδα Ρώσων επιστημόνων που ασχολείται με το θέμα επισημαίνει πως φαινόμενα υπερ- επικοινωνίας παρουσιάζονται ήδη στο γνωστό μας σύμπαν αν και παραμένουν ανεξήγητα. Φέρνουν για παράδειγμα αυτό που συμβαίνει με τις μέλισσες.

Αν μια βασίλισσα αποκοπεί από την αποικία της οι εργάτριες μέλισσες συνεχίζουν αδιάκοπα να χτίζουν την κηρήθρα. Όμως αν η βασίλισσα πεθάνει τότε κάθε εργασία σε ολόκληρη την αποικία σταματά. Καμιά μέλισσα δεν ξέρει τι να κάνει. Προφανώς, λένε οι επιστήμονες η βασίλισσα μεταδίδει με κάποιο τρόπο τα σχέδια κατασκευής ακόμα κι αν βρίσκεται σε μεγάλη απόσταση.

Αρκεί να είναι ζωντανή και τότε μπορεί να βρίσκεται όσο μακριά θέλει και παρ’ όλα αυτά να επικοινωνεί με τη συλλογική συνείδηση των μελισσών εξ αποστάσεως. Κύματα ενέργειας ταξιδεύουν και συνδέουν τη βασίλισσα με το μελίσσι. Αυτά τα κύματα είναι παρόντα και στην εμφάνιση των φωτεινών σφαιρών που κατά τη γνώμη του Ρώσου βιοφυσικού Πιότρ Γκαρζάγιεφ γίνονται φανερά χάρη σε φυσικές δυνάμεις όπως η βαρύτητα και η αντιβαρύτητα, και αυτό που ονομάζεται «σκουληκότρυπες» και που στην ουσία είναι σήραγγες επικοινωνίας με άλλες περιοχές του σύμπαντος έξω από τους γνωστούς νόμους του χωρόχρονου. Φαινόμενα όπως η τηλεπάθεια, η ενορατική πρόγνωση επερχόμενων γεγονότων και η διαίσθηση θεωρούνται επίσης εκδηλώσεις της υπερεπικοινωνίας.

Όταν Ανοίγουν οι των Πύλες Μυστηρίων

Οι ερευνητές των παραφυσικών φαινομένων δεν είναι απλώς κάποιοι γραφικοί αλαφροΐσκιωτοι τύποι που κυνηγούν σκιές και πιστεύουν σε δεισιδαιμονίες. Πολλοί από αυτούς είναι σοβαροί επιστήμονες και καθηγητές σε έγκριτα Πανεπιστήμια που κάνουν εξονυχιστικές έρευνες και διπλά τυφλά πειράματα προσπαθώντας να κατανοήσουν το χώρο του μεταφυσικού και μυστηριώδους.

Στις μελέτες τους έχουν ανακαλύψει λοιπόν ότι οι φωτεινές σφαίρες τείνουν συχνότερα να εμφανίζονται όταν οι άνθρωποι βρίσκονται σε παραλλαγμένες καταστάσεις συνείδησης όπως σε προσευχή, διαλογισμό ή όταν η προσοχή είναι στραμμένη με ένταση σε κάτι π.χ. στη διεξαγωγή ενός αγώνα. Περιοχές που θεωρούνται ιερές φαίνεται επίσης να ανοίγουν τις πύλες του μυστηρίου.

Το ίδιο ισχύει σε στιγμές που μεγάλο πλήθος ανθρώπων έχει εστιάσει το νου του σε μια κατεύθυνση ταυτόχρονα ενώ επικρατούν θετικά συναισθήματα . Π.χ σε μια δέηση.

Οι φωτεινές σφαίρες είναι ένα από αυτά τα φαινόμενα. Τελευταία πάντως μαζί με τις φωτογραφίες αρχίζουν να πληθαίνουν και οι μαρτυρίες για θεάσεις φωτεινών σφαιρών και με γυμνό μάτι.

Ωστόσο, το ερώτημα παραμένει: για ποιο λόγο εκδηλώνεται όλο και περισσότερο αυτό το φαινόμενο και ποια είναι η φύση του; Πολλοί πιστεύουν πως σχετίζεται με ένα είδος πλανητικής εξέλιξης.

Η ανθρωπότητα , λένε, έχει φτάσει σε ένα κρίσιμο σημείο καμπής ώστε έχουν ανοίξει οι δίοδοι από άλλες διαστάσεις κι άλλα πεδία ύπαρξης. Σύντομα όλο και περισσότεροι άνθρωποι δεν θα χρειάζονται καν τις φωτογραφικές μηχανές και τις βιντεοκάμερες για να βλέπουν τα orbs καθώς και άλλες μορφές που μέχρι πρότινος κατοικούσαν στο χώρο των θρύλων. Έρχονται ως βοηθοί για να μας εμπνεύσουν ώστε να κάνουμε τα αποφασιστικά βήματα που χρειάζονται για να σωθεί ο πλανήτης που φαίνεται να βαδίζει με ταχύτατους ρυθμούς προς μια συνταρακτική μεταβολή αρχής γενομένης από την αλλαγή του κλίματος. Ό,τι κι αν είναι πάντως το σίγουρο είναι πως πρόκειται για κάτι που αρχίζει να μπαίνει στη ζωή μας όλο και συχνότερα. Ας περιμένουμε λοιπόν. Τα επόμενα χρόνια ίσως μας δώσουν τελικά την απάντηση στο πώς και στο γιατί.