ΕΝΩΧ - Ο ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΤΗΣ

Ο Ενώχ είναι το συλλογικό πρόσωπο όλων των Μυστών οι οποίοι κατά καιρούς εμφανίζονται επί της Γης για να ποδηγετήσουν την ανθρωπότητα προς επιτέλεση του προορισμού της , γενόμενοι οι θεματοφύλακες της Θείας Σοφίας . Η Παλαιά Διαθήκη αναφέρει τρεις διαφορετικούς Ενώχ . Ο υιός του Κάιν , ο υιός του Σήθ , και ο υιός του Ιάρεδ. Όλοι αυτοί αποκρυφιστικώς είναι ταυτόσημοι και η Βίβλος τους αναφέρει ως χωριστά πρόσωπα προς παραπλάνηση των αμυήτων .

Ο Ενώχ είναι ένα πρόσωπο αμφιλεγόμενο μεταξύ των Ιστορικών και Θεολόγων καθόσον υπάρχει η πεποίθηση ότι τίποτε δεν διασώθηκε μετά από τον κατακλυσμό του Νώε , περί το 3000 π Χ . Όμως αν είναι ο μοναδικός λόγος απόρριψις του Ενώχ ,  αυτό δεν είναι αρκετό   . Βάσει  του Τερτουλιανού ο Νώε διέσωσε το βιβλίο , μέσα στην Κιβωτό του . Και πράγματι εις τα κεφ. 37 και 81 του βιβλίου του Ενώχ ρητώς αναγραφέται ότι ο Ενώχ απεκάλυψε και εδίδαξε στα παιδιά του και τους υιούς αυτών την Θείαν γνώση και σοφία όπως του τα εδίδαξαν οι Άγγελοι με σκοπό να τα μεταφέρει στους απογόνους του. 

Ένας άλλος λόγος απόρριψης , είναι ότι περιέχει πλάνες . Η κυριότερη πλάνη θεωρείται ότι οι Άγγελοι  ενώθηκαν με τις κόρες των ανθρώπων και από την ένωση αυτή γεννήθηκαν οι Γίγαντες . Στην πλάνη αυτή υπάρχει μία λέξη κλειδί Ελωϊμ . Η μετάφραση της λέξης Ελωίμ από τα Εβραϊκά στα Ελληνικά έχει πολλές σημασίες . Και σημαίνει τους Αγγέλους , τα τέκνα  του Θεού , τους ανθρώπους εξόχου αρετής και τους άρχοντες . Το θέμα αυτό τελικά λύθηκε από την απάντηση του Χριστού σε ερώτηση των Σαδδουκαίων (Ματθ. ΚΒ΄ 30 ) , ότι τελικά δεν πρόκειται περί Αγγέλων του ουρανού αλλά περί δικαίων και ενάρετων ανθρώπων , οι οποίοι ακολοθούσαν μέχρι τότε τις εντολές του Θεού αλλά παρασύρθηκαν από τον πειρασμό . ΟΙ ΑΓΕΛΛΟΙ  ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΔΕΝ ΝΥΜΦΕΥΟΝΤΑΙ .
Η Blavatsky στο έργο της Isis Devoilee , την ανωτέρω πλάνη ή την σύγχυση στην μετάφραση ,  δίνει την εξής απάντηση , ότι κατά την βαθύτερη αποκρυφιστική σημασία η ένωση των υιών του θεού με τις κόρες των ανθρώπων υποδηλώνει την ένωση της πνευματικής φυλής με την υλική φυλή και στη συνέχεια την εμφάνιση επί της γης της Αδαμικής φυλής.
Εκείνο που στην ουσία  μας ενδιαφέρει όσον αφορά τον αποκρυφιστή  Ενώχ  είναι ότι αποκαλύπτει ότι σύμφωνα με το θείο σχέδιο , για την εξέλιξη του ανθρώπου επί της γης , η ανθρωπότης εξελίσσεται κατά διαδοχικές φυλές , μέχρι της συμπλήρωσης επτά Κυρίων Φυλών ή Ριζών Φυλών.
Κάθε Κύρια Φυλή ή Ρίζα φυλή , αναπτύσει επτά υποφυλές και κάθε υποφυλή επτά κλάδους.
Μέχρι σήμερα έχουν αναπτυχθεί πέντε Κύριες Φυλές , εκ των οποίων οι τέσσερεις πρώτες εξαφανίσθηκαν , αφού ολοκλήρωσαν τον κύκλο τους. Η πέμπτη Κυρία Φυλή , η Αρία , δηλαδή η δική μας που σήμερα κυριαρχεί επί της Γης , ανέπτυξε μέχρι σήμερα πέντε υποφυλές και απομένουν ακόμη δύο για να ολοκληρώσει και αυτή τον κύκλο  της . Δηλαδή πρέπει στο προσεχές μέλλον να αναπτυχθεί η έκτη και η έβδομη υποφυλή .  
Κάθε Κύρια Φυλή αναπτύσσεται επί μιας συγκεκριμένης ηπείρου , η οποία και εξαφανίζεται είτε με σεισμούς είτε με κατακλυσμούς  μαζί με την Φυλή της , όταν κλείσει ο κύκλος της . Κατόπιν  αναλαμβάνει  η επόμενη Φυλή επί νέας ηπείρου .
Οι δύο πρώτες φυλές δεν αφήκαν ίχνος στην πορεία τους επί της Γης . Η τρίτη Κύρια Φυλή ήταν  , η Αδαμιαία , η αποκληθείσα   και Λεμουρία . Υποφυλές της τρίτης Λεμουρίας Φυλής είναι οι Αιθίοπες , οι αυτόχθονες της Αυστραλίας και όλες οι μελανόχρωμες σημερινές φυλές . Στην τρίτη Φυλή αναπτύχθηκαν και τα αντρόγυνα - ερμαφρόδιτοι , χωρίς όμως να αφήσουν ίχνη . Σχετική αναφορά για τα αντρόγυνα υπάρχει στο Συμπόσιο του Πλάτωνα και στη Παλαιά Διαθήκη ...και ωκοδόμησεν ο Θεός την πλευράν , ην έλαβεν από του Αδάμ , εις γυναίκα ... ότι εκ του ανδρός αυτής ελήφθη
Η τέταρτη Κυρία Φυλή , ήταν η Φυλή των Ατλάντων η οποία και αναπτύχθηκε επί της ηπείρου της Ατλαντίδος και καταστράφηκε περί το 10000 π Χ . Υποφυλές της τέταρτης Φυλής ήταν οι Ερυθρόδερμοι  Ινδοί , οι Μογγόλοι , οι Βάσκοι , οι Κίτρινες Φυλές της Ανατολικής Ασίας .
Η πέμπτη Κυρία Φυλή , η Αρία , αναπτυχθείσα στην Κεντρική Ασία , κυριάρχησε συν τω χρόνω επί των υπολλειμάτων των δύο προηγουμένων φυλών , μετά την πλήρη εξαφάνιση της Ατλαντίδος και ανέπτυξε μέχρι σήμερα πέντε υποφυλές . Αντιπρόσωποι ή απόγονοι αυτών είναι οι Ινδοί , οι Τουράνιοι (Κούρδοι,Αφγανοί,Πέρσαι), οι Άραβες , οι Μαυριτανοί , οι Έλληνες , οι Λατίνοι , οι Κέλτες , οι Τεύτονες , οι Σλάβοι και όλοι οι λοιποί λευκοί λαοί της Γης .    
Η Blavatsky στο έργο της Doctrine Secrete αναφέρει ότι η αποκρυφιστική παράδοση μας διδάσκει ότι όλες οι τέχνες , οι επιστήμες , η Φιλοσοφία όλων των εθνών προηγήθηκαν του τελευταίου κατακλυσμού του 3032 π Χ του Νώε κατά τους Εβραίους ή του Δαρδάνου κατά τους Έλληνες . Όλα τα ανωτέρω είχαν μεταβιβασθεί προηγουμένως είτε ιδεογραφικώς , είτε από προφορικές παραδόσεις στην πέμπτη Φυλή την λεγόμενη και Αρία από την τέταρτη Φυλή την λεγόμενη και των Ατλάντων η οποία και τα είχε κληρονομήσει από την τρίτη Φυλή την λεγόμενη των Λεμουρίων ή και Αδαμιαία , προ της αλληγορικής πτώσεως .
Ο αριθμός των Κυρίων Φυλών αναπαρίστατο συμβολικώς στους ναούς της αρχαίας Ελλάδος από τα επτά φωνήεντα του Ελληνικού αλφαβήτου , τα πέντε πρώτα των οποίων α ε η ι ο είχαν κεντηθεί σε ύφασμα , και τοποθετηθεί σε πίνακα στις αίθουσες των μυήσεων των Ιερών Ναών. Αυτή η πράξη των αρχαίων Ελλήνων υποδηλώνει την ανάπτυξη των πέντε πρώτων φυλών και υπολείπεται η ανάπτυξη των δύο επομένων στο μέλλον. Ο Ησίοδος  στο Έργα και Ημέραι ταυτίζεται πλήρως με την άποψη του Ενώχ μιλώντας για τα πέντε Γένη .
1.Το Χρυσούν Γένος
2. Το Αργυρούν Γένος
3. Το Χάλκειον Γένος
4 . Το Γένος των Ημιθέων και Ηρώων
5 . Το Σιδηρούν Γένος
στο οποίο ανήκει και ο ίδιος. ==>ΤΑ ΠΕΝΤΕ ΓΕΝΗ

Θέλει περισσότερο διερεύνηση , αν τα πέντε Γένη του Ησίοδου είναι μεταγενέστερα των πέντε Φυλών Γενών του Ενώχ . Ο Ησίοδος συνέγραψε το έργο περί το 700-800 π Χ  Σίγουρα τα μεταφερόμενα στο έργο του ήταν παλαιότερες προφορικές παραδόσεις . Υπάρχει μία χρονική υστέρηση στην δημιουργία του Σιδηρούν Γένους του Ησίοδου σε σχέση με την πέμπτη Φυλή , την Αρία, από τον Ενώχ. Ο Ενώχ θεωρεί την δημιουργία της πέμπτης φυλής μετά τον κατακλυσμό του Νώε ήτοι περί το 3000 πΧ , ενώ ο Ησίοδος τοποθετεί την δημιουργία του Σιδηρούν Γένους με την άφιξη των Δωριέων και την καθιέρωση του σιδήρου έναντι του χαλκού , περί του 1200 π Χ και το τέλος του Τρωικού πολέμου .
Με την σύγκριση των δύο θεωριών προκύπτει ότι το Χρυσούν Γένος του Ησίοδου συμπίπτει με την τρίτη Φυλή , την λεγόμενη Αδαμιαία , που καταλήγει το 3000 πΧ με τον κατακλυσμό του Νώε ή του Δαρδάνου . Το Αργυρούν Γένος του Ησίοδου που έχουμε κυριαρχία της Μητριαρχίας να συμπίπτει με την τέταρτη Φυλή ή των Ατλάντων του Ενώχ . Το Χάλκειον Γένος του Ησιόδου όπου έχουμε την πλήρη ανάπτυξη του Μυκηναϊκού πολιτισμού ,  τελικά να συμπίπτει με την πέμπτη Φυλή , την λεγόμενη Αρία του Ενώχ. Η Ησίοδος μετά τοποθετεί άλλα δύο Γένη , των Ημιθέων ή Ηρώων και τον τερματίζει και αυτό με την λήξη του Τρωικού πολέμου , περί το 1100 π.Χ . Και από εκεί αρχίζει το Σιδηρούν Γένος . Από την άλλη πλευρά ο Ενώχ δεν αφήνει κανένα υπονοούμενο ή στίγμα χρονικό  για τα δύο πρώτες Φυλές και ξεκινά από την τρίτη Φυλή , την Αδαμιαία . Αλλά ποιός γνωρίζει πρίν τον παράδεισο, τον Αδάμ και την Εύα ,  στην Παλαιά Διαθήκη , κάτι συγκεκριμένο , έστω και σαν μύθο ; Δεν υπάρχει κανείς . Στην ουσία ο Ησίοδος τοποθετεί τα Πέντε Γένη σε μία πιο ορθολογική σειρά .

ΤΑ ΠΕΝΤΕ ΓΕΝΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Πλάτων - «Κρατύλος , 397.e.2 – 398.c.4»
…………….
ΣΩ. : Αλήθεια, Ερμογένη. Τι να σημαίνει άραγε το όνομα «δαίμονες» ;
Πρόσεξε αν σου φανώ ότι λέω κάτι σπουδαίο.
ΕΡΜ. : Λέγε.

ΣΩ. : Γνωρίζεις ποιοι, κατά τον Ησίοδο, είναι οι δαίμονες ;
ΕΡΜ. : Δεν γνωρίζω.

ΣΩ. : Δεν γνωρίζεις ούτε για το χρυσό γένος των ανθρώπων, που λέει ότι υπήρξε πρώτο ;
ΕΡΜ. : Αυτό το ξέρω.

ΣΩ. : Λέει λοιπόν για αυτό «Μόλις το γένος τούτο χωρίστηκε σε μέρη οι δαίμονες αγνοί και υποχθόνιοι ονομάζονται, εσθλοί, αλεξίκακοι, φύλακες των ανθρώπων».
ΕΡΜ. : Δηλαδή, τι εννοείς;

ΣΩ. : Νομίζω πως, λέγοντας χρυσό γένος, δεν εννοεί φτιαγμένο από χρυσάφι, αλλά αγαθό και καλό. Απόδειξη θεωρώ το γεγονός ότι για μας λέει πως είμαστε το σιδερένιο γένος.
ΕΡΜ. : Έχεις δίκιο.

ΣΩ. : Πιστεύεις λοιπόν ότι, και αν κάποιος από τους συγχρόνους μας είναι αγαθός, θα μπορούσε να πει πως ανήκει στο χρυσό γένος ;
ΕΡΜ. : Βέβαια.

ΣΩ. : Οι αγαθοί όμως είναι φρόνιμοι ή τίποτα άλλο ;
ΕΡΜ. : Φρόνιμοι.

ΣΩ. : Κατά την γνώμη μου, αυτό περισσότερο από οτιδήποτε άλλο χαρακτηρίζει τους δαίμονες. Επειδή ήταν φρόνιμοι και «δαήμονες» (σοφοί) τους ονόμασαν «δαίμονες». Και στην αρχαία γλώσσα μας το όνομα αυτό αντιστοιχεί στο ίδιο. Σωστά λοιπόν και αυτός και άλλοι ποιητές λένε ότι, να πεθάνει κάποιος αγαθός, μεγάλη τύχη και τιμές αποκτάει και γίνεται δαίμονας, σύμφωνα με την ονομασία της φρόνησης. Έτσι και εγώ λοιπόν αντιλαμβάνομαι τον «δαήμονα», δηλαδή κάθε άνθρωπο, θεϊκό όσο ζει και αφού πεθάνει, και νομίζω ότι σωστά ονομάζεται «δαίμων». ……………..
……………..



Πως όμως αυτοί ζούσαν τον Καιρό του Κρόνου, θα το καταλάβουμε αν σκεφτούμε ότι ο Κρόνος είναι χορηγός της νοητικής ζωής, καθώς είναι “κόρος” του νοός ή μάλλον “κορός” νους και καθαρός. Γιατί το “κορός” σημαίνει καθαρός.
Όλοι, λοιπόν, όσοι ζουν νοητικά έχουν Κρόνια πολιτεία, και για αυτό λέγεται ότι ο βασιλιάς τους είναι ο Κρόνος, όπως ακριβώς ο Δίας είναι βασιλιάς όσων ζουν πολιτικά με βάση την άριστη πολιτεία η οποία θεωρεί τα πάντα κοινά – κατά πως λέγει ο Πλάτωνας στους «Νόμους, 739.b». Δέν πρέπει, λοιπόν, να πιστέψουμε ότι μεταβάλλεται η βασιλεία των θεών, αλλά ότι οι ψυχές μεταβάλλουν την ζωή τους και κάνουν άλλο θεό βασιλιά τους.

'' ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΑΙ ''  - ΗΣΙΟΔΟΣ 

χρυσό γένος 

και επί Κρόνου ήταν , σαν στον ουρανό βασίλευε - [σειρά . 111]

Ο Κρόνος παρουσιάζεται σαν ευτυχισμένος βασιλιάς και καλόκαρδο πατέρα ανάμεσα στους άγιους ανθρώπους του χρυσού γένους . Αντιθέτως , στην Θεογονία ο Ησίοδος παρουσιάζει τον Κρόνο σαν ένα πνεύμα σκληρό και κακο-προαίρετο , που ακρωτηριάζει τον πατέρα του , τον Ουρανό , και καταβροχθίζει τα ίδια τα παιδιά του . Επειδή η Θεογονία αποτελεί συστηματικότερο βιβλίο της αρχαίας θρησκείας , είμαστε υποχρεωμένοι να δεχτούμε ότι η παρουσίαση του Κρόνου σε αυτήν είναι πιο έγκυρη και ότι στα Έργα και Ημέραι  ο ποιητής μεταχειρίζεται συμβατικά τον Κρόνο , απλώς για να δηλώσει την μορφή λατρείας σε ένα πολύ μακρινό παρελθόν.

Η φράση σαν τον ουρανό βασίλευε , για τον Κρόνο , δεν είναι τυχαία . Για τον Κρόνο πίστευαν οι αρχαίοι ότι αφού ο Δίας του πήρε τον θρόνο του ουρανού , αργότερα τον άφησε να βασιλεύει στα Νησιά των Μακάρων . Έτσι η φράση θέλει να ορίσει την εποχή του χρυσού γένους στην πρώτη βασιλεία του Κρόνου . Παροιμιακή φράση : Ο επί Κρόνου βίος.  

σαν θεοί ζούσαν εκείνοι , ξένοιαστο νου έχοντας , 

-  σ. 112

δικαιολογημένα το λέει ο Ησίοδος, μιας και όσοι ήταν καθαροί από κάθε πάθος έμοιαζαν με τον άφθαρτο και καθαρό χρυσό : λέγεται ότι είναι ομοιότατοι με τους θεούς. γιατί κατά πρώτον οι θεοί είναι απαθείς, ενώ οι ψυχές πετυχαίνουν αυτή την ευδαιμονία μιμούμενες τους θεούς.

δίχως κόπους , δίχως θλίψη και κακά γεράματα

μα στα χέρια και στα πόδια πάντα τους αγέραστοι

χαίρονταν με γλεντοκόπια , έξω από όλα τα κακά  

[σ. 113-115]

 είναι Κρόνιο χαρακτηριστικό. Γιατί και ο Ορφέας έλεγε ότι ο Κρόνος έχει πάντα μαύρες τις τρίχες της γενειάδας του. Και ο Πλάτωνας στον «Πολιτικό, 270.d – e» λέει ότι όσοι ζουν στην περίοδο του Κρόνου αποβάλουν το γήρας και γίνονται πάντα νεότεροι. Υποδεικνύει, μάλιστα, ότι όλοι όσοι ζουν σύμφωνα με τον νου και για τον λόγο αυτό έχουν Κρόνια ζωή, οδεύουν πάντα προς μεγαλύτερη ακμαιότητα, αφήνοντας τη φθορά που συνυπάρχει με την γένεσιν.

Γιατί το γήρας υπάρχει μέσα στην γένεση, ενώ έξω από τη γένεση βρίσκεται η διαρκής νεότητα και ακμή, καθώς δεν έχει θέσει το αφύσικο.

και πέθαιναν σαν από ύπνο δαμασμένοι . και καλά

όλα ήτανε για κείνους . και καρπό έδινε η γη 

 [σ. 116-117]

επακόλουθο όλων όσων ζουν χωρίς αρρώστιες, το να πραγματοποιείται δηλαδή ο χωρισμός από τα σώματα χωρίς βιαιότητα και πόνο, και το να είναι η απελευθέρωση από το σώμα σαν το βγάλσιμο του χιτώνα. Για αυτό και είπε ότι έμοιαζε με ύπνο, επειδή συνέβαινε με ευκολία και φυσικότητα, χωρίς βιαιότητα.

και αφού δα τούτο όλο η γη το σκέπασε,

αυτοί βέβαια πνεύματα άγια πάνω από τη γη έγιναν,

φύλακες καλοί σωτήρες των ανθρώπων των θνητών,

πλουτοδότες.και αυτή πήραν τη βασιλικιά τιμή .

[σ. 121-126]

Λέει ποιος είναι ο κλήρος και η θέση τους μετά θάνατον. Γιατί υπάρχουν τρία πράγματα : η ζωή, ο θάνατος και ο κλήρος. Έχει όμως πει ότι η ζωή τους ήταν απαθής και ο θάνατος αβίαστος. Τώρα λοιπόν λέγει το τρίτο, ότι ο κλήρος τους ήταν δαιμονικός. Γιατί όσοι έχουν ζήσει έτσι, με θέλημα των θεών τοποθετούνται στην τάξη των δαιμόνων [κατά θέση δαίμονες], καθώς είναι αγαθοί φύλακες των ανθρώπων που ζουν ακόμη τη θνητή ζωή και χορηγοί αγαθών στους ανθρώπους, επειδή φυλάσσουν τη ζωή των ανθρώπων χωρίς βάσανα και κάνουν εύκολη τη ζωή που οι άνθρωποι ζουν με σώματα.

Οι άνθρωποι του χρυσού γένους έγιναν καλά πνεύματα που προστατεύουν τους ανθρώπους σήμερα ως φύλακα άγγελο , που λέει η λαϊκή ρήση . Αν κάποιος άνθρωπος είναι σήμερα καλός , κρατάει από εκείνο το χρυσό γένος , ισχυρίζεται ο Πλάτων στον Κρατύλο.

αργυρό γένος

 δεύτερο κατόπιν γένος και πολύ χειρότερο

αργυρό κάμαν εκείνοι που στα Ολύμπια σπίτια ζουν

και με το χρυσό παρόμοιο ουδέ στο σώμα ,ουδέ στο νου

 [σ. 127 - 129].

Από την Ορφική παράδοση γνωρίζουμε, κάτι που αναφέρει και ο Πρόκλος, ότι ότι ο Κρόνος βασιλεύει στο αργυρό γένος, λέγοντας αργυρούς όσους ζουν με βάση τον καθαρό Λόγο [λογική], όπως ακριβώς λέει χρυσούς όσους ζουν με βάση μόνο τον νου [κατά νου μόνον]. Ο Ησίοδος, όμως θέλοντας να δηλώσει τη μεταβολή της ανθρώπινης ζωής παρουσιάζει το αργυρό γένος ράθυμο. Ωστόσο λέγει ότι το αργυρό γένος είναι μεν χειρότερο από το χρυσό, δεν διολίσθησε όμως στην έσχατη κακία, αλλά στην αργία [απραξία] και στην φυσική ζωή [που είναι σύμφωνη με την φύση] αντί για την νοητική ζωή.

το θράσος δεν μπορούσαν το κακό

πέρα να κρατήσουν , ούτε να λατρεύουν τους θεούς

ήθελαν ούτε θυσίες πάνω σε ιερούς βωμούς,

όπως είναι στους ανθρώπους κατά τόπους το σωστό

και αυτούς έπειτα ο Κρονίδης τους αφάνισε με οργή,

τους θεούς σαν δεν τιμούσαν , που τον Όλυμπο κρατούν

[σ. 134 - 139]

 δεν κάνει τίποτα άλλο από τα να μας υποδεικνύει τα επακόλουθα της ράθυμης ζωής των ανθρώπων, δηλαδή λόγω της μαλθακότητάς τους να φέρονται υπεροπτικά και να μην απέχουν από τις αλαζονικές πράξεις ο ένας από τον άλλον ούτε να τηρούν τις υποχρεώσεις τους προς τους θεούς, αλλά να ζουν πίνοντας και τρώγοντας σαν τα φυτά. Έτσι επί παραδείγματι έζησαν οι Συβαρίτες και οι Κολοφώνιοι και χάθηκαν, ενώ αυτό το πάθημα άγγιξε επίσης τους Πέρσες και τους Μύδους.

αλλά αφού και αυτό το γένος όλο η γη το σκέπασε

κάτω από τη γη επήγαν και τους λένε Μάκαρες

δεύτεροι , όμως και τούτους μια τιμή τους ακολουθεί. 

[σ. 140 - 142]

δεν κάνει κάτι άλλο από το αναφέρεται στον κλήρο που έλαβαν. Μιας και οι προηγούμενοί τους έγιναν επιχθόνιοι, καθώς είναι χορηγεί αγαθών και φύλακες θνητών. Τούτοι όμως λέγονται μακάριοι «θνητοί» και «υποχθόνιοι», επειδή τοποθετήθηκαν στους τόπους υπό την γη, καθώς ζούσαν ζωή φυσική [σύμφωνη με την φύση] αντί για ζωή νοητική, μοιάζοντας με τα φυτά που έχουν τα κεφάλια τους ριζωμένα στη γη. Γιατί οι ρίζες είναι τα κεφάλια των φυτών. Δικαιολογημένα λοιπόν είναι «υποχθόνιοι» και «θνητοί» φύλακες, επειδή ζουν με βάση το θνητό τους μέρος. Γιατί τέτοια είναι η φυσική ζωή [η σύμφωνη με τη φύση]. Το ποιών είναι φύλακες βέβαια είναι εύκολα αντιληπτό : των ψυχών που ζουν σε εκείνους τους τόπους, οι οποίες δεν έζησαν μόνο φυσικά [σύμφωνα με τη φύση] αλλά διολίσθησαν σε κάθε κακία. Για αυτό και αναφερόμενος σε τούτους προσέθεσε ότι και αυτούς «τους ακολουθεί τιμή», εφόσον δεν πραγματοποίησαν μεγάλα κακά σαν και αυτά των επομένων τους.

το χάλκινο γένος

μα ο πατέρας Δίας τρίτο , γένος άλλο από θνητούς, 

χάλκινο έκανε ,που διόλου του αργυρού δεν έμοιαζε

και από φλαμουριά βγαλμένο , φοβερό και τρομερό 

θλιβερά νοιαζόταν έργα του Άρη* και αδιαντροπιές 

ούτε στάρι τρώγαν , μα είχαν διαμαντιού σκληρή καρδιά

και ήταν χάλκινα τα όπλα , χάλκινα τα σπίτια τους , 

το χαλκό δουλεύαν , μαύρο δεν γνώριζαν σίδηρο 

[σ. 143 - 151]

Αυτό το γένος δικαιολογημένα είναι τρίτο, καθώς δεν είναι ούτε νοητικό ούτε πανούργο, αλλά πραγματικά φοβερό και φονικό, έχοντας εκτραπεί σε τυραννική άσκηση της δύναμής του, επειδή νοιαζόταν μόνο για τα σώματα.

Γιατί δηλώνει ότι όσοι άνηκαν σε αυτό το γένος ασκούσαν τη σωματική δύναμη αμελώντας τα άλλα. Ασχολούνταν με την κατασκευή των όπλων και χρησιμοποιούσαν για αυτόν τον σκοπό τον χαλκό, όπως το σίδερο για την γεωργία, σκληραίνοντας τον χαλκό, που από την φύση του είναι μαλακός, με κάποια βαφή, δηλαδή με σκλήρυνση με την θέρμανση και απότομη βύθιση σε νερό ή λάδι.

Όταν, όμως, τέλειωσε η χρήση αυτής της βαφής, προχώρησαν στη χρήση του σιδήρου κατά τους πολέμους. Χρησιμοποιώντας βέβαια ο Ησίοδος το δωρικό τύπο «μελιᾶν» αντί του «μελιῶν» εννοούσε ότι αυτό το χάλκινο γένος ξεφύτρωσε από τα δέντρα μελίες και όχι τις Νύμφες Μελίες.

Άλλωστε είναι παράλογο να προέρχονταν από θεϊκό γένος και να είχαν γεννηθεί θηριώδεις. Αντιθέτως, επειδή έχουν γεννηθεί από σκληρά δέντρα που σαπίζουν δύσκολα, έγιναν ισχυροί στα σώματα και ανελέητοι και βίαιοι στον χαρακτήρα. Γιατί αυτό υπαινίσσεται η γέννησή τους από μελίες.

*θλιβερά νοιαζόταν έργα του Άρη , δηλαδή ήταν φιλοπόλεμοι

και από τα χέρια τους τα ίδια δαμαστήκανε 

και στο μουχλιασμένο σπίτι πήγαν του Άδη του ψυχρού

άγνωστοι . και αυτούς τους πήρε , αν κι εκπληκτικούς

μαύρος θάνατος , και άφησαν το λαμπρό του ήλιου φως .

[σ. 152 - 155]

λέγει ότι αυτοί κατάρρευσαν από μόνοι τους, επειδή ήταν ακοινώνητοι και θηριώδεις και σχεδόν αλληλοσκοτώνονταν. Και δικαιολογημένα βυθίστηκαν στον υποχθόνιο τόπο, όπου έχει συνενωθεί το άτακτο μέρος του Κόσμου και το θηριώδες γένος των δαιμόνων. Αυτοί, λοιπόν, δικαιολογημένα είναι οι τρίτοι από το Χρυσό γένος. Γιατί εκείνοι ήταν απαθείς, οι επόμενοι τους ούτε απαθείς ούτε εμπαθείς, παρόλο που στο τέλος φέρονταν υπεροπτικά λόγω της εύκολης απόκτησης των αναγκαίων. Τούτοι οι τρίτοι, όμως δεν ήταν μόνο αλαζόνες αλλά και φονικοί και εμπαθείς, και έφτασαν στην έσχατη κακία, ώστε η ανθρώπινη ζωή να έχει συμπεριληφθεί μέσα σε αυτήν την τριάδα, στον χρυσό, στον άργυρο και στον χαλκό. Γιατί και η σειρά αυτών των υλικών είναι τέτοια.

το γένος των ηρώων - ημιθέων 

αλλά αφού και αυτό το γένος όλο η γη το σκέπασε

τέταρτο , κάποιο άλλο πάλι , στη γη την πολύβοσκη

 [σ. 156 - 157]

λέγει ότι το τρίτο γένος εξαφανίστηκε από κατακλυσμό.

Μετά τον κατακλυσμό ήρθε στον βίο ένα ιερό γένος, αυτό των ημιθέων, το οποίο διήρκησε οκτώ γενιές μέχρι τα Τρωικά. Γιατί ο Εύμηλος, ο οποίος εκστράτευσε εναντίον της Τροίας, ήταν γιός του Άδμητου, και αυτός του Φέρη, και αυτός του Κρηθέα, και αυτός του Αίολου, και αυτός του Έλληνα, και αυτός του Δευκαλίωνα. Ο Γλαύκος επίσης ήταν γιός του Ιππόλοχου, του γιού του Βελλεφοφάντη, του γιού του Γλαύκου, του γιού του Σίσυφου, του γιού του Αίολου, του γιού του Έλληνα, του γιού του Δευκαλίωνα. Ο Γλαύκος λοιπόν ήταν όγδοος. Το γένος λοιπόν διήρκησε τόσο και διέπρεψε στην αρετή.

έκανε ο Κρονίδης Δίας , δικαιότερο ικανό,

από ηρωικούς ανθρώπους , θείο γένος , που τους λεν 

ημιθέους , γενιά πρώτη στην απέραντη τη γη

[σ. 158 - 160]

τους αποκάλεσαν ήρωες επειδή γεννήθηκαν από έρωτα, είτε όταν θεοί ερωτεύτηκαν γυναίκες είτε όταν θεές ερωτεύτηκαν άνδρες. Τους αποκάλεσαν ημίθεους επειδή κατά τη γέννησή τους είχαν ένα μέρος τους θεϊκό και ένα άλλο ανθρώπινο. Όπως ακριβώς, λοιπόν, είναι θεϊκό το γένος που προέρχεται από δύο θεούς και ανθρώπινο το γένος που προέρχεται από δύο ανθρώπους, έτσι και το μικτό γένος που προέρχεται από θεούς και ανθρώπους λέγεται γένος των ημιθέων. Όσον αφορά, όμως, την ίδια την διαφορά τους στη γέννηση πρέπει να την αναγάγουμε στο είδος της ζωής τους. Γιατί όσους διέπρεψαν περισσότερο στην ανυψωτική ζωή, τους παρουσίασαν να κατάγονται από πατέρα θεό και από μητέρα άνθρωπο. Όσους διέπρεψαν στην πρακτική αρετή, αυτούς αντιστρόφως τους παρουσίασαν από μητέρα θεά και από άνθρωπο πατέρα. Γιατί και οι δύο είναι θεϊκές, και η ανυψωτική και η πρακτική αρετή. Αλλά η μια είναι ανδροπρεπής, καθώς ανήκει σε ισχυρότερη ζωή, ενώ η άλλη είναι θηλυπρεπής, επειδή είναι υποβαθμισμένη ως προς τη δύναμη. Επίσης η μια είναι απαθέστερη, ενώ η άλλη είναι ομοιοπαθέστερη προς τα θνητά.

Οι ημίθεοι , οι ήρωες και οι δαίμονες αποτελούσαν μια τάξη ανάμεσα στους θεούς και στους ανθρώπους.

Πόλεμος κακός και τούτους και σαλαγητό φριχτό

άλλους μπρος στις εφτά πύλες των Θηβών , στην Καδμεία γη 

τους ξολόθρεψε στη μάχη για το βιος του Οιδίποδα

και άλλους πήγε με καράβια σε μεγάλη θάλασσα

και στην Τροία για την Ελένη με τα όμορφα μαλλιά.

Σε αυτούς χώρια από τους ανθρώπους βιος και τόπο χάρισε

και τους στέριωσε ο πατέρας Δίας στα πέρατα της γης .

και αυτοί βέβαια κατοικούνε , ξένοιαστο νου έχοντας

στων Μακάρων τα Νησιά , στον βαθύν Ωκεανό ,

ήρωες ευτυχισμένοι , και για αυτούς γλυκό καρπό

τρεις φορές το χρόνο φέρνει πλούσιο η ζωοδότρα γη

 σ. 161-173

 κάνει λόγο ο Ησίοδος για τον κλήρο των ηρώων, ότι ο Ζευς τους απένειμε στα πέρατα της γης, χωριστά από τους ανθρώπους, βιος και δικούς τους τόπους, τους οποίους ο Ησίοδος αποκάλεσε «ἤθη» (ενδιαιτήματα).

Ο υπαινιγμός, λοιπόν, δηλώνει ότι εκείνοι έχουν κλήρο πιο θεϊκό από την «ἐν τῇ γενέσει ζωῆ» και ότι για αυτό λέγεται πως κατοικούν στις νήσους των μακάρων, τις οποίες έχουν λάβει οι μακάριες ψυχές οι οποίες έχουν εγκατασταθεί σε νησιά, επειδή οι ψυχές αυτές υπερέχουν της

«γενέσεως»  [του κόσμου της γένεσης]

όπως τα νησιά υπερέχουν από την θάλασσα – που με αυτήν συμβολίζεται το «γίγνεσθαι».

Λέγεται, μάλιστα, ότι κατοικούν «παρ᾽ Ὠκεανὸν βαθυδίνην» ο οποίος χωρίζει τον νοητό τόπο από τη βασιλεία του Άδη και στον οποίο  λέγεται ότι κατ’ αρχάς φάνουν όσοι πάνε στον Άδη.

Λέει επίσης ότι η γη παράγει για αυτούς καρπό τρείς φορές τον χρόνο, επειδή απολαμβάνουν τα τέλεια και πιο θρεπτικά αγαθά από τις ζωογόνες δυνάμεις πάνω στην γη. Για αυτό και δεν είπε απλώς ότι η γη φέρνει καρπούς τρεις φορές, αλλά η «ζείδωρος ἄρουρα».

Πρόκλος 

Η ύπαρξη των ανώτερών μας γενών είναι τριπλή : νοητική, λογική και φανταστική, και στην νοητική αναλογεί το Χρυσό Γένος. Πράγματι, οι Έλληνες θεολόγοι λένε ότι ο χρυσός έχει αποδοθεί στον πρωταρχικό από τους Κόσμους, τον «εμπύριο και νοητικό». Το Αργυρό Γένος αναλογεί στη λογική ύπαρξη, αφού ο άργυρος αναλογεί στον ενδιάμεσο και αιθέριο Κόσμο. Το δε Χάλκινο Γένος, τέλος, αναλογεί στην άλογη και φανταστική ύπαρξη, διότι και η φανταστική εντύπωση είναι νους που μορφοποιεί, όχι όμως καθαρός, όπως ακριβώς και ο χαλκός που δίνει την εντύπωση πως έχει το χρώμα του χρυσού, περιέχει όμως άφθονο το γήινο στοιχείο, παρόμοιο και συγγενικό προς τα στερεά και αισθητά. Εξ ου και αναλογεί προς τον «πολύχαλκο ουρανό» και τον «χάλκινο»», πού είναι ο αισθητός Κόσμος, το σώμα του για την ακρίβεια, του οποίου και ο άμεσος δημιουργός παραδίδεται ότι τον χαλκεύει, είναι δηλ. ο Ήφαιστος. Τούτα λοιπόν είναι τα τρία γένη των δαιμόνων, στα οποία αναλογούν το χρυσό, το αργυρό και το χάλκινο γένος. Ποιο αναλυτικά θα αναφέρουμε ότι ο θεολόγος Ορφέας διδάσκει ότι υπάρχουν τρία γένη ανθρώπων.

Πρωταρχικότερο όλων το Χρυσό, το οποίο, λέει, το δημιούργησε ο Φάνης.

Δεύτερο το Αργυρό, του οποίου ηγήθηκε ο μέγιστος Κρόνος.

Τρίτο το Τιτανικό, για το οποίο λέει ότι το δημιούργησε ο Δίας από τα μέλη των Τιτάνων.

 Ο Ορφέας εν ολίγοις λέει ότι μέσα στους τρείς τούτους όρους περιέχεται κάθε είδος της ανθρώπινης ζωής.

 Ή δηλαδή είναι νοητικό και θεϊκό, εγκαθιδρυμένο ακριβώς στο κορυφαίο των όντων, ή στρέφεται προς τον εαυτό του και νοεί τον εαυτό του και αρέσκεται στην τέτοιου είδους ζωή, ή στρέφει το βλέμμα του προς τα χειρότερα και θέλει να ζει μαζί με εκείνα, τα οποία δεν διαθέτουν λογική, με τα άλογα όντα. Καθώς λοιπόν η ανθρώπινη ζωή έχει τρία είδη, το πρωταρχικότερο όλων προέρχεται από τον Φάνη, ο οποίος συναρτά προς τα νοητά κάθε νοητικό υποκείμενο, άλλωστε αυτό που βρίσκεται πριν από τα νοητά είναι θεός, και τα πρώτα νοητά είναι θεοί και ενάδες, και επειδή το νοητό έχει ουσία, και οι πρώτοι νόες είναι ουσίες, και επειδή ο νους παντού από τη φύση του είναι νοητικός, οι πρώτες ψυχές είναι νοητικές. Το δεύτερο είδος προέρχεται από τον Κρόνο τον πρώτο, τον παλαιό, όπως λέει ο μύθος, τον «αγκυλομήτη», δηλ. «αυτόν με τις στρεψίβουλες σκέψεις», αυτός ο οποίος κάνει τα πάντα να στρέφονται προς τον εαυτό τους, ενώ το τρίτο από τον Δία, ο οποίος διδάσκει την πρόνοια για τα δεύτερα και την οργάνωση των κατώτερων Κόσμων : αυτό πράγματι άλλωστε είναι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του δημιουργού.

Ο Ησίοδος από πλευράς του δεν δημιουργεί τρία μόνο γένη, αλλά πρώτο το χρυσό, έπειτα το αργυρό, στη συνέχεια το χάλκινο, μετά κάποιο ηρωικό γένος κι ύστερα το σιδερένιο, προχωρώντας τον χωρισμό σε πιο πολλά είδη ζωής.

Το χρυσό λοιπόν δηλώνει και για τον Ησίοδο κάποια μορφή νοητικής ζωής, άυλης και αγνής, σύμβολο της οποίας είναι το χρυσάφι που δεν σκουριάζει. Για τον λόγο αυτό μετακινεί το γένος αυτό στη σειρά των δαιμόνων, η οποία προνοεί, φρουρεί και απομακρύνει τα κακά από το γένος των ανθρώπων, μετά τον κύκλο της γένεσης. Ευρισκόμενο μάλιστα αυτό το γένος στην περιοχή της γένεσης ανατρέφεται, λέει, και τελειοποιείται από τους πατέρες για εκατό χρόνια. Κατά τη γνώμη μου, γράφει ένα μύθο που συνδέεται με τις Μούσες και δείχνει ότι σύμφωνα με τον κατ’ ενέργεια νου από τους πατέρες, και χωρισμένο από την ανθρώπινη πολυπραγμοσύνη ζει μια ζωή αποκαταστατική. Και όπως και στον Πλάτωνα έτσι και στον Ησίοδο δηλώνει τον κύκλο της ταυτότητας [=κύκλος του Ταύτου - ουράνιος ισημερινός] και της ομοιότητας και του νοητικού είδους ζωής.

Το επόμενο από αυτό το γένος, το αργυρό, προχωρεί από την σύμφωνα με τον νου ενέργεια στην μεικτή από νου και Λόγο ενέργεια. Αναγνωριστικό του σύμβολο είναι ο άργυρος, που διαθέτει, αφενός, ως ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του τη λαμπρότητα της σύμφωνης με τον Λόγο ζωής και τη φωτεινότητα όπως και το ότι μερικές φορές προσβάλλεται από τη σκουριά και τη σήψη, αλλά που, αφετέρου, έχει και κάτι πέρα από τα παραπάνω, το ότι όταν το βάλεις μαζί με το χρυσάφι παίρνει τη λάμψη του χωρίς να εκδηλώνει καμίαν αντίθεση προς αυτό. Έτσι είναι άλλωστε και ο Λόγος της ψυχής, μολονότι μερικές φορές πληρούται από την ύλη και από την υλική ακαθαρσία. Αλλά επίσης καταυγάζεται και φωτίζεται από τον νου, και, αφού φωτιστεί, εκδηλώνει μια μόνο και κοινή με αυτόν ενέργεια, «θεώμενος τα όντα» «με την νόηση συνοδευόμενη από τον Λόγο», όπως λέγει ο Πλάτωνας στον «Τίμαιο, 28.a» και στον «Φαίδρο, 247.e» αντίστοιχα.

Το χάλκινο γένος, εξάλλου, το τρίτο, σταθεροποιεί το οικείο του είδους ζωής ακριβώς στη σύμφωνη με τον Λόγο ενέργεια και μόνο, την οποία δηλώνει συμβολικά ο χαλκός, κατά τον ποιητή, ο οποίος λέγει ότι εκείνοι που τοποθετήθηκαν στο γένος τούτο από τον Δία πραγματοποιούν όλες τις τεχνικές τους δραστηριότητες και όλες τις πολεμικές τους ενέργειες χρησιμοποιώντας τον χαλκό. Ένας λόγος λοιπόν άυλος, που υπάρχει ως καθαρό φώς και είναι απαλλαγμένος από τη σκοτεινή ύλη, που έχει μάλιστα και ο ίδιος κάποια ομοιότητα με τον Νου λόγω της επιστροφής προς τον εαυτό του, όπως έχει κάνει και ο χαλκός με το χρυσάφι, προσδιορίζοντας τη ζωή τούτων. Και επειδή ο χαλκός είναι αυτός που κατεξοχήν παράγει ήχο και μιμείται τον ζωτικό συριγμό της ψυχής, είναι αυτός που ταιριάζει στο ενδιάμεσο είδος της ζωής, το σύμφωνο με τον Λόγο. Το γένος των ημιθέων, που είναι το τέταρτο στην σειρά, στρέφει τον Λόγο συνολικά προς την κατ’ ενέργεια [πρακτική] ζωή, ενώ λαμβάνει επίσης λόγω του πάθους, και κάποια άλογη κίνηση και ορμή κατά τις πράξεις, επιδιδόμενο έτσι σε αυτές με περισσότερη προθυμία. Για αυτό επομένως και ο ποιητής δεν παραχώρησε στο γένος τούτο κάποιο ιδιαίτερο μέταλλο με τη σκέψη ότι έχει τους χαρακτήρες του πριν και του μετά από αυτό γένους, όντας πραγματικά γένος ημιθέων, διότι με τον Λόγο, στον οποίο έλαχε θεϊκή ουσία, συνέμειξε την θνητή ζωή του πάθους. Τη μεγαλοπρέπεια και την επιτυχία που έχει το γένος τούτο στα έργα του την προσφέρει ο Λόγος, ενώ την ενεργητική η παθητική δράση μέσω της ταύτισης ή της αντίθεσης των αισθημάτων του την προσδίδει το πάθος στη συνύφανση του με τον Λόγο.

Το σιδερένιο γένος, το πέμπτο στην σειρά, είναι πραγματικά τελευταίο και χθόνιο, γεμάτο πάθη καθώς είναι παραπλήσιο με το σίδερο : ανθεκτικό, σκληρό και γεώδες, μαύρο και σκοτεινό.

Τέτοια είναι άλλωστε και η φύση των παθών, ανεπίδεκτη νουθεσίας και αλύγιστη από τον Λόγο, και επίσης βαριά και αμέτοχη τρόπο τινά στον Λόγο, ο οποίος είναι φώς. Πραγματικά, εικόνα όλων τούτων είναι το σίδερο, με το οποίο ο ποιητής απεικόνισε το 5ο γένος. Δικαιολογημένα λοιπόν αυτό είναι το τελευταίο και λιγότερο τιμώμενο, μέσα στα πάθη καθώς κυλιέται, με τον κίνδυνο να εκπέσει στην εντελώς θηριώδη και δίχως λογικό ζωή, έχοντας πάνω του αμυδρό και θαμπό το φως του Λόγου, όμοια και το σίδερο έχει μιαν αμυδρή ομοιότητα στην απόχρωση του με τον άργυρο, ενώ στο μεγαλύτερο μέρος του είναι μαύρο. Και το παθητικό στοιχείο άλλωστε έχει μια δύναμη φαντασίας η οποία τείνει να μιμηθεί τον Νου και τον Λόγο, αλλά δεν μπορεί επειδή εκδηλώνει την ενέργεια της μαζί με την ύλη.

----------

Ρούσσος 

Ενώ στις ανατολικές ιστορίες διατυπώνεται η πίστη στην ανακύκληση των πάντων , επομένως και του καλού , στο ελληνικό κείμενο κάτι τέτοιο ρητά τουλάχιστο δεν δηλώνεται. Η ανεκπλήρωτη ευχή του ποιητή , ο ίδιος να γεννιόταν ή πριν ή μετά το σιδερένιο γένος , δεν γνωρίζουμε αν μας επιτρέπεται να να υποθέσουμε την πίστη του , στην επιστροφή του καλού.

Επίσης ενώ στις ανατολικές παραλλαγές του μύθου , η περιγραφή του ξεπεσμού , δηλαδή η απαισιόδοξη θεώρηση προχωρεί χωρίς διακοπή , στον Ησίοδο διακόπτεται με την παρεμβολή του ηρωικού γένους και ίσως με την λαϊκή πίστη ότι οι άνθρωποι του χρυσού γένους ενεργούν ως αγαθοποιά πνεύματα και παραστέκουν τους θνητούς προστατευτικά .

Ο μύθος για τα πέντε γένη , είναι η πρώτη ελληνική γραμμένη ιστορία του ανθρωπίνου γένους και συνάμα η πρώτη φιλοσοφική θεώρηση του ανθρώπινου βίου και πολιτισμού .

Με το χρυσό γένος περιγράφεται μια περίοδος της ανθρωπότητας , πριν από κάθε κοινωνικό θεσμό και κάθε τεχνολογία , τότε που οι άνθρωποι , χωρίς φωτιά , γεωργία , και ναυτιλία , ζούσαν απλά μέσα στην φύση , όπως και τα άλλα ζώα , και τρέφοταν με ότι πρόσφερε πρωτογενώς η γή , χωρίς καλλιέργειες . Αυτή η περίοδος αντιστοιχεί στην κατάσταση που προϋποθέτει ο μύθος της Πανδώρας και του βιβλικού παραδείσου .

Με το ασημένιο γένος περιγράφεται μια περίοδος μητριαρχίας . Εδώ ο μύθος υποδηλώνει γενικά μια κατάσταση και δεν πρέπει να εννοηθεί κατά γράμμα , διαφορετικά θα έμεινε θα έμενε ανεξήγητο . Δηλαδή το πως οι μητέρες μετά την ωριμότητά τους ζούσαν τουλάχιστον εκατό χρόνια . Όσα χρόνια χρειαζόταν για να αναθρέψουν τα παιδιά τους . Ενώ ταυτόχρονα επισημαίνεται ότι γενικά οι άνθρωποι , μόλις έφταναν στην εφηβία τους ,  απεβίωναν .

Με το χάλκινο γένος σημειώνεται η περίοδος που έζησαν οι πρώιμοι Έλληνες , βοσκοί , που ήξεραν να δουλεύουν τον χαλκό .

Με το ηρωικό γένος προσφέρεται μια ξεχωριστή θέση στις γενιές της ακμής του Μυκηναϊκού πολιτισμού .

Τέλος το σιδερένιο γένος είναι οι Δωριείς , που με τα σιδερένια όπλα τους κατέστρεψαν τον Μυκηναϊκού πολιτισμό .

ΓΟΡΓΟΝΕΙΟ & ΑΙΓΙΔΑ

Ο Edgar Cayce σχετικά με την Ατλαντίδα μας πληροφορεί οτι στον κεντρικό ναό του Ποσειδώνος υπήρχε κρύσταλλος με το όνομα Φλογόλιθος ως κεντρικός σταθμός ενέργειας . 

Ενας ιερός λίθος με ψυχή.

Ο κρύσταλλος δέσμευε τις ακτίνες του ήλιου μέσα απο τα πρίσματα του και εδύνατο να μεταφέρει την ενέργειά του  σε οποιαδήποτε σημείο , με ορατές ακτίνες  , όπως τα ραδιοφωνικά κύματα . Υσχυρίζεται δε ότι ο λόγος της καταστροφής της Ατλαντίδας ήταν και η κακή χρήση της ενέργειας και των ακτίνων αυτών .

Τι είδους κρύσταλλος ήταν αυτός ;

----
Η κρυσταλλική δομή τους βοηθά τον γιγαντιαίο πολλαπλασιασμό του φωτός , όταν δε διαρρέονται από ηλεκτρομαγνητισμό , επενεργούν σαν μεγεθυντές ενέργειας , όπως γίνεται και με τις ακτίνες λέϊζερ που χρησιμοποιείται το ρουμπίνι για την ενίσχυση της φωτεινής δέσμης . Οι κρύσταλλοι , ιδιαίτερα του διαμαντιού ,απορροφούν το φως και δεν το αφήνουν να φύγει και ξαφνική απελευθέρωσή του αποδίδει τεράστια ποσότητα ενέργειας . Η απελευθέρωση αυτή γίνεται με αναδιάταξη της κρυσταλλικής δομής που επιτυγχάνεται με λέϊζερ , υψηλές πιέσεις , οργόνη και άλλες μορφές ενέργειας . Όση επίδραση έχει στον ανθρώπινο οργανισμό η ακτινοβόληση πέτρας δαχτυλιδιού από διαμάντι , την ίδια μπορεί να προκαλέσει και βραχιόλι χρυσού πλάτους 10 εκατοστών . Η ενδυμασία του Ιεροφάντη των Μυστηρίων ήταν ίδια με την σημερινή των επισκόπων οι οποίοι οικειοποιήθηκαν την στολή αυτή. Βέβαια οι πολύτιμοι λίθοι της στολής του Ιεροφάντη ήταν μεγαλύτεροι και τοποθετημένοι σε μια καθορισμένη θέση όπου δημιουργούν ευεργετικές ακτινοβολήσεις στο σώμα και μάλιστα όταν ενεργοποιούντο οι κρύσταλλοι του Γοργόνειου τότε οι επιδράσεις αυτές ήταν έντονες και ο Ιεροφάντης αποκτούσε μυστικές υπερφυσικές δυνατότητες. 

Το Γοργόνειο λοιπόν ήταν κρύσταλλος διαστάσεων 1,39 Χ 0,62 Χ 0,42 . Τα περισσότερα ιερά της Ελλάδας διέθεταν το δικό τους Γοργόνειο κρύσταλλο  . Κάθε ιερό ενεργοποιούσε το δικό του τμήμα σε περίπτωση κινδύνου , ή ενίσχυε το Γοργόνειο άλλων περιοχών όταν απαιτείτο σε περιπτώσεις εισβολών και πολέμου.  Έτσι στον ευρύτερο Ελλαδικό χώρο δημιουργείτο ένα πλέγμα προστασίας .
Όταν ήθελαν να ενεργοποιήσουν το Γοργόνειο της Ακρόπολης μετακινούσαν τον κρύσταλλο και το έφεραν κάτω ακριβώς από το χρυσαλεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς του Παρθενώνα . Ο Ιεροφάντης αφαιρούσε τον πέπλο της Αθηνάς . Ο κεντρικός κρύσταλλος ενεργοποιημένος , ενεργοποιούσε αμέσως τα διαμαντένια μάτια του αγάλματος της Αθηνάς , και πολλαπλασίαζε την ενέργεια . Οι δύο βοηθοί του Ιεροφάντη παρέμειναν δίπλα στον κρύσταλλο και αυτός ανέβαινε στο ναό από το πηγάδι που σήμερα είναι σφραγισμένο , μεταφέροντας μαζί του ομοίωμα του σκήπτρου του Δία , που ήταν και το μέσον που προκαλούσε όλες τις ενέργειες λειτουργίας του Γοργόνειου. Όταν η εναλλαγή των χρωματισμών του κεντρικού κρυστάλλου έπαιρνε την τελική μορφή , ο Ιεροφάντης με το ομοίωμα του σκήπτρου προκαλούσε όλες τις επιθυμητές διεργασίες . Ενεργοποιούντο , οι συλλέκτες ομφαλοί των γύρω λόφων από την Ακρόπολη και μέσω αυτών οι περιμετρικοί του Λεκανοπεδίου της Αττικής και σε όποιο μέρος της Ελλάδας απαιτείται.
Η κολοσσιαία ενέργεια που παρήγαγε το Γοργόνειο , διάνοιγε ομφαλούς και συλλέκτες και μπορούσε ακαριαία να πραγματοποιηθεί ταξίδι στο σύμπαν , ανθρώπων και σκαφών. Το Γοργόνειο μπορεί να στρεβλώνει τον χωρόχρονο και να δημιουργεί τεχνητούς διαύλους επικοινωνίας , να ανοίγει πύλες εξόδου σε άλλη διάσταση και να δημιουργεί συνθήκες καθόδου στην Γαία.  Το Γοργόνειο δύναται να πολλαπλασιάζει τη δύναμη της σκέψης του χειριστή και να κατευθύνει τις μάζες των ανθρώπων , χωρίς την δική τους βούληση . Δύναται να μεταβάλει την απλή αιολική ενέργεια σε τυφώνα , τη βροχή σε κατακλυσμό , την απλή δόνηση σε καταστροφικό σεισμό και αντιστρόφως . Το Γοργόνειο καλύπτει όλες τις δυνατότητες της Αιγίδας .

Αιγίς (νέα ελληνικά αιγίδα) ονομαζόταν στην Αρχαία Ελλάδα το δέρμα κατσίκας («αιγός») και κατά προέκταση η ασπίδα, όταν αυτή καλυπτόταν από τέτοιο δέρμα.

Με αυτό οι αρχαίοι Έλληνες σκέπαζαν τη γυμνότητά τους και αμύνονταν, καθώς ως επένδυση στην ασπίδα προσέφερε πρόσθετη προστασία. Έτσι λεγόταν και η ασπίδα του Δία, την οποία έφτιαξε ο Ήφαιστος από το δέρμα της Αμάλθειας, της κατσίκας, με το γάλα της οποίας είχε ανατραφεί ο Δίας. Τη στόλισε κιόλας με λαμπρές παραστάσεις. Μόνο σε έκτακτες περιπτώσεις ο Δίας τη δάνειζε στα πιο αγαπημένα του παιδιά, την Αθηνά και τον Απόλλωνα. Ο Όμηρος ονομάζει το Δία «αιγίοχο», ακριβώς επειδή κρατούσε την αιγίδα.

Στο κέντρο της Αιγίδας υπήρχε η ΓΟΡΓΩ την οποία με την επαφή της  την ενεργοποιούσε κάθε επιθυμητή στιγμή και μπορούσε να δίδει αποτελέσματα  που σκεπτόταν ο χειριστής της . όπως :

Πρόκληση κεραυνών , συσσώρευση νεφών και δημιουργία καταιγίδας στο πεδίο της μάχης. Ο χειριστής μπορούσε φορώντας την να μεταμορφωθεί κατά βούληση , να αφανίσει ή να μεταμορφώσει άλλον με το άγγιγμά της , ή να τον κάνει αόρατο. Ο Ζεύς την έφερε μαζί του από τον Γαλαξία της Ανδρομέδας και πρώτος αυτός την χρησιμοποίησε εναντίον των Κρονίων -Τιτάνων , μαζί με το σκήπτρο του και τους κεραυνούς. Επίσης συνεργάζεται με το Γοργόνειο και το ενεργοποιεί για επέκταση του φαινομένου που προκαλεί .
Στις ελληνικές παραδόσεις οι μαγικοί μανδύες γίνονται αιγίδες και μπερδεύονται από τους ερευνητές με τράγους και προβιές. Στα ελληνικά κείμενα , όσο και αν φαίνεται απίθανο , είναι γραμμένες οι συνταγές για το μαγείρεμα του αόρατου ανθρώπου . Πότε θα τις ανακαλύψουμε ; Ίσως όταν έλθει η ώρα τους .
Ο Διόνυσος στις παραστάσεις του εμφανίζεται να συνοδεύεται από τους Σατύρους και τους Σειληνούς .
Ο Μήδας εμφανίζεται να συνομιλεί με έναν Σειληνό για την Ατλαντίδα . Είναι βέβαιο ότι υπάρχει μεγάλη σύγχυση γύρω από το θέμα των Σατύρων και των Σειληνών.Ο Σάτυρος παρουσιάζεται σαν άνθρωπος-αίγα και ο Σειληνός σαν άνθρωπος-πήγασος . Η αίγα συνδέει τους Σατύρους με την αινιγματική αιγίδα και ο Πήγασος συνδέει τους Σειληνούς με την Γοργόνα την Μέδουσα από το κομμένο κεφάλι της οποίας ξεπήδησε ο Πήγασος και ο Χρυσάορας . Όλοι αυτοί οι συμβολισμοί οδηγούν σε όντα , που γνωρίζουν όλες τις διαδικασίες , που οδηγούν από τις πύλες του Άδη , στον αόρατο κόσμο των Θεών . Οι Έλληνες κλασσικοί ουδέποτε έκαναν διάκριση μεταξύ των δύο αυτών ουρανίων πλασμάτων. Ο Σωκράτης μερικές φορές παρομοιαζόταν σαν Σάτυρος από τον Πλάτωνα και τους άλλους Έλληνες σοφούς. Αυτό δείχνει , ότι τα όντα αυτά είναι άκακα και ευεργετικά.
Ένα από τα ονόματα του Διονύσου είναι το Αιγοβόλος .    Στην Οινόη και την Ερμιόνη του Κιθαιρώνα γνώριζαν τον Διόνυσο , που φορούσε Μελαναιγίς. Η μαύρη αυτή αιγίδα πρέπει να ήταν ανάλογη με της Αθηνάς , με διαφορετικό χρώμα. Η αιγίδα της Αθηνάς ήταν από λαμπρό ειδικό μέταλλο , που είχε άμεσο με το Γοργόνειο και τις πύλες του Άδη. Ο Αισχύλος χρησιμοποιεί το αιγίζειν για την τέλεση των Μυστηρίων της μύησης . Ο Φώτιος αναφέρει ότι το κομμάτιασμα του ζώου έχει ένα μυστικιστικό χαρακτήρα και συμβολίζει το δράμα του Διονύσου.  Ο Διόνυσος όμως που κομματιάστηκε σε μια κιβωτό-σβούρα φαίνεται να χρησιμοποίησε την αιγίδα , πέρασε από τον δίαυλο του Άδη , συναρμολογήθηκε στην ουράνια έξοδο και πέρασε στην αθανασία . Η Μήδεια μπροστά στα μάτια των Πελιάδων (κορίτσια του Πελία) , αφού έκανε κομμάτια ένα γέρικο κριάρι και το έβρασε , το επανέφερε στην ζωή , και το έκανε νεώτερο από πριν. Το θαύμα έγινε πιστευτό στις κόρες του Πελία και ανέλαβαν να το επαναλάβουν , στην θέση του κριαριού έβαλαν το πατέρα τους τον Πελία . Όμως περίεργο, αυτή την φορά το πείραμα , δεν πέτυχε ... και ο δύστυχος Πελίας δεν επανήλθε ποτέ στην ζωή .
Σε μερικές παραστάσεις Διονυσιακής λατρείας  κάνει την εμφάνισή του το ελάφι . Το ελάφι σαν σύμβολο το βρίσκουμε κοντά στον Ερμή και την Άρτεμη,που κρατούν τα μυστικά της εισόδου στον Άδη . Το κυνήγι του ελαφιού και η μεταμόρφωση σε ελάφι οδηγεί στην αθανασία . Ο Ακταίωνας μεταμορφώθηκε σε ελάφι , τον πήραν οι 50 σκύλοι-Αργοναύτες στην Αργώ και τον έκαναν αθάνατο.
Μερικοί ανακαλύπτουν το σύνδεσμο μετά της αιγίδας και της νεβρίδας (λεοντής) . Στις Βάκχες του Ευριπίδη ο Τειρεσίας εμφανίζεται με την λεοντή (νευρίδα) . Ο Δημοσθένης χρησιμοποιεί το ρήμα νεβρίζειν για να δηλώσει την στιγμή της μύησης , στην οποία προίσταται ο Αισχίνης . Αυτό δείχνει ότι η νεβρίδα (λεοντή) και η αιγίδα είχαν σχάση με το κομμάτιασμα της ύλης των Μυστηρίων της μύησης .

ΣΙΒΥΛΛΑ - Η ΑΜΑΡΤΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΙΛΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΑΛΛΑ Η ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ

                                                  ΠΕΤΡΑ ΣΊΒΥΛΛΑΣ - ΔΕΛΦΟΙ

Η Σίβυλλα , προφήτιδα κακών ειδήσεων , εξ ου και σιβυλλικός χρησμός - σιβυλλισμοί . Ανατράφηκε από τις Μούσες και συνδέθηκε με τον Απόλλωνα . Ο Ηράκλειτος σημειώνει για την Σίβυλλα ... με πύρινη γλώσσα αναφέρει λυπηρά και φρικιαστικά και ανήκουστα πράγματα , χίλια χρόνια τώρα , μιλώντας εξ ονόματος του θεού . Το παράδειγμά της μιμήθηκαν έκτοτε πολλές γυναίκες προικισμένες με το προορατικό χάρισμα , κυρίως κατά τον 9ο - 7ο πΧ αιώνα . Σταδιακά το όνομά της αποτέλεσε επίθετο δηλωτικό της μαντικής ικανότητας , με το οποίο προσωνυμήθηκαν όλες οι χρησμοδότριες γυναίκες ακόμη και οι ιέρειες των Μαντείων , όπως η Πυθία στους Δελφούς .

Οι χρησμοί της Σίβυλλας δεν έχουν καμία ηθικιστική παρότρυνση αλλά οντολογική . Ότι απειλεί τον άνθρωπο δεν είναι η αμαρτία αλλά η ανυπαρξία . Η σαγήνη της Σίβυλλας είναι εντέλει , υπαρξιακή στην πλέον ουσιώδη εκδοχή του όρου , αφού με τον λόγο της φέρνει τον άνθρωπο αντιμέτωπο με τον πραγματικά προαιώνιο εχθρό του : το μηδέν . Αυτό γιατί οι διαδοχικές καταστροφές που προφητεύει η προφήτις αυτή ανά τους αιώνες εκφέρουν όχι το οντολογικό μηδέν , αλλά το οντολογικώς μηδέν . 'Οχι ένα μηδέν ως όριο που υπάρχει , αλλά ένα μηδέν απεριόριστο , επειδή δεν υπάρχει . Όχι το μαθηματικό μηδέν , που αποτελεί την αφετηρία της αρνητικής αρίθμησης - τάξης αλλά το μηδέν που συνιστά απόλυτη απουσία μιας παρουσίας , η οποία δεν υπήρξε ποτέ . 

Με άλλα λόγια οι χρησμοδοσίες της Σίβυλλας δεν αναφέρονται συχνά στην απειλή της ανυπαρξίας του ανθρωπίνου όντος αλλά στον όλεθρο της στέρησης της ύπαρξης , στην κατάργηση της δυνατότητας του ανθρώπου να υπάρχει . Πρόκειται για την στιγμή της παγκόσμιας αδράνειας , όταν ο κοσμικός κόσμος χρόνος ακινητεί , αφού το αντικείμενο με το οποίο επιμετράται καταργείται . Ο χρόνος μετρά ύπαρξη . Χωρίς ύπαρξη το στίγμα του χρόνου δεν μπορεί να διερευνηθεί και να ανευρεθεί , αφού η μνήμη , στηριγμένη στον χρόνο , καταργείται .
Αυτή η προσέγγιση , που δοκιμάζει τα όρια της ανθρώπινης νόησης και της γλώσσας και περαιτέρω απειλεί την ψυχική ισορροπία , αποκαλύπτει και τους λόγους που οι σιβυλλικοί χρησμοί βρήκαν τεράστια απήχηση στον δυτικό κόσμο . Η ορθολογιστική δόμηση του δυτικού κόσμου αντιλήφθηκε τάχιστα της απειλή της Σίβυλλας και προσπάθησε παντοιοτρόπως να την αδρανοποιήσει . Η Σίβυλλα , από αντίπαλο δέος , μετατρεπόταν σε χειραγωγό προς μια ηθικιστική σύλληψη της ζωής , όπου κυριαρχεί το μεταφυσικό  happy end .
Η σιβυλλικοί χρησμοί δεν αφορούν ένα συγκεκριμένο αποδέκτη , ακόμη και αν προφητεύουν την μοίρα ενός προσώπου , όπως ο Αλέξανδρος . Η Σίβυλλα προφητεύει την συλλογική μοίρα . Οι προφητείες της Σίβυλλας εκθέτουν μια εκδοχή του κοσμικού πεπρωμένου , μια πτυχή της αιώνιας Τάξης που κυβερνά τον κόσμο . Ο Σιβυλλικός χρησμός αποτελεί μια σκοτεινή διαλεύκανση της αντιφατικής αρμονίας του σύμπαντος , που δεν οδηγεί σε ένα τέλος , με την αριστοτελική σημασία του όρου , δηλαδή σε ένα σκοπό . Ίσως έτσι ερμηνεύεται η γοητεία που άσκησε στον κατεξοχήν συμπαντικό και ταυτόχρονα γριφώδη φιλόσοφο Ηράκλειτο , ο μαντικός λόγος της Σίβυλλας. Ο λόγος αυτός δεν απευθύνεται στην λογική αλλά αγγίζει την κυτταρική μνήμη. 

ΗΝΙΟΧΟΣ - Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΙΤΙΟΣ

 

Αιτία ελομένου θεός αναίτιος 

μτφ. 

Η ευθύνη ανήκει εις εκείνον , ο οποίος επιλέγει . Ο Θεός είναι αναίτιος 

Πολιτεία Πλάτων

παραπομπή ===> ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ '' ΕΚΥΠΤΟΝ '' ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΟΤΑΝ ΠΡΟΣΗΥΧΟΝΤΟ

Ο άνθρωπος εκ της κορυφής του κύκλου , έχων την αφ΄ υψηλού θέαση του όλου , δύναται να αποφασίσει ποίαν κατεύθυνση θα επιλέξει . Θα οπισθοδρομήσει ακολουθών την αριστεράν ή θα προοδεύσει επιλέγων την δεξιάν ; Διότι η σπονδυλική του στήλη είναι πάντοτε κάθετος επί της γης, σχηματίζοντας ορθήν γωνίαν . Ορθήν ή ορθίαν σπονδυλικήν στήλην έχει μόνον το έλλογον ον , άνθρωπος . Τα πτηνά , τα οποία και αυτά ίστανται επί των δύο ποδών των , δεν έχουν κάθετον την σπονδυλικήν των στήλην , σχηματίζοντας οξείαν γωνίαν με την γην. 

Η λέξη ορθή είναι δυνατόν να αναφέρεται τόσον στην ηθικήν , όσον και στην φυσική στάση του ανθρώπου. Η ρίζα  ο ρ θ - οδηγεί την διάνοιαν στο νοητόν πεδίον , όπου η κάθετος θέσις δια της ορθής γωνίας , είναι η μοναδική , η ενώνουσα το θείον με το κέντρον του κύκλου ή το κέντρον του είναι του θνητού . Πάσα άλλη ευθεία , φερόμενη εκ του μεσουρανήματος σε άλλο σημείον της διαμέτρου , πλην του κέντρου του κύκλου είναι υπερβολή ή έλλειψη ( Ήρωνας ο Αλεξανδρέας ) 

Κατά τον Πλάτωνα , η ψυχή έχει αντιθετικές υφής ροπές : 

• το λογιστικόν  , δηλαδή  λογικήν , φρόνηση και δικαιοσύνη , Ηνίοχο
• το άλογον , δηλαδή τα ασυγκράτητα πάθη και δύο ίππους , τον μαύρον και τον λευκόν . 

η ψυχή έχει την δυνατότητα επιλογής των αλόγων της ίππων . 

Άλογον , κατά την αρχαιότητα , εσήμαινε  το στερούμενον λογικής ον , κατ' αντιδιαστολήν της έννοιας άνθρωπος . Ο ίππος δεν ωνομάζετο άλογον . Στην νεο ελληνικήν άλογον σημαίνει κατ΄ αποκλειστικότητα ίππος . Και αυτό σήμερα είναι κατανοητόν καθότι ενώ το ενστικτώδες και το συναισθηματικόν μέρος της ψυχής ίππου και ανθρώπου είναι κοινά , όμως το λογικόν μέρος είναι ανθρώπινον . Η ψυχή δεν έχει φύλον . Όμως το φύλον ανδρός και γυναικός προσδιορίζεται από τα γεννητικά όργανα , τα οποία δεν είναι όμοια . Έχουν όμως κοινή ονομασίαν , την λέξη ίππος . Συνεπώς η λέξη ίππος ορίζει όχι την φυσιολογίαν , αλλά την ψυχολογίαν των δύο φύλων , η οποία αμερόληπτα δεν διακρίνει την ψυχήν σε δύο φύλα. Από το ζωικόν βασίλειο μόνον ο ίππος οδηγεί τον άνθρωπο στα πεδία των μαχών , ουδέποτε οπισθοχωρών ή δειλιάζων ενώπιον της αγριότητας του αίματος και του ορυμαγδού του πολέμου . Όμως η εξέλιξη της μάχης εξαρτάται αποκλειστικά και μόνον από τον Ηνίοχο και όχι από τους ίππους. Ο ίππος των δύο φύλων , το ήμισυ του αλόγου μέρους της ψυχής , αφορά  εις το ενθουσιαστικόν ηρωικόν της μέρος , εις την τόλμην και το σθένος , όχι όμως εις την ανδρείαν , η οποία ανήκει εις το Ηνιοχικόν της μέρος . Ο Ηνίοχος θα επιλέξει , εάν είναι σκόπιμος η μάχη η εάν θα αποβεί επιζήμιος .

Η ελευθερία της βούλησης είναι εξαρτημένη από το σύνολο της ψυχής . Σχήμα οξύμωρον , πως είναι δυνατόν η ελευθερία να είναι εξαρτημένη  ;

Το κίνητρον , το πρώτον κινούν , αφετηρία έχει το άλογον μέρος της ψυχής . Οι δύο ίπποι προηγούνται και έπεται ο Ηνίοχος . Η δύναμις των ίππων ,   σύρει το άρμα και τον Ηνίοχον , ομού και ανεξέλεγκτα κατ΄ αρχήν . Εκεί επεμβαίνει ο Ηνίοχος / λογικήν και δίνει κατεύθυνση εις τους ίππους . Άρα ευθύνη του Ηνίοχου , με στάση ορθήν επί του άρματος , να δώσει κατεύθυνση στους ίππους .Όρθιος επί του άρματος ο Ηνίοχος θα κατευθύνει τα άλογα μέρη της ψυχής , κατά την κρίσιν του , στην ατέρμονα και κουραστική επαναληπτικότητα των ενσαρκώσεων . Tο άρμα , επί του οποίου ίσταται ο Ηνίοχος , είναι το σώμα , το, υπό της ψυχής κατεχόμενον και κινούμενον και υπ΄αυτής ελεγχόμενον , εξαρτώμενον όμως εκ του Ηνιόχου , δηλαδή της λογικής .  Εφ΄όσον όμως το άλογον πειθαρχήσει εις το λογικόν , η ψυχή θα ακολουθήσει τον θεόν της επιλογής της στον Υπερουράνιον Τόπον .

Η εξάρτηση της ελευθερίας της βούλησης οφείλεται σε δύναμη , μη εμφανή . Ποιος είναι πράγματι ο ισχυρότερος , το άλογον ή το λογικόν μέρος της ψυχής ; Οι ορθές επιλογές της λογικής πρέπει να είναι ισχυρότερες των αλόγων παρορμήσεων , ουσιαστικών όμως κινήτρων της ψυχής ...

Ο Κένταυρος είναι ο αντίποδας του Ηνιόχου . Η παρουσία του Κενταύρου στον Ναό του Ασκληπιού εμφανίζει την ασθένειά του , ενώ ο Ηνίοχος στους Δελφούς υποδηλώνει την θεραπευμένη , ενσυνείδητη ψυχή . Ο Ηνίοχος είναι ο λογικός σκεπτόμενος , εξισορροπημένος και ενοποιημένος άνθρωπος , ενώ ο Κένταυρος  είναι ο συναισθηματικώς σκεπτόμενος , ανισόρροπος και διχασμένος .
Και οι δύο χρησιμοποιούν την σκέψη , αλλά για διαφορετικούς σκοπούς . Η σκέψη δια της λογικής διέπει τον Ηνίοχο , ενώ η σκέψη διά του συναισθήματος τον Κένταυρον . Πάντοτε η σκέψη απαιτεί κόπον . Το αποτέλεσμα του κόπου φέρει την ανταμοιβή ή την καταστροφή , αναλόγως του επιδιωκόμενου σκοπού . ( κ ό π ο ς = σ + κ ο π ό ς )

--------------
Οι δύο τελευταίοι στίχοι των Χρυσών Επών των Πυθαγορείων υπόσχονται εις τον ικέτην , ότι όμοιος με Ηνίοχον , έχων δηλαδή εξισορροπήσει τους δύο ίππους , όταν εγκαταλείψη το σώμα και έλθει εις τον αιθέρα θα καταστεί αθάνατος θεός άμβροτος και όχι πλέον θνητός . Ο Ηνίοχος αλληγορεί την ράβδον του Κηρυκείου , οι δε δύο ίπποι , τα εναλλασόμενα ρεύματα , τους δύο όφεις . 

ΕΝΝΕΑ - Ο ΑΡΙΘΜΟΣ ΚΛΕΙΔΙ ΓΙΑ ΝΕΑ ΖΩΗ ... ΝΕΑ ΑΡΧΗ

Οι Θεοί ορκίζονται στην Στύγα (Γαία). 

Ο όρκος προς την Στύγα ήταν ο ιερώτερος μεταξύ των Θεών.

Όποιος τον παρέβαινε ετιμωρείτο με εννιά έτη απομάκρυνσης από τον Όλυμπο, ως εξόριστοι. (Σείριος)

Τον δέκατο χρόνο είχε το δικαίωμα επιστροφής στον Όλυμπο. (Σείριος) 

Η Στύγα φύλαγε το πέρασμα στον άλλο κόσμο ,δηλαδή τον Άδη . 

Στην ουσία το πέρασμα επιστροφής στον Σείριο, της πατρίδας των θεών. 

Εννέα χρόνια κράτησε ο Τρωικός πόλεμος .

Τον δέκατο έλαβε τέλος. 

Αργοναυτικά (στ.1073-1101)

Και επί εννέα μεν νύκτας και ημέρας εβασανιζόμεθα

...Και όταν ανεφάνει κατά την δεκάτην ημέραν 

η αυγή,που φωτίζει τους ανθρώπους 

προσηγγίσαμεν εις τα Ριπαία υψώματα ,

από εκεί δε αμέσως η Αργώ. 

Ιλιάδα  ( Α 53-54)
Εννέα ημέρες στον στρατό διωχέτευε  τα βέλη του ο Θεός
και την δεκάτη σε αγορά κάλεσε τον λαόν ο Αχιλλεύς .

Ιλιάδα  (ω΄ στ.610-613)

Εννέα ημέρες κοίτονταν φονευμένα ( παιδιά Νιόβης ) , κι ούτε κανείς βρισκόταν  να τους θάψη , γιατί τους λαούς λίθους εποίησεν ο Κρονίων : 

την δεκάτη τους έθαψαν οι Ουρανίωνες θεοί  

Οδύσσεια (μ΄ στ.458-460)

Μέρες εννιά παράδερνα και την δέκατη νύκτα στης Ωγυγίας το νησί με πήγαν οι Ουράνιοι που κατοικούσε η Καλυψώ.

Ύμνος στην Δήμητρα - Ελευσίνια Μυστήρια

Για εννέα ημέρες η σεβαστή Δηώ περιπλανιότανε στη γη ... αλλά σαν έφθασε τη δέκατη ημέρα η φωτοφόρα Ηώς ,η Εκάτη , την συνάντησε κρατώντας φως στα χέρια κι άγγελμα φέρνοντας της ... 

Η διάρκεια των Ελευσινίων Μυστηρίων διαρκούσαν εννέα ημέρες , το οποίο σημαίνει τον χρόνο που κάνει η ψυχή μέχρι να εγκατασταθεί στην νέα φυλακή της  (σώμα) ή (σήμα) . Εν+νέα . Η ψυχή πέφτοντας από την πραγματική και θεία κατοικία της στον ουρανό ,πέρασε από οκτώ σφαίρες ,δηλαδή τη σταθερή και ακλόνητη σφαίρα και τους επτά πλανήτες ,παίρνοντας διαφορετικό σώμα και αναλαμβάνοντας διαφορετικές δυνάμεις σε κάθε έναν. Η ψυχή σχετίζεται με τον υποσελήνιο κόσμο και το γήινο σώμα,όταν περνά στην ένατη και την πλέον εξευτελιστική κατάσταση κατά την πτώση της . 

Η ΘΕΙΑ ΜΝΗΜΟΣΥΝΗ

Όταν κατανοήσει κανείς τα περί αρχαιοελληνικής τέχνης της Μνήμης , ανοίγονται νέοι ορίζοντες αποκωδικοποίησης της Ελληνικής Μυθολογίας . Έτσι αποκτά νέο νόημα ο μύθος συνεύρεσης της Τιτανίδας Μνημοσύνης με τον Δία . Από την ένωσή τους γεννήθηκαν οι ξακουστές εννέα Μούσες , με ξεχωριστές ιδιότητες η κάθε μία ξεχωριστά . Οι Μούσες λατρεύονταν αρχικά στην Πιερία , απ΄όπου πήραν το όνομα Πιερίδες . Αργότερα η λατρεία τους απλώθηκε και σε άλλες περιοχές και ιδιαίτερα στη Βοιωτία , στον Ελικώνα. 

• Καλλιόπη - έμπνευση
• Ουρανία - αστρονομία 
• Πολύμνια - μιμική
• Τερψιχόρη - χορός
• Κλειώ - ιστορία 
• Μελπομένη - τραγωδία
• Ερατώ - ποίηση 
• Ευτέρπη - μουσική
• Θάλεια - κωμωδία 

Γίνεται φανερό ότι η βαθειά και αυθεντική μέθεξη στις ιερές  αυτές τέχνες , κυριολεκτικά και φανερά , γεννάται από την Μνημοσύνη . Και η τέχνη της Μνημοσύνης το κατορθώνει αυτό παρακάμπτοντας το λογικό/λεκτικό μέρος του νου , συνδεόμενη απευθείας με τον ουρανό των ιδεών μέσω των εικόνων και των συμβόλων . Και είναι συγκλονιστικό ότι σήμερα επιβεβαιώνεται η ύπαρξη αρχαιοελληνικού δρόμου και μεθόδου για την επίτευξη της Θείας Μνημοσύνης .
Κόρη του Ουρανού και της Γαίας , η Μνημοσύνη , σύμφωνα με τον Ησίοδο , δεν ανήκε στην κατηγορία των μικρών Θεοτήτων , αλλά αποτελούσε μία από τους σοφότερους Τιτάνες . Η δική της αποστολή ήταν να θυμίζει ότι η ψυχή ανήκε σε ένα υψηλότερο επίπεδο , κατέχοντας τις ευγενείς δυνάμεις της αναλογίας και της αρμονίας . Η ίδια δεν καλούσε τις σκιές των περασμένων γεγονότων ,αλλά αποτελούσε περισσότερο την προστάτιδα της επανάκτησης των άλλων τρόπων ύπαρξής μας ! 
Επί πλέον στην θεά αυτή είχε αποδοθεί και η δυνατότητα να τοποθετεί κανείς πληροφορίες στην μνήμη του . Η υψηλή υπόληψη στην οποία είχαν την διατήρηση της Μνήμης , φαίνεται καθαρά στις αρχαίες τελετές μύησης . Οι μυήσεις λάμβαναν χώρα σε ένα μέρος όπου υπήρχαν δύο λίμνες , η μία δίπλα στην άλλη . Οι συμμετέχοντες έπιναν πρώτα από την λίμνη της λήθης , της Θεάς της λησμονιάς , προκειμένου να ξεχάσουν τις προηγούμενες ζωές τους . Κατόπιν οδηγούνταν στην πηγή της Μνημοσύνης για να πιούν , ώστε να συνδεθούν με την μνήμη του Σύμπαντος .  

ΘΝΗΤΟΙ ΑΘΑΝΑΤΟΙ , ΑΘΑΝΑΤΟΙ ΘΝΗΤΟΙ

Μία φράση αίνιγμα ,που προέρχεται από τον Ηράκλειτο, ο οποίος μας έχει συνηθίσει σε αναφορές ουσίας. Μιλά βέβαια για την φύση των ανθρώπων και μέσα από την μεγαλοφυία του προσδιορίζει την τωρινή κατάστασή του ανθρώπου (θνητός) , την επιλογή του (αθάνατος) και την δυνατότητα εναλλαγής αυτής της κατάστασης (αθάνατος θνητός) . Ο Ηράκλειτος λοιπόν θεωρεί το θνητόν ή το αθάνατον , επιλογή του ανθρώπου.

Είναι φανερόν πως οι αθάνατοι δεν βρέθηκαν από το πουθενά στον Όλυμπο. Μιλάμε βέβαια για τους Θεούς - Αθανάτους , οι οποίοι ωστόσο είναι βάσει των προδιαγραφών τους ως γεννήματα , έπρεπε να έχουν και κάποιο βιολογικό τέλος . Οι θεοί λοιπόν δεν ήταν πάνω από τους συμπαντικούς νόμους , και για τον λόγο αυτό όταν έπεφταν σε σφάλμα , και έσφαλαν τακτικά , η τιμωρία τους ήταν η στέρηση της αμβροσίας και του νέκταρ . Αμέσως έχαναν την λεγόμενη αταραξία , έπεφταν σε μία κατάσταση ακαμψίας και αδυναμίας να κινηθούν και να λειτουργήσουν . Προσωρινά έπαυαν να είναι Θεοί ... Το συμπέρασμα είναι ξεκάθαρο . Δεν είναι θέμα δυνατότητας ή ικανότητας . Αυτά τα διαθέτουμε ήδη και μπορούμε να τα μεγιστοποιήσουμε ,όπως έκανε ο Ηρακλής με τους άθλους του . Είναι θέμα πορείας και επιλογής. Όλα γίνονται μέσα σε μία πορεία επιλογής προς τα άνω (θέωση-αθανασία) ή προς τα κάτω (εκφυλισμός-θάνατος) . Τόσο απλά ...

Ολα ξεκινούν από το μαντείο των Δελφών όπου ο Απόλλων προστάζει σε έγκλιτη προστακτική - Γνώθι σεαυτόν ! Το μαντείο που δεν προλέγει αλλά σημαίνει... Αλλωστε κανένα μαντείο δεν δύναται να προβλέψει γεγονότα , γιατί δεν δύναται να προβλέψει τις πράξεις του ανθρώπου . Γιατί απλά , όσο και αν θέλουμε να μην το πιστεύουμε , ο άνθρωπος είναι ελεύθερος των πράξεών του . Για καλό αλλά και για κακό. Είναι το πρώτο που πρέπει να αντιληφθούμε , με το γνώθι σεαυτόν ... Δεν υπάρχει πεπρωμένον. Ολα μπορούμε να τα αλλάξουμε προς το θετικόν αλλά και προς το αρνητικόν . Κανένας δεν θα σταθεί εμπόδιο στην πορεία της ζωής μας προς την ανέλιξή  αλλά και κανένας δεν πρόκειται να μας συμπαρασταθεί προς τον κατήφορο ... στον εκφυλισμό και τελικά στον θάνατο.

Ο χρόνος Μέλλων δεν υπάρχει , είναι μία υπόθεση . Υπάρχει μόνον αποκλειστικά το αιώνιο παρόν.

Το δεύτερο που πρέπει να μάθουμε  είναι , τις προδιαγραφές μας . Και το τρίτον ο άνθρωπος πρέπει να επαναδιαπραγματευθεί οτιδήποτε αφορά στο φαινόμενο ζωή.

Επί πλέον πρέπει να υιοθετήσουμε τις απόψεις του Ιπποκράτη. Ει πάσχει το μέρος , πάσχει το όλον. Δεν υπάρχουν ασθένειες , αλλά ασθενείς . Χίλιες ασθενείς = Χίλιες ασθένειες

===========

ΣΙΔΗΡΟΥΝ ΓΕΝΟΣ

Στη Θεογονία ο Ησίοδος προσδιορίζει και τα γένη των ανθρώπων που υπήρξαν ή υπάρχουν στη Γη.
ΤΑ ΠΕΝΤΕ ΓΕΝΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

1.   -Χρυσούν 
2.   - Αργυρέον 
3.   - Χαλκέον 
4.   - Ηρώων 
5.   - Σιδηρέον . 

Το Σιδηρέον που είναι το τελευταίο και το χειρότερο . Και είναι το χειρότερο , διότι γερνά και πεθαίνει , ενώ επικρατεί ο ατομισμός. Γιατί όμως , ο Ησίοδος προσδιορίζει τα γένη αναφερόμενος σε μέταλλα και όχι σε κάτι άλλο ;  Λέξεις κλειδιά είναι τα μέταλλα και το γήρας . Αν κοιτάξουμε αντίστροφα τα γένη και τα μέταλλα ,θα παρατηρήσουμε τα εξής :

Το 5ο γένος χαρακτηρίζεται από κατάπτωση ηθική και σωματική ,γήρας και μικρό βίο.

Το 4ο γένος , των Ηρώων είναι εμβόλιμο και αναβαθμισμένο .

Το 3ο είναι σαφώς πιο βελτιωμένο και μακροβιώτερο .

Το 2ο γένος είναι ηθικά ανεβασμένο και ακόμη πιο μακρόβιο .

Το 1ο γένος είναι άριστο , η Αρετή είναι αυτό που δεν γερνάει και δεν πεθαίνει φυσιολογικώς.

Τα ανωτέρω τι σχέση έχουν με την οξείδωση ;

• Σίδηρος : μεγάλη και γρήγορη οξείδωση . Μεγάλη φθορά άρα μικρή διάρκεια ζωής . 
• Χαλκός : μικρότερη οξείδωση και αργή. Μικρότερη φθορά άρα μεγαλύτερη διάρκεια ζωής . 
• Αργυρος : μικρή και βραδύτατη οξείδωση . Μικρή φθορά άρα μακρά διάρκεια ζωής και καλύτερη ποιότητα ανθρώπων . 
• Χρυσός : καμμία οξείδωση και φθορά . Ο άνθρωπος παραμένει άφθαρτος και άριστη ποιότητα ανθρώπων . 

Τα ερωτήματα που ανακύπτουν είναι πως φθάσαμε από το ανοξείδωτο γένος,  δηλαδή το χρυσούν , στο σιδηρένιο , στο πλήρως οξειδούμενο ; Πως καταντήσαμε ;  Αυτοκτονήσαμε ; 

Επιστημονικώς , με τον όρο οξείδωση περιγράφονται χημικές αντιδράσεις , όπου ένα στοιχείο ,κατά βάσιν αμέταλλο , πχ οξυγόνο , χλώριο , άζωτο έχει έλλειμμα ηλεκτρονίων στην εξωτερική στιβάδα . Για να γίνει ,λοιπόν σταθερό βρίσκει ένα στοιχείο ,κατά βάσιν μέταλλο πχ σίδηρος , χαλκός, ψευδάργυρος , μαγνήσιο και ενώνεται μαζί του . 

Σχηματίζεται έτσι ένα άλας πχ οξείδιο του σιδήρου ή ψευδαργύρου κλπ και η αντίδραση ολοκληρώνεται . Όμως τότε ο Σίδηρος ,όπως τον ξέρουμε δεν υπάρχει . Στην θέση του υπάρχει σκουριά , ενώ ταυτόχρονα καταστρέφονται και οι ιδιότητες του σιδήρου .
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είμαστε το Σιδηρούν γένος επειδή στην κυριολεξία σκουριάζουμε ! 

Αν αυτήν την αντίδραση την μεταφέρουμε σε βιολογικό επίπεδο , έχουμε την βιολογική οξείδωση .

Ο Βίλχεμ Ράϊχ αντιλαμβάνεται πως κάθε οργανικό υλικό έλκει την οργονοενέργεια και την απορροφά. Αντίστροφα υλικό που περιέχει την οργονοενέργεια έλκει μικρά σωματίδια και τα κατακρατεί. Τα μεταλλικά υλικά,ιδιαίτερα ο Σίδηρος ,έλκουν την ενέργεια αλλά αμέσως την απωθούν.Αντίστροφα μέταλλο φορτισμένο με οργόνη απωθεί μεταλλικά σωματίδια.

==============

ΔΙΑΤΡΟΦΗ  &  ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ 

Η αντιμετώπιση της Διατροφής και Περιβάλλοντος δημιουργούν ένα δίαυλο Σκύλας και Χάρυβδης  που πρέπει κάθε άνθρωπος να διέρχεται καθημερινά για την ανέλιξή του ή την κατάπτωσή του . 

Οι συνθήκες δόμησης των πόλεων - σπίτια , δρόμοι ,σχολεία,γυμναστήρια,νοσοκομεία , οι συνθήκες και οι όροι εργασίας συμβάλλουν για το ζείν και το ευζείν . Από την άλλη η διατροφή και οι κακές (τσιγάρο) και οι καλές συνήθειες ( αθλητισμός) , δημιουργούν ένα τρόπο ζωής που επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό το ανθρώπινο σύστημα . Αν το σύστημα νιώθει απειλούμενο , τότε εμφανίζεται η κατάσταση στρές , που ισοδυναμεί με στραγγαλισμό και ασφυξία του ανθρώπου . Αυτή είναι η ποιοτική διαφορά του τρόπου ζωής των ανθρωπίνων κοινωνιών. Παράγουν ή δεν παράγουν στρες ! Στρές και πολιτισμός έννοιες αντίθετες , όπως  άντίθετα είναι και στρες και ζωή. Ο οργανισμός αντέχει μικρής διάρκειας και μικρής έως μέσης έντασης στρές . Το στρές σκοτώνει . Αλλά πρίν το κάνει , αποδιοργανώνει το ανθρώπινο σύστημα σε τέτοιο βαθμό ,που η διατήρηση του στη ζωή καθίσταται προβληματική . Τα πάντα φθείρονται λόγω οξειδωτικής ικανότητας των φονικών ελεύθερων ριζών ,για να επέλθει τελικά το γήρας . Είναι η τελική έκφραση φθοράς σε ψυχοσωματικό επίπεδο ,λόγω στρές και όχι ,όπως θέλουν να μας πείσουν , ως αποτέλεσμα του χρόνου ! Κάθε καμπυλωμένο μαγνητικό πεδίο έχει το ίδιο χωροχρονικό συνεχές. Το ίδιο ισχύει και για τον άνθρωπο . Ασχετο με τον γνωστό τύπο του χρόνου : dt = ds/v . Αρα η σωστή λέξη κλειδί είναι η λέξη χρήσις . Αυτή καθορίζει την θετική ή αρνητική εξέλιξη. Το γήρας ,λοιπόν, δεν είναι αναπόφευκτο αφού εξαρτάται από ένα ρυθμιζόμενο και μεταβλητό παράγοντα : την χρήση . Αρα αυτό σημαίνει προέκταση της ζωής , αφού ο κώδικας δεν επηρεάζεται από τον χρόνο.
Το στρές παράγεται είτε από έλλειψη τροφής , είτε από την ποιότητα της διατροφής . Τότε στο πεπτικό σύστημα αναπτύσσεται σοβαρής έντασης οξειδωτικό στρές , με καταλυτικές συνέπειες για όλο το σύστημα . Διατροφή δεν είναι μόνο τι τρώμε αλλά και πως το τρώμε - μαγειρεμένο ή φρέσκο - και  πότε το τρώμε . Το στρές ή η κατανάλωση οξειδωτικών ,όπως τσιγάρο , οξειδωμένα λίπη (ψημένα ,τηγανισμένα) κλπ μπορούν να υπερ κορέσουν τα συστήματα απόσβεσης της βιολογικής οξείδωσης και να προσβάλλουν βιολογικές ενώσεις ή κυτταρικούς σχηματισμούς πχ μεμβράνες , μιτοχόνδρια, ριβοσώματα ,πυρήνες, οξειδώνοντάς τα και καταστρέφοντας τα. Τροποποιούν έτσι την βιολογική ισορροπία ,προσβάλλοντας,βιολογικές λειτουργίες και δημιουργώντας φθορά ,που οδηγεί στο γήρας και την οποία ο οργανισμός αρχικά αντιρροπεί με δημιουργία νέων κυττάρων . Όμως εφ΄ όσον το φαινόμενο συνεχίζεται , ο οργανισμός αντιδρά σκληρύνοντας ή αδιαβροχοποιώντας τα και τελικά επέρχεται κορεσμός του λεμφικού και ειδικά του Δικτυοενδοθηλιακού (λεμφικά,αγγεια λεμφανδένες,θυμός,σπλήνα,ανοσολογικό κομμάτι του ήπατος) που δεν μπορεί να αποτοξινώσει τον οργανισμό από τα σκουπίδια. Με την οξείδωση να συνεχίζεται μέχρι τέλους,οι φθορές είναι πλέον αδύνατον να αντισταθμιστούν. Ο οργανισμός φθίνει και τελικά πεθαίνει . Το όξινο λοιπό περιβάλλον ισοδυναμεί με θάνατο. Όπου ο οργανισμός το χρειάζεται (στομάχι) ακολουθεί αλκαλικό περιβάλλον (έντερο) για εξισορρόπηση. Το συμπέρασμα για την διατροφή  τελικά πρέπει να είναι ισορροπημένη . δηλαδή ελαφρά και αλκαλική , για την μακροβιότητα και την αθανασία.  

Η ΜΕΤΕΜΨΥΧΩΣΗ : ΘΕΜΕΛΙΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΌΤΗΤΑΣ

Του Παναγιώτη Μαρίνη 
Η παραδοσιακή θρησκεία και οι κλασσικοί είναι κατηγορηματικοί : Η μετεμψύχωση αποτελεί το θεμέλιο της πνευματικής ζωής ως το έθετε κατηγορηματικά ο Πυθαγόρας. Ο Πλάτων το ανέλυσε ιδιαιτέρως εις τον Φαίδωνα και οι Νεοπλατωνικοί στήριξαν επ΄ αυτής το σύστημά των . Η μετεμψύχωση διδάσκεται εις το μέγα και αρχαιότατο Ελληνικό θεολογικό έργο ,εις το Ιερόν Λόγον του Ορφέως , οι δε μύσται της Ελευσίνος εύχονται : κύκλου λήξαι , ενώ ο Εμπεδοκλής το έθεσε  με αθάνατους στοίχους : 

ήδη γάρ ποτ΄εγώ γενόμην κούρος τε κόρη τε 

θάμνος τ΄οιωνός τε και έξαλος έλλοπος ιχθύς

Λέγοντες ψυχή εννοούμε ότι εντός του φθαρτού σώματος των εμβίων όντων , υπάρχει ένα όργανο το οποίον αφ΄ ενός είναι αθάνατον και αφ΄ετέρου διατηρεί όλες τις εγγραφές των αναμνήσεων , του χαρακτήρα ,των συναισθημάτων , ούτως ώστε να υπάρχει σαφής συνέχεια της προσωπικότητας. Το όργανο αυτό νοείται ως έχον ζωή αυθύπαρκτο , δυναμένη να διατηρηθεί και μετά θάνατον του σώματος, τουλάχιστον επί ωρισμένον διάστημα. Επομένως ομιλούντες δια την αθανασίαν του ανθρώπου , εννοούμε ότι βάσις της ύπαρξης δεν είναι το φθαρτόν σώμα,αλλά η λεπτοφυής ψυχή η οποία δεν επιδέχεται θάνατο. Ομιλούντες περί αθανασίας του ανθρώπου ή της ψυχής εννοούμε ότι η ψυχή είναι αιώνιος. Αιώνιον σημαίνει κάτι το οποίον έχει μεν αρχή αλλά δεν έχει τέλος.
Δια να θεωρηθεί  όμως η ψυχή ουσιαστικώς αθάνατος ,εκτός των εγγραφών τις οποίες φέρει ,οφείλει να έχει την δυνατότητα αυτονόμου και αυθυπάρκτου ζωής εκτός του σώματος. Εάν πούμε ότι η ψυχή είναι μεν αθάνατος αλλά δεν δύναται να υπάρχει ουσιαστικώς παρά μόνον εντός του σώματος ,τότε είναι φανερό ότι οδηγούμεθα εις αδιέξοδο.
Η ψυχή φέρει και τις αναμνήσεις και τον χαρακτήρα ,πρόκειται δηλαδή δια τον φορέα της ταυτότητας του όντος. Η Χριστιανική έννοια της αναστάσεως είναι το άκρως αντίθετον , ο αντίποδας της άποψης αυτής. Κατά την άποψη αυτής δηλαδή της Χριστιανικής, μετά τον θάνατον του σώματος παύει κάθε δραστηριότητας , ο οργανισμός τίθεται εν υπνώσει , κατά δε την εσχάτην κρίσιν θα ανακατασκευασθεί το σώμα , και μάλιστα με την μορφή της ημέρας του θανάτου . Το σώμα αυτό θα έχει τις ίδιες λειτουργίες με το προηγούμενο αλλά θα είναι και άφθαρτο. Παράδειγμα , θα δύναται εάν το επιθυμεί , χωρίς αυτό να είναι απαραίτητο , να λαμβάνει τροφήν.
Εάν παρατηρήσουμε επιπόλαια τις διακυμάνσεις της ζωής εις τον κόσμο , θα μας φανεί ως μία άσκοπος ανακύκλωση  : χιλιάδες έμβια όντα ζουν και αποβιώνουν άνευ προφανούς σκοπού. Συναισθήματα σπαταλώνται επί ματαίω, προσπάθειες μένουν ανολοκλήρωτοι λόγω τυχαίων εμποδίων , δεξιότητες αποκτηθείσες δια πολλού μόχθου εκμηδενίζονται κατά την ώραν του θανάτου.
Η αξία της προσπάθειας ,του εναρμονισμού προς τους φυσικούς νόμους ,της ανάπτυξης της ηθικής συνείδησης ,φαίνονται άνευ αξίας εφ΄ όσον , τα ισοπεδώνει όλα ο θάνατος. Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης , είναι η άποψις των οπαδών του ενός βίου. Κατ΄αυτήν την άποψη κάθε δραστηριότητα του ανθρώπου είναι λογικώς αρνητική και λογικώς καταλήγουμε εις τον ασκητικόν ,μοναχικόν ιδεώδες της απραξίας και της θεωρίας. Στο δια ταύτα, ο βίος και ο Κόσμος αποκτά αξία μόνον όταν υπάρχει δυνατότητα περαιτέρω εξέλιξης των δεξιοτήτων ενός βίου και χρησιμοποιήσεώς των επ΄ ωφελεία του ατόμου ,άνευ της δυνατότητας διακοπής της πορείας αυτής λόγω τυχαίων εμποδίων. Καθίσταται λοιπόν προφανές ότι μόνον η μετεμψύχωση είναι δυνατόν να προσφέρει αυτήν την διέξοδο.
Καταλήγουμε λοιπόν εις το πλέον καίριο ερώτημα δια την αξιολόγηση του Κόσμου : είναι δυνατόν η συνείδηση του ανθρώπου να αισθάνεται ότι ο Κόσμος έχει συνοχή , λογική και δικαιοσύνη με την ευρεία εννοία ή όχι ; Ολοι γνωρίζουμε τα τυχαία γεγονότα που διακόπτουν όχι μόνο την προσπάθεια ενός ανθρώπου αλλά και πόλεων ολοκλήρων , όλοι γνωρίζουμε επίσης τις μεγάλες αδικίες που είναι δυνατόν να υποστεί ο άνθρωπος εις τον βίον του , λόγω ιδιαιτέρων συνθηκών. Δικαιοσύνη είναι δυνατόν να αποδοθεί μόνον δια μιας ουσιαστικής ισότητας των αναμνήσεων , εφ΄ όσον όλοι διέβησαν δι ΄όλων των καταστάσεων του ανθρώπου , εφ΄όσον όλοι ήσαν άλλοτε ηγεμόνες και άλλοτε δούλοι ,άλλοτε ασθενείς και άλλοτε υγιείς, άλλοτε ευτυχείς και άλλοτε κτυπημένοι από κάθε είδους ατυχίες. Καθίσταται εμφανές ότι ο μόνος τρόπος δια να επιτευχθεί αυτή η έννοια ουσιαστικής δικαιοσύνης και ηθικής υποστάσεως του Κόσμου , είναι η έννοια της μετεμψύχωσης.
Την φιλοσοφία και την θρησκεία πάντοτε εβασάνιζε το πρόβλημα του καλού και του κακού. Εάν το Κόσμο διοικεί μία υπόσταση ηθική και δίκαια ,τότε από που προέρχεται το κακόν ; Οι θρησκείες που προϋποθέτουν Θεόν αγαθόν ,ευρίσκονται εις μεγάλην αδυναμία ερμηνείας του : είτε καταλήγουν εις παραλογισμούς ,είτε δογματίζουν ότι το κακόν το θέτει ο Θεός δια να διαπαιδαγωγηθούμε.
Είναι φανερά η ανεπάρκεια όλων αυτών των απόψεων . Δεν είναι δυνατόν να θεωρηθεί ως στέρηση του αγαθού  το να ζει κανείς εις την απόλυτο δυστυχία των γνωστών τυραννικών καθεστώτων του Μεσαίωνα ή ακόμη και της εποχής μας , όπου κάθε πνευματική ανησυχία διώκεται από την αστυνομία και της κάθε είδους Ιεράς Εξέτασης , ή ακόμη ,να βλέπει τους κόπους του να εξανεμίζονται από κάποιο σεισμό ή γεωλογικό φαινόμενο.
Μόνον η έννοια της μετεμψύχωσης δύναται να οδηγήσει εις την έννοιαν της δικαίας και ηθικής υπόστασης του Κόσμου : ενός Κόσμου που ευρίσκεται πέραν του καλού και του κακού ,όπου οι γεωλογικές καταστροφές και κάθε άλλο κακό πίπτει ανεξαιρέτως επί δικαίων και αδίκων , αλλά ανεξαρτήτως τούτων επιτυγχάνεται εν τέλει το ποθούμενον ,δηλαδή η ανάπτυξη της συνείδησης. Αυτό αποτελεί την ηθική του Κόσμου,αλλά αποτελεί τελικά διακαιοσύνη υπό την πλήρη έννοια, καθότι εις το τέλος επικρατεί η ισότης των αναμνήσεων .
Δια την Ελληνική Γραμμή το ψυχικόν άτομον εξελισσόμενον εντός του Κόσμου αποκτά την συνείδηση και κατόπιν εισέρχεται , διαβαίνοντας την οδόν των Ανωτέρων Κόσμων, εις τα πεδία της Ανωτέρας Συνείδησης καθιστάμενον  Ηρως, Δαίμων, Θεός , Θεός Ολύμπιος και έτι περαιτέρω .
Τι σημαίνει όταν λέμε οδό της πνευματικότητας ; Σημαίνει ότι ο άνθρωπος έχει σχηματίσει εντός του την αντίληψη ότι ο βίος του δεν είναι τυχαίος ,ούτε η ζωή  και ο Κόσμος διέπονται από αναρχία ή από κάποια τυραννική και αυθαίρετου ανωτέρας αρχής , αλλά αντιθέτως ότι ο Φυσικός Νόμος λειτουργεί ευτάκτως και ότι όλα εντός της φύσης έχουν λογική και προορισμόν.

Η ζωή της ψυχής εις τον ενδιάμεσον χώρον.
Λέγοντες ενδιάμεσον χώρον εννοούμε το περιβάλλον εκείνο εις το οποίον ευρίσκεται η ψυχή ενδιαμέσως , δηλαδή εις το μεσολαβούν διάστημα μεταξύ δύο διαδοχικών βίων , μεταξύ του θανάτου  και της νέας γεννήσεως. Το περιβάλλον αυτό δεν αποτελεί τόπον μονίμου διαμονής ,ούτε τόπον παραγωγής εμπειριών ή λειτουργίας του νόμου της εξελίξεως .
Με τον θάνατον η ψυχή  χωρίζεται από το σώμα ,εγκαταλείπουσα εις το σώμα τρείς από τις επτά στοιβάδες της διακοσμήσεώς της.
Οι στοιβάδες διακρίνονται εις τρείς χονδροειδέστερες υλικές,τρείς  λεπτοφυέστερες ,αιθερίους και την ακόμη λεπτοφυέστερη εσωτάτη , που  καλείται εμπύριος (εκ πυρός αποτελουμένη) .Οι στοιβάδες αυτές θα πρέπει να νοηθούν ως πλέγματα ηλεκτρομαγνητικά. Φέρουν αντανακλάσεις των εγγραφών της ψυχής , επομένως οι πρώτες τρείς στοιβάδες που μένουν επί του σώματος αποτελούν τα παραμένοντα επί των σωματικών καταλοίπων αιθερικά ράκη , τα οποία ονομάζουμε επιψυχίδιον και τα οποία εισέρχονται εις την διάνοιαν των ανθρώπων και γίνονται αντιληπτά από τους ενορατικούς . Είναι και ο λόγος που ο Απόλλων επιτάσσει αιθερικήν καθαρότητα εις τους χώρους λατρείας και διαλογισμού.
Όταν εξέρχεται λοιπόν η ψυχή ,ακολουθείται από τα υπόλοιπα τέσσερα περιβλήματά της . Εξ αυτών το εξώτατον αιθερικόν δίδει εις τον ανεξέλικτον άνθρωπο την δυνατότητα κινήσεως και νοήσεως . Το σώμα τούτο αποβιώνει και αυτό με την σειράν του μετά την πάροδον τεσσαράκοντα ημερών. Αυτά ήσαν καλώς γνωστά εις την Ελληνική θρησκείαν και δια τον λόγον αυτόν παρέμειναν αυτές οι μεγάλες αλήθειες ως λαϊκές δοξασίες. Είναι δε κοινή πίστις ότι δια σαράντα ημέρες είναι δυνατόν να επικοινωνούν μαζί μας οι αποθανόντες και δια τον λόγον αυτό έχει καθωρισθεί το διάστημα αυτό , ως το κύριον διάστημα του πένθους.
Μετά την πάροδον των σαράντα ημερών,το άτομον βυθίζεται εις ένα είδος αναπαυτικού και πλήρους ευχάριστων ονείρων ύπνου ( το  λεγόμενον Δεβαχάν της Θεοσοφίας) ο οποίος έχει σκοπόν να αναπαύσει την ψυχή , να αντισταθμίσει τις πίκρες του βίου , να αποπλύνει τυχόν έντονα αρνητικά συναισθήματα και αναμνήσεις ώστε να μην έλθουν εις την επιφάνειαν κατά τον επόμενον βίον. Κατ΄ αυτόν τον τρόπον λαμβάνεται από την φύση φροντίδα ώστε η ψυχή ακμαία να αρχίσει την νέα ζωή της. Εξαιρέσεις αποτελούν οι εξελιγμένες ψυχές , οι οποίες δεν έχουν ανάγκη του Δεβαχανικού ύπνου.
Η ψυχή παραμένει στον ενδιάμεσον χώρον επί τρίμηνον , ενώ σε εξαιρετικώς σπανίας περιπτώσεις αποφαίνεται η Ελληνική Γραμμή ότι δύναται η παραμονή της να παραταθεί έως τα εκατό έτη.
Ο ενδιάμεσος χώρος είναι ο ιδικός μας γνωστός χώρος και όχι κάποια άλλη διάσταση. Οι ψυχές των τεθνεώτων βλέπουν τα εδώ συμβαίνοντα ,αλλ΄ εμείς δεν τους βλέπουμε διότι το αιθερικόν των σώμα ευρίσκεται πέραν του ορατού φάσματος. Οι λεγόμενοι ενορατικοί είναι άνθρωποι οι οποίοι δύνανται να βλέπουν πέραν των συνήθων ορίων του ορατού φάσματος και δι αυτό δύνανται να βλέπουν τις οντότητες αυτού του χώρου . Σημειωτέον ότι το αυτό συμβαίνει και με διάφορα είδη ζώων, όπως τους κύνας.
Αν θέλουμε να ορίσουμε τον ενδιάμεσον χώρον ,βάσει των Ελληνικών κειμένων , δυνάμεθα πράγματι να τον ορίσουμε από το πλέγμα που δημιουργείται από το μαγνητικό πεδίου της γης και της τροχιάς της Σελήνης .
Εις τον ενδιάμεσον χώρον οι ψυχές υφίστανται αμοιβές και τιμωρίες , καθότι αυτός είναι ο χώρος ο λειτουργών ως χώρος σωφρονισμού. Όσοι υπήρξαν παραβάτες των φυσικών νόμων θα αντιμετωπίσουν προς νουθεσίαν των ,  δικαία τιμωρία ,ενώ όσοι έζησαν προσπαθούντες να πλησιάσουν τις ανώτερες αλήθειες θα δουν προς ανταμοιβή των , τους κριτές του Άδη , οι οποίοι θα τους διευκρινήσουν τα λάθη των και θα απαντήσουν εις τις ερωτήσεις των .
Ο Πλούταρχος αναφέρει δια τους ανιάτως αμαρτάνοντες , ότι ρίπτονται εις το άρρητον . Ποίον είναι αυτό ; Ψυχές που εθελουσίως εστράφησαν κατά του φυσικού νόμου και θέλησαν δια των πράξεων ή  της διδασκαλίας των να ανακόψουν την πνευματικήν εξέλιξη των συνανθρώπων των , ψυχές που εστράφησαν θεληματικώς κατά της θείας αρμονίας του Κόσμου , αλλ΄ έθεσαν εαυτούς εκτός του ρυθμού του και δια τον λόγον αυτό  δεν δύναται να μετέχει πλέον της ανέλιξης του Κόσμου. Το άρρητον δεν είναι τόπος κολασμού (τιμωρούνται οι ψυχές που δύνανται να ανανήψουν) , το άρρητον είναι τόπος καταστροφής του ψυχικού ατόμου , ο πραγματικός θάνατος της ψυχής.

Η μετεμψύχωση και η έννοια του φυλετικού ασυνειδήτου και της ΄΄ψυχικής φυλής΄΄ .
Κατά την μελέτη των ανθρωπίνων κοινωνιών παρατηρούνται ωρισμένα δυσεξήγητα φαινόμενα : Πρώτον ,πως είναι δυνατόν εις κάθε τόπο οι άνθρωποι να έχουν μία συγκεκριμένη ψυχοσύνθεση , ώστε να δυνάμεθα να ομιλούμε κατά τρόπο περιεκτικό  δι'  αυτούς ;  Λέμε ως  παράδειγμα ,ότι οι Λακεδαιμόνιοι είναι φιλαλήθεις.
Δεύτερον ,πως είναι δυνατόν εις κάθε τόπο να παράγεται πολιτισμός ενός ωρισμένου τύπου ,μιάς ωρισμένης τεχνοτροπίας , ως  παράδειγμα, αμέσως διακρίνονται τα Κορινθιακά αγγεία.
Τρίτον ,πως είναι δυνατόν οι άνθρωποι κάθε τόπου , να έχουν την αυτήν αντίληψη της ιστορίας του τόπου ,να συγκινούνται από τα παθήματα της φυλής των και να τρέφουν την αυτήν αγάπη ή μίσος προς τους γείτονας λαούς.
Αυτές οι διαφορές ιδιοσυστασίας ,νοοτροπίας,καλλιτεχνικής επιδόσεως,αντιλήψεως της Ιστορίας και θεάσεως του Κόσμου γενικώτερον ,έχουν σηματικές επιπτώσεις : Πρώτον ,κατέστησαν δυνατήν την παραγωγήν διακριτών πολιτισμών με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Εάν ήταν διαφορετικά και όλοι οι άνθρωποι είχαν την ίδια νοοτροπία δεν θα υπήρχε πολιτισμός αλλά μία κοινωνία ατομικής σωτηρίας . Δεν θα παρήγετο ,ουδέν έργο τέχνης ή λόγου , διότι κάθε έργο απαιτεί μακράν εξελικτική πορεία. Δεύτερον,κατέστησαν δυνατή την δημιουργία της αισθήσεως εις τα μέλη εκάστης ομάδος,ότι αποτελούν άτομα ομοίων αντιλήψεων ,συγγενικά,αισθανόμενα πλησίον αλλήλων και αντιθέτως ,διαφέροντα συνολικώς από τους άλλους ,τους ξένους. Οπότε κατέστη δυνατή και η συγκρότηση της ομάδας εις πολιτεία και εις αποδοχήν των θεσμών της,διότι η κοινή νοοτροπία καθιστά δυνατόν να υπάρχουν θεσμοί αντιληπτοί και σεβαστοί από όλους. Τρίτον, θέτουν επί τάπητος το ερώτημα ,κατά ποίον τρόπο εδημιουργήθησαν αυτές οι διαφορές , διότι αποτελεί αναμφισβήτητον γεγονός ότι  εδημιουργήθησαν και υπάρχουν και δι αυτό η επιστήμη έπλασε τον όρον φυλετικόν ασυνείδητον.
Εις τα ανωτέρω,μία απάντηση και μόνον είναι δυνατόν να δοθεί : Δια των επανειλημμένων μετεμψυχώσεων εις την αυτήν κοινωνία επήλθε η ψυχική αυτή ενότης. 
Η αντίληψη αυτή εξηγεί δύο τινά :
Πρώτον , το διατί ομάδες ανθρώπων ανήκοντες εις την ιδίαν φυλήν , ως οι Κινέζοι ,οι Κορεάτες , και οι Ιάπωνες ανέπτυξαν πολιτισμούς που αφ΄ενός έχουν πολλά κοινά σημεία,καταφανή κατ΄ άμεσον τρόπον, λόγω της κοινής χρωματοσωμικής ιδιοσυστασίας,αλλά και αφ΄ετέρου έχουν σαφείς μεταξύ των διαφορές ,ώστε να διακρίνονται μεταξύ των ως διαφορετικοί πολιτισμοί. Αλλ΄και οι άνθρωποι αυτοί έχοντες μεγάλες διαφορές εις την νοοτροπίαν των να εμφανίζονται ως ξεχωριστά έθνη .
Δεύτερον , η έννοια της ψυχικής φυλής γίνεται καλύτερα κατανοητή εις μίαν άλλην περίπτωση  : Μία ομάδα ανθρώπων δέχεται συνεχώς και άλλα μέλη , αυτά διά συνεχών μετεμψυχώσεων αποκτούν πλέον , επικτήτως με κάποιο τρόπο , την νοοτροπία της κοινωνίας αυτής. Αυτή η σταδιακή αλλά συνεχής εισροή ξένων γονιδίων καταλήγει εις μίαν περίεργο κατάσταση , εις το τέλος είναι όλοι ομογενοποιημένοι όμως ανθρωπολογικώς δεν υπάρχει πλέον ομοιότητα. Μία κοινωνία πολυφυλετική κατέστη μονοπολιτιστική. Παράδειγμα οι Εβραίοι , οι οποίοι και αποτελούν ψυχική φυλή. Εκτός το Εβραϊκόν έθνος άλλο παράδειγμα ψυχικής φυλής αποτελούν οι εθνισμοί των κοσμοπολιτικών θρησκειών της ύστερης εποχής , όπως το Αραβικόν έθνος , των Μωαμεθανών.
Είναι δυνατόν να φαντασθούμε κάποιον Έλληνα να γεννάται Κινέζος ; Εάν εγίνετο αυτό,αφ΄ενός θα του ήταν άχρηστες όλες οι τεχνικές δεξιότητές του και αφ΄ετέρου θα κατανάλωνε όλη την ζωή του εις την προσπάθεια κατανόησης της Κινέζικης νοοτροπίας δια να κατορθώσει να συμπεριφερθεί και αυτός ως Κινέζος. Τότε γεννάται το ερώτημα : τι συμβαίνει εις την περίπτωση καταστροφής ενός Έθνους και απώλειας της γλώσσας του ; Τότε τα ψυχικά αυτά άτομα χάνουν μέγα μέρος της εξέλιξής των και αναγκάζονται να συνεχίσουν από τα κατώτατα στάδια εις μίαν άλλη φυλή. Ίσως αυτό να ακούγεται ως μη δίκαιο αλλά δυστυχώς αυτός είναι ο τρόπος που λειτουργεί η Φύση.